Nga Matthew Ehret
Në vitin 1996, një grup imperialistësh me origjinë amerikane që përbëhej nga Paul wolfowitz, Dick Cheney, Donald Rumsfeld dhe Richard Perle krijuan një institut të ri të quajtur “Projekti për një shekull të ri amerikan”.
Ndërsa qëllimi parimor i grupit të ekspertëve varet përfundimisht nga një “moment i ri Pearl Harbor” që do të justifikonte një epokë të re të luftërave për ndryshimin e regjimit në Lindjen e Mesme, një pjesë dytësore por po aq e rëndësishme përfshinte dominimin e “Izraelit të Madh”. Fanatikët e Likud-it morën pushtetin mbi trupin e vrarë të Yitzhak Rabin.
Pikërisht nga fillimi i regjimit të ri të kryeministrit Benjamin Netanyahu, Richard Perle shkroi raportin “Clean Break: A Strategy for Securing the Realm”, i cili përshkruante një sërë qëllimesh që do të qeverisnin vizionin strategjik të Uashingtonit dhe Tel Avivit për dy dekadat e ardhshme. Bëhej thirrje për:
Anulimi i themeleve për Marrëveshjen e Oslos që mendonte të sillte një klimë paqeje përmes bashkëpunimit ekonomik në Lindjen e Mesme nën një zgjidhje me dy shtete
Nisja e një doktrine të re të “të drejtës së ndjekjes së nxehtë” që justifikon inkursionet e armatosura në territoret palestineze
Duke nxitur Shtetet e Bashkuara të përmbysin regjimin e Sadam Huseinit në Irak
Inkursione të armatosura në Liban dhe sulme të mundshme kundër Sirisë dhe Iranit
Në vitin 2007, gjenerali Ëesley Clark shtoi edhe më shumë detaje në këtë program neokonistësh kur zbuloi përmbajtjen e një diskutimi që pati me Ëolfoëitz dhe Rumsfeld 10 ditë pas 11 shtatorit. Gjenerali Clark deklaroi se atij iu tha për pushtimet e planifikuara të shtatë vendeve të planifikuara të ndodhnin brenda pesë viteve … domethënë: “Iraku, Siria, Libani, Libia, Somalia, Sudani dhe Irani”.
Ky program ishte, me pak fjalë, një recetë për krijimin e “Izraelit të Madh” të shumëpritur të promovuar nga njerëz si Theodor Herzl, Vladimir Jabotinsky dhe Rabini Abraham Isaac Kook mbi një shekull më parë.
Ndërsa afati kohor anglo-sionist u ndërpre gjatë viteve në vijim (nganjëherë duke përfshirë ndërhyrje të guximshme nga individë brenda komunitetit të inteligjencës amerikane), qëllimi i ngulitur në “Clean Break” nuk u zhduk kurrë.
Me prishjen e ardhshme të sistemit financiar perëndimor tepër të fryrë nga njëra anë dhe shfaqjen e një arkitekture të re multipolare të sigurisë dhe ekonomike nga ana tjetër, duken fantazmat që orkestruan 11 shtatorin, vranë Rabin (1995) dhe Arafat ( 2004), dhe ringjallën Kryqëzatat kanë vendosur të shkelin mbi tabelën e shahut.
Kryerja e një analize racionale të motiveve për këtë lloj dinamike përbën një vështirësi të madhe për çdo komentues gjeopolitik të mësuar të mendojë në terma të pranueshëm akademikisht, të cilat supozojnë se interesi racional vetjak i gjallëron lojtarët brenda një loje. Në këtë rast, interesi racional vetjak është i infektuar nga doza të rënda të hegjemonizmit vetë-delirant, zeloti fanatike perandorake dhe eskatologjisë së fundit të kohërave me një kthesë mesianike (duke marrë forma të krishtera dhe çifute).
Duke shoshitur Rendin nga Kaosi
Netanyahu dhe mbështetësit e tij neokon (uniparti) në Amerikë dhe Britani duket se mbështesin ambicien e Izraelit për të provokuar një luftë të gjerë rajonale nga njëra anë, ndërkohë që besojnë gjithashtu se ata do të jenë në gjendje të përdorin Izraelin si një pykë për të prishur rusët dhe nga ana tjetër, korridoret zhvillimore të udhëhequra nga Kina (BRI, shkurt për Iniciativën Brez dhe Rrugë, dhe Korridori Ndërkombëtar i Transportit Veri-Jug).
Këto korridore zhvillimi euroaziatike shihen me të drejtë si një kërcënim ekzistencial për imperialistët perëndimorë, pasi ato sigurojnë themelin për qëndrueshmërinë e një arkitekture të re ekonomike të bazuar në të menduarit afatgjatë dhe bashkëpunimin e ndërsjellë.
Roli që Izraeli pritet të luajë në një axhendë anti-BRI ka për qëllim të marrë formën e tre projekteve madhore brenda kësaj loje fantazie të kullës së fildishtë të ndërtuesve të skenarëve të stilit perandorak Rand.
Këto korridore zhvillimi euroaziatike shihen me të drejtë si një kërcënim ekzistencial për imperialistët perëndimorë, pasi ato sigurojnë themelin për qëndrueshmërinë e një arkitekture të re ekonomike të bazuar në të menduarit afatgjatë dhe bashkëpunimin e ndërsjellë.
Roli që Izraeli pritet të luajë në një axhendë anti-BRI ka për qëllim të marrë formën e tre projekteve madhore brenda kësaj loje fantazie të kullës së fildishtë të ndërtuesve të skenarëve të stilit perandorak Rand.
Këto janë:
1)Korridori Ekonomik Indi-Evropa e Mesme Lindore (IMEEC) i udhëhequr nga SHBA-ja i shpallur në G20 më 15 tetor 2023, i cili parashikon një rrjet të gjerë hekurudhor dhe rrugësh që shtrihen nga India përmes Emirateve të Bashkuara Arabe, Arabisë Saudite, Izraelit dhe Evropës. Ky rrjet i gjerë i propozuar i hekurudhave, tubacioneve, korridoreve të transportit, porteve dhe kabllove të të dhënave do të anashkalonte Turqinë dhe do të minonte korridoret e mesme dhe të planifikuara jugore të Kinës BRI.
2)Ringjallja e Kanalit David Ben Gurion, i cili u propozua për herë të parë nga inxhinierët amerikanë në vitin 1963. Ky plan kërkonte përdorimin e 520 shpërthimeve bërthamore për të prerë një kanal rreth 260 km nga Deti i Kuq në Mesdhe, duke anashkaluar Kanalin e Suezit me vlerë strategjike. .
3)Shfrytëzimi i depozitave të mëdha të naftës dhe gazit natyror në det të hapur që janë zbuluar në brigjet e Gazës nga viti 1999 deri më sot, gjë që e bën Izraelin një qendër kryesore të naftës në botë në shkallën e vendeve më të mira të OPEC-ut.
Fantazia IMEEC
Duke marrë parasysh listën e gjatë dhe patetike të kontrolluar nga SHBA-të “nuk mund të besoj ish-BRI mashtrues”, të cilat kanë marrë një vlerësim të madh dhe janë shkatërruar brenda disa sekondash pas konceptimit (d.m.th.: Ndërtoni përsëri më mirë për botën, One Sun One World One Grid, Blue Dot Network, Green Global Gateway, Global Green Deal, ose Green Belt Initiative), mund të thuhet me siguri se IMEEC është një fillestar i krijuar për ëndërrimtarët e lagësht gjeopolitikë nga ëndërrimtarë të lagësht gjeopolitikë të paaftë për dallimin e realitetit nga fantazia.
Perëndimit jo vetëm që i mungojnë mjetet financiare për të investuar në projekte të tilla afatgjata si IMEEC, por i ka humbur edhe aftësitë inxhinierike të nevojshme për të ndërtuar një megaprojekt të tillë. Kjo stuhi e përsosur e paaftësisë e bën këtë projekt mbresëlënës krejtësisht të pazbatueshëm.
Në këtë artikull nuk do të jepen vërejtje shtesë për këtë.
Fantazia e Kanalit të David Ben Gurion
Për perspektivat e ringjalljes së Kanalit David Ben Gurion, i cili është bërë sensacion në internet gjatë javëve të fundit, vlen të përmendet një fjalë dhe duhen sqaruar disa gabime. Ndërsa kjo u propozua për herë të parë nga inxhinierët në Departamentin e Energjisë të SHBA-së në vitin 1963 (dhe u klasifikua menjëherë deri në vitin 1993), nuk ka asnjë provë që për dekada diskutimi institucional është zhvilluar për ringjalljen e këtij projekti.
Ndërsa shumë komentues në internet pretendojnë se projekti bën thirrje për “hedhjen e qindra armëve bërthamore në Gaza” (duke nënkuptuar se kërcënimet izraelite për armët bërthamore të Gazës janë një mbulesë për ndërtimin e këtij kanali), studimi aktual inxhinierik bëri thirrje për shpërthime bërthamore të projektuara posaçërisht që përdorin gjeometri të drejtuara nga shpërthimi jo krejtësisht të ndryshme nga shpërthimet TNT në tunel (megjithëse më të fuqishme dhe me përmasa edhe më të mëdha). Forca e thjeshtë brutale “hedhja e bombave” në një shkretëtirë nuk do të funksiononte kurrë, dhe aftësitë inxhinierike, kostot dhe shumë vite të ndërtimit të kërkuara duken, në mendjen e këtij autori, për ta bërë këtë projekt po aq të parealizueshëm sa IMEEC.
Sic duket, me shumë gjasa, që fanatikët e Izraelit të Madh thjesht duan të marrin kontrollin e Kanalit të Suezit (pasi një luftë sigurisht mund të provokohet me Egjiptin), dhe kështu ndërtimi i kanalit të vitit 1963 është i parëndësishëm në mendjet e “Popullit të Zgjedhur”.
Një shqetësim i vërtetë: Vjedhja e energjisë në det të hapur të Gazës
Fushat e naftës/gazit në detin e Mesdheut lindor janë shumë më strategjike dhe të realizueshme dhe kanë marrë vëmendje shtesë për një Evropë të dëshpëruar të shkëputur nga karburanti rus që nga fillimi i operacionit special ushtarak të Rusisë (SMO) në shkurt 2022.
Nëse zhvillohen, besohet se këto burime në det të hapur do ta shndërrojnë Izraelin në një qendër globale energjetike që do të mbështesë lavdinë e “Izraelit të Madh” si një perandori e re, e cila, sipas vlerësimeve të 2010 të SHBA, përfaqëson mbi “1.7 miliardë fuçi naftë të rikuperueshme dhe një mesatare prej 122 trilion këmbë kub gaz të rikuperueshëm” me vlerë mbi 453 miliardë dollarë.
Kjo depozitë e madhe në brigjet e Gazës (dhe kështu nën pronësinë ligjore të banorëve të Gazës), u zbulua për herë të parë në vitin 1999 kur një kompani e quajtur British Gas zbuloi depozita prej rreth një trilion këmbë kub gaz natyror 19 milje larg bregut të Gazës. Shumë shpejt pasuan marrëveshjet për zhvillimin e këtij projekti me një kosto prej 1.2 miliardë dollarësh.
Megjithëse Yassir Arafat shprehu një interes aktiv për zhvillimin e këtyre burimeve dy dekada më parë, Izraeli punoi pa u lodhur për të bllokuar Fondin Palestinez të Investimeve (fondin përgjegjës për zhvillimin) nga shtrirja e investimeve në projekt, duke përdorur argumentin se “financimi mund të përdoret për të mbështetur terrorizmin”. Kur Hamasi u zgjodh në vitin 2007, përpjekjet e Izraelit për të bllokuar fondet për fushën detare të Gazës u rritën shumë.
Kjo është ndoshta arsyeja pse fitorja e Hamasit në 2007 nuk u festua nga askush tjetër përveç shefit të inteligjencës izraelite Amos Yadlin, i cili i njoftoi ambasadorit të SHBA Richard Jones se ai do të ishte “i lumtur” nëse Hamasi do të formonte një qeveri sepse “IDF mund të merrej më pas me Gazën si një shtet armiqësor”. Në kabllogramin e vënë në dispozicion nga Ëikileaks, Yadlin hodhi poshtë gjithashtu shqetësimet për ndikimin iranian brenda një qeverie të Hamasit “për sa kohë që ata (Gazza e kontrolluar nga Hamasi) nuk kanë një port”.
Komentet e Yadlin u bënë jehonë në vitin 2019 nga vetë Netanyahu, i cili u tha anëtarëve të Likud Knesset: “Kushdo që dëshiron të pengojë krijimin e një shteti palestinez duhet të mbështesë forcimin e Hamasit dhe transferimin e parave në Hamas… Kjo është pjesë e strategjisë sonë, për të izoluar Palestinezët në Gaza nga palestinezët në Bregun Perëndimor”.
Kur një konsorcium i kompanive energjetike izraelite, amerikane dhe australiane zbuloi edhe më shumë depozita nafte dhe gazi natyror në pellgun e Levantit “në brigjet e Izraelit” në 2010-2011, Mesdheu perëndimor u bë një alternativë e mundshme global i lojës në gjeopolitikën e naftës me SHBA-në. Raporti i Departamentit të Brendshëm 2010 vlerëson “1.7 miliardë fuçi naftë të rikuperueshme dhe një mesatare prej 122 trilion këmbë kub gaz të rikuperueshëm në pellgun Levantine”. Ekspertët vlerësojnë se këto depozita mbajnë të paktën një vlerë prej 453 miliardë dollarësh.
Ish-ministrja izraelite e Energjisë, Karine El Harrar e përshkroi ambicien e Izraelit për t’u bërë një qendër globale energjetike pas nënshkrimit të një memorandumi mirëkuptimi (MOU) të vitit 2022 me Egjiptin, duke premtuar zhvillimin e fushave të gazit:
“Ky është një moment historik në të cilin vendi i vogël i Izraelit bëhet një lojtar i rëndësishëm në tregun global të energjisë. Memorandumi i Mirëkuptimit do t’i mundësojë Izraelit, për herë të parë, të eksportojë gaz natyror izraelit në Evropë, dhe është edhe më mbresëlënëse duke parë grupin e rëndësishëm të marrëveshjeve që ne nënshkruam gjatë vitit të kaluar, të cilat e pozicionojnë Izraelin dhe sektorët izraelitë të energjisë dhe ujit si një lojtar kyç global”.
Fjalët e El Harrer patën një shije të hidhur pasi tashmë ishte vërtetuar se Izraeli qëllimisht bllokoi zhvillimin e këtyre fushave në det të hapur për dy dekada, në dëm të miliona jetëve palestineze (dhe për ironi të ekonomisë së vetë Izraelit). Ky fakt u përshkrua në detaje nga një raport i vitit 2019 nga Konferenca e Kombeve të Bashkuara për Tregtinë dhe Zhvillimin (UNCTAD), i cili thoshte:
“Gjeologët dhe ekonomistët e burimeve natyrore kanë konfirmuar se Territori i Pushtuar Palestinez shtrihet mbi rezervuarë të konsiderueshëm të pasurisë së naftës dhe gazit natyror, në zonën C të Bregut Perëndimor të pushtuar dhe në brigjet e Mesdheut pranë Rripit të Gazës”.
“Megjithatë, pushtimi vazhdon t’i pengojë palestinezët të zhvillojnë fushat e tyre energjetike në mënyrë që të shfrytëzojnë dhe përfitojnë nga këto asete. Si i tillë, popullit palestinez i janë mohuar përfitimet e përdorimit të këtij burimi natyror për të financuar zhvillimin socio-ekonomik dhe për të plotësuar nevojën e tij për energji”.
“Humbjet e akumuluara vlerësohen në miliarda dollarë. Sa më gjatë që Izraeli i pengon palestinezët të shfrytëzojnë rezervat e tyre të naftës dhe gazit natyror, aq më të mëdha janë humbjet, përfitimet e mundëshme dhe aq më të mëdha bëhen kostot totale të pushtimit që përballen palestinezët”.
“Ky studim identifikon dhe vlerëson rezervat ekzistuese dhe potenciale të naftës dhe gazit natyror palestinez që mund të shfrytëzohen për të mirën e popullit palestinez, të cilat Izraeli ose po i pengon ata t’i shfrytëzojnë ose po i shfrytëzon pa respektimin e duhur të ligjit ndërkombëtar”.
Nëse Izraeli dëshiron të ketë kontroll të plotë mbi rezervat detare të naftës/gazit të Gazës, ai mund ta arrijë qëllimin e tij vetëm nëse zhduken pronarët dhe përfituesit e ligjshëm që jetojnë në Gaza.
Më 13 tetor 2023, u zbulua një dokument politikash i autorizuar nga Ministria e Inteligjencës e Izraelit. Ai rekomandoi “transferimin me forcë dhe të përhershme të 2.2 milionë banorëve palestinezë të Rripit të Gazës në Gadishullin Sinai të Egjiptit”, siç raportoi +972.
Gazeta parashtronte tre skenarë të mundshëm për popullin e Gazës. E para përfshin zëvendësimin e Hamasit me Autoritetin Palestinez në Gaza. E dyta përfshin shfaqjen e një autoriteti të ri lokal të Gazës (jo Hamas apo PA), dhe e treta përfshin dëbimin e të gjithë civilëve në Egjipt. Raporti identifikon qartë skenarin e tretë si opsionin më të preferuar. Autorët e raportit shkruajnë se ky opsion i tretë “do të japë rezultate strategjike pozitive dhe afatgjata për Izraelin dhe është një opsion i zbatueshëm. Ajo kërkon vendosmëri nga skuadra politike përballë presionit ndërkombëtar, me theks në shfrytëzimin e mbështetjes së Shteteve të Bashkuara dhe vendeve të tjera pro-izraelite për këtë përpjekje”.
Sigurisht, mbështetja fjalë për fjalë e SHBA-së për lëvizjen e banorëve të Gazës në Gadishullin Sinai filloi disa minuta pas 7 tetorit. Kjo do të krijonte një problem serioz për hakmarrjen e ardhshme nga njerëz jashtëzakonisht të radikalizuar dhe të traumatizuar, familjet e të cilëve janë vrarë nga krimet e Izraelit për dekada me radhë. Lidershipi multi-miliarder Hamasit, i Vëllazërisë Muslimane me bazë në Katar do të jetë lehtësisht në gjendje të koordinohet me Vëllazërinë Muslimane të Egjiptit për të vepruar si agjentë provokatorë që sulmojnë Izraelin.
Vëllazëria Muslimane ka shërbyer si një forcë organizative kryesore e udhëhequr nga inteligjenca anglo-sioniste për dekada, ishte e rëndësishme në orkestrimin e Pranverës Arabe dhe mbështeti përmbysjen e Bashar al-Asad.
Ndoshta nëse ky do të ishte ende viti 1996 dhe nuk ekzistonte asnjë koalicion i fuqishëm i Rusisë, Kinës dhe Iranit për të mbrojtur Egjiptin kundër luftës së kërcënuar anglo-sioniste, atëherë ndoshta Strategjia e PNAC Clean Break për Sigurimin e Mbretërisë mund të ishte e mundur. Vendimi për të injoruar realitetin duke ripërpunuar këtë program të vjetëruar nënkupton kulmin e paaftësisë, e cila kërcënon të rritet shumë përtej një lufte rajonale dhe në një zjarr global termonuklear më shpejt se sa shumë e imagjinojnë.
Ky paralajmërim i një lufte globale profetike për të sjellë në Mesia (siç e shumë grabitqarë të krishterë ëndërrojnë), u përshkrua në thellësi nga avokati i “Izraelit të Madh” dhe bashkëpunëtori i Jabotinsky, rabini Abraham Isaac Kook 100 vjet më parë.
Kook ishte i përzgjedhuri i Britanisë për Krye Rabin Ashkenaz për Jerusalemin dhe Palestinën nga viti 1919 deri në 1935 dhe ndikimi i tij në formimin e disa brezave të ithtarëve radikalë sionistë që morën kontrollin e pjesës më të madhe të qeverisë izraelite pas punës së brendshme që ishte Lufta Gjashtë Ditore, është i jashtëzakonshëm. Vërejtjet e tij profetike nuk duhen hedhur lehtë poshtë. Në librin e tij Orot, Kook tha:
“Në luftëra kristalizohen karakteret kombëtare. Izraeli, si pasqyrimi universal i njerëzimit, përfiton nga kjo. Thembrat e Mesisë vijojnë pas Përvëlimit Botëror… Në orën e rënies së qytetërimit perëndimor, Izraelit i kërkohet të përmbushë misionin e tij hyjnor duke siguruar bazën shpirtërore për një Rend të Ri Botëror”.
Shpresa e vetme për të shmangur këtë fatkeqësi dhe për të prishur këtë fluturim drejt një skenari të Harmagedonit të drejtuar nga kulturistët mesianikë të Fundit të Kohës është të detyrosh një armëpushim, siç kërkojnë Rusia, Kina dhe shumica dërrmuese e qytetarëve të botës (madje edhe amerikanët).
Pa këtë rivendosje të mendjes së shëndoshë, bota në tërësi do të përballet me një përvojë që do ta bëjë Epokën e Errët të shekullit të 14-të të duket si një lemzë e pakëndshme në historinë botërore./gazetaimpakt/.thelastamericanvagabond
