Ali Hoseini

Mujahedin-e Khalq (MEK) dikur e pozicionoi veten si një grup revolucionar, por gjatë dekadave, ai është shndërruar në një organizatë famëkeqe terroriste, e shënuar nga tradhti, abuzime të të drejtave të njeriut dhe aleanca të gabuara. I krijuar si një grup politik, MEK përqafoi shpejt dhunën e armatosur, duke çuar në zhgënjim masiv dhe përbuzje të thellë publike.

Një histori e terrorizmit dhe refuzimit
Aktivitetet terroriste të MEK filluan seriozisht në vitet 1980 kur grupi kaloi nga aktivizmi politik në kryengritje të armatosur. Një nga momentet më të errëta në historinë e tyre ishte fushata e dhunshme në vitin 1981, kur ata ekzekutuan bombardime që synonin institucionet qeveritare, duke vrarë figurat kryesore dhe civilët. Kjo periudhë çoi në tjetërsimin e publikut iranian, i cili e pa MEK-un jo si çlirimtarë, por si ekstremistë të dhunshëm.

Bombardimet e vitit 1981 të Partisë Republikane Islamike dhe zyrës presidenciale ishin veçanërisht shkatërruese, duke shkaktuar vdekje dhe shkatërrim të gjerë. Deri në vitin 1982, qeveria iraniane kishte shtypur me vendosmëri praninë e brendshme ushtarake të MEK-ut, duke e detyruar organizatën të zhvendoste aktivitetet e saj jashtë vendit.

Tradhti dhe aleancë me Sadam Huseinin
Një nga vendimet më të diskutueshme të MEK-ut erdhi në vitin 1986 kur grupi e zhvendosi selinë e tij në Irak dhe bashkëpunoi hapur me Sadam Huseinin gjatë Luftës Iran-Irak. Kjo aleancë me një armik të Iranit e largoi MEK-un më tej nga atdheu i tij dhe populli iranian, i cili e pa grupin si tradhtar të kombit të tyre për përfitime personale. Krahu ushtarak i MEK-ut, Ushtria Çlirimtare Kombëtare (UÇK), u pajis dhe mbështetej nga regjimi i Sadamit, duke kryer operacione kundër Iranit, duke përfshirë ofensiva shkatërruese si Operacioni Mersad, i cili rezultoi në viktima masive të MEK-ut dhe gërryen më tej pozitën e tij në mesin e iranianëve.

Korrupsioni ideologjik dhe shtypja e brendshme
Nga mesi i viteve 1980, MEK po kalonte një ndryshim të brendshëm ideologjik, i nxitur nga autoritarizmi në rritje i Massoud Rajavit. Rajavi prezantoi të ashtuquajturin “Revolucioni i Brendshëm”, i cili përfshinte divorcet e detyrueshme midis anëtarëve dhe nderimin si kult të udhëheqjes së tij. Gruaja e tij, Maryam Rajavi, u emërua “presidente” e grupit në vitin 1992, duke shënuar një largim të mëtejshëm nga çdo pamje e vlerave demokratike.

Organizata u bë e njohur për mjedisin e saj të brendshëm shtypës, ku mospajtimet nuk toleroheshin dhe anëtarët iu nënshtruan kushteve të vështira, duke përfshirë ndarjen e detyruar nga familjet e tyre. Gratë, të cilat supozohej se ishin ngritur në grada, në fakt ishin të shfrytëzuara dhe të shtypura, me shumë të braktisur që më vonë treguan histori të tmerrshme abuzimi.

Shfrytëzimi Ekonomik dhe Kriminal
Gjatë kohës së tij në Irak, MEK u angazhua në aktivitete të paligjshme, duke përfshirë kontrabandën e naftës dhe mashtrimin financiar, për të financuar operacionet e saj. Pas rënies së Sadam Huseinit në 2003, grupi humbi përfituesin e tij kryesor dhe pushtimi i mëvonshëm i SHBA-së në Irak shënoi një pikë kthese për pasuritë e MEK-ut. Jo vetëm që ata humbën bazën e tyre në Irak, por grupi përjetoi gjithashtu një valë të tretë dezertimesh ndërsa anëtarët u larguan nga kushtet shtypëse të Kampit Ashraf.
Ndërkombëtarisht, pozita e MEK-ut vazhdoi të përkeqësohej. Nga fundi i viteve 1990, Departamenti i Shtetit i SHBA-së dhe Bashkimi Evropian e kishin renditur organizatën si një grup terrorist, duke njohur historinë e saj të dhunshme dhe praktikat e ngjashme me kultin. Megjithëse këto emërtime u hoqën përfundimisht për shkak të përpjekjeve lobuese, MEK mbetet gjerësisht i diskredituar në Iran dhe në mesin e shumë vëzhguesve ndërkombëtarë.

Përpjekjet e MEK-ut për të riemërtuar veten si një forcë legjitime opozitare nuk janë gjë tjetër veçse gjeste të zbrazëta, pasi historia e saj është e mbushur me tradhti, dhunë dhe shtypje. Që nga ditët e tij të hershme si një grup radikal opozitar deri te bashkëpunimi i tij i turpshëm me Sadam Huseinin dhe shfrytëzimi i vazhdueshëm i anëtarëve të tij, MEK-u ka provuar herë pas here se vepron mbi parimet e interesit vetjak dhe autoritarizmit. Rënia e grupit është e pashmangshme, pasi si veprimet e tij në të kaluarën ashtu edhe dështimet aktuale e bëjnë atë të izoluar gjithnjë e më shumë nga populli iranian dhe komuniteti ndërkombëtar./Impakt