Nga: David Miller
Më 30 maj, Udhëheqësi i Revolucionit Islamik Ayatollah Seyyed Ali Khamenei publikoi një letër drejtuar studentëve në kampuset amerikane që protestonin kundër luftës gjenocidale izraelite në Gaza.
Titulli i letrës ishte “Ndërsa faqja e historisë po kthehet, ju jeni duke qëndruar në anën e djathtë të saj”.
Ndër fjalët e tij këshilluese ishte një deklaratë për rolin e medias: elita globale sioniste, e cila zotëron shumicën e korporatave mediatike amerikane dhe europiane ose i influencon ato nëpërmjet financimit dhe ryshfetit, e ka etiketuar këtë lëvizje rezistence të guximshme dhe njerëzore si “terrorizëm”.
Për veshët perëndimor, kjo mund të tingëllojë si një përshkrim i ekzagjeruar ose i thjeshtuar i mënyrës se si funksionon media. Por le të shqyrtojmë elementët e ndryshëm të sistemit mediatik dhe si ndikohet ai.
Gjëja e parë që duhet theksuar është se ndoshta elementi më i rëndësishëm që vendos tonin e mbulimit në median perëndimore është roli i burimeve zyrtare në përcaktimin e asaj se çfarë është dhunë legjitime dhe jolegjitime.
Kështu, në rastin e Palestinës, burimet e regjimit sionist kanë një avantazh të integruar ndaj atyre të rezistencës apo edhe të palestinezëve në përgjithësi.
Studimi i paragjykimeve mediatike
Çdo studim i denjë i mediave perëndimore përfundon të njëjtën gjë. Për shembull, puna e Greg Philo dhe Mike Berry në serinë e tyre të librave, duke përfshirë Lajme të këqija nga Izraeli dhe Më shumë lajme të këqija nga Izraeli, dhe së fundmi një studim për mbulimin e Gazës.
Vdekja e fundit e Gregut na rrëmben nga një prej kritikëve më të qëndrueshëm të idesë se mediat janë të njëanshme kundër regjimit izraelit.
Këto praktika institucionale janë arsyeja pse ne shohim mbulimin dërrmues të shpikjeve sioniste si pretendimi i 40 foshnjave të prera koka ose teza e përdhunimit masiv apo edhe pretendimi se “Hamasi vrau 1200 njerëz”.
Këto janë zhvlerësuar herë pas here që nga ngjarjet e 7 tetorit, por ato ende ruajnë një kontroll domethënës në imagjinatën perëndimore.
Edhe më themelor se kaq është përkufizimi i terrorizmit, i cili është i përfshirë në aparatin kundër terrorizmit të shumicës së vendeve në Perëndim.
Kundër-terrorizmi me karakteristika sioniste
Midis 2003 dhe 2015, vendet e mëposhtme miratuan politika neokonservatore kundër terrorizmit në këtë renditje: Mbretëria e Bashkuar, Bashkimi Europian, Holanda, Franca dhe Spanja.
Këto vende u larguan nga një qasje e zbatimit të ligjit dhe miratuan një politikë të bazuar në “radikalizimin” në të cilin idetë, vlerat dhe praktikat jo të dhunshme shihen si të dyshimta dhe i nënshtrohen sanksioneve shtetërore.
Një kërcënim themelor dhe parësor shihet se vjen nga Islami. Ky është një diskurs që në Perëndim është kryesisht i informuar nga regjimi sionist. Siç ka shpjeguar Remi Brulin:
Në rastet amerikane dhe izraelite, ky proces i ndërtimit të kuptimit është parë më qartë në punë gjatë dekadës së fundit të Luftës së Ftohtë. Në korrik 1979, Instituti Jonathan, një grup me lidhje të fshehta me qeverinë izraelite, organizoi një konferencë të madhe mbi “terrorizmin ndërkombëtar” në Jerusalem.
Kjo ngjarje shpalli fillimin e një ofensive të qëllimshme, dhe përfundimisht jashtëzakonisht të suksesshme, të marrëdhënieve publike izraelite, që synonte të bindte Shtetet e Bashkuara për seriozitetin e kërcënimit “terrorist”, një kërcënim i identifikuar plotësisht me palestinezët dhe aleatët e tyre në mbarë botën…
Në fund të mandatit të parë të Ronald Reganit, zyrtarët e zgjedhur amerikanë kishin pranuar dhe miratuar pretendimet dhe supozimet kryesore që për vite të tëra ishin në qendër të diskursit izraelit mbi “terrorizmin”.
“Terrorizmi Islamik” dhe “Islamizmi”
Koncepte të tilla si ‘islamizmi’ dhe ‘terrorizmi islamik’ e kanë origjinën kryesisht nga përpjekjet e figurave sioniste me një shtysë specifike nga vetë kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu, nëpërmjet konferencës së dytë të Institutit Jonathan të organizuar në vitin 1984 në Uashington DC.
Mund të vërehet se termi “islamist” u shpik në mënyrë efektive në fund të viteve 1970 dhe më pas u popullarizua veçanërisht nga intelektualët sionistë si Bernard Leëis, më së shumti përmes konferencës së 1984-ës.
Si rezultat, burimet zyrtare brenda një vendi të caktuar janë mbizotëruese (më dominuese se ato të një fuqie të huaj si entiteti sionist) në lajmet për dhunën politike ose Islamin, dhe mbizotërojnë burimet e sigurisë dhe të inteligjencës të Francës, Spanjës ose Britanisë së Madhe.
Por supozimet sioniste tashmë janë futur në politikat e këtyre vendeve.
Ne mund të shohim modelin makro të lidhjes midis burimeve zyrtare dhe botimit të librave në anglisht nëpërmjet mjetit Google Ngram.
Kjo tregon dominimin total në anglisht të diskutimit të dhunës politike të vlerësuar negativisht dhe lidhjes së saj me Islamin nga mesi i viteve 1990 e më mbrapa.
Mediat kryesore janë mbyllur kështu në një dezinformim strukturor rreth mënyrës se si të konceptohet dhuna politike, e cila në vetvete është e ndikuar shumë nga entiteti sionist dhe nga një preferencë strukturore për pikëpamjet e sionistëve gjenocidalë mbi ato të viktimave të tyre.
Pronësia, kontrolli dhe depërtimi sionist
Modeli negativ i raportimit në të gjithë median kryesore përkeqësohet nga depërtimi sionist në pronësinë dhe kontrollin e korporatave mediatike dhe nga infiltrimi i sionistëve në organizatat e lajmeve si redaktorë, opinionistë dhe gazetarë.
Ekziston një model i sionistëve të shquar ose simpatizantëve të fortë sionistë, si pronarë ose menaxherë, që emërojnë drejtpërdrejt ose influencojnë në mënyrë indirekte emërimet e stafit drejtues, editorialin dhe raportuesit. Kjo sigurisht ndihmon gjithashtu për të rrënjosur ide rreth objektivave dhe linjave që duhen marrë. Disa shembuj:
Axel Springer është një kompani gjigande gjermane e mediave që është një nga botuesit më të mëdhenj të mediave masive në Europë, me marka të shumta të lajmeve multimediale, si Bild, Die Welt, Fakt dhe faqja e lajmeve politike amerikane Politico, të cilën e bleu në vitin 2021.
Ajo është hapur në lidhje me mbështetjen e saj ideologjike për entitetin sionist, madje duke u thënë punëtorëve në qershor 2021 që të largohen si punonjës të saj nëse kundërshtojnë flamujt izraelitë që valëviten jashtë zyrës. Në faqen e saj të internetit, raporton “Times of Israel”, botuesi “liston pesë ‘Parimet dhe vlerat’”. E dyta thotë: “Ne mbështesim popullin hebre dhe të drejtën e ekzistencës së shtetit të Izraelit”.
Në Francë, miliarderi Patrick Drahi është një pronar i rëndësishëm mediash. Në Palestinën e pushtuar, ai drejton kanalin e lajmeve i24, i cili është i mbushur plot me ish-anëtarë të forcave pushtuese. Së fundmi ai bleu gazetën e famshme franceze të krahut të majtë “Liberation”.
