Nga: Jusuf Kaplan
Së pari dhe më e rëndësishmja, nëse nuk do të ishte për civilët në Turqi, ushtria nuk mund të organizonte grusht shteti. Me fjalë të tjera, grushtet e shtetit skenohen nga ushtria, por janë civilët ata që i bëjnë të mundur këto grushta.
Së dyti dhe më e rëndësishmja, civilët që mbështesin grushtet nuk janë fëmijët e vërtetë të këtij kombi; ata janë ata që e shndërrojnë këtë vend në dekor për imperialistët, të cilët nuk kanë asnjë lidhje mendore dhe shpirtërore me këtë komb, por përkundrazi kanë lidhje jashtë vendit.
CFARE DUHET TE BENI SI NJE MJET ME SHUME NE EMER TE SEKLARIZMIT?
Eshtë e panevojshme të thuhet se, grushtet e shtetit janë vrasje pagjyq!
Ish-kryeministri i Turqisë Adnan Menderes iu nënshtrua një vrasje pagjyq! Një gjyqësor i turpshëm organizoi një performancë. Ekzekutimi ishte vendosur tashmë; ata thjesht donin të vinin në një shfaqje.
Performanca ishte në të vërtetë pjesa më serioze e të gjithave: të frikësojë civilët, politikanët civilë, t’i kërcënojë ata duke thënë: “Nëse nuk i bindesh sistemit, edhe ti do të përballesh me ekzekutimin!
Pra, cili është sistemi? Eshtë sistemi global dhe sateliti i tij brenda, sistemi laik: aq i shenjtëruar sa që edhe propozimi për ta ndryshuar nuk është në diskutim; një sistem i shenjtëruar dhe i mbrojtur në Turqi në atë mënyrë që të fyejë njerëzit. Këro janë pranga rreth qafës së shoqërisë.
Arsyetimi i bërë për grushtin e shtetit është “mbrojtja e sistemit laik”!
Ajo që është shqetësuese është se sekularizmi shkatërroi identitetin dhe ndjeshmërinë islamike të kësaj shoqërie. Me shtypjen e identitetit dhe ndjeshmërisë islame, identiteti etnik fitoi rëndësi, duke e çuar Turqinë në prag të ndarjes që është në ditët e sotme! A ishte ky qëllimi? Praktika laike në Turqi funksionon si përçarës, korruptues me anë të shtypjes së identitetit islam dhe nxitjes së identitetit etnik.
Ata që vendosin prangat e sekularizmit rreth qafës së njerëzve duke përdorur një grusht shteti në çdo mundësi, duke thënë “Ne po bëjmë një grusht shteti për të mbrojtur regjimin sekular”, nuk është asgjë tjetër përveç se t’i marrim njerëzit si budallenj.
Goditjet e befasishme (pucet) maskojnë të vërtetën. Nuk është e vërteta që mbizotëron por maskat. Puçet vendosen kur maska fillon të bjerë.
Puçet nuk bëjnë asgjë, por maskojnë të vërtetën e paqartë gjithsesi. Në një vend ku një grusht shteti pason një tjetër, pavarësia e një vendi është pa diskutim dhe ajo që do të bëhet e ardhmja e saj nuk është e lehtë as të projektohet.
HISTORIA E REFORMAVE, PUCET
Historia e modernizimit dy-shekullor i Turqisë është ajo e reformave dhe grusht-shteteve. Reformat janë grushta civilë. Puçet, nga ana tjetër, janë reforma ushtarake të imponuara nga lart.
Reformat në Turqi paraqiten si përpjekje për të ndihmuar vendin të rikuperohet kur, në të vërtetë, ata e qëllojnë atë në këmbë. Ata shtojnë vuajtjet e vendit, i cili po përpiqet të shërohet, dhe ta shkatërrojë ashtu siç vuan.
Kjo është saktësisht se si Perandoria Osmane u varros në faqet e historisë. Donte të rikuperohej me epokën e reformës në Tanzimat, por sa herë që provohej qëllohej në këmbë dhe dënohej të vuante, derisa të shkatërrohej përfundimisht.
Pucet në epokën republikane filluan si shfaqje në botë: grushti i parë ishte i pamëshirshëm dhe i përgjakshëm. Burrat e kombit ishin varur nga tëmthi si një mesazh për njerëzit duke thënë: “Nëse nuk sillesh, ky do të jetë fati juaj”.
