Nga: Philip Giraldi
04 nëntor 2019 “Shtëpia e Pastrimit të Informacionit” – Ekziston një ironi e caktuar në dëshirën e shprehur shpesh të Presidentit Donald Trump për t’u tërhequr nga luftërat e pafund që kanë karakterizuar të ashtuquajturën “luftë globale kundër terrorit” të iniciuar nga George W. Bush në 2001. Problemi është se Trump ka shprehur ndjenja të tilla si kur ishte duke kandiduar për këtë detyrë, madje edhe javën e kaluar, por pa realizuar asgjë për të sjellë ndryshime. Në fakt, “tërheqja” e tepruar nga Siria doli të ishte më shumë si zhvendosje e pasurive ekzistuese ushtarake, me ushtarë që lëviznin nga kufiri verior i Sirisë për të marrë pozicione të reja për të vazhduar kontrollin mbi fushat e naftës Irakiene në juglindje të vendit. Në të vërtetë, numri i ushtarëve amerikanë në Siri mund të jetë rritur me të vërtetë duke u transferuar njësitë e blinduara nga baza e tyre në Irak.
Të gjitha karakteristikat e tërheqjes së Trump nga Siria mund të ketë qenë për shkak të presionit nga kongresi dhe media, të cilët ishin duke treguar se si largimi i trupave amerikane ishte një gabim i rëndë, por nëse kjo është e vërtetë, është një haraç që vjen injoranca e Solonëve të Amerikës mbi Potomac dhe anëtarët që bëjnë jehonën e tyre me dy parti miope. Në të vërtetë, kapja në burimet siriane të naftës nuk ka kuptim, ashtu si lufta në veri nuk shërbeu për asnjë qëllim. Prodhimi i naftës nuk është i mjaftueshëm për të paguar për pushtimin, edhe nëse nafta është vjedhur dhe shitur me sukses në asnjë mënyrë nuk është një siguri pasi pjesa tjetër e botës duke veçuar Izraelin e konsideron atë si pronë të Damaskut.
Dhe për të qenë të sigurt, kritikuesit e kongresit dinë gjithçka për fituesit dhe humbësit. Media kryesore ka qenë e mbushur me histori marrëzie të pafund, duke përfshirë pretendimet se Rusia, Irani dhe Siria ishin të gjithë fitues për shkak të tërheqjes amerikane ndërsa promovimi i demokracisë neoliberale në Lindjen e Mesme ka pësuar një humbje dhe Izraeli tani është nën kërcënim. Dhe, natyrisht, Shtetet e Bashkuara kanë turpin e tyre si tradhëtarë të një aleati tjetër, kurdët, teksa gjithashtu humbet të gjithë besueshmërinë në të gjithë botën. Askush nuk ka, sigurisht, ekzaminoi asnjë prej pretendimeve të bëra nga turma ndërhyrëse. Mënyra si Rusia ka fituar në marrjen përsipër të një shteti klient, i cili nuk mund të përballojë, ose Irani në mbajtjen e një pranie ekstraterritoriale që bombardohet rregullisht nga Izraeli, nuk është aspak e qartë.Presidenti al-Asad ndërkohë ka detyrën jo aq të lakmueshme për ta bashkuar vendin e tij. Ndërkohë kurdët do të arrijnë duke ulur pretendimet në marrëveshjet e tyre me Sirinë dhe Turqinë me Rusinë duke shërbyer si garant i marrëveshjes.
Arsyet e vërteta për të mbajtur një prani ushtarake amerikane në Siri të gjitha kanë të bëjnë me Izraelin, i cili ka mbështetur për një kohë të gjatë një copëzim të këtij vendi në pjesët përbërëse të tij, si për ta dobësuar atë si kundërshtar, ashtu edhe për t’i dhënë mundësi shtetit hebre të vjedhë akoma më shumë tokën e tij, që ta përfshijë rajonin prodhues të naftës me popullsi të paktë. Izraeli gjithashtu dëshiron një prani të fortë ushtarake amerikane në Siri për të parandaluar Iranin që ta kthejë atë në një bazë për sulme përtej kufirit, një perspektivë e pamundur por ajo që ka rezonuar me Kongresin e Sh.B.A. Në të vërtetë, ndalimi i Iranit është arsyeja më e përmendur nga Uashingtoni dhe Tel Avivi për ndërhyrje amerikane në Siri, ku nuk ka asnjë interes tjetër real përveç një dëshire të dukshme të çmendur për të larguar Presidentin Bashar al-Asad.
Në fakt, të gjitha trazirat në lidhje me atë që mund ose nuk mund ta bëjë Trump, plus vrasjen e liderit të ISIS Abu Bakr al-Bagdadi, i ka mundësuar Shtëpisë së Bardhë të ecë qetësisht përpara me objektivin e saj të madh të politikës së jashtme, që nuk është për çudi, duke shkatërruar Iranin. Më 28 tetor, Sekretari i Thesarit Steven Mnuchin ishte në Izrael, natyrisht, ku ai njoftoi në një konferencë shtypi me kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu se Shtetet e Bashkuara do të rritnin presionin ekonomik mbi Iranin dhe mbi programin e tij bërthamor, duke thënë se “Ne kemi bashkëpunuar në një fushatë presioni maksimal për sanksione. Ata kanë punuar, ata janë duke punuar, ata janë duke prerë paratë. Ne do të vazhdojmë të rritemi, më shumë, më shumë, më shumë … “Duke u kthyer te Netanyahu ai shtoi: “Unë thjesht erdha nga një drekë pune shumë produktive me ekipin tuaj. Ata na dhanë një mori idesh shumë specifike që ne do t’i ndjekim. “Netanyahu u përgjigj” : Kështu që unë dua t’ju falënderoj për ato që keni bërë dhe ju inkurajoj, Steve, të bëni më shumë, më shumë, shumë më tepër”.
Mnuchin Poodle, i cili nuk dukej se e dinte që Irani nuk ka një program të armëve bërthamore, iu referua raundit të fundit të sanksioneve, të shpallur në Uashington tre ditë më parë, të cilat synojnë qartë dhe po bëjnë të pamundur që Irani të përdorë ndërkombëtarët sistemin bankar për t’u angazhuar në çdo tregti. Për të arritur këtë objektiv, administrata Trump u përpoq të përjashtojë Iranin nga sistemi financiar global duke deklaruar se vendi është një “juridiksion i shqetësimit parësor të pastrimit të parave”.
Përcaktimi i ri, i cili vjen në krye të përcaktimit të ngjashëm të Zyrës së Kontrollit të Pasurive të Huaja (OFAC) për Bankën Qendrore iraniane, ku kërkon që bankat amerikane të kryejnë “kujdes të veçantë” për llogaritë e mbajtura nga bankat e huaja nëse vetë ato banka të huaja mbajnë llogari për Institucionet financiare iraniane. Zinxhiri i sanksioneve sekondare do të thotë që, në terma praktikë, bankat amerikane do të presin korrespondentët e tyre të huaj për të mbyllur çdo llogari të mbajtur në emër të bankave iraniane në mënyrë që të eliminojnë rrezikun e sanksioneve. Kjo do ta heqë më tej Iranin nga sistemi global financiar, pasi bankat e pakta të Iranit që nuk janë caktuar do ta kenë më të vështirë mbajtjen e llogarive jashtë vendit.
A jeni të lodhur nga gënjeshtrat dhe propagandat pa mbarim?
Përcaktimi i Thesarit të Iranit si juridiksion parësor i pastrimit të parave do të bëjë të pamundur për disa banka iraniane që merren ndërkombëtarisht të ruajnë atë që llogaritë e kufizuara jashtë shtetit vazhdojnë të jenë në dispozicion të tyre. Bllokimi i atyre llogarive, qoftë të mbajtura direkt nga iranianët ose përmes bankave të tjera, do të thotë që importuesit iranianë nuk do të jenë në gjendje të paguajnë për ilaç ose ushqim që vijnë në vend, të ashtuquajturat mallra humanitare që normalisht janë të përjashtuar nga sanksionet. Rregullorja e re OFAC siguron një kornizë për bankat që të vazhdojnë të mbajnë llogaritë iraniane duke paraqitur raporte të detajuara mujore, por dokumentet dhe procedurat e tjera janë me qëllim të rëndë dhe ka të ngjarë që disa banka ndërkombëtare do të jenë të interesuara të bëjnë përpjekjet për të përmbushur.
Atje është një skemë e koordinuar që po ndiqet për të rritur vazhdimisht dhe dënimi i popullit iranian u sugjerua gjithashtu të Mërkurën e kaluar kur administrata Trump u bashkua me gjashtë kombe të Gjirit Persik në sanksionimin e mbi dy duzinë korporatave, bankave dhe subjekteve që, siç pretendohej, ishin të lidhura me mbështetjen e Iranit të Hezbollahut dhe grupeve të tjera që Departamenti i Shtetit i përcakton si terroristë.
Në një deklaratë, Departamenti i Thesarit njoftoi se sanksionet shënuan “përcaktimin më të madh të përbashkët” deri më tani nga Qendra e synimeve të financimit të terrorizmit (TFTC) – e cila përfshin Bahreinin, Kuvajtin, Omanin, Katarin, Arabinë Saudite, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe SH.B.A. në Departamentin e Thesarit, disa nga ndërmarrjet e sanksionuara po mbështesnin financiarisht një degë të Trupave të Gardës Revolucionare të Iranit, të cilat SHBA e përcaktuan si një organizatë terroriste në fillim të këtij viti.
Sekretari i Thesarit Mnuchin, në turneun e tij në Lindjen e Mesme, theksoi se “Ky veprim tregon qëndrimin e unifikuar të kombeve të Gjirit dhe Shteteve të Bashkuara që Irani nuk do të lejohet të përshkallëzojë veprimtarinë e tij malinje në rajon.”
Mos bëni gabim, Shtetet e Bashkuara po kryejnë një luftë ekonomike kundër Iranit, i cili pa dyshim ka për qëllim ta bëjë popullin iranian aq të mjerë, saqë ata do të ngrihen në revoltë. Dhe dënimi i shqiptuar do të dëmtojë më të varfrin dhe më të dobëtin, dhe gjithashtu do të forcojë mbështetjen për regjimin sesa ta dobësojë atë. Jo vetëm që veprimi i Shtëpisë së Bardhë drejtohet kundër Iranit jo-imorale, por është gjithashtu i paligjshëm pasi Irani dhe Shtetet e Bashkuara nuk janë në luftë dhe Irani nuk kërcënon amerikanët në asnjë mënyrë. E gjithë afera është vetëm një shembull tjetër se sa e fuqishëm është zona elektorale, në këtë rast Izraeli, ku kanë shtrembëruar politikën e jashtme amerikane dhe e kanë drejtuar atë në drejtime të turpshme dhe që nuk shërbejnë për interes të besueshëm kombëtar./Gazetaimpakt/informationclearinghouse/
