Nga Hamzah Rifaat
Pavarësisht miratimit të Rezolutës 2728 të OKB-së që bën thirrje për një armëpushim të menjëhershëm në Gaza, makineria e luftës fashiste “izraelite” vazhdon të bëjë kërdinë mbi palestinezët përmes armatimit të urisë, bombardimeve të spitaleve, vrasjes së punonjësve të ndihmës arrestimi i besimtarëve në muajin e shenjtë të Ramazanit në xhaminë Al Aksa. Regjimi i ekstremit të djathtë, i Netanyahut është i bindur se spastrimi etnik i palestinezëve duhet të vazhdojë i pandërprerë, gjë që shpjegon se Izraeli injoron me paturpësi rezolutën dhe parimet e saj qendrore. Atëherë lind pyetja – sa ndikim do të ishte Rezoluta 2728 në drejtim të dhënies së rezultateve të prekshme? A mund të mbajnë masa të tilla përgjegjëse një regjim gjenocidal?
Ka arsye për pesimizëm. Pavarësisht nëse është vendimi i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë ose presioni ndërkombëtar ndaj Netanyahut për të shfuqizuar zbavitjen e pakuptimtë të vrasjeve të regjimit të tij, Izraeli ka kundërshtuar çdo perspektivë për t’i dhënë fund armiqësive që kryhen vetëm nga forcat e tij pushtuese kundër një popullsie të goditur. Prandaj, ia vlen të shqyrtohet nëse implikimet e rezolutës 2728 do të ishin ndryshe dhe nëse shkelja e saj mund të rezultojë në veprim. Rezoluta shtron tre kërkesa: Një, një armëpushim i menjëhershëm në muajin e Ramazanit, i respektuar nga të gjitha palët, duke çuar në një armëpushim të qëndrueshëm dhe të qëndrueshëm. Dy- lirimi i menjëhershëm dhe pa kushte i të gjithë pengjeve; Tre- Zgjerimi urgjent i fluksit të ndihmës humanitare për të përforcuar mbrojtjen e civilëve në Rripin e Gazës. I paraqitur nga dhjetë anëtarë jo të përhershëm të KS të KS dhe u miratua njëzëri me 14-0 me abstenimin e Shteteve të Bashkuara, ndikimi i tij deri më tani ka qenë i kufizuar.
Asnjë nga tre kushtet nuk është përmbushur nga Izraeli. Bombardimet dhe masakrat vazhdojnë në muajin e shenjtë të Ramazanit, ndërsa punonjësit e ndihmave janë në shënjestër dhe një marrëveshje pengjesh mbetet e pakapshme për shkak të arrogancës nga regjimi i Netanyahut. Ndërsa është e vërtetë që rezoluta u miratua për shkak të abstenimit të Shteteve të Bashkuara dhe ajo konsiderohet e detyrueshme pavarësisht pretendimeve amerikane për të kundërtën, ajo nuk ka rezultuar në zbutjen e dhunës nga Izraeli ose krijimin e kushteve të nevojshme për një armëpushim. Për shembull, Netanyahu ka qenë kategorik duke deklaruar se thirrjet për një armëpushim nuk janë të kushtëzuara me lirimin e pengjeve, pavarësisht se rezoluta thotë të kundërtën. Përgënjeshtrime të mëtejshme erdhën nga zëdhënësi i Departamentit të Shtetit të SHBA-së, Matthew Miller, i cili e quajti atë si “jo detyruese” dhe sqaroi se ai nuk vendos sanksione të detyrueshme dhe kërkesa aktuale për njerëzit.
Pretendimeve amerikane dhe izraelite u mungon besueshmëria, por gjithashtu tregojnë se si rezoluta nuk mund të lehtësojë vuajtjet e palestinezëve. Sipas Presidentes së Qendrës për Politikë Ndërkombëtare në Shtetet e Bashkuara, Nancy Okail, rezoluta është më shumë simbolike sesa thelbësore në aftësinë e saj për t’i dhënë fund luftës. Pretendimet e Okail vijnë pavarësisht nga fakti se rezolutat e KS të OKB-së konsiderohen të detyrueshme, siç u theksua më parë nga ambasadori kinez në OKB, Zhang Jun dhe zëvendës zëdhënësi i OKB-së Farhan Haq. Një skepticizëm i tillë akademik dhe studiues për ndikimin e mundshëm të rezolutës ekziston megjithatë pavarësisht faktit se shkeljet izraelite mund të rezultojnë në një rezolutë pasuese nga këshilli i cili adreson shkeljen dhe bën thirrje për veprime ndëshkuese në formën e sanksioneve dhe autorizimit të ndërhyrjes ndërkombëtare.
Megjithatë, këtu qëndron kapja. Një rezolutë ndëshkuese që vendos sanksione ndaj Izraelit nuk do të mbështetet nga administrata Biden, duke e bërë të pakapshme perspektivën e përgjegjësisë për gjenocidin. Realpolitika fillon, pavarësisht nga institucionet që kërkojnë t’u përmbahen normave, zakoneve dhe vlerave të sanksionuara në të drejtën ndërkombëtare. Një realpolitikë e tillë i lejon Izraelit të vazhdojë me status quo-në e dhënë nga mbështetja amerikane, e cila ka mbetur e palëkundur dhe e hekurt, pavarësisht se kohët e fundit ka abstenuar nga votimi i KS të OKB-së. Izraeli gjithashtu është larguar më parë nga shkelja e rezolutave të OKB-së në të kaluarën, e cila përfshin KS të OKB-së që i quajti të paligjshme vendbanimet izraelite në tokat palestineze, (e cila u miratua me 14 vota dhe Shtetet e Bashkuara abstenuan) dhe në vitin 2023, kur OKB-ja miratoi një jo -Rezolutë detyruese që bën thirrje për një armëpushim humanitar, të cilën edhe Izraeli e injoroi.
Ajo që rezolutat e OKB-së duhet të adresojnë është gjeneza e çështjes që është natyra e shtetit izraelit dhe agjenda e tij ekspansioniste. Nuk ka ndërprerje në vendbanimet në tokat e pushtuara për shembull me plane të reja në Bregun Perëndimor. Ka gjithashtu thirrje dhe veprime që synojnë eliminimin e demagogëve të ekstremit të djathtë, duke filluar nga Bezalel Smotrich deri tek Itamar Ben Gvir. Gjithashtu nuk ka asnjë ndalim në furnizimet e armëve nga Shtetet e Bashkuara për Izraelin, i cili po siguron municion për regjimin gjenocidal mes rezistencës ndaj thirrjeve për përgjegjësi ndërkombëtare. E gjithë kjo vjen me një dështim për të trajtuar zhvendosjen e detyruar, sulmet seksuale, aparteidin dhe dëbimet me të cilat palestinezët përballen çdo ditë.
Ndërsa rezoluta 2728 e OKB-së është një zhvillim premtues, zbatimi i saj do të pengohet nga këmbëngulja izraelite në ruajtjen e status quo-së, mbështetja e palëkundur amerikane dhe natyra gjenocidale e regjimit të Netanyahut./gazetaimpakt/english.almayadeen.net
