Nga Zafar Bangash
Kur përballen me armiq të armatosur rëndë, muslimanët shpesh kanë menduar dhe krijuar mënyra për të shmangur agresorët. Kjo u dëshmua gjatë kohës së Profetit (a.s) në Medine dhe ne jemi dëshmitarë të saj sot në Gaza. Ka disa ngjashmëri interesante midis të dyve.
Së pari, le të rrëfejmë atë që ndodhi në Medine në historinë e hershme islame. Në vitin e pestë të hixhretit për në Medine, Profeti (a.s) mësoi se një forcë masive e shumë fiseve të Arabisë ishte në rrugë për të sulmuar muslimanët. Sipas shumicës së librave të Serahut, pushtuesit ishin plotë 10,000 të fortë.
Muslimanët mundën të mblidhnin vetëm rreth 3000 burra. Ndonëse pabarazia në numër nuk i kishte penguar kurrë që të përballonin ndonjë sfidë në të kaluarën, qoftë në Bedr ku ata fituan, apo në Uhud, ku kaluan një pengesë serioze, prapëseprapë, kërcënimi nga ushtria pushtuese ishte i frikshëm.
Grupet fisnore, pra emri Ahzab ose shumë fise, bashkimi ishte serioz. Ata u nxitën nga dy fiset çifute që ishin dëbuar nga Medina për shkak të thyerjes së marrëveshjes së tyre të besëlidhjes, Profetit (a.s.). Madje, një nga fiset, Benu Nadhir, kishte ngritur kurthe për të vrarë Profetin (a.s.). Grupet pushtuese u zotuan të zhduknin muslimanët në Medine dhe t’i jepnin fund pranisë së tyre, një herë e përgjithmonë, pas një sërë betejash dhe përleshjesh.
Ndërsa muslimanët po përgatiteshin për mbrojtjen e Medinës, Selman al-Farsi, një nga shokët e Profetit (a.s), sugjeroi që të hapnin një hendek rreth qytetit-shtetit për ta mbrojtur atë. Ai tha se kjo ishte një metodë që Persianët e përdornin si një mekanizëm mbrojtës. Arabët nuk ishin të njohur me këtë taktikë.
Të udhëhequr nga Profeti (a.s) i Dërguari i Allahut, iu bashkua ndjekësve të tij në gërmimin e hendekut dhe muslimanët filluan të gërmojnë. Ishte më shumë se 15-20 këmbë e gjerë dhe rreth 10-12 këmbë thellësi. Hendeku u shtri për disa kilometra. Gjeografia e Medinës i ndihmoi ata. Në jug dhe në lindje ishin pemishte. Pra, pushtuesit nuk mund të sulmonin që andej. Hendeku që shkon nga lindja në perëndim u hap në veri dhe mbrojtësit qëndruan pas saj.
Kur grupet fisnore të udhëhequra nga Ebu Sufjani mbërritën dhe panë hendekun, ata u hutuan. Kuajt e tyre nuk mund të hidheshin mbi hendekun e gjerë. Ata tentuan në anën veriore, por nuk mund të ecnin shumë. Ata hodhën shigjeta dhe sharje ndaj muslimanëve të zhgënjyer.
Pas një ngecjeje që zgjati rreth një muaj dhe furnizimet e tyre po mbaronin, pati një shi të madh dhe stuhi ere. Një natë ajo shpërtheu çadrat e pushtuesve. Ata ikën të frikësuar. Në mëngjes, kur muslimanët panë se armiqtë e tyre kishin ikur, Profeti (a.s.) bëri deklaratën e tij të famshme. Tani e tutje, Kurejshët dhe aleatët e tyre nuk do të na sulmojnë. Ne do të shkojmë pas tyre.
Ne duhet ta mbajmë në mendje këtë mësim nga historia islame, ndërsa e kthejmë vëmendjen tonë në luftën kundër Gazës sot. Palestinezët përballen me një situatë të ngjashme me atë të muslimanëve të hershëm në Medine. Numri i vogël i luftëtarëve të Hamasit dhe Xhihadit Islamik të Palestinës nuk mund të përputhet me numrin e pushtuese sioniste. Mospërputhja në armatime është edhe më e madhe.
Por ajo që u mungon në numër dhe armë, luftëtarët islamikë e përbëjnë më shumë në guxim, vendosmëri dhe zgjuarsi. Ushtarët izraelitë ikin të frikësuar kur përballen me luftëtarët e brigadës al-Kassam të armatosur lehtë, por të guximshëm. Ata u kanë shkaktuar viktima të mëdha pushtuesve izraelitë. Brigada Golani e shumëlavdëruar e sionistëve u tërhoq nga Gaza kur pësoi humbje të mëdha. Përveç guximit dhe vullnetit të tyre për të rënë dëshmorinë, luftëtarët islamikë kanë një armë tjetër në arsenalin e tyre: rrjetin e gjerë të tuneleve nëntokësore. Këto i kanë ngatërruar agresorët sionistë, të cilët u bllokuan nga hendeku rreth Medinës.
Ka edhe një detaj tjetër interesant. Strategjia e tuneleve të thella nëntokësore u propozua nga gjenerali i ndjerë Kassam Solaimani për rezistencën islamike në Gaza. Ashtu si ideja e hendekut të sugjeruar nga Salman al-Farsi, ideja e tunelit erdhi gjithashtu nga një musliman persian. Historia islame u kryqëzua në një mënyrë të jashtëzakonshme. Gjenerali dëshmor Solaimani bëri më shumë. Ai organizoi financime dhe materiale për ndërtimin e tuneleve në Gaza. Ata shkojnë në qindra kilometra dhe janë aq të thella sa asgjë nga arsenalit izraelit apo amerikan nuk mund t’i shkatërrojë.
Shumica e vëzhguesve ushtarakë perëndimorë, si dhe disa izraelitë kanë pranuar se është e pamundur të mposhtet ose të zhduket Hamasi. Tunelet janë një linjë mbrojtëse e pathyeshme që neutralizon epërsinë ajrore të sionistëve. Kjo është arsyeja pse ata bombardojnë civilët e Gazës. Dhjetëra mijëra gra, fëmijë dhe burra të pambrojtur janë vrarë me gjakftohtësi që nga fillimi i sulmit sionist në Gaza më 7 tetor.
Ekziston edhe një pikë tjetër që duhet përmendur. Jemi në muajin Rexheb, një nga muajt e shenjtë në Islam. Ishte nata e 27 Rexhebit që Profeti (a.s) u shpërblye me Isra dhe Miraxh, udhëtimi i mrekullueshëm i natës nga Xhamia el Haram në Mekë në Mesxhid al-Aksa në al-Kuds (Jerusalem). Prej aty, Profeti (a.s) shkoi në Mi‘raxh. Kur kryqtarët pushtuan Palestinën dhe al- Kudsin (Jerusalemin), Salahuddin Ejubi e çliroi atë më 27 Rexheb. Kjo është një pikë referimi e rëndësishme në historinë islame. Nuk është larg as çlirimi i Kudsit nga kthetrat e kryqtarëve sionistë, insha’Allah./gazetaimpakt/crescent.icit-digital.org
