Në ceremoninë e çmimit Nobel për Paqe në kryeqytetin norvegjez Oslo të dielën, polemika errësoi shkëlqimin e mbrëmjes si për marrësin ashtu edhe për të pranishmit. Fituesi i çmimit të këtij viti, i cili ka humbur prestigjin e tij me kalimin e viteve, ishte një mercenar i burgosur anti-iranian dhe trillues dhe pjesëmarrësit përfshinin anëtarë të një grupi famëkeq terrorist.
Çmimi, i cili përfshin një çek prej 11 milionë korona suedeze (ose 1 milion dollarë), u mor nga fëmijët e Narges Mohammadi-t, të cilët së bashku me babain e tyre jetojnë dhe punojnë në Francë. Ndër ata që morën pjesë në ceremoni ishin Abdulla Mohtadi, lideri i grupit terrorist anti-Iran, Komala, i cili u fotografua duke buzëqeshur me Shirin Ebadi, një figurë e njohur anti-Iraniane.
Të gjithë ata kishin diçka të përbashkët, ata brohoritën nga distanca masakrën e policëve iranianë dhe civilëve të zakonshëm gjatë trazirave vdekjeprurëse të vitit të kaluar të mbështetur nga Perëndimi në Iran. Mohammadi, e cila u bë fytyra e trazirave për shkak të aktiviteteve të saj në mediat sociale, si dhe mbështetjen e agjencive perëndimore, u zgjodh nga komiteti i Çmimit Nobel për Paqe për çmimin këtë vit.
Mohtadi, udhëheqësi i grupit famëkeq terrorist Komala me bazë në rajonin e Kurdistanit të Irakut dhe i mbështetur ushtarakisht nga vendet perëndimore dhe regjimi izraelit, ishte një iftuar “nderi”. Në tetor të vitit të kaluar, ministri i brendshëm i Iranit, Ahmad Vahidi, konfirmoi rolin e Komalës në trazirat, duke thënë se ato ishin “të planifikuara, të mbështetura dhe të udhëhequra nga grupet terroriste separatiste”, duke përfshirë Komala.
Rajoni i Kurdistanit të Irakut, i cili ndan një kufi me Iranin, ka qenë një strehë për grupet terroriste si Komala për shumë kohë, të cilët nga aty shpesh nisin sulme në tokën iraniane. Ushtria iraniane ka nisur sulme ajrore në pozicionet e Komales në shumë raste dhe ka paralajmëruar vazhdimisht autoritetet në Bagdad dhe Erbil që të veprojnë kundër grupeve të mbështetura nga SHBA dhe Izraeli.
Në gusht, Irani dhe Iraku arritën një marrëveshje për të çarmatosur dhe dëbuar grupet terroriste kurde, duke përfshirë Komala, nga rajoni gjysmë autonom i Kurdistanit në Irakun verior. Megjithatë, krerët e Komala-s dhe grupeve të tjera terroriste anti-Iran vazhdojnë të priten dhe mirëpriten në kryeqytetet perëndimore dhe të ftohen në ngjarje të tilla si ceremonia e çmimit Nobel për Paqe.
Kazem Gharibabadi, Sekretari i Këshillit të Lartë të Iranit për të Drejtat e Njeriut, në një postim në X, dikur Twitter, kritikoi organizatorët e ngjarjes për ftesën e një lideri të njohur terrorist. Ai bëri thirrje për mashtrimin e komitetit të Çmimit Nobel për Paqe dhe axhendën e tij politike pasi marrësit përfshijnë kriminelë të frikshëm si Menachem Begin, Yitzhak Rabin dhe Shimon Peres, drejtues të grupeve terroriste sioniste që më vonë u bënë udhëheqës të entitetit sionist.
“Prania e kreut të grupit terrorist Komala Abdulla Mohtadi në ceremoninë e fundit të mbajtur për dhënien e çmimit Narges Mohammadi-t dëshmoi më shumë se kurrë natyrën e organizatorëve të projektit dhe marrësve të çmimeve”, tha zyrtari i lartë i Iranit për të drejtat e njeriut.
Përqendrohuni te terrorizmi separatist
Sipas raportit të këtij viti nga shërbimet iraniane të sigurisë, të cituar muajin e kaluar nga Udhëheqësi i Revolucionit Islamik Ayatollah Sejjid Ali Khamenei, fuqitë e huaja u përpoqën të ndezin trazirat vdekjeprurëse në Iran duke i ndarë njerëzit sipas vijave etnike dhe fetare. Kjo i referohet kryesisht Kurdistanit dhe Baluchistanit, rajone me minoritete etnike kryesisht sunite, ku u raportuan sulmet më vdekjeprurëse ndaj policëve dhe civilëve.
Pas shqyrtimit të punës së Mohammadit gjatë trazirave, është evidente se aktivitetet e saj ishin të përqendruara në këto dy rajone, duke avokuar për amnistinë e terroristëve të arrestuar dhe të dënuar. Dy rajonet ishin fokusi i koleges së saj me bazë në Londër, Ebadi vite më parë, kur ajo publikoi një raport mbi “zonat më premtuese” për drejtimin e aktiviteteve të tyre, duke përmendur disa klerikë sunitë që mund të shërbenin si “aleatët” e tyre brenda Iranit.
Duke marrë parasysh faktin se armatimi, trajnimi dhe financimi i terroristëve separatistë në këto rajone, sipas dëshmive të disponueshme, është i lidhur drejtpërdrejt me vendet perëndimore, i ashtuquajturi “aktivizëm i të drejtave të njeriut” si Mohammadi zbulon një rrjet të sofistikuar të luftës hibride. Për lidhjet jashtë vendit, më konkretisht mediat perëndimore dhe një rrjet organizatash të ngjashme “të drejtat e njeriut” të fokusuara në Iran, Mohammadi-t iu caktua roli i zëdhënëses për të gjitha rastet gjyqësore, me detyrën e saj për të mbrojtur të pambrojturin.
Edhe pse jo i arsimuar mirë apo i trajnuar profesionalisht, Mohammadi-t iu caktua detyra kritike për të nxitur luftën e propagandës perëndimore kundër Iranit dhe kishte fjalën e fundit për raportet e lidhura me Iranin. DHRC, ku punojnë Mohammadi dhe Ebadi, ka luajtur për një kohë të gjatë rolin e një grupi lobi ose grup presioni ndërsa angazhohet me regjimet perëndimore për të forcuar regjimin e sanksioneve kundër Iranit, për të dëbuar ekipet iraniane nga garat sportive dhe madje për të ndërprerë marrëdhëniet diplomatike me Teherani.
Aktivitetet e dyshes dhe lidhjet me jashtë ishin të njohura për shërbimet iraniane të sigurisë, kjo është arsyeja pse Mohammadi zbarkoi në burg dhe nuk kishte asgjë të rëndësishme në mbrojtjen e tij, sipas ekspertëve.
Për Perëndimin, thotë një burim sigurie, çmimi Nobel për Paqe “ishte një mënyrë për t’i thënë faleminderit Mohammadit që ishte një peng në lojën e ndyrë perëndimore kundër Republikës Islamike”. Ashtu si Mohammadi, Ebadi gjithashtu u ngrit rregullisht në mbrojtje të terroristëve separatistë në Iran, duke pretenduar në mënyrë të rreme për mediat e huaja se populli iranian dëshiron t’i jepet fund programit bërthamor dhe duke përhapur dezinformata të tjera të ndryshme në përputhje me axhendën e keqe politike të fuqive perëndimore.
Janë dokumentuar gjerësisht lidhjet e tij me agjencitë e huaja të spiunazhit, si dhe dërgesat në llogaritë e tij bankare të huaja, origjinën e të cilave ka refuzuar gjithmonë ta zbulojë. I ekspozuar dhe e penguar nga puna e mëtejshme e planifikuar, Ebadi u largua nga Irani dhe u vendos në Londër, ku filloi të thërriste në mënyrë agresive gjyqësorin iranian për dënime që kanë qenë inekzistente për dekada dhe duke mbrojtur sanksione dhe një ndërprerje të plotë të marrëdhënieve ndërkombëtare me Iranin.
Motivet e Mohammadi-t nuk janë të ndryshme. Në një intervistë vitin e kaluar, ai bëri thirrje për sanksione të rrepta për zyrtarët iranianë, ndërsa kërkonte ndihmë më të madhe të huaj për veten dhe organizatën e tij. Organizata e tij DHRC kishte mbledhur të dhëna për studentë dhe politikanë në Iran, i kishte kategorizuar ata sipas pikëpamjeve politike dhe i dërgoi dosjet jashtë vendit, gjë që përbën shkelje të sigurisë kombëtare.
Disa ish-anëtarë të organizatës zbuluan se raportet e individëve me pikëpamje të padëshirueshme politike shpesh fabrikoheshin, për t’i vendosur regjimet perëndimore sanksione ndaj tyre. Të tjerë i krahasuan aktivitetet e tyre me aktivitetet e kultit terrorist MKO gjatë revolucionit, kur ata shisnin informacione të ndjeshme shërbimeve të huaja spiune dhe kërkuan eliminimin e politikanëve kyç./gazetaimpakt/presstv
