Nga: Philip Giraldi
Shumë individë të cilët në fakt kujdesen për Kushtetutën e Shteteve të Bashkuara dhe garantimin e lirive themelore për popullin amerikan, kanë qenë seriozisht të shqetësuar se si administratat e fundit, si republikane dhe demokrate, kanë ndërmarrë hapa për të kontrolluar dhe kufizuar të drejtat e qytetarëve për të ushtruar fjalën e lirë si dhe lirinë për të udhëtuar dhe u shoqëruar lirisht. Ky është shpërdorim i pushtetit, sepse kjo është ajo që është, fatkeqësisht është përshkallëzuar ndjeshëm për shkak të angazhimit të pakompromis të Shtëpisë së Bardhë të Joe Biden ndaj Izraelit dhe Ukrainës. Ai manifestohet në shumë mënyra, por më shpesh përfshin ndërmarrjen e hapave për ta bërë të vështirë për amerikanët e shqetësuar të mësojnë vetë të vërtetën rreth asaj që po ndodh në pikat e ndryshme ndërkombëtare të nxehta që Departamenti i Shtetit i SHBA duket se po kultivon në një mënyrë të tillë si për ta sjellë botën në prag të luftës bërthamore.
Ata që thonë të vërtetën që këmbëngulin në ekspozimin e kriminalitetit në vende të ndryshme janë shënjestruar dhe etiketuar në disa qarqe qeveritare si “info-terroristë” dhe ka pasur atë që duket të jetë një përpjekje e vazhdueshme për të minuar besueshmërinë e gazetarëve që guxojnë të raportojnë në favor për Rusinë ose palestinezët. Është mjaft interesante që ukrainasit kanë vendosur standardin e artë në identifikimin e gazetarëve disidentë përmes Departamentit të tyre të Dezinformimit të quajtur “Myrotvorets”. Ai përfshin një listë me emra të atyre individëve që mund të vriteshin për t’i mbyllur gojën. Shtetet e Bashkuara, jo çuditërisht, kanë kërkuar të krijojnë një agjenci të ngjashme qeveritare, edhe pse shpresojmë se nuk ka një listë për t’u vrarë.
Në manifestimin e fundit të mohimit të të drejtave themelore në një përpjekje për të mbyllur një kritik, më 3 qershor, Departamenti i Shtetit detyroi ish-oficerin e inteligjencës së marinës, kryeinspektorin e armëve të OKB-së, gazetarin dhe autorin Scott Ritter të zbresë nga një aeroplan i nisur në drejtim të Stambollit për në Rusi dhe i sekuestroi pasaportën. Sipas Scott “Ndërsa po hipja në fluturimin tim nga Nju Jorku, më tërhoqën mënjanë tre oficerë të armatosur të Doganës dhe Patrullës Kufitare, të cilët ma morën pasaportën. Kur u pyetën pse, ata thane, është urdhr i Departamentit të Shtetit. Asnjë informacion i mëtejshëm nuk u dha. Çantat e mia u hoqën nga fluturimi dhe më përcollën jashtë aeroportit”, tha Ritter, i cili ka qenë një kritik i vazhdueshëm i të dy luftërave të vazhdueshme në Gaza dhe Ukrainë dhe po udhëtonte për të marrë pjesë i ftuar si folës shumë i respektuar në Forumin Ekonomik Ndërkombëtar të Shën Petersburgut. Sekuestrimi i pasaportës për të bllokuar udhëtimin e tij është shkelje e amendamentit të parë, të katërt dhe të pestë të Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara.
Në një intervistë atë ditë më vonë me gjyqtarin Andrew Napolitano, Ritter pranoi se ishte befasuar nga ajo që i kishte ndodhur dhe duhej të ishte më agresiv në mbrojtje të të drejtave të tij. Ai, për shembull, nuk kërkoi të shihte një urdhër ose t’i jepej një letër për pasaportën dhe nuk mori emrat e tre oficerëve që e kishin marrë atë dhe e kishin shoqëruar jashtë. Ai gjithashtu duhet të kishte kërkuar emrin e zyrtarit të Departamentit të Shtetit, i cili kishte nënshkruar urdhrin për ta përballur atë në mënyrën më të sikletshme të mundshme, pasi ai po hipte në aeroplan dhe do të merrte dokumentin e tij.
Është interesante që emri i Scott Ritter u shfaq dukshëm në listën e njerzve të “Dezinformatave” të Ukrainës. Dhe jo shumë për t’u habitur, media kryesore, e cila është në sinkron me qeverinë për luftërat në Lindjen e Mesme dhe Europën Lindore, nuk i dhanë shumë mbulim historisë së Ritter. Heshtja është veçanërisht mbreslënëse pasi shtypi, i cili ka mbrojtur Presidentin Joe Biden dhe lakejtë e tij të Sigurisë Kombëtare, teksa shikonin miliona njerëz që kalonin ilegalisht kufirin meksikan në SHBA, nuk ushtroi asnjë vigjilencë kur një qytetar i vetëm amerikan dështoi në përpjekjen për të shkuar në anën tjetër plotësisht legalisht.
