Dita ime me MEK!

Nga Alice Taylor

Populli muxhahedin i Iranit, Organizata “polemike”, militante politike ka përfunduar të jetojë në një kompleks vetëm pak milje larg Tiranës, Shqipëri. Një ditë më ftuan të merrja pjesë në një “konferencë për të drejtat e njeriut” atje. Duke mos ditur shumë për ta dhe si një gazetar kurioz, pranova dhe u nisa, duke mos pasur asnjë ide se çfarë më priste.

E vendosur rreth 30 minuta me makinë nga Tirana, kompleksi MEK është në periferi të fshatit Manzë. Thashethemet thonë se vendasit nuk janë të lumtur për praninë e tyre atje, por fakti që kompleksi ofron punë për disa prej tyre është e mjaftueshme për t’i mbajtur ata afër.

Në hyrje të kampit ishte një parking, ku ishin disa roje private që mbanin mbi supe armë automatike. Dy luanë të mëdhenj me ngjyrë të artë e përshkuan portën ku ulen disa anëtarë të MEK, duke ndaluar këdo që përpiqet të hyjë.

Ndërsa minibusi iu afrua hyrjes, rojet private me uniformat e tyre kafe iu afruan automjetit me pasqyra në fund të shufrave metalikë të gjatë. Ata folën me shoferin përpara se të përdorin pasqyrat për të kontrolluar nën automjet, sepse, për sa mendoj unë, ishin për të kontrolluar bomba ose pajisje të ngjashme. Pasi morëm miratimin, kaluam portën dhe u nisëm në një parking të vogël makinash.

Përpara nesh ishte një rrugë e gjatë që u zhduk sipër majës së kodrës. Flamujt iranianë ishin rreshtuar në rrugë dhe një hark i madh me gurë ishte në mes të rrugës me një flamur edhe më të madh që varej prej tij. Në të djathtë të harkut ishte një tendë e vogël, ku një firmë private e sigurimit kishte vendosur skanerë, detektorë metali dhe një stacion për të kontrolluar të gjithë ata që dëshironin të hynin, të ndara në stacione për mashkuj dhe femra, u kontrolluan çantat tona, u zbuluam dhe skanuam poshtë, gjithashtu ne kaluam përmes një skaneri.

Roja i sigurimit më konfiskoi buzëkuqin, pudrën e fytyrës, cigaret dhe çakmakun dhe i fut në një qese plastike, duke më këshilluar se mund t’i marr ato më pas. Ata u përpoqën të konfiskonin edhe telefonin tim celular, por unë u argumentova që kisha një vajzë një muajshe në shtëpi, më duhej të isha në kontakt me atë. Një burrë anëtar i MEK u thirr në telefon dhe pasi çështja ime u pranua, unë u lejova të merrja telefonin tim brenda me kushtin që fikja internetin ( unë nuk e bëra këtë).

Ishte kjo pika që unë fillova të ndjehem nervoze. Niveli i sigurisë ishte tepër i lartë, kërkimet ishin më të hollësishme sesa në një aeroport, dhe unë isha e shqetësuar për përpjekjen për të marrë telefonin tim, si dhe konfiskimin e përkohshëm të diçkaje kaq të padëmshme në dukje, si buzëkuqi.

Ndërsa shikoja përreth, vura re edhe kodin e veshjes që zbatohej nga të gjithë, përveç stafit të dy firmave private të sigurimit.

U përshëndeta nga një numër i madh i grave të buzëqeshura, tepër miqësore kur  shtrënguan dorën, më puthën faqet dhe më falënderuan për pjesëmarrjen. Shumica e tyre ishin të veshur me kostume blu të marinës, me Hixhab, të palyera dhe këpucë modeste. Vura re një numër të vogël grash që dukeshin se ishin shumë më të vjetra se të tjerët dhe që morën më shumë përgjegjësi, që ishin të veshura nga kokë deri tek gishtat e këmbëve një kostum me ngjyrën e gjelbër të ullirit dhe hixhab. Burrat ishin të veshur me kostume me këmisha dhe pa kravatë, të gjithë dukej se kishin mustaqe. Asnjë person nuk ishte nën 50 vjeç.

Nga pikë kontrolli i sigurisë, ne ishim të shoqëruar në minibusë të varur nga kombësia dhe kush na ftio, dhe filluam zbritjen në “qytet”.

Kur kaluam sipër majës së kodrës, rreshtat me kabina të bardha u shfaqën poshtë nesh. Secila rrugë që morëm kishte emrin e vet dhe secili rresht strehimi ishte plotë me bimë dhe lule të mbjella jashtë dhe madje edhe biçikleta, gati për t’u përdorur. Vendi ishte i sistemuar, kuti shtëpish në rrugë të pacenuara dhe një lumë i vogël artificial që kalonte në qendër. Në atë që duket të jetë bulevardi kryesor, flamujt iranianë rreshtoheshin në rrugë, në fund dukej një memorial të madh për anëtarët e MEK që humbën jetën, dhe kjo duket se është një lloj qendre e qytetit në anën tjetër.

