Ish- zëvendësministrja e qeverisë së drejtuar nga Edi Rama, Irena Beqiraj ka mbrojtur publikisht dhe mbështetur hapur martesën mes dy personave të të njëjtës gjini në Shqipëri.
Duke e quajtur martesën mes dy grave në taracën e Bashkisë Tiranë si një veprim të dy qytetarëve normale, Ish-zëvendësministrja e Ramës harron që ky është një veprim i paligjshëm në godinën e një institucioni shtetëror.
Kjo tregon se ish-zëvendësministrja e Ramës nuk pyet për ligj dhe moral, por është e gatshme të mbrojë diçka që është kundërshtuar nga komunitetet fetare dhe shumica e shoqërisë, gjoja për të treguar se është e hapur nga komunitetit LGBTQI.
Ky qëndrim, tregon edhe qasjen që ka qeveria e Edi Ramës dhe ministrat e tij, që shkojnë kundër interesave të qytetarëve.
Ky është shkrimi i publikuar nga Irena Beqiraj:
Me Edën edhe Albën kemi jetuar për vite të tëra në një pallat. Shkëmbeheshim shpesh në ashensor, edhe bashkimi i tyre nuk kishte si të mos ishte pjesë e bisedave tona familjare.
Unë pasionante me argumentat e mia të cilat u ngjanin komenteve që sot qarkullojnë në rrjete, mendoja që kjo lidhje ishte kundër natyrës. Por vajza ime atëherë vetëm 12 vjece sfidoi besimet e mia vetëm me një paragraf: “Mam për ty e zakonshmja është norma, ti je e budallallepsur nga e zakonshmja duke diskriminuar si të papranueshme cdo gjë ndryshe. Madje cdo gjë ndryshe ti e klasifikon si zgjedhje të bërë me qëllim për të sfiduar normat morale, shoqërore familjare edhe ligjore”!
U përpoqa ta kundërshtoj duke i thënë që unë isha një adhuruese e shkrimeve të Virginia Wolf, Elizabeth Bishop apo muzikës së Gianna Naninnit të treja homoseksuale, por bashkëbiseduesja 12-vjecare ishte më e ftohtë nga unë.
“Homoseksualët nuk duhen parë kurrsesi si të çrregullt, të sëmurë, të dëmtuar ose të këqij – janë thjeshtë të ndryshëm. Ata kanë lindur në familje; ata duan të jetojnë në një familje; të martohen; të kujdesen për njëri-tjetrin. Ne nuk duhet thjesht të adhurojmë artin e tyre, por duhet që edhe nëpërmjet tij t’i pranojmë si qenie njësoj të vlefshme”. Ndërsa fillova të lexoj me shumë mbi jetët e tyre mësova se ato kanë përjetuar një diskriminim edhe më të dhimbshëm se racizmi. Diskriminimi ndaj tyre fillon me terrorin emocional dhe përfundon me mosmiratim shoqëror.
Kur një i ri përballet me seksualitetin e tij të ndyshëm, ai është plotësisht i vetëm. Ndërsa një i ri me ngjyrë jeton në një grupim njerëzish të ngjashëm, gjë që e ndihmon atë për të interpretuar, mbështetur dhe shpjeguar emocionet që ndjen kur përballet për herë të parë me paragjykimet racore, një fëmijë homoseksual në përgjithësi nuk ka njeri. Edhe vetë njerëzit të cilëve ai do t’ju drejtohej natyrshëm të parëve, familjes, mund të jenë pikërisht njerëzit e parë që ai ka frikë se do ta paragjykojnë.
Çdo rrugë mbyllet para tij sepse dashuria e tij homoseksuale thjesht nuk është aq e mirë sa dashuria heteroseksuale; se jeta e tij, angazhimet dhe shpresat e tij thjeshtë vlejnë më pak. Sepse fakti që ai është ndryshe e largon atë jo thjesht nga respekti qytetar, por nga ritualet, historitë familiare, si edhe atij i mohohet me ligj bashkimi civil në martesë. Sepse martesa vazhdon të konsiderohet si një institucion që u përket vetëm heterosekualëve, bazuar në supozimin e pavërtetë se thelbi i martesës është riprodhimi.
E pra, në fund ato fituan mbi çdo paragjykim timin konservator!/gazetaimpakt
