Nga: Joseph Massad
Si të gjitha ideologjitë koloniale, zionizmi gjithmonë ka qenë i fiksuar pas racës. Pasi u shfaq në kulmin e kolonializmit evropian dhe shkencës së racës, ai kërkoi të mësojë nga të dyja.
Zionistët e kuptuan që ngritja e pretendimeve racore ishte themelore dhe thelbësore për projektin e tyre kolonial, ashtu siç po vepron sot izraeli me politikën e saj koloniale dhe raciale.
Racizmi Evropian
Në fund të shekullit të 18-të, filologët evropianë shpikën kategorinë “semitike” për të përshkruar gjuhët e Mesdheut Lindor dhe Bririn e Afrikës – arabisht, hebraisht, aramaisht dhe amare, ndër të tjera, për t’i dalluar ato nga gjuhët “ariane” indoevropiane.
Që atëherë, të krishterët evropianë filluan t’i konsiderojnëhebrenjtë evropianë, të cilët nuk flisnin hebraisht, si “Semitë“, bazuar në pretendimet fetare hebraike dhe të krishtera se hebrenjtë evropianë ishin pasardhësit e Hebrenjve të lashtë Palestinezë.
Sidoqoftë, ajo që bie në sy është se askush nuk sugjeroi atëherë – ose tani – që të krishterët evropianë ishin gjithashtu pasardhës të të krishterëve të lashtë palestinezë!
Kur antisemitizmi u shfaq si një ideologji politike, ajo u bashkua me kategorinë gjuhësore semite që përfshinte hebrenjtë dhe antisemitët e shndërruan këtë në një kategori racore. Më 1879, gjermani Wilhelm Marr, i cili popullarizoi termin “antisemitizëm”, këmbënguli që armiqësitë e antisemiteve ndaj nuk bazoheshin në fenë e tyre, por në “racën” e tyre.
Studimi historik ka vërtetuar për shumë dekada që të krishterët evropianë dhe hebrenjtë ishin të kthyer nga Evropianë në dy fetë Palestineze të Krishterimit dhe Judaizmit, dhe jo pasardhës të adhuruesve të tyre të lashtë, më shumë se muslimanët e sotëm indonezianë ose kinezë ose boshnjakë janë pasardhës të muslimanëve të lashtë arabë të gadishullit Arabik.
Por duke pasur parasysh forcën e racializmit evropian dhe kulturës së tij thellësisht raciste, atëherë dhe tani, besimi i hebrenjve për të huajt vazhdoi. Është besimi që lëvizja zioniste ndoqi.
Pastërtia raciale
Zionizmi pranoi pretendimin e një “race” hebreje të veçantë nga raca e johebrenjve dhe bazuar në këtë vazhdoi të justifikojë projektin e saj kolonial. Ashtu siç Evropianët e vendosën racën e tyre “superiore” si arsyetimin për kolonializmin e tyre, zionizmi, si një anëtar i ri i klubit kolonial, përdori argumente të ngjashme për të kolonizuar tokën e Palestinezve.
Për të çuar më tej pretendimet raciale të zionizmit, studiuesit hebre sionistë themeluan në Berlin më 1902 Shoqatën e Statistikave Hebraike për të studiuar, ndër të tjera, shkaqet e “degjenerimit” racor të hebrenjve evropianë. Vetë nocioni i “degjenerimit” racor ishte shpikur një dekadë më parë nga udhëheqësi i dytë më i rëndësishëm sionist në atë kohën pas Theodor Herzl: Max Nordau, pasi libri i tij “Degjenerimi” më 1892 popullarizoi termin.
Studiuesit zionistë u përqendruan në konceptin e racës hebreje, në qendër të demografisë hebraike për mbijetesën e racës, shëndetin fizik të hebrenjve evropianë, shkallën e martesave me jo-hebrenjtë, shkallën e lindjeve çifute dhe nivelet e konvertimeve hebraike në të Krishterë.
