Nga Zekeriya Kursun
A mundet Turqia të zgjidhë problemet e saj duke introvertuar? Më saktë, a mund të ruhen Anadollia dhe Thrakia përjetësisht? Disa thonë po. Sipas tyre, duke u përqëndruar në problemet e brendshme, duke ulur papunësinë, Turqia mund të ruajë praninë e saj dhe të sigurojë një standard më të mirë jetese për qytetarët e saj përmes shpërndarjes së drejtë të burimeve në dispozicion.
Këto shprehje, dhe pse janë logjikisht të shëndosha, nuk janë aspak përfaqësues të realitetit, pavarësisht sa tërheqës mund të duken. Nuk është e mundur të ruhet stabiliteti i brendshëm dhe të bëhet mirëqenia e qëndrueshme duke provuar vetëm ruajtjen. Ndërsa ju mbani një sy brenda, tjetri duhet të përqendrohet njëkohësisht në zhvillimet që ndodhin në periferi të rajonit, dhe në kërcënime të afërta dhe të largëta. Përndryshe, Zoti na ruajt, atdheu juaj dhe ekzistenca juaj, të cilën i keni mbajtur të dy sytë, mund të rrëshqasi lehtë nëpër duar.
Siç ndodhi në tekstet e mia të fundit, dua të përqendrohem edhe një herë në Libi. Unë mirëpres të gjitha komentet, artikujt e shkruar në lidhje me këtë temë. Ashtu si për shumë çështje, unë shoh se është larguar deri tani nga thelbi i tij duke u zvogëluar në dinamikën e konfliktit qeveri-opozitë ose ka rënë pre e zhurmës së bërë nga disa që janë shumë të shqetësuar me rehatinë e tyre.
Nuk ke pse të lexosh Herodotin për të mësuar të vërtetën. Nuk ka nevojë të ketë shkathtësi dhe maturi për të studiuar ngjarjet e fundit dhe për të mësuar. Për këtë qëllim, nevojitet një nivel minimal inteligjence, largpamësi të zakonshme, madje edhe një instinkt i thjeshtë për mbrojtje.
Çështja e Libisë nuk është çështje pasioni, zgjerimi, epshi për fuqi ose heroizëm individual. Është një çështje ekzistenciale dhe çështje e politikës shtetërore. Çështja e Libisë është thelbësore për të mbajtur një prani në Mesdhe, për të ofruar siguri në Jug dhe në Perëndim, dhe për të mbrojtur Qipron Veriore, e cila ka qenë një çështje kombëtare për gjysmë shekulli. Për këtë arsye, është vetë rajoni që duhet të mbajmë gjithmonë në vëmendje.
Mbajtja dhe paralajmërimi i atyre që tregojnë energji me fjalë dhe shkrime edhe më të tmerrshme në mbështetje të këtij projekti është, në rastin më të mirë, i mençur, dhe në rastin më të keq, nuk është asgjë më pak se tradhtërat pasi ata përpiqen të izolojnë Turqinë, pavarësisht se është ura më e madhe midis Lindjes dhe Perëndimit, brenda kufijve të tij dhe e distancojnë atë nga pretendimet e tij gjeo-strategjike duke e kufizuar atë në ujërat e hapura të Antalias.
Ne duhet të rikujtojmë përsëri historinë e rajonit për të mirën e atyre që vonohen, të cilët janë të frikësuar nga partitë që bashkuan forcat kundër Turqisë, dhe që përvetësojnë qasjet e Perëndimit si të tyre, të cilët u bënë zëdhënës për interesat e zotërinjëve të tyre.
A keni dëgjuar ndonjë nga Ju Dymbëdhjetë Ishujt (Dodekanezët)? A e dini se Libia ishte e humbur së bashku me Dymbëdhjetë ishujt? A e dini se Dymbëdhjetë Ishujt ishte një nga çështjet më të mëdha që tronditi Turqinë për më shumë se një shekull? Kur pyetni se çfarë biznesi kemi në Libi, a jeni të vetëdijshëm se do të hiqni dorë nga ëndrrat tuaja për të pushuar në plazhet tuaja të dashura mesdhetare të Qipros që ju ishit dorëzuar në të kaluarën?
Për ata që i kushtojnë vëmendje tutelës perëndimore, të cilët kthejnë një sy të verbër nga aleanca e falsifikuar midis Greqisë, Qipros Jugore, Izraelit dhe madje edhe Egjiptit në Mesdhe, më lejoni të rifreskoj kujtimet e tyre edhe një herë: të mos ishin bërë gabime të ngjashme në të kaluarën , kërcënimet dhe rreziqet aktuale nuk do të ekzistojnë. Nëse vazhdoni të bëni të njëjtat gabime sot, ju po i lini nesër Turqisë një trashëgimi rreziqesh të mëdha. Sikur të lexonit histori politike, do të kishit kapërcyer të gjitha këto. Kthehu në vitin 1878, shiko se si përfaqësuesit e civilizuar (!) Perëndimorë më të afërt me ne e kaluan rrugën drejt Libisë nga Gjermania përmes Italisë. Shikoni se si ata hapën rrugën që Italia të pushtojë Libinë pasi Franca dhe Britania pushtuan Tunizinë dhe Egjiptin përkatësisht në 1881 dhe 1882.
Mendoni se si perandoria e fortë e asaj periudhe Austro-Hungareze që aneksonte territoret perëndimore të osmanëve në Bosnjë dhe Hercegovinë i dha Italisë licencë të bënte të njëjtën gjë në jug.
Nëse do të konsideronit të gjitha ato të lartpërmendura, e dini që pjesa tjetër do të vijë si varg me shpejtësi. Në fakt, pasi Italia pushtoi Libinë në rastin e parë, do të kuptoni të habitur se tingulli i goditjes që ajo i dha perandorisë otomane erdhi së pari nga dymbëdhjetë ishujt e Mesdheut (tani Egje), pastaj nga Ballkani.
Për shkak të gjendjes mbizotëruese të frikacakëve dhe plogështive që shënuan periudhën, do të vini re që këto mundësi që ishin mund të mos vlerësoheshin kurrë.
Shkurtimisht, Turqia nuk ka vetëm një lidhje emocionale me Libinë; ajo kurrë nuk ka qenë një mjet për terapi për sulmet tona psiko-historike. Libia, e cila e gjeti veten në shënjestrën e terrorit të saj për shkak të pasurisë dhe të burimeve, ku qeveria e ligjshme e së cilës po kërcënohet, është çështje për jetë a vdekje. Duke pasur parasysh këtë, parlamenti turk duhet të japë dritën jeshile për vendosjen e trupave turke në territoret e Libisë në mënyrë që të vendosë paqen./gazetaimpakt/yenisafak
