Hafte Tir Bombing: Një shpërthim që tronditi popullin iranian

Nga: Robert Fantina

Në 1979, populli i Iranit përmbysi me sukses qeverinë e mbështetur nga Shtetet e Bashkuara, të udhëhequr nga autokrati brutal, Shahu i Iranit. Duke e hequr veten nga ky diktator shtypës dhe duke e çliruar veten nga prangat e imperializmit amerikan, ata themeluan Republikën Islamike të Iranit.

Ndërsa revolucioni kishte një mbështetje të gjerë popullore, siç bën qeveria edhe sot e kësaj dite, ai nuk ishte pa kundërshtar`. Një grup, MEK (Muxhahedin`t-e Khalq, ose Organizata Popullore Muxhahedin e Iranit), është një organizatë e tillë opozitare. Eshtë një grup i dhunshëm terrorist që mbështetet aktualisht nga qeveria amerikane. Anëtarët e MEK nuk e kanë pranuar kurrë revolucionin, dhe më 28 qershor 1981, tre vjet pas revolucionit, ata bombarduan selinë e Partisë së Republikës Islamike në Teheran. Ky krim i tmerrshëm u krye gjatë një takimi të liderëve të partisë, dhe vrau shtatëdhjetë e tre persona, duke përfshirë Kryesorin, Ayatollah Mohammad Beheshti, i cili kishte qenë një nga drejtuesit në revolucion.

Kanë kaluar tridhjetë e nëntë vjet, por kujtimi i këtyre dëshmorëve nuk është zbehur.

Hujjat al-Islam Seyyed Mehdi Qureshi, Përfaqësuesi i Udhëheqësit të Revolucionit Islamik në provincën e Azerbajxhanit Perëndimor të Iranit, komentoi se “pozicioni i qëndrueshëm i Iranit është arritur falë trimërisë së dëshmorëve.” Emrat e këtyre dëshmorëve, shumë përveç atyre që vdiqën më 28 qershor 1981, janë ngritur në zemrat e popullit iranian dhe përfshijnë gjeneralin Kasem Sulejmani, të vrarë nga SH.B.A. në janar të këtij viti.

Cdo qeveri ka njerëz që e kundërshtojnë atë: qytetarë të kombit që nuk pajtohen me një ose më shumë politika, dhe njerëz që respektojnë ligjin punojnë brenda sistemit për të arritur ndryshimet që ata kërkojnë. Në përgjithësi, kur një shumicë e popullatës dëshiron ndryshime të caktuara, ato ndryshime zbatohen.

Megjithatë, brenda Iranit dhe jashtë tij, një grup i vogël terrorist kërkon përmbysjen e dhunshme të qeverisë, pavarësisht se ka kaq pak mbështetje për ta bërë këtë. Pse, mund të pyes` dikush, a mund ta mbështesin fuqishëm Shtetet e Bashkuara një grup të tillë, kur organizojn` ndonjë veprimtari terroriste?

Hipokrizia e zyrtarëve të qeverisë amerikane është diskutuar dhe dokumentuar shpesh nga ky shkrimtar. Sh.B.A interesohet vetëm për vetëvendosjen kur njerëzit e çdo kombi zgjedhin një formë qeverisjeje që do të ndjekë të gjitha diktatet e SHBA. Drejtuesit e Republikës Islamike të Iranit nuk do ta bëjnë këtë. Ata krijojnë aleanca me kombet që Shtetet e Bashkuara i përçmojn` dhe ata u vijnë në ndihmë atyre kombeve kur kërkohet ta bëjnë këtë, siç është për shembull luftimi i terroristëve të financuar nga SH.B.A. në Siri.

Irani nuk ka pushtuar një komb tjetër në mbi 200 vjet, dhe udhëheqësit e tij kanë një doktrinë “mos godit i pari “. Në historinë 244-vjeçare të Sh.B.A-së, ajo ka pushtuar të paktën 84 nga 193 vendet që njihen nga Kombet e Bashkuara. Dhe armiqësia e saj e vazhdueshme ndaj Iranit është rritur vetëm me administrimin e presidentit të paqëndrueshëm, Donald Trump.

Në Shtetet e Bashkuara, grupet e lobit financojnë fushatat zgjedhore, duke bërë kështu që zyrtarët e zgjedhur të shohin interesin e atyre grupeve, jo zgjedhësit e tyre. Të shquar në mesin e këtyre grupeve janë lobet pro-Izraelit, të cilët e konsiderojnë Iranin si rivalin e tyre për hegjemoninë në Lindjen e Mesme. Midis bashkësisë globale, vetëm Izraeli dhe Arabia Saudite kundërshtuan Planin e Përbashkët të Aksionit (JCPOA), marrëveshjen e nënshkruar me Iranin dhe disa vende të tjera që rregulluan programin e zhvillimit bërthamor të Iranit, në këmbim të heqjes së sanksioneve. Vetëm Izraeli dhe Arabia Saudite vlerësuan at` si shkelje nga Shtetet e Bashkuara.

Pasi u rivlerësuan sanksionet pas kësaj shkeljeje amerikane të ligjit ndërkombëtar, ky shkrimtar kontaktoi një mik në Teheran. Atij iu tha se, ndërsa sanksionet ishin për të ardhur keq, populli iranian është mësuar të jetojë me to dhe do të vazhdojë ta bëjë këtë për aq kohë sa është e nevojshme. Nuk kishte folur për humbje; ai nuk sugjeroi që qeveria duhet ose do të aderonte në kërkesat e SH.B.A. Ai nuk u dha dorëheqjen: ai thjesht tregoi se populli iranian do të vazhdojë të jetojë jetën e tij dhe të bëjë çfarëdo rregullimi të ishte e nevojshme për shkak të sanksioneve.

Ky është qëndrimi që e bën Iranin të madh dhe që frymëzon iranianët të sakrifikojnë jetën e tyre për vendin e tyre. Kur një vend i fuqishëm rrethohet nga një vend tjetër, më i fuqishëm, por nuk pranon të dorëzohet, krenaria e njerëzve të saj për kombin e tyre vetëm rritet. Dhe këtë vit, në përvjetorin e bombardimeve të Hafte Tir, përsëri do të mbahet mend kujtimi i atyre që punonin për njerëzit dhe dhanë jetën e tyre në atë mision. Gjithashtu do t` kujtohen si dhe dëshmorët e tjerë iranianë, ata që vdiqën në bombardimin e 30 gushtit 1981 të zyrës së Kryeministrit, gjeneral Sulejmani dhe shumë të tjerë, emrat e të cilëve mund të mos jenë aq të njohur, por që mbahen mend dhe jan` të dashur nga bashkatdhetarët e tyre.

Përvjetori i bombardimit të Hafte Tir duhet të përkujtohet në të gjithë botën si një simbol i shkatërrimit dhe vdekjes së shkaktuar nga terrorizmi, dhe si një memorial për ata shërbëtorë-udhëheqës të pafajshëm që vdiqën në të. Ajo gjithashtu duhet të shërbejë si një kujtesë për disa qeveri, siç është ajo e Shteteve të Bashkuara, se planet e tyre të padrejta për hegjemoni botërore nuk do të arrihen, dhe se mbështetja për terroristët është një goditje ndaj dinjitetit themelor të njerëzimit. Ai duhet t’i kujtojë kombet në të gjithë globin se SH.B.A., kombi më i dhunshëm në planet, vazhdon terrorin e tij ekonomik dhe mjekësor kundër një kombi të lirë dhe paqësor.

 

Kanë kaluar tridhjetë e nëntë vjet që kur ata shtatëdhjetë e tre zyrtarë iranianë humbën jetën në shërbim të vendit të tyre. Sakrifica e tyre nuk do të harrohet në Iran, ose nga njerëz me vendosmëri dhe dhembshuri në të gjithë botën./Gazetaimpakt/ahtribune/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne