Bllokimi ynë duhej të mbronte më të prekurit nga Covid-19, të moshuarit, por ne po arrijmë pikërisht të kundërtën

Nga: Rob Lyons

Vendosja e të moshuarve nën “arrest shtëpiak virtual” në shtëpi ose në shtëpitë e tyre të kujdesit, duke u mohuar atyre kujdesin e duhur mjekësor, duke shkatërruar vlerën e pensioneve të tyre, si mendohet, se këto masa shkatërruese supozohen se po i ndihmojnë ata?

Covid-19 është një sëmundje që është në mënyrë disproporcionale e rrezikshme për njerëzit e moshuar dhe ata me kushte serioze shëndetësore. Shifrat më të frikshme nga numri i përgjithshëm i vdekjeve që i atribuohen sëmundjes, lindin kur shërbimet shëndetësore janë të mbingarkuara dhe nuk mund të përballojnë një numër të madh të të moshuarve që e mbartin atë. Me pak fjalë, bllokimet që ne po shohim në të gjithë botën duhet të justifikohen kryesisht duke shpëtuar jetën e njerëzve të moshuar.

Problemi është se po shfaqen histori që sugjerojnë se njerëzit e moshuar nuk mbrohen askund afër, siç mund të presim. Kjo e parë u bë e dukshme në Itali. Edhe në mes të marsit, kishte raporte që Piemonte kishte vendosur udhëzime për të refuzuar kujdesin intensiv për mbi 80-tën, nëse rastet bëhen shumë të shpeshta.

Eshtë e vërtetë që njerëzit e moshuar dhe të dobët mundet që thjesht të mos jenë aq të mjaftueshëm sa të përfitojnë nga futja në një ventilator. Por, të kesh një politikë të bazuar thjesht në moshë sugjeron që jeta e njerëzve të moshuar vlerësohet si më pak e rëndësishme. Në Hollandë javën e kaluar, pati polemikë mbi të moshuarit që merrnin thirrje telefonike nga mjekët që bënin pyetje në lidhje me trajtimin e kujdesit intensiv, siç është bërja e ventilimit, nëse ata infektohen.

Në Mbretërinë e Bashkuar, duket se ka një përhapje në përdorimin e urdhrave “mos u rifilloni” (DNRs) – tani zyrtarisht të quajtura “forma respekti”. DNR-të janë të vlefshme kur një pacient, familja e tyre dhe mjekët bien dakord që përpjekjet për të ringjallur mund të bëjnë më shumë dëm sesa mirë kur pacienti vuan nga zemra ose problem me frymëmarrjen. Por përdorimi i DNR-ve është bërë i shpejtë në javët e fundit. Një mjek kirurg në Uellsin e Jugut u dërgoi letra disa pacientëve, jo vetëm të moshuarve, por atyre me aftësi të kufizuara dhe sëmundjeve afatgjata duke u kërkuar atyre që të përfundonin një DNR, në mënyrë që ata të mos çoheshin në spital nëse e kishin marrë Covid-19.

Një deputet i laburistëve, Peter Kyle, ka paralajmëruar se shtëpitë e kujdesit në zonën e tij elektorale të bregdetit jugor të Hove ishin duke aplikuar DNRs “masivisht”, dhe ka pasur raporte në mediat sociale të GP që firmosin DNR në emër të pacientëve, siç duket kundër dëshirave të tyre. Më shpesh, ka presion mbi pacientët që të marrin DNRs tani, duke i lënë anëtarët e familjes dhe vëzhguesit e tjerë të shqetësuar se është bërë presion i panevojshëm ndaj të moshuarve për t’u pajtuar me këtë vendim të tyre.

Në të vërtetë, OAP-të mund të mos arrijnë fare në spital kur bëhen seriozisht të padëgjuar. Barbara Keeley, një tjetër deputete laburiste, ka treguar vdekjen në shtëpitë e kujdesit ku pacientët e moshuar nuk ishin dërguar në spital. Ka pasur pesë vdekje në një shtëpi të kujdesit në Salford, dhe 13 banorë në një shtëpi të kujdesit në Glasgow vdiqën brenda një jave pas një shpërthimi të dyshuar të koronavirusit, i cili preku edhe dy anëtar të stafit.

Disa nga më të moshuarit e Britanisë janë ankuar se u janë refuzuar testet e koronavirusit dhe që mjekët mjekëorë nuk po vizitonin më shtëpitë e kujdesit, duke thënë: “Ju thjesht ndjeheni të braktisur”.

Për më tepër, kushtet në shtëpitë e kujdesit janë alarmante. Gjithmonë të pambrojtur dhe në mënyrë të përsëritur, ata duhet të marrin përsipër shumë nga funksionet e spitaleve pa pasur stafin e trajnuar, pajisjet mbrojtëse personale (PPE) dhe burimet e tjera të kërkuara. Përkushtimi dhe guximi i punëtorëve të shtëpive të kujdesit të dobët në këto rrethana merr pak njohje.

Virusi mund të përhapet lehtësisht brenda shtëpive të kujdesit. Muajin e kaluar, ushtria spanjolle u thirr për të ndihmuar në shtëpitë e përkujdesjes dhe gjeti pacientë të moshuar të braktisur dhe madje të vdekur në shtretërit e tyre. Me kaq shumë staf të sëmurë ose izoluar, stafi i agjencisë që punojnë në disa shtëpi të ndryshme janë një mjet i mundshëm për përhapjen e sëmundjes. Gjatë gjithë kohës, shtëpitë janë të mbyllura, kështu që familjet nuk mund të shohin të dashurit e tyre. Për ata banorë të shtëpisë së përkujdesjes me këtë çmenduri, të shkëputur nga familjet e tyre, të vetmit njerëz që ende mund t’i njohin, do të jenë një përvojë e tmerrshme.

Edhe për ata të moshuar të aftë të jetojnë në shtëpitë e tyre, efekti i bllokimit askush mbi 70 vjet nuk mendohet të largohet nga shtëpia e tyre ose të ketë vizitorë, mund të jetë keqësues. Së pari, izolimi mund të ketë një ndikim shumë negativ në shëndetin e tyre mendor. Së dyti, mungesa e plotë e lëvizjes fizike mund të çojë në probleme të qarkullimit të gjakut ose një humbje të aftësisë fizike që nuk shërohet kurrë.

Më në fund, ekziston pretendimi se kushdo që kritikon bllokimin, po zgjedh të vendos ekonominë përpara jetës së njerëzve të moshuar. Por ndarja në dy pjesë është e rreme. Shumë njerëz të moshuar mbështeten gjithashtu në kursime dhe pensione private. Ai lloj i të ardhurave kërcënohet nga një rënie e rëndë ekonomike. Tenxheret e pensionistëve shërbehen nga dividentët e ndërmarrjeve, të cilat po anullohen gjithnjë e më shumë ndërsa fitimet ulen. Normat e interesit janë zvogëluar, kështu që kursimet do të fitojnë interes zero. Nëse marrja e parave nga kujdesi shoqëror ishte e keqe para kësaj krize, a nuk do të jetë më keq kur qeveritë po krijojnë borxhe të mëdha për të paguar për masa emergjente ekonomike?

Në fund të fundit, ekziston edhe diçka më e paprekshme: liria. Kush vendosi në emër të të moshuarve që ata të vendosen nën arrest joformal, nëse jo të qartë, në shtëpi? A e pyeti dikush çfarë niveli të rrezikut ishin të përgatitur të pranonin? Ndërsa vijnë deri në fund të jetës së tyre, a mund të duken rreziqet e Covid-19 më pak se rreziku i humbjes së plotë të disa muajve të çmuara të jetës?

Kur na thuhet se shoqëria duhet të mbyllet me javë ose muaj, duhet të balancojmë dëmet e masave të tilla kundër dëmeve të një qasjeje më liberale. Me gjithë fokusin e rasteve dhe numrin e vdekjeve, ne po na mungojnë pasojat shkatërruese të këtyre pengesave për vetë njerëzit që duhet të mbrojmë. Nëse vërtet duam të mbrojmë të moshuarit dhe të prekurit, duhet të punojmë shpejt për të normalizuar sa më shpejt shoqërinë./Gazetaimpakt/rt/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne