Për 15 muaj, shumica e liderëve të botës arabe dhe myslimane u ulën pasi gjenocidi i parë i transmetuar drejtpërdrejt ndodhi brenda tokës së Palestinës. Duke u lutur për një kthim në status quo-në që dikur mbështeste rregullat e tyre, ata tani janë përballur me një ultimatum. Tani, është koha për të zgjedhur një anë.
Ndërsa presidenti i SHBA Donald Trump prezantoi idenë e tij për pastrimin e popullatës civile të Gazës, marrjen e kontrollit të territorit dhe rindërtimin e tij, ai e bëri këtë duke përdorur tonin e dikujt që besonte se veprime të tilla do të ishin humanitare në natyrë. Në realitet, ajo që propozohej ishte një pushtim, vrasje masive dhe spastrim etnik.
Për të qenë të qartë, gjasat që një pushtim i tillë të ndodhë është i vogël, jo vetëm sepse përfshin një sasi të madhe planifikimi për t’u zbatuar në mënyrë korrekte dhe thjesht nuk ka asnjë provë që po bëhet ndonjë lëvizje në këtë drejtim. Megjithatë, vetëm kërcënimi i një monstruoziteti të tillë është dëshmuar mjaftueshëm për të mobilizuar menjëherë lidershipin e kombit arab dhe mysliman në një mënyrë që nuk e kemi parë në dekada.
Papritur, ata u zgjuan, pasi u sollën sikur njerëzit e Rripit të Gazës të mos vriteshin masivisht në shkallë industriale, në tokën e Profetëve, në tokën e Xhamisë Al-Aksa dhe Varrit të Shenjtë. As pushtimi i Libanit, vrasja e rreth 3000 njerëzve, as pushtimi i më shumë tokave siriane, as kërcënimet e aneksimit në Bregun Perëndimor, nuk i kishin mobilizuar këta liderë. Britmat e të rinjve të Gazës, lotët e nënave të Gazës, nderi i zhveshur nga të torturuarit dhe përdhunuarit, asgjë e regjistruar.
Por tani, për herë të parë, ndjejmë një puls. Pse? Sepse koka e të gjithëve është në bllokun e prerjes. Një paraqitje e shkurtër u kap se çfarë mund të shkaktonte e ardhmja e propozuar e Donald Trump dhe njerëz si mbreti jordanez Abdullah II kuptuan se ata janë thjesht një tjetër arab në sytë e aleancës izraelito-SHBA, asgjë më shumë dhe asgjë më pak. Arsyeja e vetme që ata mbeten është sepse kapitullojnë. Ky ishte mesazhi i vërtetë i Trump; nuk ishte aq si një kërcënim, por një kujtesë.
Pa u thelluar shumë në çështjen e një pushtimi amerikan të Gazës, do të rezultonte katastrofike në aq shumë mënyra sa duket joreale në pamje të parë. Kjo është jo më pak për shkak të kostove të mëdha të përfshira në një okupim të SHBA-së që mund të udhëtojë në veri të qindra miliarda dollarëve të taksapaguesve amerikanë, ndërkohë që viktimat e ushtarëve amerikanë do të ishin të larta dhe do të ushtronin presion të madh të brendshëm mbi Trump. Ky ka të ngjarë të jetë Vietnami i ri i Amerikës, pasi arkivolet me yje do të shkaktonin zemërim në të gjithë Shtetet e Bashkuara.
Një pushtim i SHBA-së do të dështonte gjithashtu në arritjen e objektivave të përcaktuara nga Trump, sepse palestinezët nuk do të largohen me dëshirë dhe kjo mund të kthehet lehtësisht në një situatë ku ushtria amerikane të fillojë nga ku e lanë izraelitët; duke shkaktuar gjenocid. Nëse spastrimi etnik do të funksiononte pjesërisht, efektet destabilizuese do të ishin të tmerrshme.
Siç u përmend më lart, shumica e udhëheqësve të kombeve arabe dhe myslimane mund të kenë qëndruar mënjanë dhe kanë lejuar të shpaloset gjenocidi i Gazës, megjithatë popullsia e tyre tani është më e motivuar për të mposhtur pushtuesit sionistë se kurrë më parë.
Hapja e “portave të ferrit”
Kur Hamasi njoftoi se do të shtynte marrëveshjen javore të shkëmbimit të të burgosurve derisa izraelitët të lejonin ndihma të mjaftueshme humanitare për të hyrë në Gaza, në përputhje me marrëveshjen e armëpushimit, reagimi i Donald Trump ishte kërcënimi i hapjes së “portave të ferrit”. Pavarësisht kërcënimeve që erdhën nga Trump dhe Netanyahu, izraelitët u dorëzuan nën presion dhe u vendosën shpejt që të lejonin shkëmbimin e të burgosurve të vazhdonte siç ishte planifikuar.
Pavarësisht nëse presidenti i SHBA është me të vërtetë truri i retorikës së tij apo jo, gjë që sinqerisht nuk ka gjasa, leximi midis rreshtave në fakt ka ndihmuar në arritjen e katër objektivave:
- Propozimet e egra dhe të paligjshme që ka paraqitur Trump kanë ndihmuar në ruajtjen e imazhit të kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu përballë koalicionit të tij ekstremist.
- Prandaj, retorika i ka dhënë regjimit sionist më shumë hapësirë për të arritur fazën e dytë të marrëveshjes, pasi elementët më ekstremë të regjimit tani ndihen sikur do të arrijnë të përfundojnë spastrimin etnik, zgjidhjen dhe përpjekjet e tyre pushtuese.
- Me përfundimin fillestar të marrëveshjes së armëpushimit, momenti në kuptimin e të kuptuarit popullor të dinamikës së pushtetit – i prodhuar si rezultat i luftës së vazhdueshme mediatike – e kishte përshkruar Hamasin si fitues dhe regjimin sionist një humbës. Trump arriti të ndryshojë papritur bisedën dhe të manipulojë të kuptuarit popullor se kush është në kontroll dhe “fitues” të luftës.
- Ajo ka bashkuar udhëheqësit arabë dhe myslimanë, të cilët më parë ishin joaktivë ose të larguar nga plani i Gazës së pasluftës.
Donald Trump po flet në mënyrë aktive sikur të ishte një fanatik sionist më ekstrem se Netanyahu, por ende nuk ka ndjekur asnjë nga kërcënimet e tij. Nëse ai vazhdon të flasë në një mënyrë të tillë, është e mundur që SHBA-të do të duhet të fillojnë të ndjekin një pjesë të retorikës së Presidentit, megjithatë, në mënyrë që Uashingtoni të ruajë besueshmërinë.
Realiteti në rajon është se lidershipet e Azisë Perëndimore janë ende duke u përpjekur të rikthehen në status quo që ekzistonte para 7 tetorit 2023. Tani atyre u duhet të pajtohen me faktin se kjo nuk është më një opsion.
Edhe pse kjo mund të duket hiperbolike, “Izraeli” që të gjithë e dinin nga më parë nuk është më, ai nuk ekziston më. Për ata që e kanë studiuar nga afër këtë çështje, kjo ishte disi e pashmangshme. Tani për tani, ne po jetojmë përmes një skenari që ndodhi para vitit 1948, ku regjimi sionist duhej të përpiqej të përcaktohej. Për disa kohë, ata arritën përmes epërsisë së tyre ushtarake të qetësojnë ata që i rrethonin ose të kapërcenin konfrontimet e armatosura me forcë brutale, të gjitha duke zhvilluar ekonominë e tyre dhe duke u shtirur sikur po vepronin në një shtet evropian në Mesdheun Lindor.
Kjo nuk do të zgjaste kurrë, jo vetëm sepse popullsia palestineze në atë hebreje brenda kufijve të Palestinës historike ishte bërë afërsisht 50/50. Për më tepër, grupi hebre me rritje më të shpejtë ka qenë Haredimët (Ultra-Ortodoksë), të cilët nuk shërbejnë në ushtri dhe nuk besojnë as në vlerën e shteteve kombëtare moderne. Megjithatë, të gjithë izraelitët donin Bregun Perëndimor dhe të sundonin mbi Jerusalemin e pushtuar. Me koncesionet e tokës për Autoritetin Palestinez jashtë tryezës, do të kishte vetëm dy opsione nga të cilat sionistët do të duhej të zgjidhnin: të kryenin një gjenocid ose spastrim etnik masiv; ose të dyja.
Me ngritjen e fondamentalizmit fetar nacionalist të krahut të djathtë, sistemi i krahut të djathtë me prirje laike që modeloi veten nga “Demokracitë Liberale Perëndimore” papritur u gjend nën kërcënim. Përpara 7 tetorit 2023, kjo ishte një temë dominuese në politikën izraelite, ku ultra-nacionalistët fetarë po sfidonin vizionin disi kontradiktor që mbahej nga rreth gjysma e popullsisë hebreje izraelite.
Ajo që ndodhi këtu është se izraelitët me prirje laike po përpiqeshin të kapeshin te iluzioni i tyre se ata thjesht mund të jetonin në një koloni supremaciste liberale hebreje të Aparteidit përgjithmonë dhe të prisnin një nivel stabiliteti që ata kishin gëzuar prej kohësh për shkak të fuqisë dërrmuese të ushtrisë së tyre. Nga ana tjetër, koalicioni i krahut të djathtë ekstremist i Benjamin Netanyahu që fitoi pushtetin në fund të vitit 2022 filloi të paraqiste një vizion alternativ në një mënyrë që nuk ishte bërë më parë.
Pastaj erdhi thirrja e zgjimit, Hamasi nisi Operacionin Al-Aksa Flood dhe sionistët u detyruan të luftojnë me faktin se nuk mund të vazhdoni të shtypni popullin palestinez dhe të prisni që ata thjesht të largohen ose të heqin dorë nga lufta e tyre për çlirim kombëtar. Për shkak të narcizmit kolektiv racist të trajnuar në mendjet e kolonëve sionistë, ata reaguan në mënyrën më emocionale të mundshme. Kjo është arsyeja pse sionistët në Perëndim kanë punuar gjithashtu jashtë orarit për të shtypur çdo kritikë; racizmi i tyre po sfidohet.
Reagimi i gjunjëzuar i sionistëve ishte të mendonin “si guxojnë këta njerëz të sfidojnë supremacinë tonë”. Për herë të parë në historinë e tij, Enti Sionist ishte copëtuar ushtarakisht dhe ishte dëshmuar i paaftë për të kapërcyer një forcë indigjene rezistence të armatosur kryesisht me armë të lehta dhe armatime të prodhuara vetë. Supremacia amerikano-izraelite në Azinë Perëndimore dukej se po shkatërrohej, kështu që entiteti pushtues dhe mbështetësi i tij imperialist u përgjigjën në të vetmen mënyrë që ata dinë, vrasje masive.
Ajo që ndodhi në Gaza ishte një furi e dhunës raciste që supozohej t’u “mësonte një mësim” popujve arabë dhe myslimanë se ata do të mbeten përgjithmonë inferiorë. Gjenocidi u llogarit për të dërguar një mesazh: rezistoni supremacisë sonë dhe do të vdisni.
Dy gjëra po ndodhin tani:
- “Izraeli” i së kaluarës vdiq, tani po përpiqet të ripërcaktojë dhe rikrijojë veten.
- SHBA-ja po përpiqet të ringjallë përpjekjet e saj për të transformuar rajonin përmes normalizimit dhe ndërtimit të rrugëve të reja tregtare, por do ta bëjë këtë duke përdorur forcën maksimale për të shuar çdo pamje mospajtimi.
Pra, ku përshtatet e gjithë kjo në kërcënimet e çmendura të Donald Trump? Është e thjeshtë. Shtetet e Bashkuara po projektojnë synimin e tyre për të rimodeluar të gjithë rajonin. Ky mesazh është i qartë, megjithatë nuk ka të ngjarë të vijë përmes një pushtimi të Gazës nga SHBA, por nga presioni i jashtëzakonshëm mbi kombet e rajonit për të kapitulluar dhe punuar si skllevër të aleancës SHBA-Izraelite.
Nëse Jordania, Egjipti dhe Arabia Saudite nuk kapitullojnë, lidershipet e tyre do të zëvendësohen nga ato që kapitullojnë. Në rast se do të ndodhte ose një pushtim amerikan i Gazës ose një spastrim etnik masiv, Egjipti do të destabilizohej dhe ka të ngjarë të përballet me një inkursion të kufizuar izraelit në Sinai, ndërkohë që qeveria jordaneze mund të rrëzohet, ose të paktën kombi do të destabilizohet totalisht, atëherë, në sfond, Arabia Saudite mund të jetë gjithashtu në dyluftim.
Qindra mijëra Gazanë që pastrohen etnikisht në Mbretërinë e Jordanisë do të lindin në mënyrë të pashmangshme gjithashtu një front të ri të Rezistencës Palestineze, gjë që mund të ndodhë pavarësisht në këtë pikë.
Spastrimi etnik i Palestinës midis viteve 1947-49 la një mbresë të madhe në botën arabe në tërësi, e cila nuk është shëruar kurrë. Ajo që sapo ndodhi në Gaza është një plagë shumë më e thellë që do të frymëzojë Rezistencën deri në fund të regjimit sionist. Edhe pse shpesh nuk përfshihet në ekuacion, izraelitët vranë gjithashtu 3,000 njerëz në Liban, duke përfshirë Sekretarin e Përgjithshëm të Hezbollahut, Sejjid Hassan Nasrallah.
Një gabim i bërë shpesh nga imperialistët dhe kolonialistët kolonë është supozimi se për shkak se një popullsi duket e qetësuar sot, do të jetë edhe nesër. Në realitet, revolucionet dhe lëvizjet e rezistencës kërkojnë kohë, me mobilizimin masiv që ndonjëherë ndodh për shkak të asaj që mund të perceptohet si një rast i thjeshtë kur të shfaqet.
Ndërkohë, SHBA-të po i ofrojnë tani botës arabe dhe myslimane të njëjtin opsion që u paraqit nga George W. Bush Jr. me shpalljen e tij për të ashtuquajturën “Lufta kundër Terrorit”: “Ju jeni ose me ne ose me terroristët!”
Mund të paraqitet ndryshe, por e vërteta është se nuk ka asnjë mënyrë për të luajtur rolin e mbajtjes së një pozicioni të mesëm. Tani është koha, nënshtrohuni për të qenë skllav, madje duke humbur territorin, krenarinë dhe stabilitetin tuaj; ose ju vendosni të rezistoni. Problemi për një komb si Jordania është se nëse rezistoni, ju gjithashtu mund të rrëzoheni.
Komentet e Donald Trump tani për tani janë krijuar për të detyruar liderët arabë dhe myslimanë të arrijnë në një konsensus të përbashkët dhe të paraqesin një plan alternativ ndaj propozimit të tij të çmendur, i cili duket se po funksionon. Mjaft interesante, duket sikur kjo në fakt po ndihmon për të lejuar që armëpushimi i Gazës të arrijë fazën 2.
Fatkeqësisht për këta liderë, çështja palestineze me të cilën përballen tani nuk ka përfunduar me Gazën. Në rast se izraelitët aneksojnë Bregun Perëndimor, kjo përfundimisht mund të shkaktojë rënien e Autoritetit Palestinez dhe/ose të inicojë një kryengritje të madhe. Në një skenar të tillë, ushtria izraelite më pas mund të kërkojë të pastrojë etnikisht pjesë të mëdha të Bregut Perëndimor. Destinacioni i këtyre refugjatëve të zhvendosur gjithashtu mund të përfundojë të jetë Jordania.
Edhe ish-sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, paralajmëroi, në fjalimin e tij të dytë të fundit për politikën e jashtme, për rënien e marrëveshjeve të normalizimit midis regjimit sionist dhe fqinjëve të tij në Aman dhe Kajro. Duke folur në një konferencë të organizuar nga Këshilli Atlantik, Blinken përdori pjesën e parë të fjalimit të tij për të përkrahur propagandën e pastër izraelite, përpara se të fliste sinqerisht për disa çështje në gjysmën e dytë të fjalimit të tij. Ai theksoi se pa një të ashtuquajtur “zgjidhje me dy shtete”, marrëveshjet e normalizimit me Egjiptin dhe Jordaninë mund të dështojnë.
Nëse një front i rezistencës hapet brenda Jordanisë, mund të jetë fillimi i fundit për regjimin sionist. Jordania ndan kufirin tokësor më të madh, kryesisht të pambrojtur, me Palestinën e pushtuar. Pasi një lëvizje e madhe rezistence të jetë rrënjosur atje, lufta do të zgjerohej në atë mënyrë që askush të mos jetë në gjendje ta parashikojë. Është gjithashtu e qartë se sionistët kërkojnë të vazhdojnë agresionin e tyre kundër Iranit, Jemenit dhe të degradojnë Hezbollahun me çdo kusht në Liban.
E gjithë ajo që u përmend më lart nuk ka të ngjarë të shpaloset vetëm brenda natës, gjithçka kërkon kohë. Megjithatë, nuk ka dyshim se lufta është larg përfundimit. /Almaedeen/GazetaImpakt
