Nga Atefeh Nadalian
Regjimi i Saddam Huseinit vlerësohej gjerësisht si përkrahësi i vetëm shtetëror i Organizatës së Muxhahedinëve Khalq (MEK, Kulti Rajavi). Massoud Rajavi shkoi në Irak në qershor 1986 pasi u takua me Ministrin e Jashtëm të Irakut dhe Zëvendës Presidentin Tariq Aziz, dhe lëvizi forcat e tij atje, duke formuar Ushtrinë Clirimtare Kombëtare si një “ushtri private” në sistemin ushtarak dhe të sigurisë të Saddam Hussein.
Në atë kohë Iraku u bë kështjella kryesore e MEK, dhe Saddam Hussein u bë mbështetësi i vetëm shtetëror i Massoud Rajavi dhe forcat e tij të armatosura. Rajavi ishte përfshirë në mënyrë aktive në luftën Iran-Irak, megjithëse në anën e armikut agresor dhe kundër rojeve kufitare dhe mbrojtësve të atdheut, dhe për shkak të kësaj tradhëtie të madhe kombëtare, ai u bë jashtëzakonisht i urryer nga populli iranian. Ai shkatërroi atë që kishte mbetur nga baza e tij popullore në këmbim të mbështetjes thelbësore të Saddam Hussein për fitimin e pushtetit në Iran.
Kjo situatë vazhdoi derisa forcat e koalicionit pushtuan Irakun në 2003 dhe Saddam Hussein u rrëzua. Gjatë kësaj periudhe Massoud Rajavi dhe forcat e tij vazhduan aktivitetet e tyre terroriste brenda Iranit me mbështetjen e plotë të regjimit Ba’athist në Irak. Rënia e diktatorit në Bagdad solli ndryshime dramatike për MEK. Koha e Massoud Rajavi mbaroi dhe ai u detyrua të fshihej. Maryam Rajavi shkoi në Paris si kreu i ri i kultit, dhe forcat e MEK në Irak u çarmatosën dhe u vendosën në një kamp të vetëm të mbrojtur nga SH.B.A.
Udhëheqësit e MEK kishin shijuar kushte jashtëzakonisht të mira në Irak nën Saddam Hussein dhe ishin në gjendje të mblidhnin forcat e tyre në kampe të izoluara dhe të largëta ku mund të ndërpresin kontaktet e anëtarëve me botën e jashtme, veçanërisht me familjet dhe miqtë e tyre.
Pas rënies së Saddam Husseinit, çdo qeveri sovrane e njëpasnjëshme e Irakut, njëra pas tjetrës, kërkoi dëbimin e MEK si një kërcënim për sigurinë kombëtare. Rajavi bëri çmos për të qëndruar në Irak dhe për të mos humbur kampin Ashraf dhe kufirin me Iranin; ajo shpresonte se një shkëndijë do të ndizte përsëri luftën midis dy vendeve. Ai madje hapi një lojë për pushtimin e SHBA në Iran dhe planifikoi kushtet për të hyrë në vend. Më në fund, pas shumë vështirësive, pjesa tjetër e MEK u largua nga Iraku në fund të verës 2016 dhe mbërriti në Shqipëri nën një marrëveshje jo konvencionale. Shqipëria ishte vendi i vetëm i gatshëm për t’i pranuar ato. Anëtarët e organizatës u pranuan kolektivisht pa statusin e duhur të azilit ose dokumentet e udhëtimit në kundërshtim me rregullat e Kombeve të Bashkuara.
Për dallim nga Iraku, MEK në Shqipëri nuk kishte një kamp të izoluar dhe të largët për t’u mbledhur. Ky nuk ishte i qëndrueshëm për organizatën pasi përjetoi një rënie të përditshme pasi ishin me dhjetëra anëtarët që braktisnin grupin. Plani fillestar ishte që Shqipëria të ishte vendi ndërmjetës dhe nga atje do të fillonte procesi i deradikalizimit, rehabilitimit dhe shpërndarjes së luftëtarëve të MEK në vende të ndryshme evropiane dhe amerikane. Prandaj, një numër prej tyre u pranuan nga Shtetet e Bashkuara. Por me shfaqjen e administratës Trump dhe ngritjen e pushtetit të mbështetësve të MEK si John Bolton, kjo prirje ndryshoi dhe MEK u zhvendos në një kamp të siguruar nga SH.B.A., ku drejtuesit ishin në gjendje përsëri të impononin metoda shtrënguese të kontrollit në të njëjtin mënyrë si Kampi Ashraf në Irak. Eshtë interesante që këtij kampi të ri iu dha emri Ashraf 3, një vazhdim i pranuar i kampit të egër dhe famëkeq të Ashrafit në Irak.
