Amerika e Pështirë. Vrasja e udhëheqësve të huaj është një akt lufte

Nga: Philip Giraldi

Një herë e një kohë atje kishte një Kushtetutë të Shteteve të Bashkuara. Në Nenin II, Seksioni 2 përcaktonte që vetëm Kongresi i SHBA ka fuqinë për të shpallur luftë, që do të thotë se Presidenti Amerikan duhet të shkojë në organin legjislativ dhe të bëjë një kërkesë për të shkuar në luftë kundër një armiku ose disa armiqëve. Nëse ka një votë në favor të luftës, presidenti është i autorizuar si kryekomandant për të drejtuar burimet e disponueshme kundër armikut.

Ekziston edhe diçka që quhet e drejta ndërkombëtare. Sipas të drejtës ndërkombëtare ekzistojnë situata në të cilat një kryetar shteti ose kreu i qeverisë mund të përdorë forcën ushtarake në mënyrë mbrojtëse ose edhe me paramendim nëse ekziston një kërcënim thelbësor që është i menjëhershëm. Por normalisht, një vend duhet të kalojë një procedurë të ngjashme me atë të Kushtetutës së Sh.B.A., që nënkupton aprovimin e një çështje që lufta është e justifikuar para se të shpallet si luftë. Gjykatat e Nurembergut vendosën që fillimi i një lufte agresioni është krimi i themelor.

Presidenti tashmë ka deklaruar se nuk ka nevojë për miratim nga Kongresi ose nga dikush tjetër për të filluar operacione të mëtejshme ushtarake kundër Iranit në Lindjen e Mesme, edhe nëse veprimet e ndërmarra janë “joproporcionale”. Ndërkohë ai, Departamenti i Shtetit dhe Pentagoni janë duke deklaruar të gjithë, pa paraqitur asnjë provë fare për publikun, se Gjeneral Majori iranian Kasem Sulejmani ishte duke planifikuar sulme që do të vrisnin “qindra amerikanë” si një shembull për të justifikuar për vrasjen e tij. Shtëpia e Bardhë po ashtu pohon se vrasja është bërë për të “ndaluar një luftë”, e cila nuk ka kuptim edhe që vjen nga publikimet e pamenduara në twitter, i Donald J. Trump. Dhe nëse dikush akoma ka dyshime se Trump në të vërtetë mund të ketë mendje të shëndoshë, është e mundur ta dëgjoni atë një ditë pas vrasjes ndërsa fliste për një mbledhje të mbështetësve të tij në një kishë ungjillore në Florida. Ai i tha turmës brohoritëse se “Zoti është në anën tonë” dhe se Sulejmani “… ishte duke planifikuar një sulm shumë të madh, dhe ne e eleminuam atë.” Publiku u egzaltua në aprovim, duke brohoritur “edhe katër vjet të tjera”.

Momente të tilla të rrahjes së gjoksit që pretendojnë për një udhëheqje të fortë që vijnë nga nxitësit e presidentit, si dhe justifikime të ngjashme për një atentat që do të dalë në sipërfaqe gjatë ditëve në vijim thjesht nuk e kalojnë provën e nuhatjes. Merrni dritaren e zhveshur larg Pentagonit dhe propagandës mediatike dhe gjithçka që ka lënë është që Shtetet e Bashkuara vranë në mënyrë të paligjshme dhe të hapur një zyrtar të lartë nga një vend me të cilin nuk është në luftë dhe e bëri këtë pa pëlqimin e vendit të tretë ku ndodhi vrasja me të cilën SHBA gjithashtu nuk është në luftë. Vrasja nuk ishte në të vërtetë e bazuar në ndonjë kërcënim të afërt dhe për këtë arsye është i paligjshëm sipas ligjit ndërkombëtar dhe është pa dyshim një veprim lufte antikushtetues i drejtuar kundër Iranit dhe Irakut.

Ajo që është veçanërisht e çuditshme për mendimin e Trump në lidhje me këtë çështje është se atentati u krye në mënyrë të hapur në një vend me të cilin Shtetet e Bashkuara kishin pasur një marrëdhënie miqësore deri vonë dhe që lejon ushtarët amerikanë të qëndrojnë në bazat në tokën e tij. Duke gjykuar nga turma e protestuesve të mbledhur në Bagdad për të protestuar kundër vrasjes, se marrëveshja disi e rehatshme do të përfundojë. Gjithashtu do të përfundojë edhe përfshirja amerikane në Sirinë fqinje, e cila do të jetë e paqëndrueshme pa praninë në Irak. Ky është i vetmi lajm i mirë për të dalë nga kjo vrasje politike.

Për të qenë të sigurt se kombet në luftë do të përpiqen nganjëherë të arrijnë të vrasin udhëheqësit e armikut, dhe shërbimet e inteligjencës së vendeve të ndryshme gjithashtu kanë qenë të njohura për të vrarë politikanë të huaj, të cilët konsiderohen se janë kërcënues. Shoku më i mirë i Amerikës, Izraeli drejton botën në këtë lloj statistike. Por agjensitë e spiunazhit e shohin keqbërjen e tyre në bazë të një mohimi të besueshëm, që do të thotë se vendet që kryejnë atentate bëjnë çdo përpjekje për të errësuar rolin e tyre dhe të lejojnë besueshmërinë.

Dallimi në atë që Shtëpia e Bardhë ka bërë tani është se në procesin e Shteteve të Bashkuara është kthyer një faqe tjetër që është plotësisht mashtruese. E gjitha filloi kur George W. Bush paralajmëroi se “ju jeni ose me ne ose kundër nesh”. Barack Obama u mundua më pas për listat e tij të vrasjes në mëngjes, të cilat përfshinin qytetarë amerikanë, dhe Shtëpia e Bardhë Trump tani e ka zgjeruar atë liri, duke pohuar se mund të veprojë me pandëshkueshmëri të plotë dhe të hapur për të vrarë në çdo kohë, kudo dhe këdo pa ndonjë proces të rregullt ose ndonjë shkak apo përgjegjësi.

Donald Trump duhet të jetë i vetëdijshëm se ka një dobësi të konsiderueshme të tigrit tani nga ai që e ka lëshuar nga kafazi i tij. Çfarë do të bëjë nëse “armiqtë” në të gjithë botën vendosin të kopjojnë shembullin e Trump dhe të vrasin diplomatët, ushtarët dhe turistët amerikanë sepse kundërshtojnë politikat e Sh.B.A. Po sikur të ngrihet pak a shumë dhe të vrasin ambasadorë të moshuar, kongresmenë, dhe madje të arrijnë të vrasin një anëtar të kabinetit presidencial ose dy. Trump në marrëzinë e tij ka ftuar reciprocitet dhe madje u ka dhënë atyre që bëjnë vrasjen një imunitet të caktuar nëse pretendojnë se po e bëjnë këtë për të ndaluar diçka më të keqe, d.m.th. luftë.

Më në fund, nëse shënjestra e atentatit kishte qenë dikush, por një iranian, armiku i Izraelit, dikush mund të llogarisë se ka ferr për të paguar me Kongresin dhe mediat mbi Trump se ai ka dalë plotësisht nga shinat. Vrasja e një lideri të huaj si një politikë e re e qeverisë së Shteteve të Bashkuara duhet të jetë një shkelje e papranueshme. Harrojeni për pengimin e drejtësisë dhe përplasjen me të huajt: atentati është marrëveshje e vërtetë dhe nëse nuk përbën një krim të lartë, është e vështirë për njeriun të imagjinohet se çfarë bën. Me çfarëdo mënyre, le ta bëjmë implikim e Trump bazuar në ato që ai ka bërë në të vërtetë, jo në spekulimet mbi atë që ai mund të ishte lidhur me të.

Sekretari i Shtetit Mike Pompeo ka arsyetuar në mënyrë të përsëritur “presionin ekstrem” të SH.B.A.-së drejtuar kundër Teheranit, duke kërkuar që Republika Islamike të ndërmarrë hapa për t’u bërë një “vend normal”./Gazetaimpakt/globalresearch/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne