Turqia dëshiron të konsolidojë tendencën që e sheh atë duke luajtur në çdo tryezë dhe të ndërtojë një diplomaci shumë vektoriale në të cilën zgjerimi i ndikimit në një drejtim kompenson, në raste të caktuara, frenat ose ngërçet në të tjera. Në këtë fazë, për shembull, në të cilën vendi që gjendet në një ngërç në pozicionin e tij në pjesën e jashtme të afërt, me luftën në Gaza synon të ripërcaktojë thellësisht ekuilibrin e Lindjes së Mesme dhe një konkurrencë me Izraelin që ka arritur minuta të nxehta. Turqia të paktën dëshiron të shfrytëzojë periudhën ndërmbretnore që ka lindur në çështjet globale në fronte të tjera. Kjo u pa kohët e fundit kur flitej për lëvizjen e Ankarasë për të hapur eksportet e gazit natyror drejt Bullgarisë, pra Bashkimit Evropian, i cili mund të përfshijë edhe gazin rus të blerë nga Turqia dhe që do të rishitet: Turqia projekton ambicien e saj ekonomike në çdo drejtim në të cilin kufizimet politike apo strategjike nuk e kushtëzojnë atë. Nga ky këndvështrim, informaliteti që mbulon grupin Brics ofron perspektiva për zgjerimin e diplomacisë ekonomike të Ankarasë, edhe në lidhje me faktin se një kërkesë të ngjashme për anëtarësim ka bërë edhe shteti motër i Turqisë, Azerbajxhani.

Planet e Erdogan

Kjo tregon edhe dinamizmin e multilateralizmit të veçantë të Turqisë , një vend që luan në tavolina të shumta dhe e sheh pozicionin e tij duke përfituar nga destrukturimi i marrëdhënieve ndërkombëtare të diktuar nga përhapja e strukturave paralele me organet tradicionale globale. Grupi Brics është pjesë e një tendence globale që i sheh marrëdhëniet midis shteteve të luajtura, në shumë raste, jashtë arkitekturave tradicionale të aleancës dhe kohezionit, në një dinamikë nga e cila Bashkimi Evropian dhe NATO kryesisht bien jashtë . Është folur shpesh për “Perëndimi kundër pjesës tjetër” për të vënë në dukje se si ky kontekst është pasojë e një erozion të ndikimit perëndimor në botë, por siç kujtoi eksperti për Turqinë dhe hapësirën post-sovjetike Leon Rozmarin në qershor “Është më mirë të marrësh pjesë në të dyja dasmat, si të thuash. Duke ndërtuar bashkëpunim si me Perëndimin ashtu edhe me shtetet dhe strukturat kyçe të pjesës tjetër, Turqia synon të zërë një rol unik që jo të gjitha vendet mund ta arrijnë.

Nga ky këndvështrim, filozofia që ndjek Erdogan , në këtë rast, është ajo e Turqisë si një ” vend urë “, i cili mundet, në skenarët ku merr anë në blloqet e reja të pushteteve, të bëhet pikë kontakti dhe dialogu, prandaj një aktor i vlerësuar nga politika e tij si qendror dhe strategjik. Diçka që tashmë është parë, për më tepër, me takimet mes inteligjencës perëndimore dhe ruse që u zhvilluan në Stamboll gjatë dy viteve të luftës në Ukrainë. Qendra Ëilson ka studiuar dinamikën e vendit të mesëm të Turqisë: “Pavarësisht nëse ajo është duke pritur bisedime midis Somalisë dhe Etiopisë ose duke siguruar marrëveshjen e grurit midis Rusisë dhe Ukrainës, Ankaraja kërkon të forcojë ndikimin dhe përfshirjen e saj në sferat rajonale, ekonomike, diplomatike dhe të sigurisë”. Shpesh me një shkallë të dukshme suksesi. Në një botë të rivaliteteve në rritje, Turqia mund të përballojë të luajë kundër grurit . Një lojë në kufi, por që nuk duket e pakuptimtë për të luajtur për ata që nuk duan të dorëzohen para rrëshqitjes së ngadaltë të botës drejt një Lufte të re të Ftohtë bllokadash./sot