Israel Shamir: Puna e keqe e Trump, Suleimani arriti përmes vdekjes, atë që nuk e bëri të mundur në jetë

Nga: Israel Shamir

Trumpi i mangët mbeti pa frymë. Ai po merrte frymë shumë, si Darth Vader në një planet të pushtuar. Fjalimi i tij i mundimshëm dhe vështrimi i çuditshëm nuk përputheshin me fjalët ngushëlluese. Por kuptimi ishte i qartë: kontrolli botërore mori një shuplakë në fytyrë, dhe ai kishte një nga dy gjërat e mbetura: të kafshonte pak dhe të nxitonte përpara ose të buzëqeshte me keqardhje dhe të thoshte: “Kjo nuk dëmton fare”, zgjodhi opsionin e dytë, i cili vetëm mund të gëzohet.

Situata na kujtoi të njëjtin incident (saktësisht të kundërt!) Në Siri, kur Trump gjuajti Tomahawks, dhe Bashar Asad vuri re se raketat kishin fluturuar në rërë të shkretëtirës. Këtë herë, Trump ishte në vendin e Asadit. Le të shpresojmë se ky poshtërim për drejtuesin e gjysmës së botës do t’i tregojë atij një ushtrim të dobishëm përulësie.

Tani që ky episod është pas nesh dhe nuk ka çuar në një luftë të tretë botërore ose në një konflikt rajonal në shkallë të gjerë, ne mund të bëjmë një analizë të shkurtër. Vrasja e Sulejmanit doli të ishte një gabim dhe një aventurë e madhe, sipas përcaktimit të saktë të Ministrisë së Jashtme ruse.

Mike Pompeo, një ish oficer i CIA-s dhe tani sekretar i shtetit, e hodhi Trump në këtë aventurë me mbështetjen e lobit pro-Izraelit, i cili gjithmonë dëshiron të luftojë Iranin, pasi një adoleshent dëshiron vajza. Ata bindën kryetarin e qoshes se kjo vrasje menjëherë do të rrisë kursin e tij në shkëmbimin e votuesve, dhe madje edhe Adam Schiff, kryeprokurori i tij, do të hiqte dorë nga një patriot izraelit dhe do të harronte akuzat.

Asgjë e këtij lloji nuk ka ndodhur. Votuesit e Trump janë lehtësisht të kënaqur, ka të drejtë. Ata miratojnë çdo sulm me bomba. Trump i trashëgoi ata nga Reagan, i cili përsëriti bombardimet e Moskës në një studio televizive.

Votuesit më të aftë dhe të rëndësishëm të Trump u tmerruan. Ata votuan dhe mbështetën Trump, i cili premtoi se do të përfundonte luftërat e panevojshme të Lindjes së Mesme. Dhe këtu është një dashuri e tillë. “Hillary Clinton do ta kishte bombarduar Iranin edhe më shpejt dhe më vendosmërisht, pasi ajo bombardoi Libinë”, ata kishin vetëm një ngushëllim të tillë, por nuk i ngushëllon plotësisht kjo tani.

Dhe demokratët, kundërshtarët e Trump, e dënuan menjëherë presidentin, duke thënë se, ata thonë, Soleimani ishte, natyrisht, armiku i Amerikës, por tani nuk ishte koha për ta vrarë.

Sidoqoftë, rezultati kryesor negativ (për SH.B.A.) ishin ngjarjet në Irak. Irakianët – si pro-iranianë ashtu edhe anti-iranianë (dhe ka edhe shumë prej tyre) ishin indinjuar me këtë pabesueshmëri me të cilën Trump shpërfilli mendimin e kryeministrit irakian dhe sulmuan territorin e aeroportit të Bagdadit për të vrarë liderin e fqinjit të tyre. Muktada al-Sadr, një udhëheqës i rëndësishëm shiit irakian që u konsiderua pro-amerikan dhe anti-iranian, kërkoi që ambasada amerikane dhe e gjithë ushtria pushtuese amerikane të dëbohen nga Iraku. Parlamenti Irakien gjithashtu bëri një kërkesë të ngjashme, të ndërpresë aktivitetet e koalicionit pro-Amerikan dhe të vazhdojë me tërheqjen e trupave nga Iraku, dhe Amerikanët e konsideruan atë plotësisht të turpshëm.

Deputetët u mahnitën shumë nga fjalimi i Kryeministrit të Irakut, i cili tregoi para të pranishmëve për shkaqet e fshehura të krizës në Irak. Siç mund të kujtoni, deri vonë pasionet serioze të një tjetër “revolucioni me ngjyra” u përhap në Irak, dhe një muaj më parë, më 1 dhjetor, Kryeministri Adel Abdul Mahdi u desh të jepte dorëheqjen pasi vdiqën rreth 400 protestues.

Ai tha se Shtetet e Bashkuara kërkuan që ai t’u jepte atyre gjysmën e të gjithë naftës Irakiene për të kompensuar rindërtimin e Irakut, i cili u dëmtua shumë, së pari nga pushtimi amerikan, dhe pastaj nga militantët e Shtetit Islamik. Ai tha se nuk pranoi ta bëjë këtë dhe dha urdhrin për rindërtim nga Kina, e cila nuk kërkoi një tarifë kaq të madhe.

