Nga Elijah J. Magnier

Për herë të parë në historinë moderne, një aktor joshtetëror – Hezbollahu – ka vendosur me sukses frenimin mbi një nga ushtritë më të frikshme në botë, Forcat pushtuese izraelite (IOF) dhe forcën ushtarake më dominuese në Lindjen e Mesme. Kapaciteti i Hezbollahut për t’i shkaktuar dëme të konsiderueshme Izraelit e ka detyruar këtë të fundit të njohë aftësitë e tij, duke çuar në një ndryshim të rëndësishëm në balancën strategjike të fuqisë. Duke përdorur raketa dhe drone të lira, Hezbollahu ka rifituar epërsinë dhe ka ekzekutuar një hakmarrje të llogaritur kundër Izraelit, edhe pse forcat e SHBA-së dhe NATO-s janë mobilizuar në mbrojtje të Izraelit. Pavarësisht kësaj, kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu pretendoi se IOF kishte nisur me sukses një sulm parandalues ​​kundër Hezbollahut, duke parandaluar gjoja lëshimin e mbi 1,000 deri në 6,000 raketa të drejtuara në Tel Aviv. Megjithatë, nuk u vunë re asnjë shpërthim dytësor, as nuk pati viktima të konfirmuara të Hezbollahut midis njësive të lëshimit të raketave ose rojeve të magazinës që thuhet se ishin në shënjestër dhe u vranë në sulmet izraelite. Ky artikull shqyrton se si Hezbollahu ka krijuar parandalimin, mungesën e besueshmërisë së pretendimeve të Izraelit për veprime parandaluese dhe implikimet më të gjera për Lindjen e Mesme.

Vendosja e Parandalimit
Veprimet e fundit të Hezbollahut kanë shënuar një ndryshim të rëndësishëm në dinamikën e fuqisë së rajonit. Duke lëshuar 320 raketa dhe drone përtej kufirit libanez dhe duke synuar zonat mbi 100 kilometra në brendësi, duke përfshirë veriun e Tel Avivit, Hezbollahu demonstroi aftësitë e tij ushtarake. Këto sulme pasuan kolapsin e bisedimeve të negociatave në Katar dhe erdhën gjatë rifillimit të parashikuar të negociatave në Kajro.

Bombardimi i Hezbollahut ndaj pozicioneve strategjike ushtarake izraelite thellë brenda vendit pasqyroi aftësitë e tij të sakta të inteligjencës dhe aftësinë e tij për të anashkaluar sistemet e sofistikuara të përgjimit të raketave të Izraelit. Gama mbi 100 kilometra e sulmit të Hezbollahut pasqyroi shkeljen e Rregullores së Angazhimit nga Izraeli, që e pa Izraelin të bombardonte periferinë e Bejrutit të Dahiyeh dhe të vriste një nga komandantët e Këshillit Xhihadist të Hezbollahut, Fuad Shukr. Pavarësisht kërcënimeve izraelite, sulmet hakmarrëse të Hezbollahut nënvizuan gatishmërinë e tij për të vepruar, duke krijuar një fazë të re parandalimi.

Pretendimet e dyshimta të Netanyahut për sulme parandaluese.
Pretendimi i Netanyahut se një sulm parandalues ​​nga IOF kishte shkatërruar pozicionet e Hezbollahut për lëshimin e raketave dhe parandaloi një sulm në Tel Aviv është pritur me skepticizëm. Sipas Netanyahu, sulmi supozohet se shkatërroi mbi 1,000 deri në 6,000 raketa, por nuk arriti të shkaktojë viktima të rënda në njësitë e specializuara të Hezbollahut. Megjithatë, përgjigja e menjëhershme e Hezbollahut, e cila përfshinte lëshimin e qindra raketave dhe dronëve, sfidon narrativën e Izraelit.
Nëse sulmi parandalues ​​i Izraelit do të kishte neutralizuar me të vërtetë aftësitë e Hezbollahut për lëshimin e raketave, breshëria hakmarrëse e Hezbollahut do të kishte qenë e pamundur. Shkalla dhe saktësia e sulmeve të mëvonshme të Hezbollahut tregojnë se sulmi i Izraelit nuk arriti nivelin e suksesit që pretendoi Netanyahu. Përgjigja e përgatitur prej kohësh tregon se infrastruktura ushtarake dhe kapaciteti operacional i Hezbollahut mbeten kryesisht të paprekura, duke kundërshtuar drejtpërdrejt pohimet izraelite për një goditje gjymtuese ndaj forcave të Hezbollahut.

Arsenali i Hezbollahut dhe kufizimi taktik.
Izraeli ka pohuar prej kohësh se Hezbollahu posedon një arsenal të gjerë raketash, me vlerësime që arrijnë deri në 250,000 raketa, duke përfshirë municione të drejtuara me saktësi me rreze të shkurtër, të mesme dhe të gjatë. Duke pasur parasysh përmasat e mëdha të këtij arsenali, shkatërrimi i 1,000 apo edhe 6,000 raketave nuk do të dëmtonte në mënyrë kritike aftësinë e Hezbollahut për të zhvilluar luftë ose për t’u hakmarrë. Sulmet parandaluese në shkallë të gjerë nga Izraeli do të ishin të pamjaftueshme për të shqetësuar aftësitë sulmuese të Hezbollahut në tërësi.

Në këtë shkëmbim zjarri, Hezbollahu u përmbajt nga përdorimi i raketave të tij precize me rreze të mesme dhe të gjatë, duke i rezervuar ato për angazhime të ardhshme. Ky kufizim strategjik nënvizon menaxhimin e kujdesshëm të arsenalit të Hezbollahut, duke zgjedhur në vend të kësaj të përdorë raketa dhe drone më të vjetra dhe më pak të sofistikuara. Edhe me qindra raketa, Hezbollahu ishte në gjendje të shkelte në mënyrë efektive mbrojtjen izraelite, duke ilustruar më tej kapacitetin e tij për të kryer sulme të rëndësishme hakmarrëse pa shteruar asetet e tij më të avancuara.

Saktësia taktike dhe justifikimi i dobët i Izraelit
Pretendimet e sulmeve parandaluese të Izraelit mbështeten në supozimin se neutralizimi i pozicioneve të Hezbollahut për lëshimin e raketave do të zvogëlonte ndjeshëm kërcënimin e tij. Megjithatë, hakmarrja e shpejtë dhe e fuqishme e Hezbollahut e minon këtë justifikim. Hezbollahu ka zhvilluar një rrjet të gjerë të depove të fshehura të raketave, bunkerëve nëntokësorë dhe lëshuesve të lëvizshëm, duke e bërë jashtëzakonisht të vështirë për Izraelin ose aleatët e tij perëndimorë zbulimin dhe shkatërrimin e tyre paraprakisht.

Në hakmarrjen e tij, Hezbollahu gjithashtu përdori në mënyrë efektive dronët, duke demonstruar sofistikimin e tij operacional. Çdo dron kërkon të paktën tre personel për të operuar, dhe lëshimi i dhjetëra dronëve njëkohësisht kërkon një numër të madh militantësh. Pavarësisht përpjekjeve të zbulimit të Izraelit dhe Perëndimit, Hezbollahu ishte në gjendje t’i kryente këto operacione pa u zbuluar. Dronët ka të ngjarë të jenë lëshuar nga pozicione të fshehura si shpella ose objekte nëntokësore, duke i bërë ato pothuajse të pamundura për Izraelin t’i kapë ose t’i pengojë.

Llogaritjet strategjike dhe “boshti i rezistencës”
Përmbajtja e vendosur, por e llogaritur e Hezbollahut në ndalimin e raketave të tij më të avancuara është një mekanizëm i fuqishëm parandalues. Ky vendim strategjik i sinjalizon Izraelit se Hezbollahu ruan kapacitetin për një përgjigje shumë më shkatërruese nëse konflikti përshkallëzohet më tej. Udhëheqja e Hezbollahut e kupton rëndësinë e mbajtjes së një qëndrimi të besueshëm parandalues, duke siguruar që Izraeli të mbetet i kujdesshëm për provokimin e një lufte gjithëpërfshirëse që mund të dëmtojë rëndë infrastrukturën dhe asetet e tij ushtarake.

Përgjigja e Hezbollahut zbuloi gjithashtu një aspekt thelbësor të “Boshtit të Rezistencës” – aleancën informale midis Iranit, Hezbollahut dhe forcave të tjera rajonale që kundërshtojnë Izraelin. Hakmarrja e pavarur e Hezbollahut tregoi se këto grupe nuk kanë nevojë domosdoshmërisht të koordinojnë sulmet e tyre për të sfiduar në mënyrë efektive Izraelin në disa fronte njëkohësisht. Ky veprim i pavarur i Hezbollahut e ktheu fokusin përsëri në konfliktin e vazhdueshëm në Gaza dhe Palestinë, duke larguar vëmendjen nga tensionet më të gjera rajonale që ishin krijuar muajt e fundit.

Implikime më të gjera në Lindjen e Mesme
Hakmarrja e Hezbollahut jo vetëm që ndryshoi llogaritjet strategjike të Izraelit, por gjithashtu ndihmoi në zhdukjen e tensionit rajonal që ishte krijuar gjatë muajve të fundit. Përshkallëzimi i Netanyahut kundër kryeqyteteve të shumta të Lindjes së Mesme kishte sjellë mijëra trupa të tjera perëndimore në rajon, duke ngritur spektrin e një konflikti më të gjerë që SHBA-ja dëshironte ta shmangte. Duke ekzekutuar sulmin e planifikuar hakmarrës, Hezbollahu riktheu qendër të vëmendjes në Gaza, duke minuar narrativën e Netanyahut se vetëm ai mund ta mbronte Izraelin nga armiqtë e tij të shumtë.

Që atëherë, SHBA-të i kanë dërguar një mesazh Libanit duke treguar se Izraeli e konsideron situatën të de-përshkallëzuar, duke sugjeruar që udhëheqja izraelite e njeh frenimin e Hezbollahut. Ngurrimi i Izraelit për të përshkallëzuar më tej sugjeron se hakmarrja e Hezbollahut ka rivendosur rregullat e angazhimit që Izraeli kishte shkelur me bombardimin e Bejrutit. Kjo nënvizon ndikimin e thellë të veprimeve të Hezbollahut në peizazhin gjeopolitik të rajonit.

Krijimi i frenimit të Hezbollahut kundër Izraelit shënon një moment historik të rëndësishëm në konfliktin e vazhdueshëm midis dy palëve. Aftësia e grupit për të nisur sulme të sakta thellë në territorin izraelit e ka detyruar Izraelin të pranojë aftësitë ushtarake në rritje të Hezbollahut. Pretendimet e Netanyahut për një sulm të suksesshëm parandalues ​​kundër Hezbollahut janë të mbushura me mospërputhje, siç tregohet nga hakmarrja e shpejtë dhe efektive e Hezbollahut.

Ndërsa Hezbollahu vazhdon të mbledhë përvojë dhe të testojë mbrojtjen e Izraelit, balanca e fuqisë në rajon po ndryshon. Izraeli mbetet një forcë e frikshme ushtarake, por aftësitë në rritje të Hezbollahut sugjerojnë se çdo konflikt i ardhshëm do të jetë shumë më shkatërrues për Izraelin sesa angazhimet e mëparshme që nga viti 1967. Tani për tani, Hezbollahu ka rifituar dorën e sipërme, duke dëshmuar se një aktor joshtetëror mund të sfidojë një nga ushtritë më të fuqishme në botë dhe dalin me leva strategjike.