Nga: Martin Sieff
John Bolton ishte këshilltar i sigurisë kombëtare të Shteteve të Bashkuara vetëm për më pak se 18 muaj por u ndje sikur të kishte qenë atje përgjithmonë. Mjerisht ne nuk jemi bërë akoma me të.
Gjëja e parë që duhet thënë për rënien e Boltonit është se ishte plotësisht në përputhje me modelin e tij të përjetshëm. Ai shkoi me dëshirë dhe u nis me gjithë hirin e një kryengritësi. Ai nuk tregoi besnikëri dhe as mirësjellje ndaj presidentit që e rriti atë nga të qenit i moshuar, për t;u kthyer në një nga burrat më të fuqishëm në planet. Ai kurrë nuk mundi të ishte një zotëri ishte i këndshëm ose mirënjohës. Ai kurrë nuk mund të mbyllet.
John Bolton nuk ishte kurrë një gjeni: Megjithëse si të gjithë miqtë e tij neokonservatorë, ai e imagjinonte veten si të tillë. Ishte gjithmonë fantazia fëminore e një psikopati të vogël të mërzitur që nuk u rrit kurrë, mbeti gjithnjë gënjeshtar.
Por Boltonit gjithmonë i mungonte ndonjë formë gjykimi, mençurie, dallimi ose përmbajtjeje. Ai kishte një mendje të thjeshtë dhe të ngurtë që kurrë nuk mësoi ndonjë gjë të mirë ose të re dhe kurrë nuk harroi zakonet e tij të vjetëra dhe të mbrapshta.
Kohët e fundit në korrik, ai u lavdërua në mënyrë absurde në të ashtuquajturën konferencë “konservatore kombëtare” jashtë Uashingtonit si një kampion i përmbajtjes dhe paqes në politikën e jashtme. Josef Goebbels nuk mund të dilte me një gënjeshtër më të egër dhe më të lezetshme. Është njësoj si të uroja Jeffrey Epstein për delirësinë dhe respektin e grave virgjërave.
Bolton u lavdërua nga gjeneratat e pafundme të kur… të neokonservatorëve në median amerikane për gjerësinë e tij të vizionit sikur ta kuptonte në të vërtetë botën. Në fakt, e vetmja gjë që ai kuptoi ndonjëherë, dhe dinte të luante, ishte media dhe lojërat e thashethemeve të tankeve brenda Uashingtonit.
John Bolton pretendoi të mbronte sigurinë kombëtare të Shteteve të Bashkuara: Një tjetër gënjeshtër. Si zakonisht i tmerrshëm në mardhëniet ndërkombëtare, gjithçka është e kundërta e asaj që paraqitet si e mirë. Në fakt, ai punoi pafund për ta vënë vendin e tij në një rrezik të pashembullt.
Në fund të fundit, ai kërkoi të mbante ushtarët amerikanë në një luftë të pafund në Afganistan aty ku vdiqën mijëra prej tyre, saqë ai punoi aq shumë me shokët e tij neokonservatorë pa tru për të lëshuar kukullën e tyre George W. Bush. Në të vërtetë, duket se kanë qenë përpjekjet e tij për (të paktën fillimisht me sukses) të prishur bisedimet premtuese të paqes në Katar midis administratës Trump dhe Talibanëve që më në fund e çuan presidentin e tij të durueshëm për tju kundërvënë atij duke e larguar.
John Bolton nuk u zgjodh kurrë dhe për asgjë. Edhe ai dukej se e kuptoi që frymëzoi aq shumë besim njerëzor sa të një kobre. Si i paturpshëm , ai mund të bëntë lajthitje të ndryshme dhe kjo i dha përfitime diplomatike nga një administratë republikane në tjetrën.
Të gjitha politikat e tij dështuan, kushtuan qindra miliarda dollarë ose morën qindra mijëra jetë. Asnjëherë nuk dukej se kishte rëndësi. Ai mund të mbështetej në ushtruesit dhe prodhuesit e Fox News për ta larguar pafundësisht, përsëri dhe përsëri për të shkatërruar të njëjtat gënjeshtra të vjetra të lodhura duke i maskuar ato si të vërteta të mençura.
