Nga Zaraf Bangash
Ramazani është muaji i reflektimit të thellë shpirtëror dhe përtëritjes së trupit dhe shpirtit. Përkundër zakonit të disa muslimanëve që mendojnë se ata mund ta kalojnë muajin duke fjetur gjatë ditës dhe të argëtohen dhe të hanë natën, është një muaj soditjeje dhe veprimi.
Le të rendisim disa nga ngjarjet kryesore në historinë islame që ndodhën në këtë muaj. E para dhe më e rëndësishmja është shpallja e Kur’anit fisnik. Ajo u dërgua së pari nga Lawhun Mahfuz (i ruajtur mirë në formën hyjnore — 85: 22) dhe pastaj ajetet e para u zbuluan nga i Dërguari fisnik (a.s.) në vetmi brenda Shpellës së Hirës. Sigurisht, ne e dimë që Kur’ani u zbulua për një periudhë 23 vjeçare dhe gërshetuar në luftën për jetën e bashkësisë së re të muslimanëve të udhëhequr nga i Dërguari fisnik (a.s.).
Disa ngjarje të tjera të jetës dhe të vdekjes gjithashtu ndodhën në këtë muaj. Komuniteti i vogël mysliman në lindje në Medinë u testua në Betejën e Bedrit në ditën e 17 të Ramazanit. Ishte Ramazani i tyre i parë por All-llahu u dha fitore kundër forcës mushrik shumë më të madhe dhe të armatosur shumë më mirë. Ishte fitorja e Imanit mbi shirkun në të cilin Allahu i ndihmoi muslimanët e përkushtuar me ushtritë që nuk i panë (9:40).
Në vitin e pestë të Hixhretit, muslimanët kaluan tërë muajin duke gërmuar një llogore të gjerë, të thellë disa milje të gjatë, për të mbrojtur Medinën nga një sulm mushrik që po vinin për të sulmuar Qytet-Shtetin. Tre vjet më vonë, muslimanët marshuan në Mekë në muajin e Ramazanit. Ata ecnin 300 km në këmbë, me deve ose me kuaj. Pra, është e qartë se Ramazani nuk është një muaj që duhet të kaloni duke fjetur gjatë ditës dhe duke u kënaqur natën. Martirizimi i Imam Aliut në duart e një personi të gabuar të kultit Kharijite, Ibn Muljum, gjithashtu ndodhi në këtë muaj. Imam Aliu u godit me një shpatë të helmuar ndërsa po ofronte namazin e sabahut. Martirizimi i tij pati një ndikim të thellë në rrjedhën e historisë islame, pasojat e së cilës ne vazhdojmë t’i njohim deri më sot.
Aktivitetet e mësipërme kanë ndodhur në nivelin më të madh shtetëror. Në nivelin e komunitetit, familjet dhe komunitetet mblidhen për iftar (prishja e agjërimit), lutjet e vecanta (siç është Taravitë) dhe shërbimet e vecanta. Këtë vit, megjithatë, Ramazani ka rezultuar të jetë shumë i ndryshëm, ndryshe nga çdo tjetër në histori. Myslimanët po e kalojnë atë nën karantinë virtuale për shkak të pandemisë. Edhe anëtarët e së njëjtës familje nuk janë në gjendje, nëse jetojnë në shtëpi të veçanta, të mblidhen për iftar. Kjo është një situatë më e pazakontë.
Shumë muslimanë gjithashtu kryejnë Umren gjatë këtij muaji, veçanërisht në dhjetë ditët e fundit të Ramazanit. Hasshtë pezulluar për shkak të pandemisë dhe ka shumë të ngjarë që pelegrinazhi vjetor i Haxhit gjithashtu mund të mos jetë i mundur këtë vit.
Këto janë qarta shumë të rralla dhe surrealiste por nuk duhet t’i dekurajojnë muslimanët të bëjnë gjërat që mund të bëjnë. Njëra është të bëheni më të vetëdijshëm për ata që janë nën bllokim të përhershëm. Ka miliona njerëz ose në burg ose në forma të tjera të kufizimeve për shkak të politikave të fuqive shtypëse. Njerëzit e Kashmirit dhe Palestinës, dhe në veçanti të Gazës, menjëherë vijnë në mendje. Këta njerëz kanë qenë nën mbyllje për dekada. Akoma më keq, ata gjithashtu po synohen dhe të vriten. Populli i Kashmir dhe Gaza gjithashtu përballen me bllokada të zgjatura që i pengojnë ata të marrin ushqim dhe ilaçe të nevojshme në mënyrë të dëshpëruar.
E njëjta situatë e tmerrshme u është imponuar njerëzve të Iranit Islamik dhe Jemenit. Të dy i nënshtrohen ndëshkimeve të sanksioneve që kanë provuar një numër të madh të popullsisë së tyre. Irani i ka duruar këto sanksione të tmerrshme për më shumë se 40 vjet sepse nuk pranon të dorëzohet ndaj detyrës globale, SH.B.A. Jemeni i është nënshtruar një lufte brutale për më shumë se pesë vjet.
Le të ndajmë një mendim për këta njerëz fatkeq dhe pastaj ta krahasojmë me gjendjen tonë nën karantinë që do të përfundojë, shpresojmë në të ardhmen jo shumë të largët. Në fund të tunelit nuk duket dritë për njerëzit e Iranit, Kashmirit, Palestinës dhe Jemenit. Ndërsa ndihemi keq për veten sepse nuk mund të bëjmë gjërat që jemi mësuar, duhet të bëjë që ne të reflektojmë në gjendjen e njerëzve që janë në situatë shumë më të keqe se vetvetja dhe ta falënderojmë Allahun për bekimet që na ka dhuruar./gazetaimpakt/crescent
