Nga Xavier Villar
Një aspekt që shpesh kalon pa u vënë re kur analizohet situata në Palestinë është ajo që mund të përshkruhet si “pushtimi i jetës së përditshme”. Kjo i referohet mënyrës sesi regjimi kolonial sionist dhe projekti i tij kolonizues janë të pranishëm edhe në detajet më të vogla dhe në hapësirat më intime të jetës palestineze.
Një analizë politike e “intimitetit”, veçanërisht brenda shtëpive palestineze, do të ndihmojë në ilustrimin se si kolonializmi depërton edhe në brendësinë më private, që zakonisht mendohet të jenë të izoluar ose, të paktën, më pak e ekspozuar ndaj entitetit kolonial. Përqendrimi intim në politikë mundëson gjithashtu një vëzhgim se si prezenca e përditshme dhe rutinë e pushtimit ndikon në jetën dhe marrëdhëniet ndërpersonale të të kolonizuarve.
Për shembull, përmes kësaj perspektive intime, është e mundur të analizohet se si marrja e një njoftimi për prishjen e shtëpisë ndikon psikologjikisht tek njerëzit, ose se si rindërtimi i një shtëpie sa herë që prishet mund të ndikojë përfundimisht në shëndetin mendor të atyre që janë të përfshirë në atë proces. Kjo lloj analize nuk duhet të interpretohet si një largim nga studimi i kolonializmit, por më tepër si një mjet për të nënvizuar se sa pushtues është kolonializmi, duke depërtuar në familje.
Me fjalë të tjera, një këndvështrim mbi mikropolitikën e hapësirave intime plotëson analizën makropolitike të kolonializmit. Shtëpitë palestineze evakuohen, prishen dhe bastisen rregullisht. Kjo shkelje e hapësirës intime nuk është as e fundit dhe as e provokuar vetëm nga reagimi i supozuar ndaj ngjarjeve të 7 tetorit. Për shembull, në vitin 2016, të dhënat e publikuara nga vetë media izraelite treguan një prishje mesatare javore të 20 strukturave.
Një shembull tjetër i këtij shkatërrimi të shtëpisë u dokumentua nga gazetari dhe autori palestinez Ramzy Baroud, i cili regjistroi në vitin 2017 sesi fshati palestinez beduin i Al-Araqeeb u shkatërrua më shumë se 116 herë. Përveç prishjeve të shtëpive, ka mënyra të tjera në të cilat pushtimi sionist shfaqet në hapësirat e përditshme, si ngacmimet shtetërore që synojnë të detyrojnë banorët të braktisin shtëpitë e tyre ose urdhrat e dëbimit, të cilat në kontekstin kolonial palestinez mund të përkufizohen si legjitimim i ngacmimi.
Është shumë e zakonshme që familjet palestineze të dëbohen nga shtëpitë e tyre ku kanë jetuar për dekada. Në Jerusalemin Lindor të pushtuar, ka zona ku lëvizjet e kolonëve, të mbështetura dhe të mbrojtura nga struktura ushtarake dhe ligjore e regjimit të shtetit kolonial, sulmojnë dhe frikësojnë banorët palestinezë për t’i dëbuar nga shtëpitë e tyre. Gjeografi Sabrien Amrov thekson se si dhuna dhe pushtimi i jetës së përditshme manifestohen në perceptimin ushtarak të aplikuar në shtëpitë palestineze.
Në një infografikë të publikuar në vitin 2014 nga ushtria izraelite të titulluar “Kur është një shtëpi një shtëpi?”, një shtëpi tipike palestineze u portretizua nga një perspektivë e militarizuar. Dhoma e gjumit u identifikua si një ‘dhomë operacioni’, ndërsa dhoma e ndenjes konsiderohej ‘depo armësh’. Nëpërmjet kësaj stërvitjeje diskursive, ushtria izraelite justifikoi sulmet e saj ndaj infrastrukturave që zakonisht konceptohen si hapësira civile, vende strehimi dhe mbrojtjeje.
Ky proces diskursiv lidh dy aspektet e pushtimit kolonial sionist: mikrokozmosin e përfaqësuar nga shtëpitë dhe intimiteti, dhe makrokozmosi i përfaqësuar nga territori palestinez në tërësi.
Në të dyja sferat, objektivi është të shpronësohen palestinezët nga shtëpitë dhe tokat e tyre.
Të dy të dhënat koloniale theksojnë tërësinë e pushtimit, praninë e tij në jetën e përditshme të palestinezëve dhe pamundësinë për të gjetur hapësira strehimi, si fizikisht ashtu edhe politikisht. Nga këndvështrimi i shtëpive, është thelbësore të theksohet se si ato kanë pushuar së qeni hapësira të thjeshta familjare të izoluara nga pamja e jashtme koloniale dhe janë shndërruar në ato që konsiderohen ‘fusha beteje’.
Kjo ndërhyrje e papritur e luftës në sferën private të shtëpisë ka përfaqësuar, për civilët në Palestinë, si dhe në Irak apo Afganistan, formën më të thellë të traumës dhe poshtërimit. Në këtë kuptim, shtëpitë palestineze nuk janë më vetëm hapësira të intimitetit gjithnjë e më të kufizuar, por vende pushtimi, kontrolli dhe shpronësimi. Nga pikëpamja teorike, një qytet në një kontekst normal mund të përvijohet nga dy lloje muresh: muret e jashtme që përcaktojnë perimetrin e tij dhe formësojnë hapësirën publike, dhe muret e brendshme që ndajnë hapësirat intime ose private.
Megjithatë, në kontekste koloniale si Palestina, ndarja midis publikut dhe intimitetit zhduket. E gjithë hapësira është e përvijuar nga pushtimi kolonial, nga zonat e hapura deri te dhomat individuale. Imazhi i evokuar në rastin e Palestinës, ku kufijtë mjegullohen midis pjesës së jashtme dhe të brendshme të shtëpisë, është ai i një kampi përqendrimi. Në një mjedis të tillë, nuk ka hapësira intime për të kërkuar strehim nga dhuna.
Në Palestinë, familjet nuk janë të sigurta as brenda dhomave të tyre, në hapësirat e tyre më private dhe intime. Kolonizimi i jetës së përditshme dhe intimitetit është një tjetër pasojë e sistemit kolonial sionist, duke shërbyer si një arsye tjetër për rezistencë.gazetaimpakt/presstv