Askush nuk u lejua ta thërriste atë në televizionin kombëtar për të zbuluar fytyrën e tij. Ai kurrë nuk do ta lejonte atë. Ashtu si shumë luftëtarë të kolltukëve, ai kishte qenë një politikan mashtrues dhe ishte gjithmonë një ngacmues dhe frikacak.
Presidenti Trump, për kredinë e tij të vërtetë ishte një sportist dhe atlet i vërtetë. Ai luante mirë golf. Gjatë gjithë jetës së tij ai ka nderuar kampionë sportivë dhe heronj të luftës. Kjo mund të jetë e humbur nga fëmijëria, por është shumë e preferueshme për arrogancën mashtruese intelektuale të neokonservatorë, askush prej të cilëve nuk ka parë ndonjëherë një gjuajtje të shkrepur në zemërim apo edhe një armë të drejtuar në drejtim të tyre nga një i huaj në fytyrën e tij gjatë një përleshje.
Boltonit i pëlqente të mendonte për veten e tij si një Kampion burrëror masiv i Lirisë: Përkundrazi ai ishte gjithmonë një Igor, xhuxhi i gjuetarit të kafshëve, i cili tërhiqet në mënyrë të çuditshme përkrah Dr. Frankenstein ose Draculas, burrat e vërtetë të pushtetit të etur për t’u mbështetur në fuqinë e tyre të reflektuar.
Por si Igor, ai ishte gjithmonë atje: Magjitë e fuqisë dhe ndikimit të vërtetë e përshkuan atë në tre dekada e gjysëm. Që në administratën e parë të Reganit nga 1981 deri në 1985, ai tashmë po nxiste luftë civile, masakra dhe madje edhe genocid mbi gratë dhe fëmijët e Amerikës Qendrore. Ishte, me të vërtetë gjithçka për të cilën ai ishte gjithnjë i mirë.
Bolton ishte gjithashtu një figurë qendrore në shkatërrimin e Irakut në 2003. Ai brohoriti edhe për përpjekjen për të shkatërruar Sirinë në 2011. Ai solemnisht mbështeti dhe miratoi mendim mbi shkatërrimin e qeverisë së vërtetë demokratike dhe kushtetuese në Ukrainë në grusht shtetin e vitit 2011. Kur erdhi në pushtet, ai ishte i pamëshirshëm dhe i pafalshëm deri në fund.
Nuk duhet të festojmë para kohe sepse akome nuk e kemi parë akoma fundin e tij: Në të ardhmen një President si Mike Pence ose Nikki Haley janë plotësisht i aftë ta bëjnë John Bolton sekretar të mbrojtjes, sekretar të shtetit ose këshilltar të sigurisë kombëtare për herë të dytë.
Mos e përjashtoni mundësinë që ai të shfaqej i rikrijuar si me magji si një figurë e mençurisë dhe përmbajtjes së supozuar në krahun e një Presidenti të ardhshëm si Elizabeth Warren ose Kamala Harris. Krahasuar me realitetet fantastike, të tmerrshme dhe të çuditshme të Uashingtonit, “Zoti i unazave” i Tolkien është një dokumentar i matur.
John Bolton kurrë nuk pa me urrejtje një traktat të kontrollit të armëve bërthamore. Ai ishte dhe është me dashje i verbër deri te rreziqet të Armagedonit.
Ndoshta krijuesit e “Ekipi Amerikë: Policia Botërore” kishin të drejtë në depërtimin e tyre profetik, përveç maskave të fshehta nga maskimi i jashtëm si një qenie njerëzore që kërkonin të shkatërrojë racën njerëzore nuk është sundimtari i Koresë së Veriut, por Bolton, “mendimtari” dhe “burri i shtetit” “i madhi” neokonservator.
Zbatoni rastet e Ankamit, kjo është hipoteza e cila i shkon përshtat dhe me plotësisht elegancë dhe shpjegon faktet. Kush përveç një kacabuje mund të dëshirojë luftë bërthamore? Kush përveç tjetër një kacabuje – dhe John Bolton?/Gazetaimpakt/strategic-culture/
