Gënjeshtrat izraelite për masakrat në pikat e ndihmave amerikane në Gaza bien poshtë

Nga Robert Inlakesh

Forcat pushtuese izraelite kanë qëlluar në mënyrë të përsëritur civilë palestinezë pranë pikave të reja të ndihmave të privatizuara amerikane në Gaza, por vetëm pas masakrës së së dielës së kaluar filluan të sajonin narrativa të rreme për të zhvendosur fajin. Edhe një hetim bazë mbi ngjarjet e ndodhura mjafton për të provuar fajësinë e Izraelit përtej çdo dyshimi të arsyeshëm. “Tani nuk dimë kush e bëri” është qëndrimi i komentatorëve të mediave kryesore, kur flasin për një sërë masakrash ndaj civilëve të uritur dhe të paarmatosur që po shkonin drejt katër pikave të ndihmës në Gaza.

Ky qëndrim mbështetet mbi pretendimin se, për shkak të ndalimit të gazetarëve ndërkombëtarë nga Izraeli, nuk mund të dimë me siguri se çfarë po ndodh brenda Gazës. Por faktet tregojnë të kundërtën. Më 26 maj, Fondacioni Humanitar i Gazës (GHF) i mbështetur nga Izraeli hapi pikën e tij të parë të ndihmave në qytetin Rafah në jug të Gazës. Skema e privatizuar amerikane, e cila punëson kontraktorë ushtarakë privatë (PMC) të armatosur për shpërndarjen e ndihmave, është kritikuar gjerësisht nga Kombet e Bashkuara dhe organizata ndërkombëtare humanitare.

Drejtori ekzekutiv i GHF-së, Jake Wood, dha dorëheqjen një ditë para hapjes zyrtare të projektit, duke përmendur arsye etike dhe duke kërkuar që regjimi izraelit të lejojë më shumë ndihma të hyjnë në Gaza. Po atë ditë, avionët izraelitë bombarduan shkollën Fahmi al-Jarjawi, e cila ishte shndërruar në strehë për civilët, në lagjen Daraj të Gazës, duke vrarë të paktën 36 persona, përfshirë fëmijë që u dogjën për së gjalli në gjumë. Më 27 maj, në ditën e parë të funksionimit të plotë të pikës së shpërndarjes “SDS-1” pranë zonës Tal al-Sultan në Rafah, vendi u përmbyt nga mijëra civilë të uritur. Kontraktorët amerikanë u tërhoqën nga frika, ndërsa civilët palestinezë, të detyruar të kalonin vetëm në një rrugë të ngushtë bregdetare (rruga al-Rashid), u drejtuan në mënyrë të organizuar drejt një sasi të kufizuar kutish ushqimore, në kushte të ngjashme me kafazë.

Në mes të kaosit, forcat izraelite hapën zjarr ndaj turmës. Sipas spitaleve lokale, 10 persona u vranë dhe 62 të tjerë u plagosën. Ushtria izraelite pretendoi se kishte qëlluar vetëm “të shtëna paralajmëruese në ajër”, ndërsa OKB dënoi incidentin dhe Zyra e Medias në Gaza e cilësoi si krim lufte. Më 28 maj, Qendra Palestineze për të Zhdukurit dhe të Zhdukurit me Forcë (PCMFD) raportoi se dhjetëra familje po kërkonin informacion për të afërmit e tyre, me të cilët kishin humbur kontaktin pasi ata ishin nisur drejt pikës së ndihmave.

Incidenti tjetër i rëndë ndodhi më 31 maj, kur të shtëna të tjera të raportuara nga forcat izraelite drejt civilëve palestinezë pranë pikës SDS-1 shkaktuan vdekjen e tre personave të paarmatosur. Më vonë atë ditë, Ministria e Shëndetësisë në Gaza përditësoi bilancin: 17 të vrarë, 86 të plagosur dhe 5 të zhdukur.

Propaganda në Ekstrem: Masakra e “Witkoff”

Më 1 qershor, forcat pushtuese izraelite hapën zjarr ndaj civilëve të paarmatosur që po i afroheshin të njëjtës pikë ndihmash në Rafah, duke shkaktuar një masakër që, sipas Ministrisë së Shëndetësisë në Gaza, la të vdekur 32 civilë dhe të paktën 150 të plagosur.

Ngjarja u pagëzua menjëherë si “Masakra Witkoff”, duke iu referuar të dërguarit të SHBA-së për Azinë Perëndimore, Steve Witkoff, i cili është kritikuar gjerësisht për minimin e një marrëveshjeje armëpushimi që mund t’i jepte fund luftës shkatërruese në Gaza.

Për shkak të përmasave të krimit dhe shpërndarjes masive të pamjeve në rrjetet sociale, Izraeli filloi të krijonte një sërë justifikimesh kontradiktore. Fillimisht, zyrtarët izraelitë pretenduan se nuk ishin në dijeni të asnjë incidenti. Më pas, ushtria izraelite mohoi kategorikisht që të kishte qëlluar drejt civilëve “afër ose brenda” pikës së ndihmave të GHF-së.

Por më vonë, narrativa ndryshoi sërish: një zyrtar i ushtrisë deklaroi se të shtënat ndodhën brenda një distance prej 1 kilometri nga pika e ndihmave, duke shtuar se ato ishin drejtuar ndaj “personave të dyshimtë” që supozohet se iu afruan trupave të tyre.

Duke qenë se Izraeli kishte nën vëzhgim të rreptë të vetmen rrugë që të çonte drejt pikës SDS-1, lind pyetja: Pse nuk ofroi asnjë hetim të plotë, apo sqarim të hollësishëm për incidentin?

Më tej, autoritetet izraelite pretenduan se askush nuk ishte plagosur, duke publikuar video të regjistruara nga GHF që tregojnë qetësi në zonë – por vetëm në momente të përzgjedhura që nuk provojnë asgjë dhe që synojnë të përforcojnë versionin izraelit se “asgjë nuk ka ndodhur”.

Narrativa ndryshoi përsëri kur Izraeli publikoi një video që sipas tyre tregonte anëtarë të Hamasit duke qëlluar mbi civilë dhe duke plaçkitur ndihma në Rafah. Propaganduesit izraelitë dhe llogaritë automatike (bot) e shpërndanë këtë video masivisht si një provë të gjoja fajit të Hamasit.

Por rezultoi se vetë videoja, pas verifikimit gjeolokativ, nuk ishte filmuar në Rafah, por në një incident krejtësisht tjetër në Khan Younis. Jo vetëm që nuk mbështeste versionin izraelit, por zbuloi përfshirjen e grupeve të armatosura pro-izraelite, të lidhura me Daesh, që qëllonin mbi civilë palestinezë.

Shoqata Palestineze e Gjysmëhënës së Kuqe, Mjekët pa Kufij, departamenti i urgjencës i Spitalit Nasser, dhe madje edhe një analizë e CNN, që përfshinte dëshmi dëshmitarësh okularë dhe ekspertizë profesionale, konfirmuan versionin e Ministrisë së Shëndetësisë në Gaza për masakrën dhe përgjegjësit e saj.

Megjithatë, deri më sot, Izraeli dhe përkrahësit e tij vazhdojnë të shtiren sikur videoja e tyre është provë kundër Hamasit – një pretendim që u rrëzua menjëherë pasi u publikua, për shkak të përmbajtjes së saj haptazi të rremë.

Një tjetër “provë” që përdorin propagandistët pa turp izraelitë është fakti se disa media kryesore korrigjuan disa pretendime ose formulime në artikujt që trajtonin masakrën. Por, nëse shikon me kujdes korrigjimet e secilit medium, ato aspak nuk e çlirojnë Izraelin nga përgjegjësia; thjesht përshtatin artikujt e tyre për t’i dhënë më shumë hapësirë pretendimeve izraelite dhe për të theksuar se disa informacione të përdorura rezultuan të pasakta.

Asnjë prej tyre nuk mbështeti narrativën zyrtare izraelite.

Ndërkohë që propaganda izraelite vazhdonte të përhapej, forcat izraelite vijuan të qëllojnë mbi civilët që po përpiqeshin të arrinin në pikat amerikane të ndihmave të privatizuara. Më 2 qershor, tre civilë të tjerë u vranë dhe 35 u plagosën pranë zonës së ndihmave SDS-1. Izraeli pretendoi se kishte qëlluar ndaj “të dyshuarve” që iu afruan trupave të tij, por nuk dha shpjegime të tjera për ngjarjen. Po atë ditë, Ministria e Shëndetësisë në Gaza njoftoi se që nga 27 maji janë vrarë 75 civilë dhe janë plagosur 400 të tjerë gjatë tentativave për të arritur pikat e ndihmave.

Më 3 qershor ndodhi një tjetër masakër e rëndë pranë qendrës së shpërndarjes së ndihmave të GHF-së në Tal al-Sultan, Rafah, ku u vranë edhe 27 civilë të tjerë. Një raport i organizatës Euro-Med Human Rights Monitor me bazë në Gjenevë, bazuar në dëshmi dëshmitarësh okularë dhe punën e hulumtuesve në terren, konkludoi se kishte prova për “snajperistë të ushtrisë izraelite që qëllonin me qëllim civilët e uritur me zjarr të drejtpërdrejtë, kryesisht në kokë, pa asnjë kërcënim të dukshëm ndaj forcave izraelite.”

Një dëshmitar okular dha dëshmi se rreth orës 3:50 të mëngjesit, më 3 qershor, një person që mbijetoi masakrën kishte parë dronët izraelitë të fluturonin mbi turmat e civilëve që po shkonin drejt pikës së ndihmave, dhe më pas izraelitët hapën zjarr. Një dëshmitar tjetër që foli me Euro-Med Human Rights Monitor dëshmoi se kishte parë dronët-kvadrikoptera duke qëlluar mbi civilë. Numri i të vdekurve në atë incident arriti në 32.

Sërish, justifikimi i vetëm që Izraeli dha për vrasjen e kaq shumë civilëve ishte se ushtarët e tij kishin qëlluar paralajmëruese ndaj “të dyshuarve” që iu afruan forcave të tyre. Nuk është ofruar asnjë provë për këtë pretendim, i cili tani është justifikimi standard para se të përmendet fajësimi i Hamasit dhe deklarata se po hetohet incidenti.

Një model gënjeshtrash të hapura

Taktikat që përdor pushtimi izraelit për të mohuar fajësinë kanë qenë të njëjta që nga fillimi i genocidit në tetor 2023, i cili ka marrë mbi 54,000 jetë, kryesisht fëmijë. Në vend që të mbështeten në një justifikim të vetëm, ata krijojnë një numër narrativash kontradiktore – një strategji që njihet si “mënyra për të turbulluar ujin”. Në thelb, është përpjekja për të mbushur mediat me kaq shumë versione të ndryshme të ngjarjeve, saqë bëhet e vështirë për një gazetar ose komentator të thotë me siguri çfarë ndodhi realisht.

Ky incident është një shembull i shkëlqyer se si funksionojnë këto taktika propagandistike: krijojnë kaq shumë narrativa sa që kërkohet një punë serioze hetimore që të mohojë këtë thesar të dezinformatave.

Përveç kësaj, propagandistët sionistë aktivizohen në mënyrë të njëkohshme në rrjetet sociale për të shpërndarë narrativat kontradiktore dhe për të sulmuar llogaritë me ndikim që japin informacione të përditësuara. Qëllimi i tyre është të mbjellin dyshime me çdo kusht, jo të fitojnë një debat në mënyrë përfundimtare. Marrim për shembull pretendimet izraelite lidhur me bombardimin e Spitalit al-Ahli (Baptist) më 17 tetor 2023. Ky është një rast studimi perfekt për mënyrën se si funksionon propaganda izraelite. Hapi i parë ishte të mohohej njohja me ngjarjen. Më pas ushtria izraelite pranoi se kishte qëlluar në zonë, por mohoi që raketa e tyre të ishte ajo që goditi spitalin.

Megjithatë, propagandisti izraelit Hananya Naftali, i lidhur ngushtë me Kryeministrin Benjamin Netanyahu, publikoi pretendimin se forca ajrore izraelite “kishte goditur një bazë terroriste të Hamasit brenda një spitali në Gaza”, për ta fshirë më pas postimin në X [më parë Twitter] sapo u kuptua se ushtria izraelite po mohohej përfshirjen në masakër. Më pas nisën debatet mbi numrin e viktimave të raportuara. Izraeli pretendoi se shifrat ishin të gabuara dhe prezantoi materiale të papërshtatshme për të mbështetur këtë ide, duke ngritur pyetjen se si ishte e mundur që në fillim të raportohej për 500 të vrarë.

Në ndihmë të kësaj ishte edhe gabimi në numërimin e viktimave për shkak të shkallës së madhe të viktimave, dhe Ministria e Shëndetësisë në Gaza rishikoi poshtë shifrën fillestare. Të tjerë vazhduan të kontestonin shifrën e dhënë, që qëndronte në 471. Vlerësimi më i ulët i viktimave rezultoi të ishte rreth 200, një shifër që erdhi nga SHBA-ja, e cila nuk kishte ndonjë përfaqësues në terren për ta verifikuar dhe që dukshëm mbështeste narrativat izraelite.

Propagandistët sionistë filluan gjithashtu të përhapnin pretendimin se një depot armësh i Hamasit në spital ishte goditur nga Izraeli, duke shkaktuar kështu masakrën civile. Por ky narrativ nuk qëndroi për shumë kohë. Më pas, llogaritë zyrtare të Izraelit në rrjetet sociale postuan tre video të ndryshme, të cilat më pas u fshinë. Dy prej videove nuk përmbanin fare shpërthime, ndërsa e treta u provua se i përkiste një ngjarjeje tjetër që kishte ndodhur në gusht të vitit 2022.

Edhe pse llogaritë zyrtare izraelite fshinë këto video, propagandistët sionist vazhduan t’i ripostonin ato. Por absurditeti nuk mbaroi këtu: faqja zyrtare e Izraelit në Twitter publikoi një klip live nga Al-Jazeera, për të mbështetur narrativën e tyre të re se një raketë e Lëvizjes Islamike Palestineze (PIJ) ishte shkrepur gabimisht dhe kishte vrarë civilët në spital. Gazetat Le Monde dhe New York Times kryen hetime që hodhën poshtë pretendimet izraelite për atë që tregonin pamjet e Al-Jazeera. Më vonë, vetë Al-Jazeera zbuloi se pamjet tregonin një municion izraelit.