Ritter, me siguri, ka qenë një zë i fuqishëm që ka kritikuar Luftën e Irakut, ku inspektimet e tij nuk rezultuan asnjë WMD dhe ai deklaroi, në gusht 2002, se nuk ishte ngritur një rast hetimi për sulmin e Sadam Huseinit. Nëse Xhorxh W. Bush dhe banda e tij e neokonistëve plus Kongresi do t’i kishin kushtuar vëmendje vetëm Scott Ritter-it, SHBA-të do të ishin kursyer nga humbja e mijëra ushtarëve dhe humbja e plotë e triliona dollarëve të taksave. Qindra mijëra irakianë vdiqën gjithashtu si rezultat i sulmit të SHBA në vendin e tyre.
Që nga ajo kohë, Ritter ka qenë një aktivist që bën thirrje për dialog, negociata dhe diplomaci për të shmangur luftërat, veçanërisht në kontekstin aktual ku Shtetet e Bashkuara po furnizojnë dhjetëra miliarda dollarë në armë për të zgjeruar luftën me Rusinë, për të mbështetur sulmet ndaj Gazës dhe të krijojnë një pretekst për një luftë me Kinën për Tajvanin. Ritter ka udhëtuar në Rusi dhe Iran, si dhe në pika të tjera të nxehta, pa marrë parasysh sigurinë e tij personale, i shtyrë nga dëshira për të thënë të vërtetën për atë që po propagandohet me shpresën se do t’i bëjë politikanët të mendojnë dy herë për atë që po bëjnë. Scott ka raportuar atë që sheh dhe përshkruan bisedat që ka pasur me banorët vendas pa frikë apo favorizuar, gjithmonë me objektivin për të shmangur luftën dhe vdekjen. Për dhimbjet e tij, ai në mënyrë të pashmangshme akuzohet se është një burim i dezinformatave ruse dhe anti-izraelite dhe madje ka vepruar si “qengji qimedredhur i Putinit”, por informacioni i tij ka rezultuar të jetë jashtëzakonisht i besueshëm.
Është interesante se incidenti i kësaj jave nuk ishte hera e parë kur Ritter u vu në shënjestër nga qeveria amerikane pse tregon të vërtetën. Në vazhdën e sekuestrimit të pasaportës, ai tregoi në X se si “Ngjashmëritë mes asaj që i ndodhi më 3 qershor dhe asaj që i ndodhi rreth 21 vite e gjysmë më parë, janë shqetësuese. Më pas, FBI bëri një përpjekje të bashkërenduar për të më penguar të bëja një film dokumentar, “Rëra e zhvendosur” rreth çështjes me të meta të luftës të shpallur nga qeveria amerikane. Ata më kërcënuan me arrestim, u përfshinë në akte kërcënimi fizik dhe kur kjo nuk funksionoi, ata luajtën një rol në krijimin e një rasti të krijuar për të shkatërruar karakterin tim personal në sytë e publikut të gjerë. Incidentet e vitit 2001 ishin një e shtënë paralajmëruese për mua që të filloja të ecja në majat e gishtave. Kur refuzova ta bëja këtë, duke publikuar filmin tim dokumentar dhe duke folur në mënyrë aktive kundër çështjes së SHBA-së për luftë me Irakun, FBI-ja më pas organizoi një përpjekje për të shkatërruar besueshmërinë time, që informacioni për incidentet e vitit 2001 të dilte në shtyp, në prag të një udhëtimi që po planifikoja të bëja në Irak në shkurt të 2003, së bashku me një delegacion ndërkombëtar të profilit të lartë, i cili ishte krijuar për të parandaluar një luftë midis SHBA-së dhe qeverisë së Sadam Huseinit.
Scott nuk është i vetmi që është një objektiv i përpjekjeve të qeverisë për ta diskredituar atë. Pothuajse kushdo që ka akses të mirë në media dhe audiencë dhe kalon kufirin e vendosur, do të përballet pak a shumëme të njëjtën gjë. Ndonjëherë konfrontimi bën dëm të vërtetë si në rastet e fundit të punonjësve të universiteteve dhe qeverisë që kanë humbur punën e tyre për të folur në mbrojtje të palestinezëve. A ka humbur dikush në Amerikë një punë për promovimin e një gjenocidi të vazhdueshëm dhe shumë të dukshëm, d.m.th. të drejtën e dukshme të qenësishme të Izraelit për të vrarë dhjetëra mijëra civilë palestinezë? Jo, kjo konsiderohet e pranueshme nga ata që na qeverisin dhe vendosin rregullat.
Ka prej nesh që sulmohen rregullisht për kundërshtimin e shkrimit të qeverisë ndonjëherë shkëmbejnë shaka se si të sfidosh administratën ose Kongresin do të thotë të shkosh kryesisht vetëm në një luftë kundër mijëra avokatëve të qeverisë që do të jenë në gjendje të shkruajnë ose interpretojnë “rregullat” për t’ju kryqëzuar dhe ju u paraqitët në një gjykatë të zgjedhur përpara një gjyqtari të zgjedhur ku sigurisht do të dënoheni. Kërcënimi është real, mendoni se çfarë po kalon Julian Assange i nxitur nga një qeveri hakmarrëse e SHBA-së e ndihmuar dhe e përkrahur nga ata të një mendjeje në Britani, shtëpia e Aktit të Sekreteve Zyrtare. Qeveria pothuajse gjithmonë fiton kur bëhet fjalë për shkatërrimin e jetës me akuza të rreme ose të ndryshueshme si Akti i spiunazhit i vitit 1918. Scott do të duhet të marrë një avokat dhe të padisë qeverinë në një përpjekje për t’i kthyer pasaportën e tij dhe gjatë rrugës një burokrat i pa fytyrë pa dyshim që do ta akuzojë për krime të rënda dhe kundravajtje.
Ky zemërim i fundit më kujton diçka që unë dhe të tjerët kaluam disa vite më parë në lidhje me Iranin, një tjetër objektiv i preferuar i zemërimit të qeverisë izraelite/SHBA. Në maj 2018, unë dhe të tjerë nga shumë kombe, duke përfshirë izraelitë dhe madje edhe një rabin amerikan, morëm pjesë në atë që ishte një konferencë vjetore e medias publike në Masshad, Iran të organizuar nga fondacioni i OJQ-së iraniane Neë Horizon për të diskutuar “Jerusalemi/Al-Kuds kryeqyteti i përjetshëm i Palestina”. Diskutimet ishin me diapazon të gjerë dhe përfshinin disa kritika të ashpra ndaj politikës iraniane. Në atë kohë, administrata Trump po përgatitej të tërhiqej nga marrëveshja JCPOA e cila monitoronte programin bërthamor iranian dhe ishte gjithashtu e gatshme të shpallte Jeruzalemin kryeqytet të Izraelit, një veprim i paligjshëm. Departamenti i Thesarit i Trump po ndiqte një politikë “presioni maksimal” ndaj Iranit dhe grupeve si Lidhja Hebraike Anti-Shpifje po e quanin konferencën me aktivistë një “mbledhje antisemitike” që “përfshinte antisemitët e SHBA-së dhe ndërkombëtare, mohuesit e Holokaustit dhe antiluftën”. Konferenca megjithatë vazhdoi në mënyrë paqësore, duke kulmuar me një konferencë shtypi në Teheran, ku folëm unë dhe të tjerët, e cila ishte e hapur për mediat ndërkombëtare.
Fatkeqësisht, dikujt në Uashington nuk i pëlqeu ideja e një konference që mblodhi së bashku njerëz nga shumë kombe dhe besime për të diskutuar një problem të diskutueshëm ndërkombëtar. Në shkurt 2019, Sigal Pearl Mandelker, atëherë nënsekretare e Thesarit për Terrorizmin dhe Inteligjencën Financiare dhe një shtetas izraelit, urdhëroi Zyrën e Kontrollit të Pasurive të Huaja (OFAC) të sanksionojë themeluesin e Neë Horizont, Nader Talebzadeh Ordoubadi, të arsimuar në Amerikë, si dhe gruan e tij libaneze, Zeina Mehanna, organizatën e tij The Neë Horizon Conference (NHC) dhe disa nga stafi i saj për mbajtjen e konferencës. Në dukje dhe ndoshta në mënyrë të pashmangshme arsyeja ishte “anti-semitizmi, mohimi i Holokaustit dhe lejimi i inteligjencës iraniane për të rekrutuar pjesëmarrës”. Mandelker, nga rruga, dyshohej se kishte lidhje me inteligjencën izraelite, Mossad. Ajo ndër të tjera thuhet se ishte e përfshirë në ndërmjetësimin e marrëveshjes famëkeqe të Floridës që lejoi trafikantin e pasur dhe përdhunuesin e fëmijëve Jeffrey Epstein dhe spiunin e mundshëm izraelit të shmangte akuzat federale.
Unë mund të kem qenë pa dashje burimi i pretendimit për inteligjencën iraniane që vepron në konferencën në Masshad. Menjëherë pasi u ktheva nga Irani në SHBA, më vizituan dy oficerë të FBI-së që donin të flisnin për mbledhjen. Ata ishin mjaft të sjellshëm dhe kur pyetën nëse mendoja se oficerët e inteligjencës iraniane po “punonin” në konferencë, unë u përgjigja se ata me siguri po punonin, por ndërsa “Neë Horizon” sigurisht e dinte për të, unë besoj fuqimisht se ata nuk kishin zgjidhje dhe nuk ishin në të vërtetë bashkëpunëtorë në atë që po ndodhte. Në fakt, unë personalisht u “godita” tri here, një herë nga një oficer i paraqitur si gazetar; një herë nga një oficer i paraqitur si zyrtar i ministrisë së jashtme; dhe një herë nga dy oficerë të inteligjencës me emra të pseudonuar, të cilët, më vonë mësova, ishin drejtues dhe nënkryetar i Ministrisë së Inteligjencës. Nuk jam kërcënuar në asnjë mënyrë gjatë aktiviteteve, por sigurisht kam qenë në vendin e tyre dhe plotësisht nën kontrollin e tyre.
Për të vendosur në kontekst atë që ndodhi, do të theksoja se çdo konferencë ndërkombëtare pothuajse kudo në botë si ajo që morëm pjesë në Mashhad, do të mbulohej nga shërbimi lokal i inteligjencës në një përpjekje për të bërë rekrutime dhe për të marrë informacion. CIA ka një divizion të tërë të quajtur Koleksioni Kombëtar, i cili shpenzon pjesën më të madhe të kohës duke shkuar në konferenca në SHBA ku do të jenë të pranishëm objektiva të huaj. Në të njëjtën mënyrë funksionojnë shërbimet britanike, franceze, Mossad, ruse dhe kineze. Sipas mendimit tim, vënia në shënjestër e “Neë Horizont” për sanksione për shkak se një ngjarje e organizuar prej tij se u shfrytëzua nga shërbimi i inteligjencës së vendit të saj është i gabuar, sepse NH nuk kishte asnjë zgjidhje në këtë çështje. Dhe kjo është ajo që Shtetet e Bashkuara dhe vendet e tjera bëjnë rregullisht.
Sanksionimi i “Neë Horizont” u bë i rëndësishëm kur NH kërkoi të organizojë një tjetër konferencë në Bejrut, Liban në shtator 2019. Përafërsisht i njëjti grup amerikanësh, përfshirë edhe mua, u ftua të fliste ose të merrte pjesë. Disa prej amerikanëve u afruan paraprakisht nga agjentë të FBI-së, duke vepruar me sa duket nën urdhrat e Sigal Mandelker. Agjentët paralajmëruan se çdo pjesëmarrës në konferencë mund të jetë subjekt i një padie penale pas kthimit në SHBA, sepse “Neë Horizont” ishte nën sanksione. Njëri prej atyre që iu drejtua nga Byroja shtjelloi se si “Ata po i interpretojnë rregulloret për të thënë se edhe nëse shoqërohesh vetëm me dikë që është sanksionuar, je subjekt i gjobave dhe burgimit…” Byroja vazhdoi të shpjegonte se si sanksionet ndaj iranit janë disi unike. Kjo për shkak se Irani është një vend “gjithëpërfshirës i sanksionuar”, që do të thotë se çdo gjë që ka të bëjë me “mbështetjen e tij” është e sanksionueshme, duke përfshirë vizitat turistike që ndihmojnë ekonominë e tij. Ne u informuam në mënyrë konfidenciale se nëse do të merrnim pjesë në konferencë, do të arrestoheshim pas kthimit dhe do të përballeshim me ndjekje penale, si dhe gjoba të mundshme deri në 300,000 dollarë. Të gjithë vendosëm të mos shkonim dhe mbledhja e konferencës vazhdoi në mënyrë paqësore pa asnjë të ftuar nga SHBA dhe kontribut të SHBA-së.
Pika që po përpiqem të them është se kjo ka ndodhur për një kohë të gjatë dhe në mënyrë mjaft agresive nga qeveria amerikane, megjithatë edhe një amerikan i mirëinformuar ndoshta nuk është plotësisht i vetëdijshëm se si atij ose asaj mund t’i hiqen të drejtat themelore kushtetuese për çdo aftësi për të shtyrë kundër sistemit. Dhe vjen nga administrata demokratike dhe republikane, si dhe nga agjencitë qeveritare që janë korruptuar deri në pikën ku ekzistojnë për t’i shërbyer zotërinjve të tyre politikë dhe jo popullit amerikan. Shpresojmë që Scott Ritter të marrë pasaportën e tij dhe të jetë i lirë të udhëtojë përsëri dhe të thotë mendimin e tij. Ne kemi nevojë për të dhe gjithashtu miliona zëra të tjerë që sfidojnë tmerret që kanë ardhur nga Uashingtoni./GazetaImpakt/UNZ/
