Bolton është larguar nga ndërtesa, shpresojmë shumë bashkë me idetë e tij të lajthitura

Nga: JOSHUA ROBERTS

John Bolton nuk është më Këshilltari i sigurimit kombëtar i Donald Trump dhe asnjë person mendjehapur nuk do të mbajë zi për largimin e këtij neokonservatori të dëmshëm.

Megjithëse, siç i shkon përshtat kaosit të Shtëpisë së Bardhë të Trump, ekziston një mosmarrëveshje nëse Bolton dha dorëheqjen apo u pushua nga puna, për një botë që punon nën peshën e vdekur të amerikane jashtëzakonshmëria dhe sjellja hegjemonike që i lind kësaj mosmarrëveshje e veçantë është e kotë.

Ajo që nuk ka dyshim është se, Presidenti Trump përqafoi kredon e “America First”, lidhja fetare e Boltonit ndaj “Fuqisë Ushtarake Amerikane e Parë” e kishte shënjuar prej kohësh atë si një ekstremist, madje edhe brenda qarqeve neokonservatore.

Në të vërtetë, nuk është e lehtë të mendosh që me këtë zell të ngrohtë që ka patur në rrugën e tij, Uashingtoni ka mundësi të jetë futur në luftëra të shumta të nxehta dhe veprime ushtarake në të gjithë botën, me një oqean gjaku të derdhur në Amerikën Latine, Ukrainë, në Kore Gadishulli dhe në Lindjen e Mesme.

Emërimi i Boltonit erdhi në Mars 2018 si provë e dorëzimit të Presidentit dhe nënshtrim ndaj neokonservatorëve dhe lobit të ndërhyrjes liberale në Uashington, të gjitha nën presionin Rus.

Premtimet e fushatës së tij, ishin mbi të angazhimet në një diplomaci serioze me kundërshtarin kryesor të caktuar të Amerikës, Rusia, të njohë qeverinë e Bashar al-Asadit në Siri, të tërhiqte praninë ushtarake amerikane në Afganistan, të bisedojë me Kim Jong-un të Koresë së Veriut dhe të rishikojë angazhimin e Amerikës ndaj NATO-s, e gjithë kjo arriti ta fusë Partinë e Luftës në paroksizma të tërbimit dhe ankthit të fshehur.

Në të njëjtën ditë kur ai hyri në zyrën Oval, në Uashington, Trump u rrethua nga një institucion që konsideroi se zgjedhja e tij në radhë të parë ishte një akt heretik. Qëllimi i ndërhyrës së armiqve të tij liberalë ishte të futeshin brenda tij dhe ta parandalonin atë bënte të që ishte në gjendje të vepronte sipas instinkteve të tij të politikës së jashtme.

Fakti i vogël që ato instinkte ishin jashtëzakonisht të shëndosha, duke pasur parasysh rekordin e trishtuar të vendeve dhe shoqërive që ishin zvogëluar nën rrënoja me urdhër të paraardhësve të tij, nuk kishte rëndësi.

Në mendjet e trembura të banorëve të Partisë së Luftës, roli kryesor i Presidentit të Shteteve të Bashkuara është mirëmbajtja e një perandorie që është falsifikuar në gjak dhe është e mbështetur nga shkatërrimi në emër të hegjemonisë dhe unipolaritetit.

Kështu që në derë erdhi Boltoni i çmendur dhe jashtë derës qëndruan arsyeja dhe mendja e shëndoshë.

Rezultati? Me pak fjalë, pasi Presidenti kontraktoi politikën e tij të jashtme Z. Bolton dhe Pompeo, SH.B.A u tërhoqën nga marrëveshja bërthamore e Iranit, u tërhoqën nga Traktati i INF (Forcave Bërthamore të Ndërmjetme) me Rusinë dhe u tërhoqën nga Këshilli i KB për të Drejtat e Njeriut.

Madje edhe atëherë kur Trump ka pohuar një masë kontrolli mbi politikën e jashtme, d.m.th duke u ulur me Kim Jong-un të Koresë së Veriut në Singapor dhe Hanoi, Bolton arriti t’i zvogëlojë të dy, duke bindur shefin e tij që të pajtohet të bëjë Denuclearizimin e plotë të Koresë së Veriut, e një kusht absurd pa saktësuar heqjen e sanksioneve të SHBA-së.

I pakënaqur me këtë, Bolton gjithashtu bëri çmos për të realizuar ndryshimin e regjimit në Venezuelë, duke u përpjekur që në Caracas në vend të Presidentit të zgjedhur të vendit, Nicolas Maduro të vendosej njeriu i tij, Juan Guaido. Publikimet e Boltonit në Twitter gjatë gjithë kësaj krize të veçantë mund të imagjinoni se pas tyre fshihej Al Capone. nëse mediat sociale do të kishin qenë në aroundikago të epokës së Ndalimit.

Sa i përket krizës me Iranin, konflikti dukej i pashmangshëm në momente të ndryshme gjatë verës, me Boltonin që dihet se kishte nxitur një sulm ushtarak kundër Republikës Islamike në përgjigje të rrëzimit të një droni amerikan. Në vendimin për tu tërhequr nga prag lufta, Trump demonstroi një shembull të rrallë të udhëheqjes dhe mençurisë së shëndoshë nga Zyra ovale.

Casus belli, kashta proverbiale që theu shpinën e devesë, ishte kundërshtimi i ashpër i Boltonit për përpjekjen e Trump për të sjellë mbylljen 18 vjeçare të vendosjes ushtarake amerikane në Afganistan, një vend që edhe një person i verbër mund ta shohë se është i destinuar të sundohet edhe një herë nga vendasit.

Duke parë përpara, Trump është një lider i dëshpëruar dhe në nevojë për një përparim domethënës në politikën e jashtme. Mandati i tij i parë ka kaluar bashkë me një luftë të hidhur me Partinë e Luftës në Uashington, mbi të drejtën për të formuar atë politikë të jashtme sipas premtimeve për të cilat u zgjodh.

Besnikëria ndaj atyre premtimeve dhe instinkteve të veta kërkon që ai tani ta heqë përgjithmonë idenë e emërimit të një ideologu tjetër neokonservator në pozicionin tashmë të lirë të këshilltarit të sigurisë kombëtare. Një vend vakant është i lirë dhe Presidenti ka një vendim për të marrë.

A do të vazhdojë ai të ndjekë rrugën e vjetër dhe kaotike njëpolare të përpjekjes për të qenë President i Botës në interes të një kompleksi industrial ushtarak?

A po e përqafon mundësinë për të qenë President i Shteteve të Bashkuara në interes të popullit amerikan dhe një bote në nevojë të dëshpëruar për stabilitet, diplomaci serioze dhe paqe?

Në fund duke u rikthyer tek John Bolton i urojmë atij lamtumirën, me fjalët e Winston Churchill të cilat janë të jashtëzakonshme: “Ai ka të gjitha virtytet që nuk më pëlqejnë, dhe asnjë prej veseve nuk i admiroj”./Gazetaimpakt/ Rt/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne