Nga Robert Inlakesh
Qeveria amerikane nëse dëshiron mund t’i japë fund luftës në Gaza dhe me një telefonatë të vetme të lejojë të gjithë ndihmat humanitare që do të parandalojnë urinë nga kaplimi i popullatës palestineze të uritur që jeton atje. Në vend të kësaj, Uashingtoni ka zgjedhur të luajë një lojë të ndyrë të ngacmimit të shpërndarjes së ndihmave, rrjedhjes së historive të tensioneve dhe një armëpushimi të afërt në shtyp, ndërkohë që kërkon vetëm të blejë më shumë kohë për sionistët për të kryer gjenocidin e tyre të vazhdueshëm.
Më 10 nëntor të vitit të kaluar, Sekretari Amerikan i Shtetit, Antony Blinken, lëshoi një deklaratë në të cilën ai theksoi se “shumë palestinezë janë vrarë. Shumë shumë që kanë vuajtur këto javët e fundit, dhe ne duam të bëjmë gjithçka që është e mundur për të parandaluar dëmtimin e tyre dhe për të maksimizuar ndihmën që u jepet”, ndërsa ai vlerësoi pauzën e përkohshme të arritur midis rezistencës palestineze dhe entitetit sionist. Pas përfundimit të pauzës dhe shkëmbimit të të burgosurve, Blinken u shfaq përsëri në skenë brenda Palestinës së pushtuar. Kësaj radhe, duke krijuar përshtypjen se qeveria amerikane do të detyronte përfundimin e luftës, në fillim të Vitit të Ri.
Më pas, më 9 janar, pasi nuk arriti të ndalonte sulmin izraelit në Gaza, Sekretari i Shtetit i SHBA-së mbajti një fjalim tjetër, këtë herë nga brenda Entitetit Sionist, duke deklaruar sërish se numri i të vdekurve palestinezë ishte “shumë i lartë”. Si në nëntor ashtu edhe në janar, këto deklarata të Antony Blinken, u interpretuan gjerësisht se kishin qenë kritike ndaj izraelitëve dhe treguan njëfarë niveli zhgënjimi, ose ndryshimi retorikë, kur bëhet fjalë për aleatët e tyre sionistë.
Kur shikojmë edhe presidentin amerikan, Joe Biden, kemi dëgjuar për muaj të tërë për “zhgënjimin” e liderit amerikan me homologun e tij izraelit, Benjamin Netanyahu. Raportet kanë rrjedhur shpesh në mediat amerikane në lidhje me ngjarje të pakonfirmuara, të cilat përfshijnë mbylljen e telefonit të Joe Biden me kryeministrin izraelit në mes të janarit dhe pretendimin se Presidenti i SHBA e quajti Netanyahun një “djalosh të keq”. Ngjarjet si anëtari i kabinetit të luftës izraelite, Benny Gantz, që udhëtoi për në Uashington, gjoja pa e ditur Netanyahu, janë konsideruar gjithashtu si shembuj të “marrëdhënieve të tensionuara” SHBA-Izrael.
Joe Biden tha në fund të shkurtit se duket se do të ketë një armëpushim të hënën e ardhshme, duke shkaktuar shpresa të rreme në Rripin e Gazës në atë kohë. Më pas, Axios News publikoi një artikull në të cilin ata pretendonin se qeveria amerikane do të ndërpriste furnizimet me armë për regjimin sionist nëse ata nuk arrinin një armëpushim të përkohshëm në Gaza deri në mes të marsit. Më pas, në fund të marsit, pasi dështoi të ushtronte ndonjë presion mbi regjimin izraelit për të ofruar as ndihma të mjaftueshme ushqimore në Gaza, administrata e Biden vendosi të miratojë në heshtje një marrëveshje shumë miliardë dollarëshe për furnizimin e armëve dhe avionëve luftarakë.
Një tjetër pikë e rëndësishme për t’u theksuar është mënyra se si qeveria amerikane reagoi ndaj kërcënimit izraelit për të pushtuar qytetin më jugor të Gazës, Rafah, duke pretenduar se e vendosi atë si një vijë të kuqe hipotetike. Megjithëse administrata Biden në fund do të dilte dhe do të pohonte se do të mbështeste një pushtim të Rafahut dhe nuk do të vendoste asnjë vijë të kuqe, ideja se Uashingtoni po e mbante regjimin sionist nga pushtimi që kishte kërcënuar gjatë periudhës dy muajshe u përdor shumë në mediat perëndimore.
Pastaj është abstenimi i SHBA-së nga rezoluta e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara (KSOKB), e cila bëri thirrje për një armëpushim dy-javor. Përsëri, reagimi ndaj kësaj ishte interpretimi i tij si një “ndryshim” në pozicionin e SHBA-së për luftën në Gaza, megjithatë, kur u bë presion për këtë çështje, administrata Biden pretendoi se rezoluta e Këshillit të Sigurimit të cilat konsiderohen të detyrueshm në fakt ishte rezoluta e parë e KS të OKB-së që nuk ishte detyruese ndonjëherë.
Edhe kur ishte fjala për ndryshimin e retorikës së politikëbërësve amerikanë, për të filluar thirrjen për një “armëpushim”, ata nuk e “ndryshuan” pozicionin e tyre politik në asnjë mënyrë. Në fakt, ata thjesht kaluan nga përdorimi i fjalëve si “armëpushim i përkohshëm” dhe “pauzë”, në kërkimin e një “armëpushim gjashtë-javor”, pra, me fjalë të tjera, një armëpushim ose pauzë e përkohshme. Më pas, kur u përball me thirrjet në rritje nga Kombet e Bashkuara dhe Banka Botërore, në lidhje me çështjen e urisë së afërt që do të përfshijë afërsisht gjysmën e popullsisë së Gazës, administrata Biden filloi të shpallte synimin e saj për të ndërtuar një port për transportin e ndihmave. Detajet e ndërtimit të një porti të tillë janë ende të paqarta dhe nëse do të zbatohet ndonjëherë për qëllime të dhënies së ndihmës jetike apo jo është një pyetje e hapur.
Është koha që të thërrasim administratën amerikane Biden për lojërat e saj të pista. Uashingtoni është në kontroll të kësaj lufte dhe ka marrë vendimin aktiv për të lejuar urinë masive në Gaza, padyshim një taktikë izraelite e luftës, ajo është vetëm duke blerë kohë që kjo politikë e shkaktimit të urisë të ndodhë. Është e qartë se entiteti sionist nuk ka asnjë plan për të çmontuar Hamasin në Gaza, në fakt, ai nuk ka mundur as të çmontojë asnjë nga grupet më të vogla që i përkasin frontit të rezistencës palestineze në territorin e rrethuar. Pra, në vend të kësaj, ajo shkaktoi krizën më të keqe të mundshme humanitare, një zi buke, së bashku me vrasjen e të gjithë figurave të sigurisë, anëtarëve të komiteteve popullore të ngritura në vend për të ruajtur, mbledhur dhe shpërndarë ndihma, ndërsa u përpoqën ta bënin të pamundur për ish-administratën civile për të vazhduar punën në Gazën e pasluftës. Kjo është edhe arsyeja pse SHBA-ja ka zbatuar një ndalim për financimin e Agjencisë së Kombeve të Bashkuara për Ndihmën dhe Punët (UNRWA).
Mund të pyesni pse po luan SHBA-ja këtë lojë të ndyrë që? Ka dy arsye kryesore: Për të shuar presionin e brendshëm për t’i dhënë fund luftës dhe për të mashtruar boshtin e rezistencës duke menduar se ata janë në prag të arritjes së armëpushimit. Ndryshimi i gjuhës dhe duke fajësuar Netanyahun për të gjitha problemet në fjalë, qeveria amerikane ka bërë llogaritjen se mund të japin përshtypjen e një administrate që po i kundërvihet regjimit izraelit. Nga ana tjetër, SHBA-të i frikësohen një lufte rajonale, e cila mund të shpërthejë në rast se nuk arrihet armëpushim në Gaza, ndaj të krijojë përshtypjen se mes tyre dhe udhëheqjes sioniste ka një lloj lufte të brendshme. E gjitha kjo është teatër dhe SHBA-ja duhet të detyrohet në një pozicion ku i jepet një ultimatum: ose ju detyroni t’i jepet fund kësaj lufte në Gaza, ose ka një përshkallëzim të madh në rajon. Askush nuk dëshiron luftë rajonale, por lufta rajonale është e pashmangshme nëse nuk arrihet një armëpushim dhe populli i Gazës është i kapluar nga një prej zive më të këqija të urisë në histori./gazetaimpakt/english.almayadeen.net