Përfaqësuesi i Përhershëm i Iranit në Kombet e Bashkuara, Majid Taht-Ravanchi, tha që bashkëpunimi me Shtetet e Bashkuara nuk është i mundur nën vendosjen e sanksioneve.

Sipas kryeministrit, Trump u mërzit, duke thënë se është për të ardhur keq, Presidenti Xhorxh W.Bush nuk i mori të gjitha naftat në Irak si trofe dhe si pagesa për çlirimin e popullit irakian nga Saddam Hussein; dhe nëse kryeministri nuk e ndërron mendjen, njerëzit do ta rrëzojnë.

Dhe çfarë do të mendonit në të vërtetë, një kryengritje është ngritur në Irak kundër qeverisë, dhe pjesëmarrësit e saj filluan të vdesin nga plumbat e snajperve. “Ata ishin snajperë të palëve të treta, marinsat amerikanë, ata vranë policë dhe demonstrues”, tha kryeministri. Ai shtoi: “Kur përmenda për herë të parë forcën e tretë, snajperët, u telefonova nga Uashingtoni dhe u kërcënova me vdekje. Prandaj, unë dhashë dorëheqjen”.

Pas fjalimit të tij, parlamenti votoi për të neutralizuar koalicionin pro-amerikan dhe tërheqjen e tij. (Është për të ardhur keq që Maidan nuk e dëgjoi këtë fjalim!)

Ky ishte dëmi më i madh për Trump dhe Shtetet e Bashkuara nga vrasja e Sulejmanit. Nëse Amerikanët do të largoheshin vërtet, do të ishte e mundur të thuhej se Sulejmani, me vdekjen e tij, arriti atë që nuk mund ta arrinte në tërë jetën e tij, domethënë, për t’i dëbuar Amerikanët nga rajoni. Mbi të gjitha, pasi u larguan nga Iraku, ata nuk mund të kishin qëndruar në Siri. Derisa ky rezultat i dëshiruar, fundi i pushtimit  Amerikan është larg. SHBA filluan të dërgojnë sinjale të turpshme: “Ne po largohemi”, “Ishte një gabim, ne nuk po largohemi”, “Ne po largohemi, dhe nuk kemi nevojë për naftën tuaj, por ju do të pendoheni”. Këto tri përgjigje ishin marrë nga autoritetet irakiane në tre ditë.

Sipas disa indikacioneve, Amerikanët do të forcojnë praninë e tyre në Kurdistan, pjesa veriore e Irakut. Ata mund të përpiqen ta heqin atë, ta bëjnë atë “të pavarur” nga Bagdadi dhe ta nënshtrojnë atë plotësisht. Dhe militantët kurdë, për fat të keq, gjithmonë janë kapur nga telat amerikanë.

Irani ndërmori një hap të guximshëm dhe të rrezikshëm, duke goditur një bazë ushtarake amerikane. Shumë njerëz prisnin që përgjigja e SHBA të ishte e frikshme. Por në këtë rast, rreziku shpaguhet. Udhëheqja iraniane u hakmor ndaj Sulejmanit, tregoi se mund të godasë amerikanët, duke minuar prestigjin amerikan në rajon dhe në botë.

Në jetë, ndryshe nga boksi, nokautet janë të rralla. Shtetet e Bashkuara nuk do të zhduken, Irani nuk do të zhduket dhe Iraku dhe pjesëmarrësit e tjerë në ngjarje nuk do të zhduken. Por në raundin e fundit, iranianët fituan pikë.

Rusia e luajti lojën e saj me dinjitet ajo nuk hyri në lojë pa nevojë, nuk foli kot, por gjithashtu nuk i lejoi armiqtë e Rusisë në Uashington të fajësonin atë për gjithçka. Rusia dënoi vrasjen e Sulejmanit. Në ambasadën iraniane në Damask, komandanti i operacionit të forcave të armatosura ruse në Siri, Aleksandër Chaiko, i bëri nderimet e fundit gjeneralit Kasem Sulejmanit dhe vendosi dy kurora: nga Forcat e Armatosura Ruse dhe nga Forcat e Armatosura Ruse në Siri.

Rusia vlerëson aleatët e saj të djeshëm, pasi ushtarët rusë dhe ushtarët e Sulejmanit luftuan krah për krah. Dhe SHBA përçmon dhe hedh ish aleatët, në fund të fundit, Sulejmani ishte gjithashtu aleati i tyre gjatë luftës kundër ISIS, por kjo nuk e ndihmoi atë. Aleanca nuk i ndihmoi kurdët e Sirisë (Kurdët e Irakut tashmë janë duke u përgatitur të futen në të njëjtën lojë).

Prandaj, në Irak, ata gjithnjë e më shumë po flasin për mundësinë e përfundimit të marrëdhënieve aleate me Rusinë kur Amerikanët largohen, dhe madje provojnë në S-400, këtë simbol të mbështetjes ruse. Por kjo tashmë është në vendosjen tjetër./Gazetaimpakt/fort-russ/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne