Partinë Demokratike nuk e kemi tradhtuar ne, Partia Demokratike na ka tradhtuar.
Nga: Ahmed Ibsais
Gjenerata e parë palestineze amerikane dhe student juridiku
Ndërsa pluhuri ulet ngadalë në këto zgjedhje dhe Kamala Harris qëndron përpara rrënojave të një fushate që nuk arriti të fitojë mbi një shtet të vetëm të lëkundur, Partia Demokratike dhe mbështetësit e saj liberalë po kërkojnë me padurim dikë, këdo, përveç vetes për të fajësuar per disfatën e tyre katastrofike. Dhe, me sa duket, ata tashmë kanë gjetur koka të përshtatshme: arabo-amerikanët, myslimanët dhe kushdo tjetër që refuzoi të jepte votën e tyre për administratën që mundësoi me padurim gjenocidin e popullit tim, palestinezëve.
Gjatë gjithë natës së 5 nëntorit, ndërsa votat elektorale nga shtetet kyçe si Karolina e Veriut, Indiana dhe Ohio u futën në favor të Trump, platformat sociale u pushtuan nga demokratët e zemëruar duke fajësuar rezultatin tek arabët dhe myslimanët amerikanë që nuk votuan për Harris dhe uronin më shumë vdekje dhe shkatërrimin e vëllezërve tanë në Lindjen e Mesme si ndëshkim për këtë “tradhti” të perceptuar.
“Shpresoj që çdo mysliman që ka votuar Trump të shikojë Bibin që e kthen Gazën në një parking xhami”, shkroi njëri. “Votuesit [Liderja e Partisë së Gjelbër Jill] Stein do të shohin se çfarë i bën Trump Gazës,” sugjeroi një tjetër.
Argumenti i tyre duket të jetë se duke refuzuar Harrisin, ne i dhuruam Trumpit presidencën dhe “sakrifikuam” të ardhmen e demokracisë amerikane në altarin e politikës së jashtme.
Ata duket se besojnë jo vetëm se ne jemi mjaft të fuqishëm për të vendosur fatin e demokracisë në këtë vend, por edhe se, thjesht për shkak të statusit tonë të minoritetit, votën ia “ia detyrojmë” Partisë Demokratike.
Sigurisht, është e vërtetë që në zgjedhjet bashkëkohore në SHBA, pakicat treguan vazhdimisht mbështetje për kandidatët demokratë me ritme shumë më të larta se votuesit e bardhë.
Në vitin 2016, fitorja e Trump kundër kandidates presidenciale të atëhershme demokrate, Hilary Clinton, u sigurua kryesisht nga votuesit e bardhë, me 57 për qind të burrave të bardhë dhe 47 për qind të grave të bardha që votuan për të. Tetëdhjetë e tetë përqind e votuesve zezakë dhe 65 përqind e votuesve aziatikë mbështetën demokratët në ato zgjedhje. Në mënyrë të ngjashme, tre të katërtat e votuesve myslimanë dhe rreth 60 për qind e arabo-amerikanëve thanë se votuan për Klintonin atë vit. Modeli vazhdoi në vitin 2020, me pakicat, përfshirë myslimanët dhe arabët, që u shfaqën në një numër të madh për të mbështetur biletën Biden-Harris.
Por kjo mbështetje historike, e cila padyshim që forcoi fitoret e demokratëve në të kaluarën dhe ndihmoi Clinton-in të mbante votën popullore në 2016, nuk do të thotë se ne i “kam borxh” ndonjë partisë, ose se mund të mbajmë përgjegjësi për humbjen e saj “madhështore” kundër Trump në këto zgjedhje.
Politikanët, pavarësisht nga përkatësia e tyre partiake, nuk kanë të drejtë për votën e asnjë demografie të caktuar. Është detyrë e tyre, në të vërtetë prerogativë e tyre, të fitojnë votat tona. Megjithatë, në këtë cikël zgjedhor, struktura Demokratike punoi pa u lodhur për të siguruar që ne të mos votojmë për ta. Pra kjo disfatë është mbi ta dhe vetëm mbi ta.
Vetëm shikoni se si demokratët bënë fushatë në shtetin ku unë jetoj, Michigan. Një shtet vendimtar ku zgjedhjet mund të varen nga mijëra vota, Michigan është shtëpia e rreth 200,000 muslimanëve amerikanë. Gjatë vitit të kaluar, këta votues e bënë të qartë, në çdo mënyrë që mundën, se vota e tyre kushtëzohej nga premtimi i partisë për t’i dhënë fund mbështetjes financiare, politike dhe ushtarake të masakrave të palestinezëve, libanezëve dhe jemenasve. Fushata “e paangazhuar” – që synon t’i japë fund mbështetjes së Partisë Demokratike për gjenocidin e Izraelit – siguroi më shumë se 100,000 vota në zgjedhjet paraprake Demokratike të shtetit.
Partia Demokratike nuk dëgjoi. Harris jo vetëm që refuzoi të braktiste politikat e vendosura pro-izraelite të Bidenit për Palestinën, por gjithashtu mbështeti personalisht gjakderdhjen e vazhdueshme në Gaza duke fyer publikisht aktivistët kundër gjenocidit në shtet. Kur protestuesit pro-palestinezë ndërprenë një tubim të Harris në Detroit duke thënë thjesht se ata “nuk do të votojnë për gjenocid”, ajo i mbylli ata me frazën e saj tërheqëse, “Unë po flas”. Më pas ajo dërgoi ish-presidentin Bill Clinton në shtet për të mbajtur një fjalim që u përpoq të justifikonte vrasjen masive të palestinezëve. Liz Cheney, vajza republikane e arkitektit të luftës dhe kriminelit të luftës në Irak, Dick Cheney, gjithashtu bëri një paraqitje në shtet për të bërë fushatë për Harris. Kongresmeni Ritchie Torres, i cili kaloi vitin e kaluar duke akuzuar këdo që kërkon t’i jepet fund gjakderdhjes në Gaza si një terrorist antisemitik, ishte një tjetër zëvendësues i Harris i dërguar në Michigan.
Si rezultat, kuptohet, muslimanët në Miçigan nuk votuan për Harris. Ata nuk votuan për Harrisin, sepse nuk ia kishin borxh votën e tyre dhe ajo nuk bëri asgjë për ta fituar atë.
Në qytetin e Dearborn, ku rreth 55 për qind e banorëve janë me origjinë nga Lindja e Mesme, Trump fitoi me 42.48 për qind të votave ndaj zëvendëspresidentes Kamala Harris, e cila mori vetëm 36.26 për qind. Jill Stein e Partisë së Gjelbër, e cila bëri një fushatë të madhe për t’i dhënë fund sulmit të Izraelit në Gaza, mori 18.37 për qind. Në vitin 2020, një 74.20 përqind e votuesve në qytet kishin hedhur votën e tyre për Biden.
Ajo që po shohim në Michigan është me të vërtetë një pamje tradhtie. Por ishte Partia Demokratike ajo që i tradhtoi votuesit që e mbështetën zgjedhje pas zgjedhje, jo e kundërta.
Në çdo rast, numrat që dalin nga Miçigani dhe shtetet e tjera të fushëbetejës po tregojnë se humbjet e demokratëve janë thjesht shumë të mëdha për t’u fajësuar vetëm votuesve arabë dhe myslimanë.
Senati, për shembull, u kthye si rezultat i humbjeve demokratike në vende si Ohio dhe Virxhinia Perëndimore, ku rezultatet nuk mund të lidhen me “tradhtinë” e supozuar të votuesve myslimanë dhe arabë. Këto gara, dhe përfundimisht Senati dhe Shtëpia e Bardhë, humbën sepse DNC refuzoi të dëgjonte kërkesat dhe dëshirat kryesore jo vetëm të myslimanëve dhe arabëve, por edhe të shumicës dërrmuese të votuesve të mundshëm demokratë.
Ata nuk i ofruan përgjigje dhe zgjidhje popullit amerikan për çështje kyçe si kujdesi shëndetësor, ndryshimet klimatike dhe, po, përfundimi i gjenocidit.
Në të vërtetë, ndryshe nga ajo që mund të sugjerojnë Harris dhe zëvendësuesit e saj, shumica e amerikanëve duan të shohin një fund të mbështetjes së SHBA për luftën brutale të Izraelit në Gaza. Një sondazh i shkurtit me 1232 votues të mundshëm nga Data for Progress zbuloi se 67 përqind – duke përfshirë 77 përqind të demokratëve dhe 69 përqind të të pavarurve – do të mbështesnin thirrjen e SHBA-së për një armëpushim të përhershëm në Gaza dhe kushtëzimin e ndihmës ushtarake për Izraelin.
Kjo ishte rreth tetë muaj më parë, përpara se Izraeli të kryente masakra të panumërta, të pushtonte Libanin dhe të fillonte spastrimin etnik të Gazës Veriore duke përdorur urinë si një armë lufte. Edhe një përqindje më e lartë e amerikanëve ka të ngjarë të duan që vendi i tyre të ndalojë së mbështeturi Izraelin tani.
Kamala Harris dhe Partia Demokratike nuk i humbën këto zgjedhje sepse ndonjë demografi e veçantë i “tradhtoi”. Ata humbën zgjedhjet sepse tradhtuan bazën e tyre thelbësore, duke përfshirë amerikanët arabë dhe myslimanë.
Kamala Harris mund t’i kishte siguruar lehtësisht votat e tyre, dhe votat e shumë të tjerëve, thjesht duke kandiduar për një biletë humanitare dhe humanitare, duke përfshirë premtimet për të mbështetur ligjin ndërkombëtar dhe për t’i dhënë fund bashkëfajësisë amerikane në gjenocidin e Izraelit. Në vend të kësaj, administrata zgjodhi kokëfortësinë, me sa duket e gatshme të luante kumar si me jetë njerëzore ashtu edhe me suksesin zgjedhor.
Establishmenti Demokratik nuk mund ta ketë në të dyja mënyrat. Ata nuk mund të injorojnë, të shkarkojnë dhe të antagonizojnë komunitetet duke pritur njëkohësisht mbështetjen e tyre të pakushtëzuar. Palestinezët, amerikanët arabë dhe myslimanë, dhe të tjerë që janë larguar nga Partia Demokratike për shkak të mbështetjes së saj për Izraelin, nuk po kërkojnë trajtim të veçantë – ata po kërkojnë dinjitet bazë njerëzor dhe qëndrueshmëri morale në politikën e jashtme.
Kjo nuk ka të bëjë vetëm me politikën e jashtme – ka të bëjë me vetë natyrën e përfaqësimit demokratik. Ata që qëndruan të heshtur gjatë muajve të krizës humanitare, por tani dalin për të diskutuar mbi politikën elektorale, zbulojnë se heshtja e tyre e mëparshme ishte me të vërtetë një zgjedhje. Ishte një zgjedhje që fliste shumë për prioritetet dhe vlerat. Ata tani pohojnë, “Trump do të jetë më keq”. Por për ata që kanë parë fëmijët e tyre të gjymtuar dhe tokën e shkatërruar, nuk ka asgjë më të keqe.
Natyrisht, ne e dimë se Presidenti Trump nuk do të jetë më pak mbështetës për gjenocidin e popullit tim sesa Biden apo Harris. Veprimet e tij gjatë mandatit të tij të parë në detyrë e bënë të qartë këtë. Ai është një kalb që është rritur nga një histori e gjatë dekadash e supremacisë së bardhë, racizmit dhe fanatizmit. Por kjo nuk do të thotë se ne mund të kishim kapërcyer mbetjet e copëtuara të dhjetëra mijëra burrave, grave dhe fëmijëve palestinezë të vrarë nga bombat amerikane të hedhura nga Izraeli për të votuar për gruan që mbrojti dhe ndihmoi personalisht vrasjen e tyre. Nuk mundëm dhe nuk bëmë.
Është koha, ndërsa vendi dhe bota po përgatiten për një presidencë të dytë të Trump, që demokratët të ndalojnë së kaluari para dhe të marrin përgjegjësinë për zgjedhjet që kanë bërë. Ne jemi këtu jo për shkak të ndonjë gjëje që kanë bërë apo nuk kanë bërë amerikanët arabë dhe myslimanë. Ne jemi këtu sepse Partia Demokratike, fillimisht nën Joe Biden dhe më pas Kamala Harris, këmbënguli në kryerjen e gjenocidit duke injoruar parimet themelore të “demokracisë” dhe “lirisë” që ata supozohet se i ushqejnë.
Pra, Zëvendës Presidentja Kamala Harris, Gaza po flet tani. A ia vlente therja e fëmijëve tanë?
Pikëpamjet e shprehura në këtë artikull janë të vetë autorit dhe nuk pasqyrojnë domosdoshmërisht qëndrimin editorial të Al Jazeera./GazetaImpakt