Në Irak nën udhëheqjen e Sadam Hussein, Rajavi dhe kulti i tij kishin kufizime të vendosura për shkak të çështjeve të sigurisë kombëtare. Ata nuk lejoheshin të linin kampet e tyre. Lëvizja e tyre jashtë kampit për çështje thelbësore, të tilla si vizita tek mjekët ose frekuentimi i spitalit ishte e mundur vetëm me shoqërimin e Estekhbarat (Organizata e Mbrojtjes së Inteligjencës së forcave ushtarake dhe të zbatimit të ligjit). Ata nuk kishin të drejtë të komunikojnë me Ministrinë e Punëve të Jashtme, Anëtarët e Parlamentit, Ministrat, zyrtarët e qeverisë, biznesmenët, oficerët e policisë, autoritetet komunale, etj. Ata ishin të kufizuar në komunikimin me Ministrinë e Mbrojtjes dhe Ushtrinë. Ata nuk u lejuan as të komunikojnë me Mokhaberat (Organizata e Inteligjencës dhe Sigurisë). Ata nuk lejoheshin të referoheshin në mediat dhe qytetarët e Irakut. Edhe për të blerë dicka për nevojat e tyre, ata duhej të vepronin përmes oficerëve të inteligjencës së ushtrisë, të cilët ishin vendosur përgjithmonë në garnizonet e MEK. Ata nuk kishin të drejtë të angazhoheshin në ndonjë veprimtari ekonomike, sociale, politike ose propaganduese brenda Irakut dhe ishin plotësisht nën kontrollin e inteligjencës ushtarake Irakiane. Takimet rutinë të Massoud Rajavi dhe udhëheqësve të tjerë të organizatës u zhvilluan vetëm me zyrtarë të këtij organi dhe ata zgjidhnin të gjitha çështjet e tyre përmes tij. Edhe për të lënë vendin ose për të hyrë në Irak, atyre u duhej të kalonin nëpër këtë kanal dhe jo nëpër kanalet normale dhe zyrtare të vendit. Menjëherë pasi pranuan armëpushimin midis Iranit dhe Irakut nën drejtimin e Sadam Hussein, iranianët mund të merrnin lehtësisht viza dhe të vizitonin Irakun. Në vend që të kufizonte të gjithë qytetarët iranianë, qeveria kufizoi MEK.
Por MEK nuk përballet me kufizime të tilla në Shqipëri. Dora e lirë që Edi Rama, me çfarë kostoje dhe për interesat e kujt nuk është e qartë, i ka dhënë MEK në vendin e tij, i ka lejuar MEK të zgjasë ndikimin e tij keqdashës në çdo aspekt të qeverisjes së vendit, ndërsa iranianët e zakonshëm janë të ndaluar edhe të vizitojnë vendin. MEK janë të lirë të protestojnë kundër një artikulli në Gazeta Impakt që nuk u pëlqen, dhe të shkruajnë një letër të hapur, duke kërkuar pa patur nevojë për veprim juridik kundër saj, dhe qytetarë shqiptarë si aktivisti për të drejtat civile Olsi Jazexhi, avokati Migena Balla, dhe gazetari Gjergji Thanasi, janë kërcënuar dhe ndaj tyre është shpifur për pakënaqësinë e MEK. A lejohej Rajavi të vepronte në këtë mënyrë kundër Sadam Huseinit?
Vlen të përmendet se Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama, ka ndërmarrë një hap më shumë se Saddam Huseini për të mbështetur Kultin e Rajavi, deri në pikën kur ai ka rrezikuar sigurinë kombëtare të vendit të tij dhe madje edhe të Evropës. Nëse Edi Rama ka autoritet të vërtetë për të qeverisur vendin e tij dhe nuk duhet, siç duket se ai duhet t’u bindet kërkesave të të huajve, ai duhet të mendojë pak më shumë për interesat kombëtare të vendit të tij dhe të mendojë se pse Sadam Huseini kishte kufizuar MEK në Irak aq shumë dhe pse qeveritë pasuese të Irakut pas Sadam Huseinit këmbëngulën për dëbimin e MEK nga Iraku? Përgjigja e kësaj pyetje sigurisht do të shërbente për të ndriçuar opinionin publik shqiptar dhe sqaruar natyrën e qeverisë së tyre aktuale.
*****
Kulti i Rajavi (MEK) zbulon natyrën e vet në një letër të hapur
Shqyrtimi i letrës së hapur të disa anëtarëve të MEK për zyrtarët shqiptarë
Uebfaqet e lidhur me Organizatën e Muxhahedinëve-e Khalq (MEK, ose kulti Rajavi) kanë botuar një artikull të titulluar “Një letër e hapur nga një numër i anëtarëve të MEK në Ashraf 3 në Manzë drejtuar zyrtarëve shqiptarë” më 24 qershor, 2020, nënshkruar nga një numër i anëtarëve të kultit.
Rishikimi i kësaj letre të hapur zbulon disa fakte në lidhje me natyrën reaksionare të drejtuesve të kultit Rajavi. Në letër, së bashku me trajtimin e temave të ndryshme të parëndësishme, përmendet problemi kryesor i kultit.
Fokusi i sulmit të anëtarëve të kultit është “një faqe në internet në gjuhën shqipe e quajtur Gazeta Impakt”. Krimi i kryer nga kjo faqe me sa duket është se pasqyron dëshirat e familjeve të vuajtura të anëtarëve të kultit të Rajavi për të komunikuar me të dashurit e tyre të bllokuar në kampin MEK në Shqipëri.
Me sa duket, ky krim shumë i madh është i mjaftueshëm për të kërcënuar qëndrimin kulturor dhe sistemin autoritar të kultit Rajavi, në mënyrë që ta konsiderojë mbulimin e Gazeta Impakt si një komplot të madh sigurie ndaj banorëve të kampit të izoluar dhe të largët të MEK në Shqipëri, dhe për këtë arsye i kërkon gjyqësorit shqiptar për të ndjekur penalisht dhe shtypur këtë faqe dhe menaxhimin e saj. Kjo faqe është konsideruar nga kulti si dicka që rrezikon sigurinë e MEK.
Letra drejtuar zyrtarëve shqiptarë, me një ton autorizues, ankohet kundër aktivistit të shoqërisë civile Olsi Jazexhi, avokates Migena Balla dhe gazetarit Gjergji Thanasi se pse këta njerëz në Shqipëri kanë lirinë e shprehjes, dhe pse nuk janë si disa zyrtarë të korruptuar që i shërbejnë mafies dhe MEK, ose më saktë Ambasadës së SHBA-së në Tiranë.
Sipas kultit, këta njerëz kanë edhe krime të tjera. Ata gjithashtu kanë simpatizuar dhe mbështetur ish-anëtarët e MEK në Shqipëri, të cilët MEK dhe qeveria shqiptare po përpiqen t’u bëjnë presion. Dhe ata kanë shprehur simpatitë e tyre për familjen e Somayeh Mohammadi dhe familjeve të tjera që kanë mbërritur në Shqipëri.
Kjo letër tregon qartë natyrën dhe imazhin e MEK. Supozoni se Massoud dhe Maryam Rajavi shkojnë të sundojnë në Iran dhe një person ose një faqe deklaron diçka që nuk u pëlqen, atëherë çfarë ndodh? Personi do të quhet përfundimisht një terrorist dhe veprimi i tyre gjykohet si një komplot kundër sigurisë, dhe më pas personi do të ndiqet penalisht dhe dënohet.
Kur nënat, baballarët dhe bashkëshortët e moshuar që thjesht duan të komunikojnë me të dashurit e tyre në kampin e kultit Rajavi në Shqipëri quhen terroristë, cilët mund të konsiderohen si jo terroristë nga udhëheqësit e kultit?
Kur veprimet e tre shtetasve të zakonshëm shqiptarë, duke shprehur dhembshuri dhe duke reflektuar dëshirat e familjeve që vuajnë dhe ish-anëtarët quhen terrorizëm, çfarë lloj veprimi nuk do të konsiderohej terrorizëm?
Dhe kur MEK tregon kaq shumë dobësi dhe pakënaqësi ndaj kërkesave të drejta të familjeve dhe nuk e toleron atë dhe reagon në mënyrë histerike, çfarë lloji të kërkesave të njerëzve për të drejtat e njeriut dhe drejtësinë do t’i njohë dhe pranojë?
Për fat të mirë, udhëheqësit e kultit të Rajavi po zbulojnë gjithnjë e më shumë natyrën e tyre kulturore dhe diktatoriale.
Baza e MEK në Shqipëri – Ata na japin një turne
Kryengritësit shumë sekretë iranianë janë shenjtëruar në Shqipëri. Ata na japin një turne.
Në varësi të kujt ju kërkoni, Xhihadistët e Popullit janë qeveria në pritje e Iranit ose një kult i dyshimtë terrorist që ndalon mendimet seksuale. Cfarë po bëjnë ata në Shqipëri?
MANEZ, Shqipëri – Në një luginë në fshat shqiptar, një grup disidentësh iranianë të pamartuar kanë ndërtuar një kazermë të gjerë dhe të mbrojtur fort, në të cilën kanë hyrë hyrë pak të huaja.
Në varësi të kujt ju kërkoni, grupit, Muxhahedin el Khalq, ose Xhihadistët e Popullit, janë ose qeveria e zëvendësimit në pritje të Iranit ose një kult i dyshimtë terrorist. Gazetarët rrallë lejohen të gjykojnë vetë brenda kampit, dhe nganjëherë kundërshtohen me forcë.
Por pas vendimit të Presidentit Trump për të vrarë Kasem Sulejmani, një gjeneral i fuqishëm iranian, dukej se ia vlente të provohej përsëri. A do të lejonte një grup që pretendon të dëshirojë një Iran demokratik, laik, një reporter brenda kampit të tyre?
Aleatët më të zhurmshëm të grupit përfshijnë Rudolph W. Giuliani, avokatin personal të presidentit dhe John R. Bolton, ish-Këshilltarin e tij të Sigurisë Kombëtare. Të dy kanë marrë dhjetëra mijëra dollarë për të folur në konferencat e grupit, ku këta amerikanë me ndikim i përshkruajnë Xhihadistët e Popullit si opozita më e ligjshme e Iranit.
Fillimisht, grupi injoroi disa kërkesa për qasje. Shpresa më pak se dëshpërimi, unë u futa në bazën e saj dhe i paraqita letrat e mia një roje.
Tre orë më vonë, pak para perëndimit të diellit, unë bëra një telefonatë. Për çudinë time, mua më lejuan brenda. Kështu filluan një seri intervistash, seancash propagandistike dhe turne që zgjatën deri në 01:30. Një fotograf i New York Times u pranua disa ditë më vonë.
Grupi ndoshta shpresonte të korrigjonte përshtypjen e lënë nga takimet e mëparshme gazetareske. Një vizitë në 2003 nga një reporter i The Times në ish-bazën e grupit në Irak përfundoi keq pasi subjektet e saj folën me një skenar të përsëritur, dhe asaj iu ndalua të fliste me njerëz në mënyrë private.
Këtë herë, shumica e banorëve ishin jashtë kufijve, por zyrtarët lejuan intervista private me disa anëtarë.
Me kërkesën time, këta përfshinin Somayeh Mohammadi, 39 vjeçe, familja e së cilës ka argumentuar për gati dy dekada se ajo po mbahet kundër vullnetit të saj.
“Kjo është zgjedhja ime”, tha znj. Mohammedi, por pasi komandantët e saj dolën nga dhoma. “Nëse dua të largohem, mund të largohem”.
Ndërsa grupi mund të mos ketë provuar të fshehë zonjën Mohammedi, kishte disa momente të çuditshme dhe të treguara kur sekretet mbaheshin fort.
Në veçanti, zyrtarët e lartë u zunë kur u pyetën për vendndodhjen e drejtuesit kryesor të grupit, Massoud Rajavi, i cili u zhduk në 2003.
“Ku eshte ai?” tha Ali Safavi, përfaqësuesi kryesor i grupit në Uashington. “Epo, ne nuk mund të flasim për këtë, kjo është …”
Ai u tërhoq, duke shikuar në këmbët e tij.
A është akoma gjallë? A është ai në Shqipëri?
“Ne nuk mund të flasim për këtë,” u përgjigj z. Safavi, pas disa sekondash heshtjeje.
Themeluar në vitin 1965 për të kundërshtuar Shahun e Iranit, grupi më vonë hodhi poshtë teokracinë që e zëvendësoi.
Menjëherë pas revolucionit, grupi tërhoqi mbështetje të konsiderueshme të publikut dhe doli si një burim kryesor i kundërshtimit ndaj regjimit të ri teokratik, sipas profesorit Ervand Abrahamian, një historian i grupit.
Grupi pretendon se ende tërheq mbështetje të konsiderueshme, por zoti Abrahamian tha që popullariteti i tij u zvogëlua pasi u bë më i dhunshëm në fillim të viteve 1980.
“Kur flisni me njerëz që kanë jetuar gjatë revolucionit dhe përmendni emrin” ‘Muxhahedinë’, ata dridhen”, tha z. Abrahamian.
Deri në vitet 1980, ideologjia e grupit kishte filluar të përqëndrohej te z. Rajavi dhe gruaja e tij, Marjam.
Për të vërtetuar përkushtimin e tyre ndaj Rajavit, anëtarëve u ishte thënë të divorcoheshin nga bashkëshortët e tyre dhe të hiqnin dorë nga historitë e dashurisë.
Në atë kohë, grupi ishte i vendosur në Irak, nën mbrojtjen e Saddam Huseinit.
Fati i tij ndryshoi pas pushtimit të Irakut të udhëhequr nga amerikanët. Pas një bllokimi fillestar, grupi, i njohur edhe si M.E.K., hoqi dorë nga armët e tij. Pavarësisht se ishte listuar nga Amerika si një organizatë terroriste në 1997, ajo ishte vendosur nën mbrojtjen e Amerikës.
Por në vitin 2009, trupave amerikane ia dhanë përgjegjësinë për M.E.K. qeverisë së Irakut. Të udhëhequr nga politikanë mbështetës ndaj Iranit, autoritetet irakene lejuan në mënyrë të heshtur militantët e aleatëve të Iranit të sulmonin këtë grup.
Diplomatët amerikanë dhe të Kombeve të Bashkuara filluan të kërkojnë për një vend më të sigurt për të strehuar grupin. Pas lobimit intensiv nga një grup ligjvënësish bipartizan, qeveria amerikane gjithashtu largoi ata nga një listë e organizatave terroriste në 2012.
Një vit më vonë, ata u pritën më në fund nga Shqipëria. Qeveria shqiptare shpresonte se mikpritja e saj do të favorizonte mardhëniet me Uashingtonin, sipas ministrit të jashtëm midis 2013 dhe 2019, Ditmir Bushati.
Grupi bleu disa fusha në një luginë 15 milje në perëndim të Tiranës, kryeqytetit, dhe ndërtoi një kamp atje.
Kur e vizitova, baza dukej çuditërisht e zbrazët. Grupi pretendon se ka rreth 2.500 anëtarë. Por gjatë dy ditëve, ne pamë jo më shumë se 200.
Të tjerët dukej se ishin mbyllur ose se ishin larguar krejtësisht nga grupi.
Dhjetra ish anëtarë tani jetojnë në mënyrë të pavarur në Shqipëri. Kam takuar 10 prej tyre, ku secili prej tyre e përshkruan se ishin ju ishte propaganduar një jetë si beqarë.
Brenda grupit, ata thanë se marrëdhëniet romantike dhe mendimet seksuale ishin të ndaluara, kontakti me familjen tejet i kufizuar dhe miqësitë ndaloheshin.
Të gjithë thoshin se ishin të detyruar të merrnin pjesë në ritualet e vetë-kritikës, me anë të së cilës anëtarët do të rrëfenin para komandantëve të tyre ndonjë mendim seksual ose jobesnikëri që kishin menduar.
“Pak nga pak, ju jeni të thyer”, tha Abdulrahman Mohammadian, 60 vjeç, i cili u bashkua me këtë grup në 1988 dhe u largua në vitin 2016. “Ju harroni veten dhe ndryshoni personalitetin tuaj. Ju respektoni vetëm rregullat. Ju nuk jeni vetvetja. Ju jeni thjesht një makinë ”.
Grupi mohoi me forcë akuzat dhe portretizon shumë nga kritikët e tij, përfshirë z. Mohammadian, si spiunë iranianë.
Më morën në një turne tre orësh në një muze në lidhje me historinë e M.E.K, ku ekspozitat nuk e përmendën Saddam Huseinin ose beqarinë e detyruar. Në vend të kësaj, ata u përqëndruan në persekutimin e grupit.
Disa dhoma ishin shndërruar në dhoma torturash me kopje, për të shpjeguar se si burgosësit iranianë ndëshkuan dhe morën në pyetje mbështetësit e tyre gjatë viteve 1980.
Në secilën dhomë, anëtarët prisnin në heshtje për mua. Këta rezultuan të mbijetuar nga torturat, të gatshëm për të shpjeguar personalisht çdo metodë të shtypjes.
Një i mbijetuar, Raheem Moussavi, qëndroi pranë një manekini të përgjakur dhe ngadalë detajoi katër teknikat e ndryshme që torturuesit iranianë i përdorën për ta rrahur. Procesi arriti kulmin duke u fshikulluar nga një bisht maceje prej metali.
Duke kërkuar për ndikim, grupi është kthyer gjithnjë e më shumë në internet.
Më treguan një studio regjistrimi, ku dy muzikantë kompozojnë këngë anti-regjim dhe video muzikore për t’u publikuar në median sociale iraniane.
Unë nuk u tregova qendrën e kompjuterave, të cilët qendrorët i kishin vendosur si një lloj ferme troll: anëtarët e rinj që përdorin llogari të shumta në Facebook dhe Twitter, duke klikuar mesazhe që kritikojnë qeverinë iraniane, luanizojnë M.E.K. udhëheqjen dhe promovimin e lobistëve të saj të paguar.
Kur Z. Giuliani dhe Z. Bolton bënë fjalime publike vitet e fundit, anëtarëve u dha urdhër “të merrnin një linjë të veçantë dhe ta cicëronin atë 10 herë nga llogari të ndryshme”, tha ish-anëtari z. Mohammadian.
Më çuan në një palestër të zbrazët, e më pas në një lokal të vogël. Tashmë ishte afër mesnatës, por një grup i vogël i grave u ishte thënë të prisnin për mua.
Ata u tallën me idenë e fermës së trollit. Sa i përket kufijve të jetës së tyre private, ata thanë se një disiplinë e tillë ishte e nevojshme kur lufton një kundërshtar si qeveria e Iranit.
“Ju nuk mund të keni një jetë personale,” tha Shiva Zahedi, “kur jeni duke luftuar për një kauzë”.
Pasi u largova, grupi më vendosi në kontakt me tre ish oficerë ushtarakë amerikanë, të cilët kishin ndihmuar në ruajtjen e një kampi të M.E.K. në Irak pas pushtimit amerikan.
Secili foli me zë të lartë për M.E.K., dhe tha që anëtarët e saj kishin qenë të lirë ta linin atë që kur ushtria amerikane filloi ta mbronte atë në 2003.
Oficerët amerikanë kishin qasje në çdo zonë të bazës së Irakut dhe nuk gjetën qelitë e burgut apo objektet e torturave, tha Gjenerali David Phillips, i cili komandonte policët ushtarakë që ruanin kampin në 2003 dhe 2004.
“Doja të gjeja armë, doja të gjeja njerëz të lidhur në shtretër”, tha gjenerali Phillips. “Asnjëherë nuk i gjetëm këto”.
Por regjistrimet dhe dëshmitarët e tjerë dhanë një llogari më të ndërlikuar.
Kapiteni Matthew Woodside, një ish rezervist detar që mbikëqyri politikën Amerikane në kampin Irakian midis 2004 dhe 2005, nuk ishte një nga ata që M.E.K. sugjeronte të kontaktoja.
Ai tha se në realitet trupat amerikane nuk kishin qasje të rregullt në ndërtesat e kampit ose te anëtarët e grupit, të afërmit e të cilëve thanë se ato mbaheshin me forcë.
Udhëheqja e M.E.K. priret t’i linte anëtarët të takoheshin zyrtarë amerikanë dhe të afërm vetëm pas një vonese prej disa ditësh, tha kapiteni Woodside.
“Ata luftojnë për secilin prej tyre”, tha ai.
Ishte aq e vështirë për disa anëtarë, veçanërisht gra, të iknin që aty aq sa dy prej tyre përfunduan kur ishin duke u përpjekur të shpëtonin në një kamion dorëzimi, kujtoi ai.
“Unë e shoh atë organizatë absolutisht qortuese”, tha Kapiteni Woodside. “Jam i habitur që ata janë në Shqipëri.”/gazetaimpakt/iran-interlink
