Një Lindje e re e Mesme “MADE IN IRAN” është gati të lindë

Nga: Elijah J. Magnier

Do të ishte e pasaktë të thuash që SHBA-të do të largohen nga Lindja e Mesme. Sidoqoftë, është e sigurt që nga vrasja e një njeriu të vetëm, gjenerali iranian Kasem Sulejmani, po zvogëlohet ndjeshëm ndikimi i SHBA. Kjo nuk mund të kishte ndodhur pa ndihmën e drejtpërdrejtë të presidentit amerikan Donald Trump.

Trump po bën gjithçka që është e mundur për të minuar dhe degjeneruar hegjemoninë e SHBA në botë. Ai nuk ka nevojë për ndonjë ndihmë në këtë përpjekje, por këshilltarët e tij dhe anëtarët e kabinetit ndajnë talentin e tij për keqmenaxhimin e politikës së jashtme dhe çështjeve të sigurisë kombëtare. Me këtë këshillë të keqe Marrëdhëniet e SH.B.A.-së në të gjithë botën, dhe veçanërisht në Lindjen e Mesme, janë drejtuar si nga një biznesmen, të mësuar për të negociuar dhe frikësuar me pak finesë dhe në të gjitha me mungesë të aftësive diplomatike.

Sa herë që Irani ka nevojë për ndihmë, Presidenti Trump nxiton me forcë për të forcuar imazhin e tij në botë, veçanërisht midis “Boshtit të Rezistencës” dhe mbi të gjitha në lidhje me Kinën dhe Rusinë. Këto dy vende tani do të forcojnë vetëm marrëdhëniet e tyre me Iranin, vendi që ka sfiduar në mënyrë efektive dhe publikisht vendin më të fortë në botë.

Synimi i një baze me mijëra oficerë dhe ushtarë nga qindra kilometra larg dhe duke shmangur qëllimisht viktimat njerëzore tregon një vetëbesim të jashtëzakonshëm në prodhimin e raketave të tyre në Iran. Irani ka treguar forcën dhe aftësinë teknike për të bombarduar bazën më të fuqishme amerikane në Irak me raketa precize dhe tani ka treguar dy herë mëshirë duke mos vrarë ushtarakët amerikanë.

Hera e parë ishte në qershor 2019 kur Irani nuk pranoi të rrëzonte një aeroplan spiun amerikan që transportonte 38 oficerë që kishin shkelur hapësirën iraniane gjatë “luftës së Tankerit”. Hera e dytë ishte dje kur Irani vendosi me qëllim që të mos bombardonte vendet me njerëz në bazën e Ayn al-Asadit në Irak, shtëpinë e mijëra oficerëve amerikanë, britanikë, kanadezë, norvegjezë, belgë dhe holandezë. Irani përdori raketa precize për të goditur objektivat specifike ushtarake për të shmangur viktimat njerëzore, në kontrast me vendimin e Trump për të vrarë një komandant Iranian (Abu Mahdi al-Muhandes) dhe një gjeneral dhe diplomat iranian në një mision paqeje (Kasem Sulejmani).

Goditja iraniane në bazën ushtarake Ayn al-Asad ekspozoi dobësinë e radarëve më të sofistikuar dhe raketave përgjuese në arsenalin e SHBA. Presidenti Trump ka kohë që është mburrur për këto mjete si “më të mirët në botë”. Por sistemi mbrojtës amerikan në bazën Irako-Sh.B.A në Al-Anbar (në perëndim të Irakut) ishte e paaftë të përgjonte qoftë edhe një nga 13 raketat balistike të nisura. Pasojat e këtij akti të vetëm janë shkatërruese si për industrinë e armatimit amerikan, ashtu edhe për politikën e jashtme amerikane në Lindjen e Mesme.

Ky sulm u ka treguar aleatëve amerikanë në rajon që qindra miliardë dollarë që ata kanë investuar për armët amerikane janë një mbrojtje e pamjaftueshme kundër Iranit. Këto vende tani e kuptojnë se nuk kanë asnjë pengesë të vërtetë kundër një sulmi iranian. Ky realizim do t’i shtyjë armiqtë tradicionalë të Iranit në Lindjen e Mesme të anashkalojnë dallimet e tyre dhe të marrin rrugën për në Teheran për të rifituar lidhjet e mira me “Republikën Islamike”. Nuk duhet të përjashtohet që shumë vende do të joshen të blejnë raketa precize iraniane që duhet të jenë shumë më të lira se ato shumë të shtrenjtat të prodhuara në SHBA.

Presidenti Trump dërgoi gjithashtu një sinjal të gabuar kur njoftoi: “SHBA nuk kanë nevojë për naftë të Lindjes së Mesme”. Kjo deklaratë është marrë nga shumë liderë të Lindjes së Mesme duke treguar mungesën e oreksit të qeverisë amerikane për të mbrojtur interesat e tyre pasi shumë nga këto regjime e mbështesin buxhetin e tyre vjetor mbi të ardhurat e naftës.

Kjo na sjell në një pikë tjetër të rëndësishme: Kërcënimi i Trumpit për aftësinë bërthamore të Iranit. Pas bombardimeve të Ayn al-Asadit, është e qartë që SHBA nuk do të përfshihen në bombardimin e Iranit kurdo në të ardhmen. Shtetet e Bashkuara kanë aftësinë shkatërruese ushtarake, kështu vepron edhe Irani. Mësimi i nxjerrë nga bombardimet iraniane është se Irani është i gatshëm të bombardojë dhe godasë me shpejtësi objektivat amerikane. Prandaj, bombardimi i Iranit është jashtë tryezës së mundësive. Sidoqoftë, Irani që zhvillon aftësinë e tij bërthamore është në tryezë. Teherani ka mundësi të njoftojë zhvillime të reja në këtë fushë ndërsa i afrohemi përvjetorit të revokimit të SHBA nga angazhimi i tij prillin e ardhshëm.

Irani nuk ka zgjidhje tjetër veçse të tërhiqet tërësisht nga marrëveshja bërthamore për shkak të paaftësisë dhe mosgatishmërisë së nënshkruesve evropianë të marrëveshjes së Iranit (i njohur si JCPOA) për të respektuar angazhimet e tyre, për t’i ofruar Iranit ndonjë alternative dhe për të përballuar shfuqizimin e njëanshëm të Trump nga detyrimet e traktatit amerikan. Një njoftim i tillë do të jetë “dhurata” iraniane për Trump për fushatën e tij të ardhshme elektorale, duke siguruar municion politik për kundërshtarët politikë të Trump.

Trump me fuqinë e tij ka bërë gjithçka për të unifikuar Iranin pas udhëheqësve të tyre duke vendosur sanksione ndaj popullit iranian dhe duke vrarë gjeneralin e tyre. Irani ka luajtur me sanksionet e SH.B.A.-së me shkathtësi kur sulmoi çisternat në ngushticën e Hormuzit, duke marrë mbështetje publike për regjimin dhe duke nxitur ndjenjën nacionaliste. Vrasja amerikane ndaj Kasem Sulejmani nxori miliona iranianë në rrugë dhe e unifikoi Iranin nën një flamur: kthimin e dinjitetit, fuqisë dhe sovranitetit iranian. Vetëm Trump mund të kishte arritur një qëllim kaq kritik, duke rigjeneruar regjimin iranian në momentin e duhur dhe më të nevojshëm.

Thirrja e Trumpit që NATO të marrë përsipër përgjegjësinë e saj në Lindjen e Mesme është interpretuar në rajon si tregues i një rënie serioze të hegjemonisë amerikane. Presidenti amerikan po tregon paaftësinë ose gatishmërinë e tij për t’u marrë me punët e Lindjes së Mesme. Kjo mund të reflektojë paaftësinë e këshilltarëve të tij, ose një vendim strategjik të SH.B.A.-së për të hequr dorë nga ndikimi i tij.

Irani tregoi fuqinë e tij në rajon si një vend i aftë të përballet me SH.B.A.-në në momentet më të vështira në shtetin e tij. Nuk ka dyshim se 40 vitet e sanksioneve amerikane ndaj “Republikës Islamike” ishin një fiasko totale për sanksionet me “presionin maksimal” të Trump. Do të ishte e vështirë të imagjinohet rezultati nëse Irani nuk do të ishte nën këto sanksione gjatë gjithë këtyre viteve.

Aleati kryesor i SHBA në Lindjen e Mesme, Izraeli, po i shikon ngjarjet me shumë përqendrim. Kërcënimi i Iranit për të goditur SHBA ose Izraelin është sot i vërtetë. Jo vetëm kaq, ndër vite, Irani u ka dërguar këto raketa precize partnerëve të tij në Lindjen e Mesme. Irani (ose aleatët e tij) tregoi aftësinë e tij në sulmin më të ndërlikuar dhe të koordinuar ndonjëherë, siç dëshmohet gjatë shkatërrimit të objektit të naftës në Arabinë Saudite. Dronet dhe raketat precize të lëshuara nga qindra kilometra larg goditën njëkohësisht objektivin e tyre. Ky sulm spektakolar u pohua nga Jemeni, vendi më i varfër në Lindjen e Mesme që rregjistroi furnizimin dhe hakmarrjen e tij me armë vetëm vitet e fundit. Po në lidhje me Hezbollah, aktori i pajisur plotësisht dhe i trajnuar shumë, por një aktor jo-shtetëror i parregullt me ​​përvojë 38 vjeçare? Hezbollahu ka marrë raketa precize nga Irani dhe i vendosi ato në kufijtë nëntokësor siriano-libanezë nën zinxhirin malor në silos. Bombardimi në Iran i bazës së mbizotëruar nga SH.B.A. në Irak shënon fundin e luftës Izrael-Hezbollah. Izraeli mund të shohë se sa të aftë janë Irani dhe aleatët e tij. Ndoshta duhet të fillojë të mendojë për një qasje të ndryshme ndaj palestinezëve.

Presidenti amerikan, i cili premtoi t’i jepte fund “luftërave të pafund” vrau komandantin irakian Abu Mahdi al-Muhandes dhe Gjeneral Majorin iranian Kasem Sulejmani duke besuar se ai mund të fitonte kontrollin e Irakut dhe të arrijë ndryshimin e regjimit në Iran. Në prag të nxitjes së një lufte të madhe, Trump ka humbur në mënyrë spektakolare Iranin dhe është gati të humbasë edhe Irakun.

“Pajisjet e bukura ushtarake nuk sundojnë botën, njerëzit sundojnë botën dhe njerëzit e duan SHBA-në jashtë rajonit”, tha Ministri i Jashtëm i Iranit Javad Zarif. Presidenti Trump nuk ka shumë njerëz në Lindjen e Mesme në anën e tij, madje as midis aleatëve të tij, udhëheqësit e të cilëve janë fyer vazhdimisht. Irani nuk mund të ketë ëndërruar për një President më të mirë për të rinovuar pozicionin e tij brenda vendit dhe atë rajonal. Të gjithë aleatët e Iranit janë të gëzuar, duke qëndruar pas “Republikës Islamike” që përmbushi premtimin e saj për të bombarduar SHBA. Një “Lindje e Mesme e Re” do të lindë; nuk do të jetë “Made in USA” por “Made in Iran”. Le të shpresojmë se epoka e luftënxitësve ka mbaruar. Ka ardhur koha të njohim dhe të mbështetemi në diplomacinë inteligjente në çështjet botërore./Gazetaimpakt/ ejmagnier/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne