Nga
Martirizimi i Sayyed Hassan Nasrallah, një figurë monumentale në Hezbollah dhe lëvizja më e gjerë e rezistencës kundër “Izraelit”, shënon një pikë kthese jo në vdekjen e Hezbollahut, por në rinovimin e tij. Martirizimi i Sayyed Nasrallah, megjithëse simbolikisht i rëndësishëm, ka zbuluar thelbin e brendshëm të strukturës së Rezistencës që kapërcen udhëheqjen individuale. Fryma e revolucionit brenda Hezbollahut nuk është thjesht produkt i udhëheqjes karizmatike, por më tepër një përgjigje ndaj dhunës sistematike imperialiste dhe mbeturinave strukturore që kapitalizmi i imponon Jugut Global.
Siç shihet në gjenocidin e arabëve në Gaza, martirizimi i Sayyed Nasrallah përshtatet në strategjinë më të gjerë imperialiste të shpërdorimit dhe konsumit sistematik të punës dhe burimeve në Jugun Global, siç është teorizuar nga Ali Kadri. Nën kapitalizëm, lëvizjet e Rezistencës si Hezbollahu shfaqen si përgjigje ndaj asaj që Kadri e quan “akumulimi i mbeturinave”, ku imperializmi jo vetëm shfrytëzon, por konsumon popullsi, reduktimi i tyre në punë të shpërdoruara dhe jetë të hedhura. Martirizimi i Sayyed Nasrallah përfaqëson një taktikë imperialiste për të neutralizuar simbolet e sfidës, por siç tregon historia, vdekja e udhëheqësve shpesh galvanizon në vend që të demoralizojë rezistencën.
Rezistenca Përtej Lidershipit
Infrastruktura e Hezbollahut ka dëshmuar se roli i saj si forcë shoqërore dhe politike nuk shembet me humbjen e një figure, qoftë edhe të një shifre aq të rëndësishme sa Sayyed Nasrallah. Ofrimi i shërbimeve nga lëvizja, nga arsimi te kujdesi shëndetësor, ka krijuar një bazë sociale që përputhet me strategjitë e saj ushtarake dhe politike. Kështu, qëndrueshmëria e Hezbollahut nuk qëndron vetëm në aftësitë e tij ushtarake, por në aftësinë e tij për të siguruar popullin e tij në mënyra që shteti libanez dhe ndihma e huaj kanë dështuar vazhdimisht.
Megjithatë, ndërsa Hezbollahu ruan rezistencën e tij, shumica e popullsisë së qeverisë libaneze dhe partive që mbrojnë kundër Hezbollahut kanë hyrë kryesisht në mentalitetin e normalizimit me entitetin sionist. Mungesa e rezistencës së tyre ndaj normalizimit pasqyron një pranim dhe një brendësia e disfatizmit, si dhe një gatishmëri për t’u angazhuar diplomatikisht me “Izraelin”, duke menduar pak për Rezistencën në luftën e saj kundër pushtimit dhe imperializmit.
Lexo më shumë: Pse shoqëria e fragmentuar e Libanit duhet të bashkohet në mbështetjen e Hezbollahut
Një strukturë e tillë reflekton se si fuqitë imperialiste përpiqen ta reduktojnë Jugun Global në varësi nga ndihma dhe bamirësia, një formë mbeturinash ku popullatat e shtypura trajtohen si të disponueshme. Kërkesa për veprim mbi ndihmën është një thirrje e përbashkët si nga lëvizjet indigjene të rezistencës ashtu edhe nga proletariati ndërkombëtar, i cili shihet përmes fasadës së bamirësisë. Ndihma, argumentojnë ata, përjetëson varësinë dhe nuk arrin të trajtojë dhunën strukturore të okupimit, zhvendosjes dhe imperializmit. Në vend të kësaj, proletariati global, krahas lëvizjeve si Hezbollahu, kërkon veprim real për të çmontuar sistemet e shfrytëzimit dhe pushtimit. Me fjalë të tjera, mjaft biseda, tani kemi nevojë për veprim.
Joefektiviteti i diplomacisë
Diplomacia, siç shihet në përpjekjet e panumërta për të arritur një armëpushim, i ka shërbyer kryesisht interesave të fuqive imperialiste. Çdo dështim i përsëritur për të siguruar një armëpushim të qëndrueshëm jo vetëm që ka shkaktuar vonesa, por edhe ka rritur fitimet për kontraktorët e mbrojtjes, të cilët përfitojnë nga konfliktet e zgjatura. Ndërkohë, vazhdimi i këtyre përpjekjeve të dështuara ka rezultuar në një rritje të martirizimit të civilëve palestinezë në Gaza dhe, së fundmi, në Liban— ku me çdo vdekje, kompanitë e mbrojtjes shohin se fitimet e tyre rriten.
Për Hezbollahun dhe lëvizje të ngjashme, biseda ka rezultuar e paefektshme përballë agresionit ushtarak të “Izraelit” dhe dhunës sistematike. Udhëheqësit e rezistencës si Sayyed Nasrallah e kuptuan këtë nuk ka asnjë arsyetim me të paarsyeshmen, veçanërisht kur ajo forcë e paarsyeshme mbështetet nga makineria e madhe e imperializmit perëndimor. Vrasja masive e vazhdueshme e civilëve, nga Gaza në Liban, nuk është një aksident lufte, por rezultat i një politike të qëllimshme të kontrollit dhe shkatërrimit të popullsisë. Kjo dhunë është cilësuar nga Perëndimi si dëm kolateral, por për ata në terren, është realiteti i jetuar i gjenocidit strukturor.
Bashkëfajësia historike e Perëndimit
Ndërsa “Izraeli” mbetet forca e dukshme pas dhunës në Gaza dhe Liban, fuqitë perëndimore, veçanërisht Shtetet e Bashkuara, luajnë një rol po aq bashkëpunëtor duke ofruar mbështetje financiare dhe ushtarake. Përfshirja e Perëndimit në luftën kundër Gazës shpesh fshihet pas retorikës diplomatike, megjithatë përgjegjësia e tij është e qartë. Vendet perëndimore i ofrojnë “Izraelit” burimet e nevojshme për të ruajtur pushtimin e tij ushtarak dhe për të përjetësuar aktet e tij të agresionit, ndërsa institucionet globale si Kombet e Bashkuara nuk arrijnë të mbajnë “Izraelin” përgjegjës për krimet e luftës. E meta brenda OKB-së nuk është vetëm një mbikëqyrje, por një e metë strukturore në të drejtën ndërkombëtare që privilegjon fuqitë imperialiste dhe aleatët e tyre.
Kjo bashkëfajësi nuk është e re; i ka rrënjët në vetë themelin e “Izraelit.” Krijimi i “Izraelit” nga fuqitë evropiane shërbeu si një mjet për të zgjidhur “problemin” e tyre të brendshëm hebre, siç e quajtën ata, duke e eksportuar atë në botën arabe. Bota arabe, dhe Libani në veçanti, historikisht nuk kanë pasur problem me hebrenjtë. Bashkëjetesa arabo-hebreje para krijimit të “Izraelit” ishte kryesisht paqësore, një realitet që kundërshton narrativën e antisemitizmit të qenësishëm arab. Problemi evropian me hebrenjtë, të cilët ata mendonin se ishin një popull më i vogël, që kulmoi me Holokaustin, u eksportua në Lindjen e Mesme përmes krijimit të “Izraelit,” shndërrimi i asaj që dikur ishte një çështje evropiane, një simptomë e racizmit të Evropës, në një konflikt kolonial, duke krijuar dekada dhune, pushtimi dhe zhvendosjeje për palestinezët dhe vendet fqinje si Libani.
Ndryshimi i perceptimeve të rezistencës
Përballë kësaj historie, lëvizjet e rezistencës si Hezbollahu janë shfaqur jo si agresorë, por si mbrojtës të së drejtës së popullit të tyre për të ekzistuar. Martirizimi i Sayyed Nasrallah nuk e ka dobësuar pozitën e Hezbollahut, por përkundrazi ka forcuar narrativën e tij se këto lëvizje të rezistencës indigjene nuk janë organizata terroriste. Bashkëfajësia historike e Perëndimit në nxitjen e konfliktit e bën të qartë pse lëvizje të tilla perceptohen si të nevojshme nga të shtypurit. Në fakt, masat po zgjohen me realitetin se grupe si Hezbollahu dhe Rezistenca Palestineze po luftojnë për mbijetesën e tyre përballë shfarosjes.
Etiketimi i këtyre lëvizjeve si “terroriste” nga fuqitë imperialiste dhe mediat e tyre pasqyron një strategji më të gjerë për të delegjitimuar luftën e tyre për çlirim. Megjithatë, ndërsa më shumë njerëz në mbarë botën, veçanërisht proletariati ndërkombëtar, e njohin shtypjen e tyre të përbashkët nën kapitalizmin global, solidariteti me këto lëvizje rritet.
Një luftë e vazhdueshme
Martirizimi i Sejid Hassan Nasrallah nuk shënon fundin e Hezbollahut, por sinjalizon vazhdimin e luftës së tij kundër imperializmit. Fryma e rezistencës mbi të cilën mishëroi Sayyed Nasrallah jeton, jo vetëm në Liban, por në zemrat e proletariatit global që kërkon të çmontojë sistemet e shfrytëzimit dhe shtypjes që mbështet imperializmi.
Lufta e Hezbollahut nuk është një betejë e izoluar; është pjesë e një rezistence globale kundër një sistemi që vlerëson fitimet mbi jetët njerëzore dhe shpërdoron popullata të tëra për të mbështetur dominimin e tij. E ardhmja e rezistencës, si në Liban ashtu edhe në mbarë botën, qëndron në solidaritetin e vazhdueshëm midis popujve të shtypur dhe njohjen në rritje se ndryshimi i vërtetë kërkon çmontimin e strukturave imperialiste që përjetësojnë vuajtjet globale./english.almayadeen