Ata e diagnostikuan situatën e hebrenjve evropianë si një “degjenerimt“, që pretendohet se u shkaktua nga vendbanimi i tyre në “diasporë”. Detyra për zionizmin ishte që t’i “rigjenerojë”ata duke krijuar një shtet- kolonial për hebrenjtë evropianë në Palestinë.
Për zionistët, rënia e lindjeve çifute sinjalizoi “degjenerim”.
Disa nga studiuesit e tyre ishin shumë të shqetësuar me pastërtinë racore të hebrenjve, duke argumentuar se Iluminizmi e kërcënonte këtë përmes martesave të përziera, të cilat futën në garë gjak të papastër, megjithëse ata pranuan se fëmijët e këtyre martesave shpesh mbeteshin jashtë komuniteteve hebreje, duke ndihmuar
për të ruajtur pastërtinë racore të komuniteteve hebraike.
Të ardhurit në Palestinë
Në të kundërt, kushtet sociale të diasporës dheantisemitizmi u konsideruan si shkaqet sociale të“degjenerimit” mendor dhe fizik hebre – të cilat, ndryshenga degjenerimi racor, mund të ktheheshin përmeskolonizimit hebre të Palestinës, të cilën zionizmi po ndërmerrte në emër të tyre.
Tani që ata kishin pohuar se hebrenjtë ishin një racë, sionistët duhej të provonin se ishin pasardhës të drejtpërdrejtë të hebrenjve antikë, pasi dukej se kishte pretendentë të tjerë për këtë, domethënë, palestinezët që kishin banuar në këtë tokë që nga kohët e lashta. Ashtu si egjiptianët fqinj, sirianët dhe irakianët, për palestinezët thuhet se janë përzier me arabë gadishullorë pas pushtimit arab të rajonit në shekullin e shtatë.
Sionistët nuk pretendojnë që egjiptianët, sirianët dheirakianët e sotëm janë pasardhës të pastër të arabëvepushtues, sesa popuj indigjenë të përzihen me ta. Megjithatë, sionistët, si Netanyahu, insistojnë në mënyrëtë vendosur që të gjithë palestinezët janë të ardhur në Palestinë nga gadishulli Arabik.
Derisa egjiptianët modernë jo-polemizues pretendojnë egjiptianët e lashtë si paraardhësit e tyre dhe irakianët modernë pretendojnë babilonasit dhe sumerët, kërcënimi vjen nga palestinezët, të cilët do të pretendonin se Hebrenjtë e lashtë krahas kananeasve, filistejve dhe të gjithë banorëve të tjerë të lashtë të Palestinës si paraardhësit e tyre.
Megjithatë ironia qëndron se edhe themeluesit e Izraelitmodern, David Ben-Gurion dhe Yitzhak Ben-Zvi, insistuannë një libër të vitit 1918 që fshatarë palestinezë, asokoheshumica e popullsisë palestineze, ishin pasardhësit e hebrenjve antikë.
Fshatarët palestinezë, ju argumentuan autorëve nëmënyrë të qartë se kishin mbajtur traditat e paraardhësve të tyre hebraikë, duke ruajtur të njëjtat emra për fshatrat e tyre, për të ruajtur lidhjen dhe besnikërinë e tyre për tokën e hebrehe dhe se “në venat e tyre, pa dyshim, rrjedh shumë gjak hebre ndryshe nga fshatarët hebrenj që në ditët e persekutimeve dhe shtypjes së tmerrshme kishin hequr dorë nga tradita e tyre.
Precedenti i rrezikshëm
Që drejtuesit e lëvizjes Zioniste do të njihnin Palestinezët si banorë të lashtë të tokës, shumica e të cilëve u shndërruan nga Judaizmi dhe besimet e tjera lokale në tëkrishterë dhe më vonë në Islam, ishte një precedent i rrezikshëm që duhej të fshihej nga kujtimi i Zionizmit zyrtar dhe Israelit. Dhe ashtu u bë.
Ky realitet tmerron ideologët sionistë dhe mashtron pretendimet e tyre raciste. Kështu, përparimet në shkencën gjenetike në dekadat e fundit dhe pretendimet e pabaza të shumë prej praktikuesve të saj propagandues kanë qenë një dhuratë për racionalizmin zionist.