Në vitin 2020, ai emëroi Dov Alfon, dikur i njësisë së inteligjencës izraelite 8200, si kryeredaktor. Ndërmarrja mediatike e Drahit quhet “Altice” dhe është renditur në bazën e të dhënave të OKB-së të kompanive të përfshira në “ofrimin e shërbimeve që mbështesin mirëmbajtjen dhe ekzistencën e vendbanimeve” në Palestinën e pushtuar.
Për disa manjatë mediatikë miqësorë sionistë, si Rupert Murdoch, simpatitë e tyre sioniste janë si ideologjike ashtu edhe të bazuara në biznes. Ai kërkoi falje për kritikimin e “shtypit në pronësi hebreje” për të qenë jo mjaftueshëm sionist.
Megjithatë, ‘filosemitizmi’ i tij është i njohur. Këtë vit, në moshën 93-vjeçare, Murdoch u martua, për herë të pestë, me ish-vjehrrën e oligarkut hebre rus Roman Abramovich. Në vitin 2006 Murdoch emëroi sionistin fanatik dhe ish-kryeministrin spanjoll Jose Maria Aznar në bordin e Neës Corp.
Lidhjet e forta personale dhe të biznesit të Murdoch me Izraelin e bënë atë të bëhej “një mbështetës i fortë politik dhe mik i ngushtë i ish-kryeministrit izraelit Ariel Sharon”. Marrëdhëniet e ngushta të Murdoch me Sharon dhe investimet e mëdha në Izrael bënë që ish-korrespondenti i “Times Africa”, Sam Kiley të jepte dorëheqjen nga posti i tij.
Siç e tha Kiley: “Redaktori i huaj i Times dhe menaxherët e tjerë të mesëm u futën në terror histerik sa herë që një grup lobues pro-izraelit shkruante ndonjë kritikë apo ankesë… dhe më pas zakonisht merrte anën [e lobit] kundër korrespondentit të tyre… Asnjë lobist pro-izraelit nuk e kishte ëndërruar ndonjëherë të kishte një pushtet të tillë mbi një gazetë të madhe kombëtare”.
Pas një bisede në të cilën Kileyt iu kërkua të mos përmendte një djalë palestinez 12-vjeçar, i cili u vra nga trupat izraelite, reporteri “mbeti pa fjalë, kështu që unë u largova”. Murdoch është nderuar gjithashtu nga një sërë grupesh sioniste si Kongresi Hebre Amerikan (1982), Apeli i Bashkuar Hebre (1997), Komiteti Hebre Amerikan (2009) dhe Lidhja Anti-Shpifje (2020).
Perandoria e Murdoch ka pasur gjithashtu një marrëdhënie të ngushtë me Netanyahun, duke përfshirë takime sekrete në vitin 2016 dhe shfaqet në listën e rrjedhur të milionerëve të Netanyahut nga viti 2007 si një burim i mundshëm fondesh.
Në janar 2024, Lachlan Murdoch, trashëgimtari i perandorisë, u raportua se po vizitonte Palestinën e pushtuar për “një takim me Netanyahun që synohej të mbetej sekret”, ai u raportua gjithashtu se do të takohej “me liderin e Partisë së Unitetit Kombëtar, Benny Gantz”.
Opinionistët sionistë
Ekziston një model i pronarëve miqësorë sionistë që sigurojnë që të infiltruarit sionistë të emërohen në pozicione kyçe si reporterë apo kryeredaktorë dhe inkurajojnë gazetarët jo-sionistë që të ndjekin linjat islamofobike dhe pro-sioniste të raportimit.
Merrni shembullin e perandorisë Murdoch në Mbretërinë e Bashkuar, ku vetëm në “Times”, këta të mëposhtëm u emëruan si opinionistë.
Michael Gove, ministër konservator i Mbretërisë së Bashkuar; ideolog neokonist, bashkëthemelues i institutit të mendimit islamofobik “Shkëmbimi i Politikave”, opinionist i “Times”.
Danny Finkelstein, bashkëmoshatar konservator; kryetar i “Shkëmbimi i Politikave”, nga viti 2011 deri në shtator 2014. I lidhur për ca kohë me Institutin Islamofobik Gatestone.
