Nga: Elijah J. Magnie
Në të tretën ditë të janarit, pas mesnatës, lajmet për vrasjen e gjeneralmajorit iranian Kasem Sulejmani, Gjeneral Brigade i Huseinit Jaafari, Kolonel Shahroud Muzaffari Nia, Major Hadi Tameri dhe Kapiteni Wahid Zamaniam arritën në Ambasadën iraniane në Bagdad. Oficerët në ambasadë ishin në kontakt me kolonën, dhe papritmas komunikimi u ndërpre. Sardar Soleimani kishte imunitet diplomatik dhe ishte kërkuar zyrtarisht nga qeveria e Irakut për të ndihmuar në mposhtjen e ISIS. Për më tepër, kolona u sulmua pak para një postblloku irakian që dinte se komandanti irakian Abu Mahdi al-Muhandes ishte në kolonë së bashku me ekipin e tij të mbrojtjes. Lajmi u komunikua në Teheran dhe prej tij në shtëpinë e liderit iranian të revolucionit Sayyed Ali Khamenei.
“Ne i përkasim Allahut dhe tek Ai do të kthehemi”. Këto vargje të Kuranit do të shqiptohen nga besimtari kur shpallet vdekja e dikujt që ai e njeh, qoftë afër tij apo jo. Është një kujtesë se të gjithë njerëzit janë të vdekshëm. Ky ishte reagimi i parë i Sayyed Khamenei kur lajmi arriti tek ai për vdekjen e “një djali”. Kjo ishte afërsia e Sardar Soleimani me Sayyed Khamenei. Sulejmani fitoi titullin e “dëshmorit të gjallë” pasi për shumë raste jeta e tij ishte në rrezik ndërsa luftonte ISIS-in dhe al-Kaidën në Irak dhe Siri.
Në fillim të janarit Sulejmani u largua nga Bejrut dhe fjeti në Siri, jo shumë larg nga aeroporti i Damaskut. Në çdo udhëtim në Siri, ai zhvillonte një takim me të gjithë komandantët, pas lutjeve të mëngjesit dhe pak para se të lind dielli, për maksimumi dy orë. Atë ditë ai mbajti të gjitha komandatët për drekë dhe i lejoi ata të largoheshin pak para perëndimit të diellit. Ai nuk ndaloi së foluri, duke lënë udhëzimet e tij për ekipin e tij të komandantëve në Levant. Kapiteni Wahid Zamaniam ishte shoku i tij i pandashëm. Gjeneral Major u përshëndet nga oficerët iranianë dhe irakianë kur arritën në aeroportin e Bagdadit, ku më pas ata u vranë nga një dronë amerikanë.
Sipas një burimi të mirë-informuar brenda “Boshtit të Rezistencës”, kur mësoi për vrasjen, Sayyed Khamenei bëri thirrje për një takim të komandantëve të tij në orët e para pas vrasjes dhe udhëzoi: “përgatituni për një përgjigje të fortë. Ne do të njoftojmë përgjigjen tonë të drejtpërdrejtë, kështu që armiku ynë e di se ne po e sfidojmë atë ballë për ballë dhe jo në mënyrë frikacake, SHBA vrau Sulejmani dhe shokët e tij. Të godasim me forcë ushtrinë amerikane për të thyer arrogancën e tyre në të njëjtin mënyrë që ata kanë ekzekutuar këtë vrasje politike të mbrapshtë”.
Shumë skenarë u hodhën përpara Sejid Khamenei. Zgjedhja e parë ishte Ayn al-Asadi, baza ajrore më domethënëse dhe më thelbësore në Irak, ku Presidenti Trump zbarkoi në atë që ai e konsideroi vendndodhjen më të sigurt në Irak. Irani njeh çdo detaj të vetëm për bazën. Dronët dhe inteligjenca e tij ishin mjaft të mira për të identifikuar përmbajtjen e çdo pjese të bazës.
Një plan për një sulm të dytë u përgatit gjithashtu kundër një baze amerikane jashtë Irakut përtej Gjirit Persik, më i fuqishëm dhe i dhimbshëm se objektivi i parë, në rast se SHBA i përgjigjet sulmit të Ayn al-Asad.
Një sulm i tretë ishte gjithashtu i organizuar, shumë më i fuqishëm dhe shkatërrues sesa dy të parët kundër bazës më të rëndësishme amerikane në Lindjen e Mesme. Ky sulm kishte për qëllim të shkaktojë shumë viktima, shumë më tepër sesa hakmarrja tjetër e mundshme e Sh.B.A.
Tre plane, tre skenarë, të gjitha të planifikuar për t’u ekzekutuar njëra pas tjetrës për tre sulme radhazi. Said Ali Khamenei aprovoi të gjitha këto përgjigje, kështu që nuk do të kishte nevojë që komandantët e tij të kërkojnë bekimin e tij. Pas kësaj, Sayyed Khamenei udhëzoi komandantët e tij që të ktheheshin tek ai për udhëzime të mëtejshme dhe të shpallnin një mobilizim të përgjithshëm të vendit ku do të shpalosej një luftë gjithëpërfshirëse kundër SH.B.A.-së nëse do të kishte përgjigje ushtarake për të gjitha goditjet iraniane. Në këtë skenar të fundit, Sayyed Khamenei urdhëroi një plan ku qindra raketa do të ishin hedhur në të njëjtën kohë kundër të gjitha bazave ushtarake amerikane në vendet përreth Iranit, në Levant dhe më gjerë. Të gjithë aleatët e Iranit në Lindjen e Mesme do të ishin përfshirë, dhe aleatët amerikanë do të goditeshin direkt. Por ky vendim i fundit do të kërkonte vlerësimin e fundit nga Sayyed Khamenei.
Ky ishte një skenar i parashikueshëm që presidenti amerikan arriti të shmangte me vendimin e tij për t’u ulur, pavarësisht viktimave njerëzore dhe shkatërrimit të shkaktuar në bazën ushtarake Ayn al-Asad.
“Irani nuk ka përdorur asnjë raketë në silosat e tij për të goditur objektivat amerikane në Ayn al-Asad. Përkundrazi, raketat u vendosën me forcë dhe u përgatitën për të hedhur në treg dy ditë më parë nën sytë e satelitëve amerikanë. Mesazhet po binin në Iran nga diplomatët që kërkonin të përmbahen nga hakmarrja ose të paktën për të zbutur përgjigjen. Të gjitha kërkesat u refuzuan. Irani shmangte befasimin e SHBA; nëse Irani do të dëshironte të befasonte SHBA, raketat do të ishin lëshuar nga silosat e tij pa asnjë paralajmërim. Ishte një sfidë e drejtpërdrejtë për hegjemoninë amerikane. Për më tepër, Irani informoi SH.B.A. se goditja po vinte, duke sfiduar më tej Presidentin Trump dhe aparatin e tij ushtarak në Lindjen e Mesme duke treguar se Irani nuk ka frikë nga pasojat “, tha burimi.
Irani dërgoi dronët e tij mbi Kuvajtin, Katarin, Arabinë Saudite, Emiratet dhe vendet e tjera të afërta gjatë ditës mbi bazat e SHBA. Ishte një sinjal që Teherani ishte i përgatitur për luftë dhe një tregues i disa prej objektivave të bankës iraniane. Udhëheqja iraniane ishte e gatshme të shkonte në pikën e një mos kthimi nëse ishte e nevojshme.
Askush në Iran nuk pranon të heqë dorë nga programi i raketave që është bërë krenaria e popullit iranian dhe forcave të tij të armatosura. Kur Shtetet e Bashkuara bombarduan qindra kontraktorë rusë në Siri, Deir-Ezzour, të cilët po kalonin lumin Eufrat për të ndjekur mbetjet e ISIS, Rusia vendosi të mos përgjigjet. Asnjë vend apo ushtri në Lindjen e Mesme nuk i sfidoi ndonjëherë SHBA, veçanërisht kur SH.B.A. vendosi dhjetëra mijëra trupa dhe pajisje efektive në Lindjen e Mesme. Vetëm Irani ka sfiduar drejtpërdrejt hegjemoninë dhe fuqinë ushtarake të SHBA.
“Boshti i Rezistencës” konfirmoi ekuilibrin e frikës dhe vendosi një politikë pengimi ndaj SHBA në Lindjen e Mesme. Irani sfidoi me forcë SHBA dhe shpalli përgjegjësinë e tij pa frikë nga pasojat. Deri më tani, SH.B.A. ka konfirmuar të paktën 64 viktima të pësuara; disa kohë më parë Irani njoftoi se “viktimat e SH.B.A.-së nuk ishin më pak se 80”.
Presidenti Trump mendoi se po jetonte një moment historik në jetën e tij, ku mund të bënte gjithçka që dëshironte pa frikë nga pasojat. Ai besonte se asnjë vend në botë nuk do të guxonte ta sfidonte. Ai gjithashtu këshilloi që Iraku ishte i ndarë, se asnjë qeveri nuk mund të kundërshtonte shkeljen e sovranitetit të saj, dhe se Irani nuk tolerohet më në Mesopotami. Ai ka shumë të mundësi të ishte informomuar se djegia e dy konsullatave iraniane ishte e mjaftueshme për të nxjerrë Iranin nga Iraku. Ndoshta ai imagjinonte që vrasja e Sardar Kasem Sulejmani do të ishte e pandëshkuar, dhe ai mburrej për vrasjen e “dy për çmimin e një”. Ai dhe ekipi i tij luftë-nxitës gjithashtu besuan gabimisht dhe unë mendoj se “presioni i tij maksimal” dhe sanksionet e ashpra do ta ulte Iranin në gjunjë duke e lutur atë për mëshirë. Ai tha se do të presë që Irani të telefonojë, duke dëshmuar injorancën e tij për Iranin, mentalitetin e tij, kulturën, durimin, ashpërsinë dhe krenarinë.
Magjia u kthye kundër magjistarit dhe Trump i dha Iranit një dhuratë masive duke e lejuar atë të bombardonte ushtrinë e tij dhe ta sfidonte atë ballë për ballë. Trump kishte frikë të njoftonte numrin e viktimave në javën e parë. Pentagoni tani po lëshon një pjesë të realitetit çdo javë. SHBA, jo Irani, ka shfaqur frikë.
“Të gjitha bazat ushtarake amerikane janë bërë një kërcënim për vendet pritëse në Lindjen e Mesme. Këto baza nuk shërbejnë më për të mbrojtur këto vende, por janë bërë shënjestra perfekte për Iranin në rast lufte. Ato ofrojnë një listë dërrmuese të objektivave për Iranin. Asnjë vend nuk do të jetë i sigurt për forcat amerikane në Lindjen e Mesme nëse kryqëzohen linjat e kuqe, siç ndodhi me vrasjen e Sardar Sulejmani”, tha burimi./Gazetaimpakt/ejmagnier/
