Nga: Kit Klarenberg
Brenda vetëm 24 orëve nga të shtënat masive të tmerrshme në Sallën e Qytetit Crocus të Moskës më 22 mars, e cila la të paktën 137 njerëz të pafajshëm të vdekur dhe 60 të tjerë të plagosur rëndë, zyrtarët amerikanë fajësuan për masakrën ISIS-K, dega e DAESH-it në Azinë Jug-Qendrore. Për shumë njerëz, shkathtësia e atribuimit ngriti dyshime se Uashingtoni po kërkonte të zhvendoste me vendosmëri fokusin e publikut perëndimor dhe qeverisë ruse nga fajtorët e vërtetë, qofshin ajo Ukraina dhe/ose Britania, sponsori kryesor i Kievit.
Detajet e plota se si katër sulmuesit u rekrutuan, u drejtuan, u armatosën dhe u financuan, dhe nga kush, ende nuk janë zbuluar. Metodat e egra të marrjes në pyetje, të cilave ata u janë nënshtruar, dhe pa dyshim që vazhdojnë t’u nënshtrohen, kanë të bëjnë me marrjen e këtij dhe informacioneve të tjera jetike prej tyre. Si rezultat, vrasësit mund të përfundojnë duke bërë rrëfime të rreme. Në çdo rast, ata vetë ka të ngjarë të mos kenë asnjë të dhënë se kush ose çfarë i sponsorizoi me të vërtetë veprimet e tyre monstruoze.
Ndryshe nga portretizimi i tyre i zakonshëm, të frymëzuar thjesht nga fundamentalizmi fetar, DAESH, janë kryesisht armë me qira. Në çdo kohë, ata veprojnë me urdhër të një sërë donatorësh ndërkombëtarë, të lidhur nga interesat e përbashkëta. Financimi, armët dhe urdhrat i marrin luftëtarët e tij në mënyrë të paqartë dhe të errët. Pothuajse në mënyrë të pandryshueshme ka një shtresë pas disa shtresa ndarjesh midis autorëve të një sulmi të pretenduar nga grupi, dhe orkestruesve dhe financuesve të tij përfundimtarë.
Duke pasur parasysh se ISIS-K aktualisht është vendosur kundër Kinës, Iranit dhe Rusisë, me fjalë të tjera, kundërshtarët kryesorë të Perandorisë Amerikane është detyrë të rishikohet origjina e DAESH-it. Duke u shfaqur në dukje nga askund pak më shumë se një dekadë më parë, përpara se të dominonte titujt kryesorë të mediave dhe ndërgjegjen publike perëndimore për disa vite përpara se të zhdukej, në një fazë grupi pushtoi pjesë të gjera të territorit irakian dhe sirian, duke shpallur një “Shtet Islamik”, i cili publikoi monedhën e vet, pasaportat dhe targat e regjistrimit të automjeteve.
Ndërhyrjet shkatërruese ushtarake të nisura në mënyrë të pavarur nga SHBA-ja dhe Rusia e fshinë atë konstrukt demonik në 2017. CIA dhe MI6 pa dyshim u lehtësuan jashtëzakonisht shumë. Në fund të fundit, pyetjet jashtëzakonisht të sikletshme se si DAESH-i u shua në mënyrë gjithëpërfshirëse. Siç do të shohim, grupi terrorist dhe kalifati i tij nuk u shfaqën në mënyrën e rrufesë në një natë të errët, por për shkak të politikës së përkushtuar dhe të vendosur të krijuar në Londër dhe Uashington, të zbatuar nga agjencitë e tyre të spiunazhit.
“Armiqësi e vazhdueshme”
RAND është një “qendër mendimi” me shumë ndikim me seli në Uashington DC. E financuar në masën 100 milionë dollarë në vit nga Pentagoni dhe entitete të tjera qeveritare amerikane, ai shpërndan rregullisht rekomandime për sigurinë kombëtare, punët e jashtme, strategjinë ushtarake dhe veprimet e fshehta dhe të hapura jashtë shtetit. Këto deklarata shpesh miratohen më pas si politikë.
Për shembull, një dokument RAND i korrikut 2016 mbi perspektivën e “luftës me Kinën” parashikonte nevojën për të mbushur Europën Lindore me ushtarë amerikanë përpara një konflikti “të nxehtë” me Pekinin, pasi Rusia padyshim që do të ishte në anën e fqinjit dhe aleatit të saj në një situatë të tillë të një mosmarrëveshjeje. Prandaj ishte e nevojshme të lidheshin forcat e Moskës në kufijtë e saj. Gjashtë muaj më vonë, një mori trupash të NATO-s mbërritën siç duhet në rajon, gjoja për të kundërshtuar “agresionin rus”.
Në mënyrë të ngjashme, në prill 2019 RAND publikoi Zgjerimin e Rusisë. Ai përcaktoi “një sërë mjetesh të mundshme” për të “gjallëruar Rusinë që të zgjerojë më tepërt veten”, në mënyrë që “të minojë stabilitetin e regjimit”. Këto metoda përfshinin; ofrimi i ndihmës për Ukrainën; rritja e mbështetjes së SHBA për rebelët sirianë; promovimi i “ndryshimit të regjimit në Bjellorusi”; duke shfrytëzuar “tensionet” në Kaukaz; neutralizimi i “ndikimit rus në Azinë Qendrore” dhe Moldavia. Shumica e këtyre më pas ndodhën.
Në këtë kontekst, RAND-i në Nëntor të 2008 shpalosi “ Lufta e Gjatë” duhet të lexohet me shqetësim. Ai hulumtoi mënyrat se si Lufta Globale e SHBA-së kundër Terrorit mund të ndiqej penalisht pasi forcat e koalicionit të largoheshin zyrtarisht nga Iraku, sipas kushteve të një marrëveshjeje tërheqjeje të nënshkruar nga Bagdadi dhe Uashingtoni po atë muaj. Ky zhvillim, sipas përkufizimit, kërcënoi dominimin anglez mbi burimet e naftës dhe gazit të Gjirit Persik, i cili do të mbetej “një prioritet strategjik” kur pushtimi të përfundonte zyrtarisht.
“Ky prioritet do të ndërveprojë fuqishëm me atë të ndjekjes penale të luftës së gjatë”, deklaroi RAND. Grupi i ekspertëve vazhdoi të propozonte një strategji “përça dhe sundo” për të ruajtur hegjemoninë e SHBA-së në Irak, pavarësisht vakumit të pushtetit të krijuar nga tërheqja. Nën kujdesin e tij, Uashingtoni do të shfrytëzonte “linjat e fajit midis grupeve të ndryshme salafi-xhihadiste të Irakut për t’i kthyer ata kundër njëri-tjetrit dhe për të shpërndarë energjinë e tyre në konfliktet e brendshme”, ndërsa “përkrahte qeveritë autoritative sunite kundër një Irani armiqësor të vazhdueshëm”:
“Kjo strategji mbështetet shumë në veprimet e fshehta, operacionet e informacionit, luftërat jokonvencionale dhe mbështetjen për forcat indigjene të sigurisë…Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj lokalë mund të përdorin xhihadistët nacionalistë për të nisur fushata përfaqësuese për të diskredituar xhihadistët transnacionalë në sytë e popullatës lokale… të jetë një mënyrë e lirë për të blerë kohë…derisa SHBA të mund të kthejë vëmendjen e saj të plotë në rajon. Udhëheqësit amerikanë mund të zgjedhin gjithashtu të përfitojnë nga konflikti i qëndrueshëm Shia-Sunit…duke marrë anën e regjimeve konservatore sunite kundër lëvizjeve fuqizuese shiite në botën muslimane”.
“Rreziku i madh”
Kështu që CIA dhe MI6 filluan të mbështesin “xhihadistët nacionalistë” në të gjithë Azinë Perëndimore. Vitin e ardhshëm, Bashar Assad hodhi poshtë një propozim të Katarit për të dërguar rezervat e mëdha të gazit të Dohas direkt në Europë, nëpërmjet një tubacioni prej 10 miliardë dollarësh, 1,500 kilometra të gjatë që përfshin Arabinë Saudite, Jordaninë, Sirinë dhe Turqinë. Siç është dokumentuar gjerësisht nga kabllogramet diplomatike të publikuara nga WikiLeaks, inteligjenca amerikane, izraelite dhe saudite vendosën menjëherë të rrëzonin Assadin duke nxitur një rebelim lokal dhe filluan të financonin grupet e opozitës për këtë qëllim.
Kjo përpjekje u bë fakt në tetor 2011, me MI6 që ridrejtoi armët dhe luftëtarët ekstremistë nga Libia në Siri, pas vrasjes televizive të Muammar Gaddafit. CIA e mbikqyri atë operacion, duke përdorur britanikët si një mjet për të shmangur njoftimin e Kongresit për makinacionet e tij. Vetëm në qershor 2013, me autorizimin zyrtar të Presidentit të atëhershëm Barack Obama, marrëveshjet e Agjencisë me grupin në Damask u zyrtarizuan dhe më vonë u pranuan nën titullin “Timber Sycamore” ose “Silka e drurit”.
Në këtë kohë, zyrtarët perëndimorë në mënyrë universale iu referuan përfaqësuesve të tyre sirianë si “rebelë të moderuar”. Megjithatë, Uashingtoni ishte i vetëdijshëm se zëvendësuesit e tij ishin ekstremistë të rrezikshëm, që kërkonin të gdhendnin një kalifat fondamentalist nga territori që ata pushtuan. Një raport i Agjencisë Amerikane të Inteligjencës së Mbrojtjes (DIA) të gushtit 2012, i publikuar në bazë të ligjeve për Lirinë e Informacionit, vëren se ngjarjet në Bagdad “po merrnin një drejtim të qartë sektar”, me grupet radikale salafiste “forcat kryesore që drejtojnë kryengritjen në Siri”.
Këto fraksione përfshinin krahun irakian të Al Kaedës (AQI) dhe degën e saj ombrellë, Shteti Islamik i Irakut (ISI). Dyshja vazhdoi të formonte DAESH-in, një perspektivë që raporti i DIA jo vetëm e parashikoi, por me sa duket e miratoi:
“Nëse situata zbërthehet, ekziston mundësia e krijimit të një principate të deklaruar ose të padeklaruar salafiste në Sirinë lindore…Kjo është pikërisht ajo që duan fuqitë mbështetëse të opozitës për të izoluar regjimin sirian…ISI gjithashtu mund të shpallë një shtet islamik të saj dhe bashkimin me organizatat e tjera terroriste në Irak dhe Siri, gjë që do të krijojë rrezik të madh”.
Pavarësisht shqetësimeve të tilla të rënda, CIA dërgoi në mënyrë të pashmangshme dërgesa të mëdha armësh dhe parash për “rebelët e moderuar” të Sirisë, duke e ditur se kjo “ndihmë” pothuajse në mënyrë të pashmangshme do të përfundonte në duart e DESH-it. Për më tepër, Britania drejtonte njëkohësisht programe sekrete që kushtonin miliona për të trajnuar paraushtarakët e opozitës në artin e vrasjes, ndërsa ofronte ndihmë mjekësore për xhihadistët e plagosur. Londra gjithashtu dhuroi shumë ambulanca, të blera nga Katari, për grupet e armatosura në vend.
Dokumentet e zbuluara tregojnë nga këto përpjekje për Al-Nusra, DAESH dhe grupe të tjera ekstremiste në Azinë Perëndimore në mënyrë të pashmangshme nga inteligjenca britanike u gjykua se rreziku i humbjes së pajisjeve dhe personelit të trajnuar ishte “i lartë”. Megjithatë, nuk kishte fare strategji shoqëruese për të luftuar këtë rrezik dhe programet e paligjshme vazhduan me shpejtësi. Pothuajse sikur trajnimi dhe armatosja e DAESH-it të ishte pikërisht rezultati i dëshiruar./GazetaImpakt/