David Aasronovich, ish-aktivist studentor komunist, tani shumë aktiv pro luftës dhe sionizmit një “i moderuar radikal” siç thotë ai.
Oliver Kamm, lider, shkrimtar dhe opinionist nga viti 2008 deri në 2023. Një i vetëshpallur islamofob dhe admirues i entitetit gjenocidal sionist, Kamm e ka bërë zakon të sulmojë kritikët e sionizmit dhe pushtetit perëndimor dhe ka qenë i lidhur me Shoqërinë Islamofobike Henry Jackson, duke qenë një nënshkrues i deklaratës së tij të parimeve në 2005.
Hugo Rifkind, djali i ish-Sekretarit të Jashtëm, Malcolm Rifkind, i cili kultivon ajrin e dikujt që nuk është sionist, por sapo është “rrëmbyer nga realiteti” duke u përballur me një rritje të kohëve të fundit të antisemitizmit, të cilën ai e vuri në dukje për herë të parë në 2014 dhe ishte ende duke vënë në dukje, sikur të ishte sërish, në vitin 2023. Në një ngjarje të Unionit të Studentëve Hebrenj në shkurt 2024, ai u ankua për ekzistencën e “elementit tashmë… mjaft të fortë anti-sionist nga karriera e tij e hershme gazetareske që mbulonte politikën studentore duke thënë: “Më kujtohet duke menduar në atë kohë, ‘kjo është për të ardhur keq, shpresoj që të kalojë’.
Pas nisjes së Stuhisë Al Aksa më 7 tetor 2023, Rifkind tha se ndjente se komuniteti hebre “ishte zhgënjyer nga e majta liberale” dhe në vend të kësaj kishte mbetur me mbështetje nga elementë të ekstremit të djathtë. Duke iu referuar mediave sociale, ai tha: “Është një zhanër që unë e kam përcaktuar si antisemit në mënyrë antisemitike, duke shpjeguar pse nuk është antisemite të jesh antisemitik”.
Gazetarët sionistë
Përveç dhënies së një toni në faqet e opinionit, ka shumë emërime gazetarësh, të cilët janë efektivisht të infiltruar sionistë.
Henry Zeffman midis 2016 dhe 2023 punoi në “Times”, duke u bërë bashkëredaktor politik dhe duke mbuluar shumë histori duke përfshirë sulmin e Diane Abbott, një objektiv kyç i lobit.
Gabriel Pogrund, është një sionist i Afrikës së Jugut, një ish-anëtar i grupit të të rinjve sionist RSY-Netzer, me të cilin ai kishte “kontakt” për herë të parë në vitin 2009. Ai mori pjesë në një nga vizitat e tyre koloniale njëvjeçare në Palestinën e pushtuar në 2012-2013.
Qëllimi i këtyre udhëtimeve është radikalizimi i të rinjve hebrenj në mbështetje të ideologjisë gjenocidale të Sionizmit. Në vitin 2020, Pogrund shkroi një libër kundër Jaremy Corbyn, të titulluar Left Out: The Inside Story of Labor Under Corbyn, (Jashtë të Majtës: Historia e e punës së laburistëve të Corby”.
Kohët e fundit ai shpërndau histori dhe të të dhëna nga Partia Laburiste si për pezullimin e afërt të Faiza Shaheen, i cili më pas u zëvendësua nga një kandidat sionist.
Dominik Kennedy është me origjinë irlandeze dhe thotë se raporton për “Rogues”. Ndër objektivat e tij janë aktivistët pro-palestinës, veçanërisht muslimanët, por edhe Roger Waters, George Galloway, madje edhe unë.
Infiltrimi i sionistëve në mediat në Perëndim është një problem i rëndësishëm dhe urgjent.
Ai ndihmon dukshëm në mbrojtjen e narrativave sioniste nga sfidat në krye të dominimit strukturor që ka narrativa, si nëpërmjet burimeve sioniste ashtu edhe atyre zyrtare perëndimore./GazetaImpakt/Presstv/