Ndërsa kërkimi i vazhdueshëm mashtrues për “genin hebre” është bërë Gruaja e Shenjtë e racave dhe shkencëtarëve racistë, veçanërisht atyre Sionistë, disa në Izrael kanë gjetur përdorime të menjëhershme, praktike për të rritur numrin e hebrenjve në të gjithë botën, dhe për këtë arsye të rritet numri i atyre që pretendimet e zionizmit kanë një pretendim kolonial ndaj tokës Palestineze.
Derisa në vazhdim sharlatan kërko për “gjenin hebre” është bërë Gruaja e Shenjtë e racave dhe shkencëtarëveracistë, veçanërisht atyre sionistë, disa në Izrael kanëgjetur menjëherë, përdorime praktike për të rritur numrin e hebrenjve në të gjithë botën, dhe prandaj rrit numrin e atyre që pretendimet e zionizmit kanë një pretendimkolonial ndaj tokës Palestineze.
Ndërsa kërkimi i vazhdueshëm sharlatan për “gjenin hebre” është bërë Gruaja e Shenjtë e racave dhe shkencëtarëve racistë, veçanërisht atyre zionistë, disa në Izrael kanë gjetur përdorime të menjëhershme, praktike për të rritur numrin e hebrenjve në të gjithë botën, dhe për këtë arsye të rritet numri i atyre që pretendimet e Zionizmit kanë një pretendim kolonial ndaj tokës Palestineze.
Dy vjet më parë, një grup ekspertësh hebrenj izraelitë për gjenetikën dhe ligjin fetar hebre pretenduan se i ashtuquajturi “gen hebraik” mund të ndihmojë për të provuar “Judenjitetin” në përputhje me ligjin fetar hebraik “, duke eleminuar nevojën për procesin e vështirë të konvertimit te Judaizmi nga ata, hebreiteti i të cilëve nuk mund të konstatohej nga rabitë.
Në përputhje me këtë shkencë false, Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu kohët e fundit u hodh mbi gjetjet e genetistëve dhe arkeologëve që zbuluan skeletet e Filistejve antikë, shenjat genetike të të cilave ata i atribuuan në Evropën Jugore. Kjo u mor si provë nga racialistët zionistë se palestinezët modernë nuk janë të lidhur me banorët e lashtë të Palestinës, dhe për këtë arsye nuk kanë pretendime për atdheun e tyre.
E drejta e kthimit
Argumentet e Zionizmit janë të dyanshme: që evropianët e konvertuar në Judaizëm dhe pasardhësit e tyre qëqëndruan larg për 2,000 vjet kanë “të drejtën” të kthehennë atdheun e tyre të lashtë dhe të dëbojnë banorët e vendit; dhe se vendasit palestinezë të Palestinës janë tëhuaj në tokat e tyre.
E thënë ndryshe, kush mund ketë një “e drejta e kthimit” në një tokë aziatike nga e cila nuk kishin origjinën? Hebrenjtë pas dy mijëvjeçarëve të banimit në Evropë apopalestinezët, të cilët Izraeli i dëboi në vitin 1948 e pas kësaj, u mohohet e drejta për t’u kthyer në tokat e tyreaktuale pas vetëm shtatë dekadash dëbimi?!
Ajo që e bën këtë argument racist izraelit të pranueshëm për shumicën e amerikanëve të bardhë dhe evropianëve është vetë racizmi që ajo ka ndërtuar që nga shekulli i 19-të.
Ne bazohemi akoma shkencën e racave dhe arsyetimet koloniale, ashtu siç ishim në fund të shekullit të 19-të.
Ironia është se mbështetësit liberalë dhe konservatorë të Zionizmit dhe Izraelit në mesin e evropianëve dheamerikanëve, hebrenjtë dhe johebrenjtë – të cilëtpretendojnë se kundërshtojnë racizmin dhe kolonializmin – nuk gjej asgje e papranueshme në këmbënguljen dheangazhimin e vazhdueshëm tëzionizmit./gazetaimpakt/middleeasteye/
