Nga Humaira Ahad
Lufta gjenocidale e Izraelit në Gaza — tani në ditën e saj të 393-të — ka marrë jetën e të paktën 43,314 palestinezëve në Rripin e Gazës, shumica prej tyre fëmijë dhe gra, dhe plagosi më shumë se 102,019 të tjerë me shumë të tjerë ende të bllokuar nën rrënoja dhe të pagjetur.
Lufta pa ndalim, e nisur më 7 tetor të vitit të kaluar, përfundoi një vit muajin e kaluar.
Lufta kundër palestinezëve, megjithatë, nuk filloi 13 muaj më parë. I ka rrënjët në histori, në uzurpimin e tokës së tyre, shkatërrimin e shtëpive të tyre, mohimin e të drejtave të tyre dhe spastrimin etnik.
Pushtimi dhe aparteidi i kanë rrënjët në Deklaratën e Balfourit të nëntorit 1917.
Në vitin 1917, sekretari i jashtëm i atëhershëm britanik, Arthur Balfour, i drejtoi një letër Lionel Walter Rothschild, një figurë e komunitetit sionist britanik, mbi krijimin e një land“ ”-hebreje në Palestinë.
Përmbajtja e letrës, e hartuar më 2 nëntor 1917, u bë e njohur si Deklarata e Balfourit.
Deklarata u bë gjatë Luftës së Parë Botërore (1914-1918) dhe përbënte një pjesë të rëndësishme të mandatit britanik pas rënies së Perandorisë Osmane.
Letra vulosi fatin e palestinezëve dhe hapi një kapitull të shënuar nga pushtimi dhe aparteidi, i cili vazhdon edhe sot si regjim izraelit, i mbështetur nga aleatët e tij perëndimorë, vazhdon të masakrojë palestinezët si në Gaza ashtu edhe në Bregun Perëndimor të pushtuar.
Historia e Deklaratës së Balfourit
Awni Abd al-Hadi, një figurë e njohur politike palestineze, shkruan në kujtimet e tij se deklarata ishte bërë nga një i huaj anglez që nuk kishte asnjë pretendim ndaj Palestinës, për një hebre të huaj që nuk kishte të drejtë për të.
Pas Luftës së Parë Botërore, nën një sistem të diskutueshëm, vendet që u përballën me disfatë gjatë luftës duhej t’ua dorëzonin territoret që kontrollonin shteteve që dolën fitimtare.
Besohet se ky sistem synonte të lejonte shtetet fituese të administronin vendet e reja në zhvillim derisa ato të bëheshin të pavarura.
Megjithatë, sistemi i mandatit nuk u ndoq në rastin e Palestinës, përkundrazi u mor një vendim shumë i çuditshëm dhe thellësisht i diskutueshëm në lidhje me territorin palestinez.
Deklarata Balfour u shfaq si një premtim publik për të krijuar shtetin “a për Jews” në Palestinë.
Qeveria britanike deklaroi se synonte të krijonte një home“ kombëtare ”-hebreje në Palestinë në një kohë kur hebrenjtë nuk përbënin as 10 për qind të popullsisë totale të shtetit palestinez.
Draftet e mëparshme të deklaratës së diskutueshme përdorën madje frazën “ rikonstituimi i Palestinës si një shtet hebre”, duke sinjalizuar qartë planin e spastrimit etnik të palestinezëve nga shteti britanik.
Në vitin 1920, Kongresi i tretë Palestinez në Haifa hodhi poshtë projektin sionist të qeverisë britanike dhe e quajti deklaratën shkelje të ligjit ndërkombëtar dhe të drejtave të palestinezëve vendas.
Britanikët shpërfillën deklaratën e Kongresit Palestinez dhe në vitin 1922 Arthur Balfour dhe më pas kryeministri britanik David Lloyd George mbajtën një takim me udhëheqësin sionist Chaim Weizmann duke njoftuar se Deklarata Balfour “always nënkuptonte një shtet eventual hebre”.
Plani u zbatua dhe Britania filloi të lehtësonte imigrimin e hebrenjve në Palestinë. Midis 1922 dhe 1935, popullsia hebreje pa një rritje prej 27 përqind nga vetëm 9 përqind para vitit 1922.
Vite pas Deklaratës së Balfourit
Me konfiskimin e paligjshëm dhe me forcë të tokës palestineze nga britanikët dhe dorëzimin e kolonëve sionistë, tensionet u rritën duke çuar në Revoltën Arabe nga 1936 deri në 1939.
Në vitin 1939, një grevë e përgjithshme u thirr në Palestinë në shenjë proteste kundër kolonializmit britanik dhe imigrimit të paligjshëm hebre. Greva njëmujore u pasua nga një goditje britanike ndaj palestinezëve.
Pas kësaj, bota pa shtëpitë palestineze duke u shkatërruar dhe tokat e tyre duke u uzurpuar në përputhje me planin e orkestruar nga britanikët si një favor për lobet sioniste në Perëndim.
Nga fundi i vitit 1939, Britania dhe grupet aleate sioniste filluan një fushatë të plotë të shtypjes së palestinezëve. Fshatrat u shkatërruan, u vendosën shtetrrethimi dhe mijëra u vranë, u plagosën dhe u vendosën pas hekurave për të hapur terrenin për krijimin e entitetit sionist.
Grupet terroriste sioniste si Haganah, Lehi dhe Irgun punuan nën organizatën ombrellë të udhëhequr nga Britania e quajtur “counterinsurgency force”. Më vonë, këto grupe formuan forcën ushtarake izraelite.
Në vitin 1947, derisa Kombet e Bashkuara miratuan të ashtuquajturën “Resolution 181” që bënte thirrje për ndarjen e shtetit të Palestinës, hebrenjtë ishin një jo-entitet në ato që përfundimisht u bënë territoret e pushtuara.
“Rezoluta 181” u miratua në fund të Luftës së Dytë Botërore dhe deklaroi se Palestina do të ndahej në entitete arabe dhe hebreje, duke i dhënë 55 për qind të tokës totale hebrenjve, në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare.
Nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, mandati britanik në Palestinë skadoi. Ata u larguan dhe grupet sioniste filluan një ekspeditë të dhunshme për të zgjeruar entitetin pushtues, jolegjitim.
Midis 1947 dhe 1949, qindra fshatra dhe qytete palestineze u shkatërruan dhe dhjetëra mijëra banorë vendas u vranë në një shembull tekstual të spastrimit etnik.
Nakba ose Katastrofa
Ata që i mbijetuan fushatës gjenocidale u detyruan të braktisnin shtëpitë dhe sendet e tyre. Rreth 750,000 palestinezë lanë shtëpitë e tyre stërgjyshore. Kjo masakër në shkallë të gjerë e palestinezëve dhe eksodi i tyre masiv çoi në “Nakba” ose “catastrophe”.
Pothuajse 78 për qind e tokës palestineze u kap ilegalisht nga forcat sioniste dhe përfundimisht më 15 maj 1948, entiteti sionist u krijua zyrtarisht.
Kjo u pasua nga një luftë arabo-izraelite midis Egjiptit, Libanit, Jordanisë, Sirisë dhe regjimit izraelit. Rripi i Gazës ra nën kontrollin e Egjiptit dhe Jordania mori Bregun Perëndimor.
Nakba u pasua nga “Naksa” ose “setback” kur regjimi sionist pushtoi pjesë të tjera të Palestinës duke përfshirë Rripin e Gazës, Bregun Perëndimor, Jerusalemin Lindor, Lartësitë Siriane Golan, dhe Gadishulli Egjiptian Sinai gjatë Luftës Gjashtë Ditore kundër shteteve arabe.
Ajo u pasua nga regjimi që ndërtoi vendbanime të paligjshme në Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor. U krijua një sistem aparteidi ku kolonëve të paligjshëm hebrenj iu dhanë të gjitha të drejtat dhe privilegjet, ndërsa palestinezët vendas duhej të jetonin nën një okupim ushtarak dhe të përballeshin me diskriminim.
Ky sistem aparteidi çoi në intifadën e parë në dhjetor 1987 kur palestinezët u mblodhën kundër pushtimit të paligjshëm të Izraelit. Kryengritja popullore vazhdoi për gjashtë vjet kur regjimi sionist miratoi politikën e “break the overs”, duke vrarë mijëra palestinezë.
Gjatë intifadës së parë, u krijua grupi i rezistencës me bazë në Gaza Hamas.
Intifada e dytë erdhi në shtator 2000 kur Aerial Sharon, i cili më vonë u bë kryeministër i regjimit, bëri një vizitë provokuese në xhaminë e shenjtë Al Aksa.
Gjatë kësaj kohe, ndërtimi i vendbanimeve në tokën e uzurpuar palestineze u bë i shfrenuar. Infrastruktura dhe mjetet e jetesës palestineze u shkatërruan. Regjimi i shtyu banorët fillestarë në blloqe të izoluara, madje i ndaloi ata të përdornin rrugë të rregullta.
Pas përfundimit të intifadës së dytë në 2005, vendbanimet izraelite në Gaza u çmontuan dhe zgjedhjet legjislative u mbajtën për herë të parë në territorin në të cilin Hamasi siguroi shumicën.
Ngritja e Hamas’ në pushtet në Gaza dhe rrëzimi i regjimit sionist nga territori bregdetar çoi në bllokadën gjymtuese humanitare që është intensifikuar vetëm me kalimin e viteve.
Për gati dy dekada, më shumë se dy milionë njerëz janë zhytur nën bllokadë.
Gjatë kësaj periudhe, regjimi ka sulmuar shpesh Rripin e Gazës. Në 2008, 2012, 2014, 2021 dhe në 2023, mijëra palestinezë janë vrarë nga regjimi pushtues.
Ajo që filloi me Deklaratën e Balfourit 107 vjet më parë vazhdon edhe sot – shfarosja e palestinezëve, pavarësisht nga gjinia dhe mosha. /presstv
