Nga: Bulent Orakoglu
Deklaratat e Agjencisë së Lajmeve Reuters të raportuara si lajme të hapura nisën një reagim të madh në të gjithë botën. Deklarata nga një diplomat, duke thënë se, “Turqit po luajnë një lojë të zgjuar”, ishte me të vërtetë një vendosmëri që i dha rëndësi fitores paqësore diplomatike të Turqisë në vend të një suksesi ushtarak. Strategjia e “dialogut” të Presidentit Rexhep Tajip Erdogan që mbizotëron kundër strategjisë së luftës, megjithë imponimet e padrejta, të paligjshme dhe të patundshme të Greqisë në Mesdheun Lindor dhe Egje, zbulon, pa dyshim, se drejtësia dhe ligjshmëria e politikave të Turqisë në Mesdheun Lindor dhe Egje gjithashtu është pranuar nga Perëndimi dhe vendet e BE-së. Fotografitë e Presidentit Erdogan, dorë për dore me Kancelaren gjermane Angela Merkel dhe Presidentin francez Emmanuel Macron i treguan të gjithë botës se Turqia është me të vërtetë një shtet i madh.
Sidoqoftë, para se të thahej boja e kësaj fotografie, Armenia sulmoi njësitë e vendosjes civile në Azerbajxhan me një operacion ushtarak jashtëzakonisht provokues. Siç dihet, Armenia kishte sulmuar Tovuzin vetëm dy muaj më parë, më 12 korrik. Disa ditë para sulmit, Presidenti Ilham Aliyev po përpiqej të paralajmëronte botën se ata kishin marrë informacione në shumë platforma ndërkombëtare në lidhje me Armeninë që përgatitej për një sulm të ri. Këto thirrje ishin, në të njëjtën kohë, në një farë kuptimi, një paralajmërim për Armeninë. Sidoqoftë, zyrtarët e tërbuar armenë i injoruan këto thirrje dhe në orët e para të 27 shtatorit, filluan përplasjet në vijën e frontit Armeni-Azerbajxhan me urdhër për të hapur zjarr në zonat e vendbanimeve civile të Azerbajxhanit. Sidoqoftë, ushtria e Azerbajxhanit nisi një kundërsulm dhe shpëtoi zona të caktuara nga pushtimi. Këtë herë gjuetari do të gjuhej. Kështu, Ministria e Mbrojtjes e Azerbajxhanit kishte njoftuar se 22 tanke, 15 sisteme anti-ajrore, 18 UAV dhe sisteme të mbrojtjes ajrore që u përkisnin trupave armene ishin shkatërruar, ndërsa më shumë se 550 ushtarë armenë u vranë. Pas dështimit të tyre thelbësor kundër ushtrisë Azerbajxhanase, Armenia u vu panik. Deklarata e Shefit të Shërbimit për Shtyp të Ministrisë së Mbrojtjes të Azerbajxhanit, kolonel Vagif Dargahli që tha se, “Komanda Ushtarake Armene urdhëroi që ushtarët e saj duke ikur nga fronti të pushkatohen nga ushtarë të tjerë”, ekspozon madhësinë e humbjes.
Pas këtyre zhvillimeve, Ministri turk i Mbrojtjes Kombëtare Hulusi Akar tha: “Ne qëndrojmë me vëllezërit tanë Azerbajxhanë në mbrojtjen e tokave të tyre. Armenia duhet të ndërpresë menjëherë sulmet e saj; duhet të dërgojë mercenarët dhe terroristët që ata sollën nga jashtë dhe të lirojë territorin e Azerbajxhanit që ata pushtuan. Kjo do të hapë kështu rrugën për një armëpushim, paqe dhe stabilitet “. Deklarata e Akar u pasua nga fjalët e Presidentit Erdogan, të cilat nuk ishin më pak të vendosura. Si dy shtete, një komb, Turqia dhe Azerbajxhani po kërkonin kësaj radhe që Armenia të tërhiqet nga të gjitha tokat dhe qytetet, veçanërisht Karabag që ajo pushtoi tre dekada më parë. Eshtë interesante se si Armenia, një vend me një popullsi prej 3 milion banorësh, merr guximin të injorojë katër vendimet e marra nga Kombet e Bashkuara në lidhje me këtë çështje dhe vazhdon sulmet e saj ndaj Azerbajxhanit. Armenia qëndron si një vend që nuk arrin të jetë asgjë tjetër përveç një shteti që terrori shërben si një sipërmarrës i fuqive globale hegjemoniste dhe Perëndimit. Prandaj, ajo ka përqafuar organizatën terroriste të Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit (PKK) dhe ushtarët mercenarë dhe nuk hezitoi t’i përdorë këto forca në sulmet e saj ndaj Azerbajxhanit. Ndërkohë, dihet që fuqitë që mbështesin Armeninë janë treshja e Minskut (Rusia, SH.B.A. dhe Franca), e cila u themelua rreth tre dekada më parë për të parandaluar luftën ose tensionet midis Azerbajxhanit dhe Armenisë.
Presidenti Erdogan kishte thënë se këto shtete po bëjnë gjithçka që kanë në dorën e tyre për të parandaluar zgjidhjen e këtij problemi dhe se ata tani po predikojnë dhe, herë pas here, duke bërë kërcënime. Ai kishte thënë se ata që pyesin, “A është Turqia këtu? A ka ushtarë turq këtu? ” janë ata që transportuan mijëra kamionë të ngarkuar me armë në jugun tonë dhe veçanërisht në Sirinë veriore. Në fakt, Zëdhënësi i Partisë Drejtësia dhe Zhvillimi (AK) Omer Çelik kishte dënuar ashpër Zëvendëskryetarin kryesor të opozitës së Partisë Republikane të Popullit (CHP) për Punët e Jashtme Alnal Çevikoz për deklaratën provokuese: “Thuhet se Turqia po dërgon armë në Azerbajxhan dhe sipas thashethemeve, thuhet se grupe xhihadiste janë dërguar gjithashtu në Azerbajxhan”. Kjo deklaratë nuk është asgjë tjetër veçse një provokim i pamoralshëm anti-Turqi.
Çelik shtoi se qëllimi pas këtyre gënjeshtrave të përhapura nga ministri i jashtëm armen dhe ambasadori në Moskë është i qartë, dhe fakti që zëdhënësi i CHP përsërit njëkohësisht këto gënjeshtra është shumë i qartë. Fjalët e Çevikoz mund të shihen si një reagim i qartë kundër deklaratës së Ministrit të Mbrojtjes Akar kur tha se “Ata që kërkojnë një zgjidhje paqësore, ata që duan një ‘armëpushim të menjëhershëm’, ata që vetëm tani kujtojnë dialogun; ku ishin kur Karabaku dhe 20 përqind e Azerbajxhanit ishte nën pushtim, kur mijëra njerëz të pafajshëm u masakruan në mënyrë të paligjshme, të padrejtë dhe barbare në Khojaly pa ndonjë dallim midis fëmijëve, grave dhe të moshuarve, kur miliona njerëz u zhvendosën 30 vjet më parë”, dhe kundër vullnetit të Presidentit Erdogan dhe homologut të tij Azerbajxhanas Aliyev si dy shtete, një komb, për të zgjidhur së pari problemin e Karabakut dhe për të rimarrë tokat e pushtuara nga Armenia tre dekada më parë. Eshtë e qartë nga toni i deklaratave se Turqia dhe Azerbajxhani do të vazhdojnë vendosmërinë e tyre në lidhje me këtë çështje. Si do të reagojë treshja e Minskut ndaj këtij qëndrimi të vendosur? A do ta përdorin ata Organizatën e Traktatit të Sigurisë Kolektive, e cila u formua veçanërisht nga Rusia kundër NATO-s, kundër Azerbajxhanit dhe Turqisë? Le të presim dhe të shohim./GazetaImpakt/ yenisafak/
