Nga Ismet Bašić

Kohët e fundit, ndoshta me kalimin e moshës, kam menduar gjithnjë e më shumë për disa veçori kulturore të muslimanëve, veçanërisht arabëve.  Natyrisht, nuk ka asnjë njeri në botë që mendon me mendjen e vetë, që nuk i dhemb shfarosja e popullit palestinez që po e shikojmë të gjithë dhe që nuk vë në dyshim informacionin zyrtar që censurohet dhe na serviret, në një situatë mënyrë të tillë që ne duhet ta besojmë atë.  Nëse dikush guxon të thotë diçka kundër narrativës që po na serviret (provojeni), do të shihni se si postimet dhe komentet zhduken shumë shpejt ose ulet dukshmëria e tyre.  Përndryshe, do të sulmoheni nga muridët – ndjekës të verbër të grupeve të caktuara.  Të dhënat zyrtare thonë se janë vrarë 41 mijë palestinezë.  Megjithatë, gjërat janë shumë më keq siç mund të dëgjohet nga burime të tjera.  Gjegjësisht, numri i përgjithshëm i palestinezëve të vdekur dhe të plagosur rëndë është gati 300 mijë.  Për këtë heshtin si burimet sioniste ashtu edhe ato palestineze.  E para, për shkak të një pjese të publikut botëror që është në dijeni të krimeve dhe mi treguar ato dhe palestinezëve për shkak të mos shkaktimit të panikut.  Kjo më bëri të mendoj çka ndodhi me arabët, kështu që nga një popull i nderuar, një popull luftarak, një popull krenar, të shohim të gjithë turpin e tyre.  Dhe për ta bërë më keq…mburren për këtë.  Për arabët, topi u bë një mjet që përdoret vetëm për muajin e Ramazanit, për të shpallur kohën e iftarit…

Në disa vende thonë se gjatë sehurit….

Dhe pastaj u godita nga fjalët e Më të Lartit, i cili ia përcjell përgjigjen Beni Israelit Musait, alejhi selam, pasi i urdhëroi të shkonin në betejë:

“Shkoni ju dhe Mjeshtri juaj dhe luftoni! Ne qëndrojmë ulur këtu…”

Shumë kohë më parë, arabët hoqën dorë nga profeti i tyre dhe ia njollotën nderin dhe fytyrën!

Dhe për hebrenjtë thonë se ata janë vrasësit e profetëve.  Nga rruga, kjo është e vetmja gjë në të cilën arabët tejkaluan hebrenjtë.  Dhe ata nuk ndalen.  Vazhdimisht çdo ditë e vrasin Profetin a.s dhe nderin e tij….

Po të kishin ndonjë nder, kushdo që i gjuan një gur pushtetit pushtues, duhet të marrë një shesh në një nga qytetet, me emrin e tij… Kjo do të tregonte madhështinë e një kombi.

Por, për fat të keq, arabët nuk i emërtojnë rajonet e tyre përveç emrave të idhujve të tyre…

Shembull është Arabia Saudite…i vetmi vend në botë që ka emrin e familjes sunduese në emër të saj

A po pyesni për Katarin?…

Katari është emëruar sipas Kathr bin al-Fuja’i, një prej udhëheqësve të havarixhëve, dhe shumë nga veprimet e tyre, si ato të vendeve të tjera të Gjirit, tregojnë se ata i kanë qëndruar besnikë asaj trashëgimie.  Edhe pse konceptuar dhe paraqitur si një domosdoshmëri demokratike, të ashtuquajturat  Grupi i tyre përdori “Pranverën Arabe” dhe revolucionet shoqëruese në botën arabe për të admiruar zotërinjtë e tyre të vërtetë, duke financuar bujarisht (në varësi të vendit kukull) grupin e tyre në Siri, Irak, Libi, Jemen dhe ne e dimë interesin e kujt.  Interesi i atyre që manipuluan me aq mjeshtëri muslimanët saqë një grup prej tyre uzurpuan flamurin e Profetit, shtrembëruan mësimet e Profetit, duke vrarë qindra mijëra muslimanë.  Pa dyshim, disa panë shikimin e tyre, pasi një ditë, pas luftimeve të rënda kundër muslimanëve dhe u plagosën, u zgjuan në lartësitë e Golanit në spitalet sioniste ku morën trajtimet më të mira!

Po pyet për pjesën tjetër?

Mbreti Abdullah i vogël, mbështet hapur dhe rrëzon raketat.  Është edhe Muhamedi VI, ai e quan veten prijës i besimtarëve, edhe Haxhaj ibn Jusuf (i etur për gjak) do të kishte vdekur nga e qeshura me atë emër.  Egjipti dhe Emiratet, e kam të vështirë t’i përmend pa u ndjerë i sëmurë.  Fatkeqësisht, një pjesë e madhe e ulemave dështuan në provim.  Në luftën vëllavrasëse në Siri, luftën kundër regjimit e shpallën fars – detyrë e rreptë!  Por mospërputhja e tyre, e shkaktuar nga dëshira për të ruajtur zonën e tyre të rehatisë, u reflektua më shumë kur u përmend Palestina.  “Besimi i tyre nuk është i saktë, ata janë të mbështetur nga shiitët, ata janë sufi”, etj., dëgjohej çdo ditë në daljet televizive të ulemave të regjimit.  Me procesin e dehumanizimit fillon gjenocidi.  Pra, ky duhet të ishte një justifikim për sionistët për të vrarë lirisht të gjithë palestinezët, sepse ata nuk janë “muslimanë të vërtetë”!  Nga ana tjetër, mediat transmetuan masivisht informacione se njerëzit e tyre në Libi, Siri, Jemen panë engjëj duke luftuar në anën e tyre.  Disa madje u betuan me betime të rënda se ishte e vërtetë.  Por, a veshin engjëjt uniforma ushtarake dhe u shfaqen njerëzve, vetëm kur ka përleshje mes muslimanëve??  Si nuk ka, kur dikush lufton kunder pushtimit??

Secila prej këtyre alimenteve të regjimit ka disa milionë dollarë në llogarinë e tyre.  Kohët e fundit, kur njëri prej tyre u shpërngul, përveç dollarëve, kishte me vete edhe disa infermiere ukrainase!!  Ata lanë vendlindjen e tyre, e cila rrjedh gjak, dhe erdhën pranë udhëheqësit shpirtëror të një prej lëvizjeve që bëjnë “dar mar” në vendet myslimane.  Mund ta imagjinoni sa shumë “sakrifikuan”!!!

Pavarësisht nëse jeni dakord me të apo jo, sot na mungon shumë madhështia si Sheikh El Buti.  Në një nga ligjëratat e tij që meriton të jetë në tekstet tona, ai tha: “Do të doja të isha vetëm një gisht në dorën e një luftëtari palestinez, sepse, kur ai gishti i nderuar ngrihet, sionistët shkruajnë testamentet e tyre dhe zbresin” tek strehimoret…” Ndërsa të tjerët shpenzojnë të gjitha burimet e tyre për vrasjen e muslimanëve…

Ata nuk mund ta duronin atë …

Kështu e vranë…E vranë “myslimanët”!

Mirëpo, edhe populli ka njëfarë faji, sepse ata nuk duan udhëheqës fetarë si Al-Buti, duan vetëm sheikë (para dhe armë)…

A ju kujtohet një konferencë kur Erdogan u largua nga takimi sepse Shimon Peres, i cili ishte i pranishëm, tha diçka duke sulmuar palestinezët, dhe Erdogan u ngrit dhe doli jashtë…

Peres dukej i tronditur, i zbehtë…

Shfaqja ka përfunduar…

Meqë ra fjala, Peres ka devijuar pak nga plani, fytyra nuk duhej t’i zbehej… Por profesionistëve të vërtetë u ndodh që të “gabojnë”!

Të nesërmen, të gjitha mediat nga Xhakarta në Marok e shpallën Erdoganin kalif…

Edhe William Shakespeare do të rrokulliset duke qeshur nëse do të mund të shikonte në shekullin e 21-të sesi drama e tij “Tregtari i Venecias” po interpretohet nga ata që nuk e prisni.  Faktet janë vrastare dhe veçanërisht të dhimbshme kur bëhet fjalë për vëllezërit tanë nga Turqia.  Kuptohet, turqit ndërhyjnë aty ku është interesi i tyre kombëtar.  Domethënë ku ka naftë.  Kështu ata ndërhynë në Azerbajxhan, Libi dhe pjesën irakiane të Kurdistanit.  Dhe nafta nga Kurdistani transportohet në Izrael përmes portit turk të Ceyhan.  Pra karburanti për tanket që shkelin trupat palestinezë vjen nëpërmjet Turqisë.  Bota drejtohet nga interesi, dhe gjithçka që dikur ishte Venecia dhe Republika e Venecias, sot fatkeqësisht është Turqia.  Nga ana tjetër, transporti i perimeve për sionistët shkon në rrugë tokësore, përmes Emirateve të Bashkuara Arabe, përmes Saudisë përmes Jordanisë në Izrael.  Dhe pastaj dëgjojmë deklarata, ku është bashkësia ndërkombëtare, Kombet e Bashkuara, Liga Arabe, OIC?  Ata po përpiqen të përmbysin vetëdijen dhe ta drejtojnë vetëdijen kolektive në drejtimin që ata duan…

Ju tashmë i keni kuptuar paratë …

Po pyet për topin?  Çfarë mund të jetë?

A e dini se konsumatorët më të mëdhenj të Viagrës në këtë planet janë vendet e Gjirit Arabik??!!…

Faleminderit Zotit që nuk ka të huaj, (dhe ndoshta ka), sepse nëse disa do të zbarkonin në tokë, pyetja e parë e ndjekësve (të parave dhe armëve) do të ishte: “A lejohet të martoheni me ta dhe sa të huaj janë a lejohet të martohesh?” “..Por pyetja e vërtetë që duhet bërë është, ku jemi ne të gjithë kur bëhet fjalë për Palestinën?  Nuk e di, nuk kam dëgjuar kurrë që Izraeli të ketë bërë një paradë ushtarake, ku ata të ekspozojnë dhe të tregojnë armët e tyre.  Ndërsa pothuajse çdo vend me shumicë myslimane në Lindjen e Mesme, pak nga pak, bën njëfarë parada.  Natyrisht, nëse diçka nuk mund të ngrihet, është mirë që të paktën ushtria të ngrihet e të parakalojë, për hir të një shfaqjeje të quajtur: “Si të mashtrosh popullin e vet, me madhështi të rreme?”

P.S.  Më falni për sarkazmën, është e qëllimshme!

Në pjesën tjetër të komenteve, një Adnan Mrkonjic shkruan: “Unë do të doja të isha po aq i vlefshëm për Allahun sa gishti i Hasan Nasrullah-ut (sekretarit të përgjithshëm të Hizbullahut).”

Buti do të mbetet i famshëm për këtë thënie.  Ka mundësi të ketë thënë për popullin palestinez, por nuk e kam hasur.  Kështu e përshkroi Buti Hasan Nasrullahun dhe ai po vriste myslimanët sunitë në vendlindjen e tij.

Glorifikimi i këtyre llojeve është i papërshtatshëm.  Së paku, ai është si dijetarët e tjerë, dhe ndoshta shumë më i keq se ata.

………………

I përgjigjet Ismet Besici.  Adnan Mrkonjic Ahbab, me pak fjalë po të përgjigjem:

1. Deklarata e diskutueshme u bë kur Hizbullahu i detyroi sionistët të tërhiqen nga Libani. Ky është një fakt.  Edhe Kardavi e lavdëroi atëherë, ndonëse më vonë e quajti Nasr Tagut – ndihmësi i Tagutit
2. Deklarimin për luftëtarin palestinez e kam dëgjuar nga nxënësi i tij
3. Hizbullah hyri zyrtarisht në luftën siriane në shkurt 2013, dhe Sheikh Buti u vra në mars 2013.
4. Shiitët në Siri kanë gjithsej 15 për qind nëse numërojmë edhe alevitë. 8-9 për qind ishin të krishterë.  Të tjerët janë të gjithë më shumë sunitë
5. Ushtria siriane (e Beshsarit) përbëhet nga 80 për qind sunitë
6. Opozita siriane përbëhej nga 169 ushtri lokale dhe të gjitha ishin sunite. Nuk kishte komandë qendrore të opozitës, çdo ushtri lokale dëgjonte mentorët e saj nga jashtë që jepnin para.  Më vonë, kur gjahu ishte zhdukur, ata filluan të luftojnë njëri-tjetrin.  Domethënë sunitët i vranë sunitët.  Grupet më të mëdha ishin Nusra dhe Ushtria Çlirimtare Siriane, e mbështetur nga i gjithë Perëndimi, Izraeli, Katari, Turqia dhe Arabia Saudite.  Më vonë mbetën vetëm Turqia dhe Katari.  Në fund, ato dy ushtri opozitare hynë në luftë me njëra-tjetrën dhe vranë njëra-tjetrën.
7. Krimet që i atribuohen Hizbullahut ndodhën në qytetin Kusajr, ku u vranë 1257 persona dhe u plagosën 1192. Ndërsa rreth 1000 u arrestuan.  Bëhet fjalë për rreth 3500 njerëz.  498,000 njerëz vdiqën në luftën siriane.  Kush i vrau 495,000 sunitët e tjerë.  Sepse ushtria e Besharit është kryesisht sunite, dhe opozita është e gjitha sunite.  Natyrisht, që të mos keqkuptohem, ai që mallkon sahabët nuk është i imi dhe as unë nuk jam i tij.  Por armiku i armikut tim është miku im në një moment të caktuar.  Dhe kjo i referohet luftës së tyre me sionistët.

…………………….

Ky Adnan Mrkonjici vazhdon të sulmojë Ismet Bashiqin

1. Lavdërimi i atij zuzari është dëshmi se nuk e keni lexuar mirë situatën dhe Sheikh Kardavi të paktën e ka pranuar publikisht.
2. Nuk e gjeta atë deklaratë në rrjet, por ja një tjetër https://youtu.be/s8H75–9Oqc?si=4NLSyWT6ZpwlXXnk
3. Pavarësisht se kur kanë hyrë në Siri, janë themeluar për të mbytur sunitë dhe kjo duhet ditur, por njeriu që ankohet në varrimin e Hafiz Esedit është vështirë ta kuptojë këtë.
4. Për ushtrinë siriane, ai tha se ata ishin si shokët e Pejgamberit a.s., ndërsa ata bombarduan popullsinë vendase. Këtu është lidhja: https://youtu.be/YRjLjAlcG0M?si=Yn0pjJIsgE66rbxB
5. Të pretendosh se sunitët vranë sunitë është injorim elementar i situatës. Besari dhe Shiitët i vranë ata gjysmë milioni.  Shiitët nga Libani nën udhëheqjen e Hizbullahut dhe Shiitët nga Iraku mbollën vdekjen në Siri nën patronazhin e Besharit.  Këto grupe radikale tekfiriste vranë pak nëse krahasohen me shiitët.

…………………….

Ismeti iu përgjigj Adnan Mrkonjicit: Tamam.  Natyrisht, ne kemi një perceptim të ndryshëm se kush janë sunitët.  Faktet janë të pashmangshme, përkatësisht se 80 për qind e ushtrisë së Besharit janë sunite.  Në fund të fundit, kur futesh pak më thellë në temë, luftërat në Lindjen e Mesme nuk janë as për shkak të sunitëve dhe as shiitëve.  Është vetëm një mbulesë për të realizuar interesa koloniale.   Unë e respektoj qëndrimin tuaj, edhe pse nuk jam dakord me të.  Unë e mbyll diskutimin me këtë.  Maksuz Selam!

………………..

Hasan Mucic shkruan: Një analizë e mirë dhe cilësore e Ismet Efendijes do t’i sugjeroja vetëm që ta plotësonte dhe të fillonte me ne.  Bosnja është e vogël, por ne nuk mund të ankohemi për këtë, sepse edhe ne jemi tunduar me të njëjtat tundime.  Nuk më pëlqen kur dikush shikon vetëm të tjerët dhe i konsideron ata përgjegjës, dhe justifikon veten dhe të tijat me ndonjë dobësi dhe parëndësi.  Bosnja dhe ulemaja boshnjake e dinin më parë se mund të luante një rol të rëndësishëm në botën islame, kështu që edhe tani ajo duhet dhe mund të marrë pjesë aktive në ndihmën e popullit të vuajtur të Palestinës, dhe jo për të parë se çfarë do të bëjë ekipi nga Shtëpia e Bardhë.

……………

Ismeti përgjigjet: Hasan beu…Faleminderit!  Natyrisht, duhet të shohim se çfarë mund të bëjmë, edhe pse jemi minore në krahasim me gjithçka që renditet në postim.  Së dyti, gjithmonë kam thënë që ulemaja duhet të jetë kapelë, jo çizme dhe shërbim.

Ismet Basici vazhdon: Unë di shumë për të dhe sa të lidhur jemi me Palestinën.  Boshnjakët ishin të fundit që u larguan nga Qudsi në vitin 1948, duke luftuar kundër sionistëve.  Ishin 14 të tillë dhe falë tyre Qudsi mbeti i lirë deri në vitin 1967. Ka edhe shumë familje me origjinë nga Bosnja.  Unë do t’ju dërgoj një lidhje, kështu që të lexoni për atë.  Kur them minor, kam parasysh statusin tonë diplomatik, i cili është i dorës së tretë në krahasim me Turqinë si anëtare e NATO-s dhe vendet e Gjirit që kanë para.  Gjithashtu, në Sheriat ka diçka që mund ta quajmë “unazë”.  Është se kur një popull musliman kërcënohet, është farz për ata që janë më të afërt t’i ndihmojnë.  Nëse nuk e bëjnë, atëherë shkon esheloni i dytë, pastaj i treti, etj.

Pas Kongresit të Berlinit në vitin 1878, një pjesë e popullit boshnjak nuk donte të jetonte në monarkinë austro-hungareze.  Një numër i madh i tyre vendosën të largoheshin.  Disa shkuan me rrugë tokësore, duke dashur të mbërrinin në Turqi, dhe pjesa tjetër që emigroi nga deti, arriti në brigjet e Palestinës së sotme, Sirisë dhe Egjiptit.  Rreth 400 familje boshnjake mbërritën në tokën e Palestinës përmes portit të Haifës.  Autoritetet osmane i lejuan ata të vendoseshin në rrethin e Kajserisë.  Atyre iu dha toka e papunuar, të cilën emigrantët boshnjakë në një kohë të shkurtër e kultivuan dhe mbollën pemishte të mëdha me portokall, mandarina, ullinj dhe shegë.  Vala e dytë e emigrantëve boshnjakë u vendos në Bregun Perëndimor dhe fshatrat përreth si fshati Janun në komunën e Nablusit, fshati Rumana në komunën e Dženin, si dhe qyteti i Tulkerem dhe vetë Quds.  Me ardhjen e tyre ata sollën edhe disa aftësi që ishin të mangëta në atë pjesë të shtetit osman.  Por guximi i emigrantëve boshnjakë dhe shkathtësia e tyre në prodhimin dhe trajtimin e armëve u vlerësuan veçanërisht.  Pas shpalljes së shtetit të Izraelit në vitin 1948, në veri u krijuan kampe trajnimi për ushtarët për të mbrojtur Palestinën.  Një pjesë e emigrantëve boshnjakë i bashkohen lëvizjes “Spas”, ndërsa pjesa tjetër përdoret si instruktorë për eksploziv dhe artileri.  Së bashku me palestinezët marrin pjesë në beteja “dor për dorë” kundër sionistëve në Malikija, Tulkerem, Shejra, Kastal, Kabira, Sa’sa, Tershiha, Jaffa.  Përmenden edhe emrat e dëshmorëve që vdiqën duke mbrojtur Palestinën.  Alija Buljubasic dhe njëfarë Habiri vdiqën në mbrojtjen e Kastelit.  Ćamil Bodorog, vdiq duke mbrojtur Jaffa.  Emin Haliloviç, Hasan Bashiq, Muhamed Ramić, Munib Pinjo, Mustafa Imamović vdiqën duke mbrojtur Malikin dhe dhjetëra boshnjakë u plagosën.  Pas pushtimit sionist të veriut të Palestinës, boshnjakët përjetuan fatin e palestinezëve.  Ata u zhvendosën në vendet arabe përreth, Jordani, Liban dhe numri më i madh u dëbua në Siri.  Është interesant fakti se një numër i madh i emigrantëve boshnjakë e kanë ndryshuar mbiemrin në boshnjak për të mbajtur kujtimin e origjinës së tyre.  Familjet Lakšić, Begović, Muratovic, Džihanović njihen në Siri, Jordani dhe Liban me mbiemrin Boshnjak.