Atëherë, grushtet u bënë zakon; ora ishte caktuar që një grusht shteti të zhvillohej një herë në çdo dekadë. Kalendari i grushtit të shtetit funksionoi si një bukuri deri më sot edhe pse, herë pas here, u vonua pak ose madje u mor në një datë të hershme.
Pse ky vend është duke luftuar me grushte shteti pas grushtit të shtetit?
Në të vërtetë, ndodh sepse vendi nuk është në duart e fëmijëve të vërtetë të këtij vendi. “Më e keqja, është sepse ata ishin shndërruar në Mankurts (një skllav i pamenduar në Eposin e Manas), të bërë për të dashur ekzekutuesit e tyre pasi ata nuk ishin në gjendje të kuptojnë se çfarë u ndodhte atyre.
Në një kohë kur njerëzit ishin gati të shëroheshin dhe të ngriheshin në këmbë, ata papritmas u goditën nga shpata e Damokles.
Në kohën kur njerëzit filluan të kujtojnë se çfarë u ndodhi atyre dhe për pasojë filluan të shërohen, ata u goditën me një goditje në kokë dhe u bënë të pavetëdijshëm.
Ata që organizuan grushtat e shteti nuk ishin kurrë burrat e njerëzve. Gjeneralët që kryen grushte psikologjike mbi njerëzit këtë herë duke thënë: “Ushtria mori kontrollin mbi qeverinë në emër të popullit”, ishin gjithnjë burrat e zotërve të sistemit global. Prandaj, ata përfunduan fjalimet e tyre për grushte shteti duke thënë: “Ne jemi me NATO-n, me Cento,” gojëdhëna e zotërve të tyre.
NDALIMI I POPULLIT
Diskutimet, kërcënimet dhe implikimet e grushtit të shtetit janë rritur në vend në javët e fundit.
Gjenet e këtij kombi u ndryshuan gjatë grushtit të shtetit të 27 majit; strukturat e tyre shoqërore dhe strukturat emocionale u shkatërruan.
Hap pas hapi, një projekt që synon zbatimin e sindromës së Stokholmit tek njerëzit u vu në praktikë nga maja e zinxhirit ushqimor gjatë gjithë rrugës poshtë. Në emër të kujt, Këshilli i Sigurisë Kombëtare (MGK), i cili “legjitimoi” grushtet, mori kontrollin nga qeveritë? A e bëri ushtria e njerëzve këtë në emër të njerëzve? Apo në emër të NATO-s, siç përsëritën në çdo grusht shteti, pa paturpësi, si skllevër?
Përpjekje u bënë gjithashtu nga fundi për të prodhuar një grup rinor që do të skllavërohej nga ideologjitë e huaja. Thuajse thuhej: “Lërini të bëjnë ashtu siç dëshirojnë, për sa kohë që nuk janë muslimanë”.
Ata vranë Sulltan Osmanin Abdulhamidin para njerëzve; ata e dërguan hapur Menderesin në karrigen e ekzekutimit.
Ata vranë gjithashtu Turgut alzal dhe Muhsin Yazıcıoğlu para syve tanë. Fati i Necmettin Erbakan dhe Abdulhamidit të kryqëzuar në vdekjen e tyre: ata të dy u dënuan me një vdekje të gjallë.
Historia e grushteve nuk ka mbaruar, sepse njerëzit nuk kanë qenë në gjendje të mësojnë se çfarë u ndodhi atyre dhe ata nuk kanë qenë në gjendje të marrin litarët e vendit në duart e tyre.
Njerëzit nuk kanë askënd që i shikon. Prandaj, ata po përballen me grushtin e shteti pas grushtit të shtetit. Prandaj, burrat e njerëzve janë duke u eleminuar një nga një.
Krahasimi i puçeve në vendet e Amerikës Latine me ato të vëna në skenë në Turqi tregon qartë mungesën e të kuptuarit të ngjarjeve aktuale. Puçet që ndodhin në vendet e tjera janë të inskenuar për të shfrytëzuar burimet e këtyre vendeve. Sidoqoftë, në Turqi, grushtat grumbullohen për të ndaluar njerëzit, për të shkatërruar shpirtin e tyre dhe për t’i parandaluar ata të vijnë në shqisat e tyre duke përveshur mëngët për të filluar një marshim tjetër të madh historik./Gazetaimpakt/yenisafak/
