Nga: Yasin Aktay
Unë kisha përmendur më parë se ligjërimi që pretendon se Partia qeverisëse për Drejtësi dhe Zhvillim (AK) është “opozita në pushtet” nuk vlen më. Kjo për shkak se forcat kombëtare që e shohin veten mbi njerëzit dhe ligjet janë shembur, fuqitë e tyre janë shkatërruar plotësisht. Nuk ka më asnjë pikë rezistence në vend që mund të përdoret si justifikim për detyrat që duhet të përmbushen. Opozita ekzistuese tani mund të paraqesë të gjitha argumentet e saj në një atmosferë demokratike diskutimi dhe të përballet me kundërshtarët e saj në zgjedhje. Eshtë e panevojshme të thuhet, po ky vetëm është një përfitim i madh për Turqinë.
Sidoqoftë, ndërsa diskutimi se Partia AK është një opozitë e rënë në Turqi në nivele të parties, normale gjatë mandatit të dytë të pushtetit, pse po vazhdon gjithnjë e më shumë në nivelin global? A e zbuloi Partia AK përfitimin politik të pretendimit se kombet e fuqishme të botës janë kundër nesh, se ne jemi të rrethuar nga armiq? Gjithashtu, a po tërhiqet vëmendja për fuqitë e huaja si një justifikim për të mbuluar dështimet brenda?
Së pari, të gjithë mund të garantojnë që Partia AK kurrë nuk ka nevojë për një justifikim për të shpjeguar atë që nuk ka mundur të arrijë pas operacioneve të suksesshme të zhvillimit që ka kryer gjatë kohës që ishte në pushtet.
Nga arsimi në shëndetësi, transporti në shërbime sociale, industria e mbrojtjes deri tek prodhimi i përgjithshëm industrial, strehimi në transformimin urban dhe niveli i të ardhurave kombëtare, kjo bëri që Turqia të përjetojë zhvillim pa ndalesë. Sidoqoftë, këto zhvillime po ndodhnin në Turqi ndërsa kishte zhvillime të tjera rreth nesh. Sidoqoftë, megjithëse Turqia gjithnjë ka adoptuar një qëndrim konstruktiv, ne kemi hasur në lëvizje armiqësore që synojnë Turqinë pikërisht për këto zhvillime. Pranvera Arabe nuk ishte një proces i filluar nga Turqia, por si pasqyrim i vullnetit të popujve, ishte një zhvillim që ne e respektuam. Këto procese e vendosën Turqinë në zemër të ndryshimit më të madh të shekullit. Si përgjigje, një bosht hipokritik anti-Turqi u zhvillua përmes grushtave çnjerëzore të shtetit kundër-revolucionit që u vunë në skenë. Eshtë e qartë se kush dhe çfarë vlerëson sot ky bosht përfaqëson në botë. Urdhri i tyre përfshin grushte, masakra, shkelje të të drejtave të njeriut, të gjitha llojet e skemave në botën islamike, pushtimin dhe korrupsionin. Kjo mënyrë kryen biznesin e saj pa provuar ndonjë çështje as me SHBA dhe as vendet e BE.
Ndërsa Turqia ishte e zënë me këmbëngulje në rrugën e saj, ajo pësoi disa përpjekje për grusht shteti Sh.B.A. si drejtuesin e këtij sistemi, dhe vendet e tjera si financuese. Thuhet se popullariteti i Presidentit Rexhep Tajip Erdogan në SHBA po bie, sepse ai është jashtëzakonisht autoritar. A është në të vërtetë rasti? Kur ka patur ndonjëherë SH.B.A. ndonjë problem me diktatorët?
Pse nuk ka ndonjë çështje me Abdel-Fattah al-Sisi, i cili masakroi në mënyrë brutale rreth 3,000 njerëz nga mesi i njerëzve të tij brenda një dite, dhe që vendosi sistemin më të tiranizuar në historinë botërore që nga momenti kur ai erdhi në pushtet?
Pse nuk ka ndonjë çështje me Princin e Kurorës së Arabisë Saudite Mohamed bin Salman, i cili pati një qytetar të tij të copëtuar në mënyrë të egër në copëza nga vrasësit e tij të punësuar në konsullatën e vendit të tij në Stamboll? Eshtë e qartë se problemi i Sh.B.A-së me Erdoganin është diçka tjetër. Eshtë e qartë se Erdogan nuk i pëlqen SH.B.A.-së, sepse ai është rezultat i demokracisë së vërtetë në Turqi. Kjo demokraci çon në vullnetin e njerëzve dhe vullneti i njerëzve nuk mund të anashkalojë mbështetjen e SHBA për një organizatë terroriste dhe ta zhvillojë atë si një kërcënim kundër Turqisë, një vend për të cilin i ka premtuar aleancë. Sh.B.A e kishte bërë këtë në vitet 1990. Ai zhvilloi të njëjtin proces në Irakun e Veriut, por askush në Turqi nuk ishte në gjendje të fliste kundër tij për vite me rradhë. Sidoqoftë, tani, Turqia nuk është i njëjti vend siç ishte në vitet 1990 dhe Erdogan nuk do ta anashkalonte kurrë një gjë të tillë.
Ndërkohë, Partia AK pothuajse do të akuzohet për një fjalim që Joe Biden bëri muaj më parë që doli në shtyp vetëm kohët e fundit. Sinqerisht, e pashë atë kohët e fundit gjithashtu. Nuk mund të ketë më asgjë të natyrshme. Cfarë ndryshimi mund të ketë midis të kritikuarit këtë tani dhe shtatë muaj më parë? Biden reflektoi shumë mirë një perceptim që nuk do të ndryshojë nga një ditë në tjetrën, dhe shpjegoi shumë mirë një seri politikash që janë rezultat i qartë i këtij perceptimi.
Në fjalën e tij, Biden deklaroi perceptimin e Sh.B.A-së për Erdoganin dhe përmendi se çfarë do të bëhet për ta shembur atë, pothuajse duke rrëfyer atë që ishte bërë deri më tani. A tha ai diçka që ne tashmë nuk e dimë? Jo. SHBA është ajo që mbështet Organizatën terroriste të Fetullah Gyleni (FETÖ), Partinë e Punëtorëve të Kurdistanit (PKK), Njësitë e Mbrojtjes Popullore (YPG) dhe Partinë e Unionit Demokratik (PYD), duke i bërë ata të kryejnë çfarëdo operacioni që dëshiron, sa herë që dëshiron, të përpiqet të destabilizojë Turqinë. Sh.B.A është ai që implementoi planin e Izraelit për të aneksuar plotësisht Jeruzalemin duke siguruar mbështetjen e pakushtëzuar të Izraelit, ndërsa Erdogan qëndron kundër tij.
A është këtu çështja dhe objektivi Erdogani apo Turqia?
Le ta pyesim këtë në një mënyrë tjetër: A do të preferonin SHBA ose BE një administratë më demokratike në Turqi në vend të Erdoganit, apo do të dëshironte që Turqia të largohej nga modeli i saj, i cili frymëzon revolucionet arabe, a do ta dëshironte rajonin, përfshirë Turqinë, për ta përçarë më tej? A dëshiron Uashingtoni një d/iktator të vërtetë, i cili është i shurdhër për klithmat e njerëzve të tij dhe nuk interesohet për plaçkitjen e Atdheut Turk në Detin Mesdhe?/GazetaImpakt//yenisafak/
