Paqja botërore varet nga Jeruzalemi

Nga: Yusif Kaplan

Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu dhe Presidenti i SHBA Donald Trump do të kthejnë botën në një ferr të gjallë, një gjë që do të jetë jashtëzakonisht e vështirë për tu rikuperuar. Ata po dëmtojnë tërë njerëzimin duke quajtur një marrëveshje që do të shkatërrojë Jeruzalemin, si “Marrëveshja e Shekullit”.

Jeruzalemi: Shpresë, Horizon, atdhe

Çfarë është Jeruzalemi apo çfarë nuk është? Çfarë përfaqëson, nga e kaluara në të tashme, në të ardhmen? Pse vuan sot?

Jeruzalemi është shpresë, horizont dhe atdhe: ka qenë shpresa e Mekës, horizonti i Medinës dhe atdheu i qytetërimit në Jeruzalem.

Ajo që e bën Jeruzalemin domethënës janë profetët.

Jeruzalemi është një qytet themeltar ku e vërteta dha jetë, erdhi në jetë dhe ofroi jetë.

Jeruzalemi i muslimanëve është një tokë paqe gjithëpërfshirëse

Jeruzalemi nuk është vetëm çështja e Palestinezëve, Arabëve apo Myslimanëve. Është çështje njerëzimi.

Jeruzalemi është i shenjtë për të tre fetë monoteiste.

Jeruzalemi do të thotë Judaizëm: të gjithë profetët e Judaizmit janë barazuar me Jeruzalemin.

Jeruzalemi do të thotë Krishterim: Jezusi është fëmija i Jeruzalemit, fryma e Jeruzalemit.

Jeruzalemi do të thotë Islam: Islami që nga fillimi në përjetësi, në çdo aspekt, në çdo dimension.

Rëndësia e Jeruzalemit për sa i përket Islamit nuk ka të bëjë vetëm me atë që është shenjtërorja e parë e muslimanëve.

Ai kapërcen se: Jeruzalemi është një vend ekskluziv ku vetëm Islami i sjell të vërtetën njerëzimit, krijon të drejtën dhe drejtësinë, paqe dhe siguri në një shkallë globale, bashkon të gjithë njerëzimin në një themel të drejtësisë dhe paqes.

Jeruzalemi që i përket Judenjve dhe të Krishterëve është përjashtues, nje makth

Çifutët pretendojnë se Jeruzalemi u përket vetëm atyre.

Edhe nëse jo aq sa hebrenjtë, të krishterët gjithashtu e konsiderojnë Jeruzalemin si atdheun e ëndrrave, një utopi e krishterë është e mundur. Prandaj, çdo themelues e ka emëruar qytetin e tyre Jeruzalem. Shembulli i fundit i kësaj është New York. Emri i dikurshëm i Nju Jorkut ishte Jeruzalemi i Ri.

Myslimanët janë të vetmit që e shohin Jeruzalemin si mjetin e fundit dhe vendi ku bashkohet njerëzimi dhe arrin të vërtetën.

Pamja e hebrenjve dhe të krishterëve për Jeruzalemin tërheq bazat e besimit, përmbledh rrugëtimin e tyre historik dhe fsheh të dhëna për masën e pikëpamjes së tyre kufizuese dhe përjashtuese ndaj të tjerëve.

Hebrenjtë dhe të krishterët luftojnë që Jeruzalemi të jetë vetëm i tyre. Megjithatë, muslimanët luftojnë që hebrenjtë dhe të krishterët të jenë vetë.

Arsyeja për këtë është shumë e qartë: si Judaizmi ashtu edhe Krishtërimi janë përjashtues. Islami është gjithëpërfshirës.

Është pikërisht kjo arsyeja që Judenjtë dhe të Krishterët nuk kanë qenë në gjendje të krijojnë formulën që të bashkëjetojnë me njëri-tjetrin në paqe.

Myslimanët janë të vetmit që krijuan një formulë të sofistikuar, të përsosur për bashkëjetesë me fetë, kulturat dhe civilizimet e tjera në paqe dhe siguri, brenda një rendi ligji, paanësie dhe drejtësie. Ata e kuptuan shembullin e fundit të kësaj në Jeruzalem.

Kështu, historia dhe faktet e tanishme dëshmojnë: Jeruzalemi do të humbasë cilësinë e tij unifikues në momentin që do të largohet nga duart e muslimanëve, duke u kthyer kështu në një kazan të zier. Do të rrjedh gjak. Do të vuajë.

Si historia ashtu edhe gjithçka që ka ndodhur në Jeruzalem për shekullin e kaluar janë dëshmitarë të kësaj të vërtete të hidhur.

Hebrenjtë dhe perëndimi përqendrohen në pushtet, jo në të vërtetën

Forca e hebrenjëve dhe e Perëndimit është e fshehur në shenjtërimin e tyre të pushtetit.

Megjithatë, forca e Islamit nuk bazohet në fuqi por në të vërtetë.

Prandaj, ndërsa fitorja është thelbësore për hebrenjtë dhe perëndimin, për myslimanët udhëtimi është thelbësor.

Kjo përparësi do të rezultojë së pari në neglizhencën e së vërtetës dhe më pas në humbjen e saj. Kjo është e pashmangshme.

Gjatë historisë, të dy, hebrenjtë dhe perëndimorët kanë vepruar kryesisht në motivin e vendosjes së sovranitetit; kështu ata ndoqën fitoren, por përfundimisht u bënë skllevër të pushtetit dhe nuk hezituan të skllavërojnë botën. Islami e sheh këtë botë si të përkohshme dhe kërkon që muslimanët të mos ndjekin epërsinë në botë, por të kërkojnë të vërtetën dhe të jenë gjithnjë në një udhëtim për ta arritur këtë. Fitorja është maturi.

Përqendrimi në fitore pengon marrëdhënien e një personi me të vërtetën; me kohë, do të copëtohet dhe do të zhduket.

Ndërkohë, kur përqendroheni në udhëtim, kërkimi i së vërtetës në çdo gjë dhe gjendje është rregulli i vetëm thelbësor.

Hebrenjtë dhe të krishterët humbën të vërtetën.

Ata e zëvendësuan të vërtetën me fuqi, me mjete që prodhojnë fuqi.

Fuqia konsumonte të vërtetën; ajo verboi mendjen njerëzore dhe aftësitë humane; e ktheu jetën në një shkretëtirë; e bëri njerëzimin mosmirënjohës ndërsa ia kaloi asaj pa shpirt.

Kjo e dëboi njerëzimin nga e vërteta, duke e shkatërruar atë në ingranazhet e pamëshirshme të pushtetit dhe e ktheu jetën në ferr.

Ndërsa Jeruzalemi pa ditën e dritës vetëm nën administrimin e muslimanëve; ajo i tregoi botës sesi fe të ndryshme mund të bashkëjetojnë paqësisht dhe sigurtë. Megjithatë, nën administrimin e krishterë dhe hebrenj ajo gjithmonë shndërrohej në një vend torturash dhe trazirash.

Kështu, bota nuk do ta shohë paqen nëse Jeruzalemi nuk shpëtohet nga skllavërimi sionist./Gazetaimpakt/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne