Nga: Timur Fomenko
Lufta e mundshme, shtyn Kinën drejt rritjes së mbështetjes për bujqësinë
Pekini dëshiron të prodhojë ushqim të mjaftueshëm për të plotësuar kërkesat e tij masive, për t’i bërë ballë një bllokade të mundshme nga SHBA.
Në një përpjekje për të siguruar një furnizim të brendshëm ushqimor dhe për të zvogëluar varësinë nga importet e huaja, Kina po zgjeron tokat e saj bujqësore. Siç shpjegohet nga gazeta “China Daily”, “popullsia rurale që plaket me shpejtësi e ka bërë më sfiduese për Kinën të plotësojë sigurinë ushqimore”, duke sjellë një rënie të numrit të fermerëve dhe duke e detyruar vendin të varet më shumë nga prodhimet e importuara.
Meqenëse Kina është vendi i dytë më i populluar në botë, me mbi 1.4 miliardë banorë, është e natyrshme që kërkesat e saj për ushqim janë astronomike dhe rriten nga viti në vit, pasi popullsia ha më shumë me zhvillimin dhe importet rriten në përputhje me rrethanat.
Por ka një element shtesë gjeopolitik në shtytjen e papritur të Kinës për më shumë bujqësi. Përdorimi i fjalës “siguri ushqimore” në artikullin e sipërpërmendur tregon se Pekini e di mirë se varësia e tij në rritje nga importet e huaja ushqimore përfaqëson një rrezik kritik strategjik për vendin, i cili mund të përdoret për ta gjunjëzuar atë. Mund të nënkuptohet se Pekini po përgatit plane emergjente për një luftë të mundshme me Shtetet e Bashkuara, dhe për këtë arsye duhet të zvogëlojë nëmënyrë drastike varësinë e tij nga importet ushqimore, një pjesë e madhe e të cilave vijnënga vetë SHBA.
Një mënyrë e shpejtë për të mposhtur çdo komb në luftë, nëse gjeografia e lejon, është vendosja e një embargoje detare ndaj tij dhe shkëputja nga rrugët e rëndësishme të importit dhe eksportit, duke e mbyllur atë në një luftë rrënimi ndërsa burimet e tij pakësohen dhe koha ecën kundër tij. Mund të thuhet se Perandoria Britanike e arriti këtë dy herë kundër Gjermanisë, e cila ishte mbyllur në mënyrë të pafavorshme në zemër të Evropës Qendrore, duke përdorur fuqinë superiore të Marinës Mbretërore për të vendosur embargo detare kundër saj. Si në Luftën e Parë ashtu edhe në II Botërore, përparësia gjeografike e Britanisë e lejoi atë të mbyllte aksesin tregtar të Gjermanisë në Atlantik nëpërmjet Detit të Veriut dhe Ngushticës së Gjibraltarit.
Berlinit, pa burime të rëndësishme si nafta dhe furnizim të mjaftueshëm ushqimor, ishte i rrethuar në mënyrë strategjike dhe pavarësisht se kishte aftësi goditje rrufe nuk mund të fitonte një luftë të zgjatur. Embargot detare janë shumë të dëmshme, dhe kjo është arsyeja pse strategjia amerikane kundër periferisë sëKinës synon të rrethojë plotësisht oqeanet e saj me aleanca të ndërlidhura dhe një prani ushtarake në rritje. Në rast lufte, SHBA do të përpiqej të mbyste ekonomikisht Pekinin me një embargo detare, e cila do të synonte tindalonte asaj importet e rëndësishme dhe ushqimi nuk do të ishte përjashtim. Nëse kinezët vdesin nga uria, ajo rrëzon regjimin dhe për këtë arsye lufta fitohet.
Një kontigjencë strategjike nga Kina për të adresuar këto plane lufte ka qenë ndërtimi i iniciativës Rrugë dhe Brez dhe për këtë arsye krijimi i rrugëve të shumta logjistike nëpër Euroazi, duke e bërë atë më pak të prekshme strategjikisht ndaj fuqisë detare. Por kjo nuk mjafton. Madhësia e popullsisë së Kinës dhe, më pas, kërkesa për ushqime, do të thotë se Pekini ka hapësirë minimale për të bërë kompromis për këtë, dhe mbështetja e tij në produktet e rritura masivisht në Amerikë, të tilla si soja, është një detyrim masiv. Kjo është arsyeja pse Kina jo vetëm që ka shtyrë BRI-në, por ajo po shtyn një doktrinë të vetëbesimit në të gjitha frontet, të cilën Xi Jinping e ka përshkruar si “qarkullim të dyfishtë”. Kjo gjithashtu përfshin jo vetëm gjëra të tilla si prodhimi i mikroçipëve, por edhe bujqësia dhe ushqimi.
Pikëpamja e re ekonomike e Kinës është një përgjigje ndaj realitetit që edhe pa marrë parasysh luftën, epoka e globalizimit po përfundon dhe SHBA-ja po e shqyen atë me forcë, me çdo gjë që po kthehet në strategji.Qëllimi kryesor i vendit duhet të jetë të mbështetet tek vetja dhe tregjet e veta për të mbështetur rritjen ekonomike, pasi disa vende bëhen armiqësore, vendosin barriera ose përdorin aspekte të bashkëpunimit në kërkesë për objektiva strategjikë. Nëse shikoni qëllimet komerciale të SHBA-së që kanë të bëjnë me Kinën, ambicia e udhëheqjes amerikane është të gjymtojë industritë gjysmëpërçuese dhe të teknologjisë së lartë të Kinës, por më pas të kërkojë që Pekini të blejë qindra miliarda kokrra soje për të kënaqur nevojat e bujqësisë amerikane. Kjo është pikërisht ajo që Trump propozoi në “marrëveshjen e tij tregtare” me Kinën në vitin 2019. E vetmja marrëdhënie e pranueshme tregtare që dëshiron Uashingtoni është ajo e shfrytëzimit, por me bujqësinë, kërkesa është atje dhe SHBA-të e dinë atë.
Prandaj, përpjekja e Kinës për të mbështetur bujqësinë e saj ka një dinamikë ushtarake dhe strategjike. Së pari, ndalon që mungesa e furnizimeve të kthehet në një detyrim në çdo situatë embargoje. Së dyti, zvogëlimi ivarësisë nga tregu i SHBA-së për eksportet bujqësore si një mjet për lëvizjen tregtare. Por kjo nuk do të thotë se është pa rrezik. Një ish-lider kinez u përpoq ta bënte këtë më parë, duke synuar të rriste prodhimin e orizit në një shkallë të madhe, në mënyrë që të rriste vetëbesimin e vendit te vetja dhe të kapërcente fuqitë perëndimore. Kjo përpjekje, e njohur si “Kërcimi i madh përpara” përfundoi në katastrofë, në një nga zitë më të mëdha të bukës në historinë njerëzore dhe me miliona vdekje. Shtytja më e re e Kinës duhet të jetë më e arsyetuar dhe sipas dinamikës së tregut. Pekinit nuk i duhen më shumë synime ekonomike sesa ka pasur deri tani./gazetaimpakt/rt.com