U tërhoqëm nga bulevardi kryesor dhe ikëm jashtë asaj që dukej si një hangar i madh aeroplani. Ruajtja e disa hyrjeve ishte me shumë roje private të sigurisë dhe me shumë burra me mustaqe. Ndërsa futeshim në ndërtesë, nuk e dija se çfarë po më priste brenda.

Dhoma ishte shumë e ngjashme me një depo industriale në madhësi dhe dimensione. Brenda ishin ndoshta 3000 njerëz në vende që shtriheshin aq sa shohin syrtë. Në të majtën time ishte një skenë, e lidhur me kordonë dhe mbikëqyrur nga rojet e sigurisë. Kësaj skene u bashkua një grup njerëzish dukshëm të shtrenjtë, duke përfshirë ekrane të mëdha me grafika me pamjet video të luftës së MEK, të ndërprera me imazhet e liderit të tyre Maryam Rajavi dhe flamurit iranian. Një podium u ngrit në skenë, ngjitur me një flamur dhe përpara fjalët “IRAN i LIRË”.

Me optimizëm dhe atdhetari tingëllon muzika e pompuar nga folësit dhe mbushi dhomën, duke mbytur zërin e delegatëve ndërsa ata shkojnë në vendet e tyre. Në qendër të dhomës ishin dy kolona ulëse, anëtarët meshkuj të MEK nga njëra anë, anëtaret femra të MEK nga ana tjetër, plotësisht të ndara dhe secila me kodin e tyre të rreptë të veshjes, duke përfshirë edhe hixhabe për gra. Përsëri, askush nuk ishte nën moshën 50 vjeç.

Në krahun e djathtë dhe të majtë të këtyre zonave të ulëseve, u ulën delegatët ndërkombëtarë, të ndarë sipas kombësisë. Të gjithëve iu dha një kufje dhe ju tha që të akordojnë një frekuencë të veçantë që të merrnin përkthimet që vijnë drejtpërdrejt nga një linjë kabinash përkthimi në anën e djathtë të dhomës.

Në pjesën e përparme të dhomës, VIP-at ishin ulur në rreshta me tavolina para tyre, duke treguar emrin dhe vendin e secilit delegat. Vura re se SH.B.A., Franca, Gjermania dhe Arabia Saudite ishin të përfaqësuar të gjithë nga një deri në pesë individë. Ato përfshinin politikanë, ish-politikanë dhe ish-sigurim dhe personel ushtarak. Më thanë që të pranishëm ishin përfaqësues nga 47 vende.

Kamera të mëdha u rrotulloheshin mbi kokë, secila me një aparat fotografik të bashkuar me të duke filmuar turmën nga një larmi këndesh. Ky ishte një set i shtrenjtë, që të kujton një studio televizive të madhe.

Numri i njerëzve në dhomë ishte mjaft befasues dhe për të parë rreshtat e njerëzve të ulur në skajin më të largët, më duhej të ngrihesha. Përveç mijëra që ishin ulur, ishin ndoshta njëqind me uniformë dhe hixhabe që lëviznin përreth, ulur njerëz dhe shpërndanin kufje. Ato ishin nën drejtimin e disa burrave me kostume dhe ishin në mesin e mbi 100 rojeve të sigurisë.

Ndërsa prisja për t’u ulur, filluan të brohoritnin dhe mijëra flamuj iranianë filluan të tunden me entuziazëm ndërsa turma u ngrit në këmbët. Brohoritja dhe valëvitja e flamurit ndodhi për disa minuta, përpara se të uleshin përsëri, një veprim që përsëritej shpesh herë gjatë gjithë ngjarjes.

Në këtë pikë, unë pyeta se ku duhet të ulem. Pështjellimi vjen pas shpjegimit të tij jam anglez ende duke jetuar në Shqipëri dhe mua më thanë të prisja ndërsa diskutuan se çfarë do të bëhej me mua.

Më pas u afrova tek një anëtar i moshuar MEK i cili mbante një vegël muzikore dhe më pyeti se kush isha dhe çfarë po bëja. Shpjegova përsëri dhe bëra gabim duke thënë që jam gazetar ndërsa tregoj kartën time të shtypit. Në këtë pikë, ai u zemërua dhe tha, “kush dreqin ju tha të jeni këtu?” Unë u përgjigja se unë isha ftuar dhe se disa nga zonjat më kishin thënë që të prisja këtu, ndërsa ata vendosin se ku do të më ulin. Ai u përgjigj me zemërim “këto zonja nuk dinë asgjë, unë jam përgjegjës këtu”.

Në këtë moment, unë u bëra e pakënaqur kur u bërtita dhe i kërkova që ta ulë zërin dhe të mos trajtojë një mysafir në këtë mënyrë. Ai u largua dhe përfundimisht unë u ula nga një grua me hixhab, në pjesën për shqiptarët.

Pastaj, ndërsa shikoja përreth vura re që nuk kishte gazetarë të tjerë të pranishëm pasi nuk mund të shikoja asnjë ekuipazh televiziv, asnjë person tjetër me karta shtypi, asnjë gazetar që unë njihja, dhe kuptova pse nuk kisha parë asnjë furgon për media apo vetura në parkun e makinave. Kishte vetëm kamerat e shtrenjta të videove dhe një çift fotografësh që besoja se ishin anëtarë të MEK.

Pastaj filloi shfaqja.

Udhëheqësja e MEK, Maryam Rajavi hyri në skenë në mes të muzikës triumfuese, topave me shkëlqim duke spërkatur në audiencë rrëfimin e artë, dhe thirrjet euforike, valëvitjen e flamurit dhe pompimin e grushtit në një sinkronitet të përsosur të uniformave dhe anëtarët iranian pjesmarrës.

E veshur me kostum mëndafshi dhe një hixhab të përshtatshëm, Rajavi buzëqeshi ndërsa fliste, duke ndalur vetëm për të shijuar brohoritjen dhe adhurimin nga ndjekësit e saj. Ajo mahniti turmën, ndërsa foli për të drejtat e grave, barazinë gjinore, demokracinë, të drejtat e njeriut dhe fundin e mullahëve dhe Ajatollah. Të shohësh mënyrën se si turma reagoi ndaj saj ishte me të vërtetë diçka tërheqëse, ata vareshin nga çdo gjë dhe u ngritën në këmbët shumë herë për të brohoritur dhe tundur flamujt e tyre të entuziazmuar.

Pas fjalimit të bezdisshëm të Rajavi, fjalën e morën folësit e tjerë. Ata përfshinin avokatin e Trump dhe ish-kryetarin e Bashkisë së Nju Jorkut, Rudy Giuliani (i cili ka marrë pjesë në 11 konferenca të tilla, siç thuhet për një çmim të majmë), ish senatorin demokrat Joe Lieberman, kandidatin për president presidencial kolumbian Ingrid Betancourt, ish-komandantin e Korpusit Detar të SH.B.A., General James Conway, etj. Lincoln Bloomfield, dhe deputeti britanik Matthew Offord.

Ata iu referuan “regjimit të terrorit”, “vrasësve në Teheran” dhe kërkuan rrëzimin e menjëhershëm të qeverisë aktuale iraniane. MEK u quajtën “luftëtarë të lirisë” dhe u përshëndetën si zgjidhja e vetme për situatën aktuale në Iran.

Guiliani gjithashtu tha se “qeveritë evropiane duhet të ndalojnë mbështetjen e regjimeve që financojnë terrorizmin” duke kërkuar dhe t’i japin fund çdo tregtie me Iranin, duke deklaruar se mbështet “vrasës masivë”.

Ai gjithashtu komentoi mënyrën se si u shfaq kompleksi në vetëm dy vjet duke shtuar “nëse ne do të përpiqeshim ta bënim këtë në New York, do të kalonin 15 vjet dhe do të fillonin 14 hetime për korrupsionin.”

Duke iu drejtuar akuzave se MEK është një kult, ai deklaroi “mbase (këta njerëz) ata harruan nderin dhe vendosmërinë, të drejtat e njeriut. Ky është një organizim i denjë. Një grup që mund ta mbështesim”.

Çdo fjalim u nda nga brohoritjet e koordinuara dhe valëzimi i flamurit në secilin shpërthim po aq të furishëm dhe entuziast, si ai i pari.

Unë u ula atje rreth dy ose tre orë, nuk jam vërtet e sigurtë se çfarë po ndodhte ose cili ishte qëllimi i ngjarjes. Duke u ndjerë pak e anashkaluar, u ngrita nga ulësja ime dhe bëra rrugën për në dalje. Ndërsa eca drejt vendit ku kisha hipur në minibus, gruaja që më ftoi thirri emrin tim dhe erdhi duke vrapuar drejt meje dhe më paraqiti një kuti me ëmbëlsira dhe fruta. Ajo më pyeti për kë kam punuar dhe për çfarë kam shkruar (gjë e cila ishte e çuditshme sepse nuk i kisha thënë kurrë) dhe më ftoi të kthehesha në kompleks një herë tjetër për të diskutuar më shumë punën e tyre.

Unë i thashë falenderimet e mia dhe u drejtova përsëri në hyrje, kalova në këmbë rojet e armatosura dhe me mustaqe, anëtarët e MEK- dhe u ktheva në Tiranë.

Gjatë ditëve në vazhdim, kontakti im dhe unë shkëmbyem disa mesazhe ku thashë se do të interesohesha që “një ditë” të kthehesha për të mësuar më shumë. Ajo pastaj vazhdoi të më telefononte rreth 15 herë, madje edhe kur i thashë që nuk isha i disponueshëm (nuk u përgjigja) dhe madje edhe nga numra të ndryshëm telefoni. Atëherë me edukatë por me vendosmëri refuzova çdo ftesë dhe kjo ishte e fundit që komunikova me shokun tim në MEK./gazetaimpakt/thebalkanista

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne