Nga Tom Fowdy
Java e kaluar ka qenë një lajm i keq për mbështetësit më të zjarrtë të “Izraelit”. Së pari, Gjykata Ndërkombëtare Penale (ICC) njoftoi se do të aplikonte për një urdhër arresti për Benjamin Netanyahun në mes të krimeve të luftës në Gaza. Së dyti, dhe më kritike, një numër vendesh europiane, duke përfshirë Irlandën, Spanjën dhe Norvegjinë, njoftuan se do të ofronin njohje të plotë për shtetin e Palestinës, duke bërë që Tel Aviv të tërheqë ambasadorët e tij në këto vende. Më shumë pritet të pasojnë në javët në vijim.
Edhe pse SHBA vazhdon të mbrojë ashpër dhe pa kushte Izraelin, lëvizja e papritur drejt njohjes së mëtejshme ofron një shpresë të re afatgjatë për një “zgjidhje me dy shtete”. Ai gjithashtu pohon se Izraeli tashmë e ka humbur luftën për opinionin publik global në mes të luftës brutale të Netanyahut në Gaza, dhe ndërsa ne duhet të presim që ata të mos pengohen lehtësisht nga rruga e tyre aktuale, ai megjithatë pohon realitetin në zhvillim që “Izraeli” do të përballen me izolim politik dhe diplomatik në rritje.
Për pjesën më të madhe të historisë së tij, Izraeli ka marrë mbështetje të plotë dhe të pakushtëzuar nga bota perëndimore. I mbështetur nga elita politike dhe mediatike, Tel Avivi ka shërbyer si një post për të projektuar fuqinë dhe interesat perëndimore në rajon, edhe pse kjo erdhi në kurriz të tokës dhe jetëve palestineze. Nuk është për t’u habitur që i njëjti shtet i ka rezistuar ashpër kritikave me çdo kusht, duke i kritikuar gjithnjë e më shumë kritikët e tij si antisemitikë dhe madje duke shkuar deri aty sa duke akuzuar ata që shqetësohen për të se udhëhiqen nga ndikime të huaja. Në të vërtetë, Partia Laburiste Britanike nën Keir Starmer spastroi pa mëshirë kundërshtarët e Sionizmit nga radhët e saj, ndërsa politikanët amerikanë shanin lëvizjet në kampet universitare që u përhapën në të gjithë vendin.
Megjithatë, pavarësisht kësaj, lufta e Benjamin Netanyahut në Rripin e Gazës ka qenë aq brutale, kaq shkatërruese dhe aq objektivisht çnjerëzore sa që edhe makina më e madhe e marrëdhënieve me publikun në botë nuk mund të zbardhte tmerret që ka shfaqur. Ky konflikt si i tillë ka shënuar një pikë kthese historike, e cila, pavarësisht nëse e do apo jo Amerika, ka pasur një ndikim negativ të përhershëm dhe të pakthyeshëm në pozitën globale të “Izraelit” dhe ka thyer mbështetjen “pa kushte” të kryeqyteteve perëndimore. Jo vetëm që ne shohim vende të fuqishme si Franca që pranojnë se Netanyahu do të duhej të arrestohej, por ne shohim gjithashtu fundin e një tabuje politike të gjatë në vendet perëndimore kundër njohjes së Palestinës.
Spanja është vendi i parë i madh perëndimor që ka marrë këtë pozicion dhe nuk do të jetë i fundit, madje edhe Britania nuk e ka përjashtuar këtë mundësi. Uniteti transatlantik i udhëhequr nga SHBA për këtë çështje së shpejti do të pushojë së ekzistuari. Edhe në vetë Amerikën, mbështetja për “Izraelin” jashtë klasave politike është e peshuar shumë ndaj brezave të vjetër. Të rinjtë janë gjithnjë e më kritikë ndaj sionizmit. Kjo prirje është edhe më e dukshme brenda Europës, e cila ka qenë gjithmonë më liberale në disponimin e saj sesa Shtetet e Bashkuara, e mbështetur nga popullsitë e diasporës muslimane.
Pavarësisht kësaj, nuk duhet të presim një ndryshim të menjëhershëm kursi nga “Izraeli”, edhe pse ajo ndryshon. Për sionistët më të zjarrtë, pronësia politike e territoreve të pushtuara të Bregut Perëndimor dhe Gazës është e panegociueshme. Përpjekjet për të vendosur dhe për të dominuar këto zona ka mundësi të vazhdojnë dhe kështu gjendja e vështirë e palestinezëve nuk ka përfunduar. Megjithatë, një gjë që do të jetë e ndryshme nga më parë është se përtej Amerikës, toleranca globale për “Izraelin” përfundimisht ka mbaruar dhe përpjekja për ta mbuluar atë është një detyrim politik në rritje, madje edhe për vetë Biden. Vazhdimi i pushtimit të këtyre tokave nga “Izraeli” do të ketë një kosto të shtuar politike dhe do të sjellë mbi të një izolim diplomatik në rritje.
Ndërsa Tel Avivi tërheq ambasadorët dhe beson se është ai që do të ndëshkojë vendet europiane, ai e bën këtë me mungesë të vetëdijes dhe mendjemadhësisë duke mos kuptuar se Rubikoni tashmë është kapërcyer. Kështu, ajo përballet me një zgjedhje të re dhe të pamohueshme ose të bëjë lëshime ose të bëhet përfundimisht “Afrika e Jugut e shekullit të 21-të”. Ndërsa Netanyahu u zotua për një luftë asgjësimi kundër Hamasit dhe besonte se vënia e Gazës nën kontrollin e “Izraelit” do të qetësonte ekstremistët në qeverinë e tij dhe do të përmirësonte sigurinë, ai ka bërë më shumë për të dobësuar pozicionin e “Izraelit” më shumë se çdo lider tjetër që nga krijimi i “Izraelit”. /GazetaImpakt/english.almayadeen.net
