Nga: Ramin Mazaheri
Veprimet e regjimit izraelit gjatë viteve kanë treguar se qëllimi i tij përfundimtar është të pastrojë Palestinën nga të gjithë johebrenjtë dhe të konsolidojë pushtimin e paligjshëm me mbështetjen e aleatëve të tij perëndimorë.
Megjithatë, qëllimi i deklaruar i regjimit për momentin, ndërsa avionët e tij luftarakë vazhdojnë të godasin zonat me popullsi të dendur civile në Gaza, është zhdukja e plotë e qeverisë së zgjedhur në mënyrë demokratike të Hamasit në rripin e rrethuar në atë që mund të quhet “ç- hamasifikimi”.
Është e dobishme të përdoret ky term sepse ka shumë paralele – por shumë më tepër kontraste, me qëllimin e deklaruar të Rusisë për “ç-nazifikimin” si shtysë për operacionin e saj në Ukrainë në mes të ekspansionizmit të NATO-s.
Kontrasti më i dukshëm është se Perëndimi e ka pranuar plotësisht de-Hamasifikimin si një arsye për të bombarduar Gazën pa dallim, krahasuar me atë se ata refuzuan plotësisht në vitin 2022 madje të marrin në konsideratë argumentin e Rusisë se denazifikimi i Ukrainës kërkonte forcë ushtarake.
Paligjshmëria morale dhe politike e projektit të dënuar të de-Hamasifikimit është aq e dukshme sa që pak përmendet, por ende për anëtarët e Kongresit të SHBA dhe udhëheqësit evropianë, ideja se një zhdukje “e pamëshirshme” e Hamasit nga faqja e dheut pavarësisht e kostos civile është e justifikuar.
Duke mos pasur parasysh që grupi popullor i rezistencës Hamas fitoi zgjedhjet në Gaza në vitin 2006, për të cilat u vendos një bllokadë mizore 17-vjeçare nga regjimi i Tel Avivit, duke u kthyer nga një territor bregdetar në një burg të hapur dhe kampin më të keq të përqendrimit në ka njohur historia e njerëzimit.
Ideja themelore pas cchamasifikimit është këmbëngulja e Tel Avivit për “jo 3D-ve”: jo demokracisë, jo mospajtimit kundër sistemit të tyre të kampeve të përqendrimit në Gaza dhe jo ndonjë zgjidhje diplomatike me palestinezët në tërësi.
Ashtu si Izraeli nuk ka një fund të luftës për pushtimin e tij të planifikuar të Gazës, këmbëngulja e regjimit për “jo 3D-ve” do të thotë se ata në mënyrë të pashmangshme do të detyrohen të tërhiqen përsëri në mënyrë të turpshme nga brezi bregdetar.
Kështu, qëllimi i Ç-hamasifikimit është një nëngrup i planit të përgjithshëm të regjimit të goditur nga kriza për spastrimin etnik të Palestinës. Lakmia e Izraelit për pushtimin e paligjshëm të të gjithë tokës së Palestinës e bën këtë një luftë imperialiste të pamohueshme, dhe si rrjedhim krejtësisht reaksionare dhe të pajustifikueshme.
Denazifikimi nga Rusia dhe përgjigja perëndimore
Si na bën ç-Hamasifikimi të rivlerësojmë këmbënguljen e Rusisë për denazifikimin e Ukrainës? Ngjashmëritë sipërfaqësore midis të dyjave dhe afrimi kaq i afërt me njëri-tjetrin në një afat kohor historik, me siguri e bëjnë një krahasim të nevojshëm.
Lufta e Rusisë, ndryshe nga lufta e luftës izraelite, nuk është në natyrë imperialiste. Nuk ka dëshirë për të gjithë Ukrainën. Operacioni ushtarak i Rusisë klasifikohet saktësisht si përfshirja e Moskës në atë që në atë kohë ishte në fakt një luftë civile 8-vjeçare në Ukrainë, pas refuzimit të Kievit dhe Perëndimit për të nderuar nënshkrimet e tyre në proceset e paqes në Minsk.
Në vitin 2014, zyrtarët perëndimorë hodhën poshtë çdo ide për nazifikimin e Ukrainës vetëm sepse komediani i kthyer në president Volodymyr Zelensky është hebre.
Besimi se Perëndimi do të pranonte konceptin e denazifikimit ishte në të vërtetë i dënuar që në fillim.
Në mars 2022 shkrova një shkrim me titull, “Fatkeqësia ruse e PR e “ç-nazifikimit”: Si, pse dhe çfarë të bëjmë”. Atëherë ishte bërë e qartë se përdorimi i termit “denazifikim” ishte një ide e tmerrshme edhe nëse ishte lehtësisht e kuptueshme brenda Rusisë, pasi ai shkurtoi trurin kolektiv perëndimor, duke i bërë ata të paaftë as të përpiqeshin dhe të kuptonin situatën në Ukrainë pai kjo është shumë më e ndërlikuar sesa rasti i njëanshëm i vrasjes sistematike dhe grabitjes së palestinezëve nga Izraeli.
Kjo ndodh sepse përdorimi i fjalës “nazist” mbyll çdo përpjekje për diskutim serioz politik në Perëndim (një fenomen i njohur si “Ligji i Godwin”), sepse Perëndimi refuzon të pranojë çdo lloj kritike të suksesshme të ideologjisë Liberal Demokratike, dhe Nazizmi gjerman ishte me të vërtetë i suksesshëm në Gjermani në një pjesë të madhe sepse ai diagnostikoi saktë dështimet endemike dhe të garantuara të Liberal Demokracisë për “99%”; sepse pas Luftës së Dytë Botërore, Perëndimi u bashkua me nazistët e turpëruar, duke u dhënë nazistëve një strehë të sigurt, dhe kështu u detyrua të minimizonte kërcënimin aktual të paraqitur nga nazistët modernë; sepse detyrimi i një keqkuptimi total të historisë moderne është e vetmja mënyrë që liderët perëndimorë mund të fabrikojnë miratimin e brendshëm pavarësisht dështimeve të vazhdueshme të Demokracisë Liberale për 99 përqindë të tyre.
Rusia duhet të fajësohet për ngatërrimin e “rusofobisë” së dukshme ukrainase me atë grup që vrau 27 milionë nazistët gjermanë nga paraardhësit e tyre. Është një reagim i kuptueshëm, por i nxituar, dhe ta bësh këtë do të thotë të heqësh plotësisht aspektet ekonomike, historike dhe intelektuale të Nacional-socializmit të hershëm të 20-të, gjë që ndihmon vetëm për të errësuar rolin e vërtetë që nazizmi luan ende sot në shoqërinë perëndimore.
Ajo që i dallon nazistët ukrainas të shekullit të 21-të nga simpatizantët e Hitlerit në 1939 është se nazistët e sotëm ukrainas nuk kujdesen për socializmin dhe përqafojnë liberalizmin e tregut të lirë.
Rritja e nxitur nga media e Zelenskit falë oligarkëve ukrainas, ose përqafimi i tij i hapur i fondeve mbrojtëse amerikane si BlackRock dhe bankave si JPMorgan, janë thjesht maja e një ajsbergu të përmasave të Titanikut të provave që zbulon se ai kurrë nuk i ka lexuar analizat bindëse të Karl Marksit për dështimet e demokracisë liberale të shekullit të 19-të.
Në vitin 2014, shkrova një opinion për “Press TV” me titull “Ukraina: Ngritja e ‘Nalis'” për të shpjeguar këtë ndryshim historik të nazizmit modern: “Kombinimi i ultra-nacionalistëve dhe ultra-liberalëve që kanë përmbysur qeverinë ukrainase është tregues i një lloji të ri partie politike në rajon: Liberalët Nacionalistë, ose ‘Nalis’”.
Pas përfshirjes në fushatën çnjerëzore të sanksioneve të Perëndimit, këto ditë nuk ka aq shumë admirues të Demokracisë Liberale Perëndimore në Rusi, por denigrimi i hapur i liberalizmit që nënkupton “Nalis” ishte ndoshta paksa shumë modern dhe revolucionar për ata në vitin 2022.
Pse tokat muslimane do të ruanin ndonjë besim në Demokracinë Liberale Perëndimore është përtej meje, por 1.5 vjet pas operacionit të tyre ushtarak, Rusia sigurisht që e ka hequr më tej velin e asaj që iranianët e quajnë “Westoksifikimi”. Përdorimi i përshkrimit të vjetëruar të nazistëve nga Rusia ishte një dështim total i marrëdhënieve me publikun në Perëndim, por koha ka vërtetuar se Moska kishte vërtet të drejtë, në përgjithësi.
Dështimi i pashmangshëm i ç-Hamasifikimit
Ajo që është kaq shumë frymëzuese tani është se publiku perëndimor po e refuzon gjithnjë e më shumë legjitimitetin e pretenduar të ç-hamasifikimit, kryesisht për shkak se zërat pro-palestinës, pavarësisht censures, janë rritur shumë më të lartë.
Qasja e paprecedentë në “gazetarinë qytetare” në Palestinë vjen mes përpjekjeve të mediave perëndimore për të shtrembëruar të vërtetën. Mizoritë izraelite kaq shumë të tmerrshme për kaq shumë kohë më në fund po zbulohen, dhe kjo do të thotë se legjitimiteti moral, intelektual dhe politik perëndimor po gërryhet me një ritëm shumë të madh.
Ky kolaps i prestigjit dhe ndikimit perëndimor ka pasoja befasuese për neo-imperializmin perëndimor në mbarë globin. Kështu, kontrasti më i dukshëm është shpejtësia me të cilën u refuzua denazifikimi dhe shpejtësia me të cilën u pranua de-Hamasifikimi, përfundimisht do të ndryshojë nën një shqyrtim të sinqertë dhe më pas do t’i hapë vendin rishikimeve paralele.
I refuzuar në shkurt të vitit 2022, roli i nazizmit (dhe i CIA-s së keqe) në Ukrainë është pranuar ngadalë nga klasa e medias perëndimore. Rusia ka qenë jashtëzakonisht e justifikuar në pretendimet e saj, edhe nëse politikanët perëndimorë nuk mund të pranojnë ndonjëherë se dekadat e tyre të simpatisë naziste janë problemi.
Njohja e medias perëndimore për nazistët ukrainas zakonisht daton në korrik 2023, me artikullin e “New York Times”, “Simbolet naziste në vijën e frontit të Ukrainës nxjerrin në pah çështje të mprehta të historisë”. Me gjemba, po. Histori e kaluar për Perëndimin? Vështirë.
Natyra e njëanshme e vuajtjeve palestineze dhe barbaria e papenduar izraelite do të ccojë opinionin publik perëndimor kundër Izraelit edhe më shpejt sesa në lidhje me nazistët ukrainas. Pretendimi absurd i kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu se “Hamasi është ISIS” do të zbulohet për gënjeshtrën që është, ndërsa koha do të tregojë lehtësisht se Hamasi është në të vërtetë i ngjashëm me udhëheqësit e një revolte skllevërsh në Shtetet e Bashkuara para luftës.
Krahasimet dhe kontrastet, si dhe pretendimet tmerrësisht të pavërteta, të ndjekura nga rishikime totale të pashmangshme, të ç-hamasifikimit dhe ç-nazifikimit, janë historikisht ndriçuese se si ato minojnë thellësisht Demokracinë Liberale Perëndimore si një ideologji, një qëllim dhe një metodë e qeverisjes moderne. Denazifikimi është padyshim mbizotërues në Donbasin e luftuar prej kohësh, ndërsa ç-Hamasifikimi është i destinuar të dështojë në Rripin e rrethuar të Gazës.
Cila do të jetë fatkeqësia e ardhshme e Perëndimit në kuptimin e politikës, promovimin e zgjidhjeve paqësore dhe shqyrtimin e tendencave historike? Ndoshta “ç-Trumpifikimi”, pas zgjedhjeve të 2024 në Shtetet e Bashkuara, dhe sido që të jetë rezultati i votimit. Ajo që dimë me siguri është se nuk duhet të presim kurrë që demokracitë liberale perëndimore, të cilat udhëhiqen nga kapitalizmi-imperializmi, të dalin paqësore, ose reciprokisht të dobishme për joperëndimorët apo edhe pozitive për masat e tyre. /GazetaImpakt/Presstv/
