Mediat propagandistike të Organizatës së Muxhahedinve el-Khalq ( MEK / PMOI / Kulti i Rajavi) publikuan një kërkesë kundër një gazetari suedez i cili kishte ardhur në kampin e grupit në Shqipëri, duke e etiketuar atë si spiun të qeverisë iraniane. Kartat e identitetit të gazetarit suedez Ivan Blanco Bravo dhe dy fëmijëve të anëtarëve të MEK janë publikuar në faqet e internetit të MEK për të verifikuar pretendimet e tyre!
Kjo nuk është hera e parë që MEK akuzon reporterët dhe gazetarët se bashkëpunojnë me Republikën Islamike. Gjatë dekadave të kaluara, kishte shumë pak gazetarë që mund të arrinin të hynin në selinë e MEK.
Në të vërtetë, gazetari bazohet në disa parime etike që mund të rrezikojnë jashtëzakonisht shumë karakterin e MEK. “Rrjeti Etik i Gazetarisë” harton pesë parime thelbësore të gazetarisë etike: 1. E vërteta dhe saktësia, 2. Paverësia, 3. Drejtësia dhe Paanshmëria, 4. Humanizmi dhe 5. Përgjegjësia. Prandaj, nëse një gazetar i pavarur dëshiron të kërkojë të vërtetën në lidhje me humanizmin dhe drejtësinë në selinë e MEK, ai do të jetë mjaft përgjegjës për të transmetuar dëshmitë dhe realitetin që ai do të shihte në kamp. Kjo është pika konfliktuale mes MEK-ut dhe gazetarëve. Megjithëse autoritetet e MEK kanë bërë përpjekje për të portretizuar krijimin e tyre si një entitet demokratik të bërë nga luftëtarët e lirisë, realitetet gjithmonë kanë dalë nga struktura si grup kulti.
Më 13 qershor 2003 mund të ketë qenë hera e parë që autoritetet e MEK zbuluan se ardhja e gazetarëve në kampet e tyre do të rezultojë në një katastrofë për ta, edhe nëse ata kujdesen për të gjithë elementët e një veprim demokratik. Kjo është data kur një korrespodent i New York Times, Elizabeth Rubin publikoi raportin e saj zbulues për jetën në Kampin Ashraf, Irak. Drejtuesit e MEK kishin lejuar Rubin të hynte në bazën e tyre të madhe në Irak duke treguar pjesët e saj të ndryshme të kampit. Ajo u prit nga një grup anëtarësh që bënin intervista të përgjithshme. Gjithçka ishte nën mbikëqyrjen e autoriteteve të grupit, por më në fund titulli i artikullit të botuar doli të ishte: “Kulti i Rajavi”. Rubin shkroi një raport shumë të hollësishëm të asaj që ajo pa dhe dëgjuar në Kampin Ashraf dhe i përshkroi sinqerisht anëtarët e MEK në kamp si “një marshim të lehtë në ecje për në garancitë e tyre si në një fabrikë në Kinën Maoiste”.
Që nga ajo kohë, udhëheqësit e MEK dukej se ishin më të kujdesshëm për hyrjen e çdo personi që është i përfshirë në mjetet e komunikimit në çfarëdo mënyre. Ata nuk lejojnë asnjë gazetar të hyjë në kampet e tyre përveç nëse sigurohet që ai ose ajo është plotësisht i detyruar të portretizojë një pasqyrim ideal të të ashtuquajturve luftëtarët e tyre të lirisë.
“Prandaj, ata gazetarë dhe reporterë të shumtë që kërkuan të zbulojnë të vërtetën e botës brenda MEK dhe të verifikojnë dëshmitë e mbrojtësve, janë sulmuar gjithmonë nga autoritetet e MEK; ata u etiketuan si spiunë iranianë dhe u ngacmuan nga rojet e kampeve të grupit”.
Një nga rrëfimet më të fundit të qëndrimeve të tilla ndaj gazetarëve u zhvillua në vitin 2018. Lindsey Hilsum nga Televizioni Britanik Channel 4 u përpoq të filmonte një dokumentar në Camp Ashraf 3 në Manez në veri të Tiranës, por ajo u ndalua nga rojet shqiptare të kampit. Disa nga anëtarët e grupit erdhën te telat me gjemba dhe e quajtën atë “terroriste” dhe “spiun iranian”. Në Shtator 2018, Hilsum publikoi një raport njëmbëdhjetë minutësh në video me titull “Kulturat e hijshme të këshilltarëve Trump si një alternative për qeverinë iraniane”. Ajo e përshkroi MEK si një kult fetar politik që shpëlan trurin anëtarët e saj; detyron beqarinë dhe shtyp kundërshtimin.
Redaktori Ndërkombëtar i Channel 4 i cili nuk arriti të hynte në brendësi të bazës së MEK u desh të dëgjojë dëshmitë e atyre që kanë lënë grupin. Kështu, ajo intervistoi Mohammadis, prindërit e Somayeh.
Ata ishin aktivë në atë kohë në Shqipëri duke bërë përpjekje për të vizituar vajzën e tyre në MEK. Raporti i Hilsum tregon gjithashtu se prindërit e Somayeh u sulmuan nga agjentët e MEK në rrugët e Tiranës.
Linda Presley dhe Albana Kasapi janë korrespodentë të BBC që shkuan në portat e Ashraf 3 vitin e kaluar. Ata nuk lejoheshin të hynin në kamp, kështu që ata e kufizuan raportin e tyre në intervistat me mbrojtësit e grupit që banojnë në Shqipëri dhe me autoritetet shqiptare. Në nëntor 2019, ata publikuan një raport të titulluar, “Luftëtarët e opozitës iraniane që nuk duhet të mendojnë për seksin”. Në artikullin e tyre, ata sqaruan:
“Gazetarët e paftuar nuk janë të mirëpritur këtu. Por në korrik të këtij viti, mijëra njerëz morën pjesë në ngjarjen e Iranit të Lirë të MEK në kamp. Politikanë nga e gjithë bota, shqiptarë me ndikim dhe njerëz nga fshati i afërt i Manzës, iu bashkuan mijëra anëtarëve të MEK dhe udhëheqëses së tyre, Marjam Rajavi, në një auditor të shkëlqyeshëm. Avokati personal i Presidentit amerikan Donald Trump, Rudy Giuliani, iu drejtua turmës.”
Gazetarët gjithashtu deklaruan se BBC nuk ishte në gjendje t’i vinte asgjë MEK-ut, sepse organizata nuk pranoi të intervistohej. Pavarësisht, të gjitha këtyre masave paraprake për të cilat kujdesen udhëheqësit e MEK, ndonjëherë gazetarët e ftuar nuk veprojnë ashtu siç e presin udhëheqësit. Alice Taylor është gazetarja britanike që jeton në Shqipëri.
Ajo ishte e ftuar në tubimin e madh të MEK në Ashraf 3 në gusht 2019. Pastaj ajo publikoi vëzhgimet e saj për mbledhjen e madhe vjetore të MEK në blog-un e Ballkanistikës dhe llogarinë e saj në tweeter me titullin “Dita ime me MEK”. Llogaria e saj thjesht zbulon fakte thelbësore në lidhje me strukturën e brendshme të MEK. Për shembull, ajo shkruan për mënyrën se si u prit për herë të parë në këtë ngjarje:
“Rojet e sigurimit më konfiskuan të kuqin e buzëve, kremin për fytyrën, cigaret dhe çakmakun dhe i futën në një qese plastike, duke më këshilluar se mund t’i merrja më pas. Ata u përpoqën të konfiskonin edhe telefonin tim celular, por unë argumentova që kisha një vajzë një muajshe në shtëpi, më duhej të isha i kontaktuar. Një anëtar mashkull MEK u thirr në telefon dhe pasi pranuan çështjen time, mua më lejuan të merrja telefonin tim brenda me kushtin që të fikja internetin (nuk e bëra). ”
Kur ajo për herë të parë prezanton veten si gazetare në një prej organizatorëve të veprimtarisë, ajo u përball me zemërim. Ajo u trondit kur dëgjoi burrin duke i thënë “kush dreqin ju tha të jeni këtu?” Ajo e kuptoi që në sallë nuk kishte gazetarë, reporterë ose staf të TV-së. Ajo vetëm pa disa kameramanë dhe fotografë për të cilët ishte e sigurt se ishin anëtarë të MEK. Alice që ishte ftuar në këtë ngjarje nga një prej komandanteve femra të grupit, u largua nga mbledhja pas disa orësh. E gëzuar me fjalimet përsëritëse “të zbërthyer nga periudha të brohoritjeve të koordinuara dhe të valëzimit të flamurit në secilin shpërthim po aq të furishëm dhe entuziast, si ai i pari”, ajo nuk u përgjigj në thirrjet telefonike të gruas Muxhahedine.
Dhe në fund të fundit, një tjetër gazetar nga New York Times hyri në Kampin Ashraf 3 në Shqipëri. Patrick Kingsley priste me orë të tëra para kampit përpara se të lejohej të hynte. Prania e tij në Ashraf 3 u konsiderua si një mundësi e re nga drejtuesit e MEK për të korrigjuar përshtypjet e ish-gazetarit të NYT, Elizabeth Rubin. Sidoqoftë, përpjekjet e tyre për të portretizuar kampin si një vend të bukur, të zbukuruar me muze, palestër, studio muzikore dhe kafene, nuk funksionuan.
Ata u përpoqën të bindnin Kingsley dhe kolegun e tij fotograf që anëtarët e grupit janë luftëtarë të lirisë, të cilët janë miqësorë dhe të përkushtuar në mënyrë paqësore për kauzën e grupit: lirinë e iranianëve. Por raporti i tij i botuar në 16 shkurt 2020, zbuloi dimensione të reja të jetës së të cilëve ai i quajti “Kryengritje e fshehtë e rebelëve Iranianë”. Ai e përshkroi “turneun” e tij në Ashraf 3 si “seri intervistash, seancash dhe turnesh propagandistike”.
Kingsley beson se drejtuesit e MEK e lejuan atë të hynte në kamp sepse ata “ndoshta shpresuan të korrigjojnë përshtypjen e lënë nga takimet e mëparshme me gazetarët” rreth 17 vjet më parë. Sipas Kinsley dhe Rubin “subjektet flisnin nga një skenar i përsëritur, dhe asaj iu ndalua të fliste me njerëz në mënyrë private”. Kështu që Kingsley u lejua të intervistonte Somayeh Mohammadi në mënyrë private. Rezultati ishte i qartë. Si më parë, Somayeh mohon dëshirën e prindërve të saj për ta takuar duke i akuzuar ata si agjent të regjimit iranian.
Sidoqoftë, korrespondentja e NYT nuk ndalet së sfiduari grupin. Kur e pyet Ali Safavi për vendndodhjen e Massoud Rajavi, udhëheqësi i zhdukur i MEK, ai përgjigjet: “Epo, ne nuk mund të flasim për këtë, kjo është …”. “Ai u tërhoq, duke shikuar në këmbët e tij”, shkruan Kingsley.
Në turneun e tij dy-ditor në Ashraf ai nuk sheh më shumë se 200 njerëz rreth kampit edhe pse atij iu tha se grupi ka 2500 anëtarë. Ai mendon se pjesa tjetër janë të izoluar. Si çdo gazetar tjetër i pavarur Kingsley vendos të intervistojë dhjetë nga shumë mbrojtës të MEK që jetojnë në Shqipëri. Bazuar në dëshmitë e tyre, ai shkruan për strukturën e kultit të MEK-ut dhe skuadrën e grupit të kampit, detyra e të cilit është të fillojë propagandën kundër qeverisë iraniane në internet.
Ai gjithashtu interviston disa zyrtarë të ushtrisë amerikane që ishin në krye të kampit të MEK në Irak pas pushtimit të SH.B.A. Autoritetet e MEK sugjeruan disa zyrtarë të ushtrisë, të cilët besojnë, por si shkroi Kingsley në Twitter: “Por unë isha i prirur të gjeja ish zyrtarë amerikanë që nuk kanë më lidhje me MEK. Ata treguan një histori shumë të ndryshme”.
Kapiteni Matthew Woodside, një ish rezervist detar që mbikëqyri politikën amerikane në kampin Irakian midis viteve 2004 dhe 2005, nuk ishte nga ata që sugjeroi MEK. “Unë e shoh atë organizatë absolutisht qortuese”, i tha Kapiten Woodside Kingsleyt. “Jam i habitur që ata janë në Shqipëri”.
Pas publikimit të raportit, Kingsleynë twitter dha disa shpjegime shtesë në lidhje me vëzhgimet e tij që ekspozojnë më shumë zbulime në lidhje me jetën e errët në “Kulti i Rajavi”. Për shembull, ai shkruan: natyrisht, të gjithë mohuan pjesën më të madhe të asaj që thuhet për grupin. Ata thanë se beqaria, divorci i detyruar dhe refuzimi i jetës familjare është vetëm një pjesë e domosdoshme për rrëzimin e qeverisë iraniane. Njëri e pranoi vetë-kritikën. Njëri e pranoi se e korrigjoi vetë. Pjesa tjetër mohoi”./gazetaimpakt/nejatngo.org
