Nga Rachel Hamdoun
Çdo vit, të hënën e dytë të tetorit, njerëzit në Shtetet e Bashkuara përkujtojnë atë që njihet si “Dita e Kolombit” që shënon themelimin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Kohët e fundit, ajo u ndryshua – pas trazirave indigjene – dhe u emërua ‘Dita e Popujve Indigjenë’.
Kështu, çdo vit, fiset vendase indigjene në SHBA vajtojnë humbjen e atdheut dhe paraardhësve të tyre amtare nga duart e udhëtarëve evropianë, të cilët u përplasën me një tokë dhe në natyrën e tyre eurocentrike dhe vendosën ta quajnë atë të tyren.
Nga ana tjetër amerikanët e festojnë këtë gjenocid, që është edhe festë në vend.
Këtë vit, ajo përkon me përvjetorin e parë të gjenocidit në Gaza, të cilit historia – përsëri – ka për t’i dhënë meritat Amerikës.
Eksploruesi italian i kthyer në kolonizator Christopher Columbus (Cristoforo Colombo) lundroi nga Evropa përtej Atlantikut dhe “zbuloi” tokën që ai e quajti Bota e Re.
Me ndihmën e Doktrinës së Zbulimit në 1492, një dokument që pretendonte se territori i pabanuar mund të shpallet nga kushdo që e zbuloi si të tijin; Kolombi gëzonte fuqinë e vetëshpallur për të shkelur një tokë të banuar nga popujt vendas.
Kjo i hapi rrugën Manifest Destiny – ideja që euro-amerikanët në atë kohë ishin të destinuar të përhapeshin dhe pushtonin – duke justifikuar ideologjinë që vërtetonte zgjerimin territorial amerikan atëherë dhe tani.
Kolombi dhe pjesa tjetër e ndjekësve të tij plaçkitën në mënyrë sistematike tokën, përdhunuan gratë e saj, prishën traditat, vodhën burimet natyrore dhe zbatuan një politikë të plotë të tokës së djegur.
Popullsia e madhe e fiseve vendase, si Powhatan, Hopi dhe Navajo, ndër të tjera që variojnë në miliona, u fshinë nga harta brenda disa ditësh.
A tingëllon e njohur? Që nga 7 tetori 2023, Izraeli ka vrarë 41,272 palestinezë – duke përjashtuar trupat nën sasinë masive të rrënojave që mund të çojë numrin total të vdekjeve në mbi 180,000, sipas një studimi nga Lancet në korrik të këtij viti.
Fushata gjenocidale kundër popullit vendas të Palestinës, nga Akka në Al-Khalil, nga forcat kolonizuese të Izraelit të themeluara nga urdhrat amerikanë, është bërë pena që po rishkruan historinë e indigjenëve duke ripërcaktuar gjenocidin, këtë herë në toka të ndryshme dhe nje popull ndryshe.
Palestinezët, në duart e forcave pushtuese izraelite të stërvitura sipas politikave amerikane, janë vrarë, përdhunuar, plaçkitur, torturuar, skllavëruar, degraduar dhe privuar nga çdo e drejtë njerëzore që mund të mendohet.
Aty ku popujt indigjenë përballen me gjenocidin, padyshim që do të gjesh një dorë amerikane që orkestron telat dhe një kukull ndjek urdhrat.
Kompleksi ‘ne kundër tyre’ vazhdon të lulëzojë nga brezi në brez, nga politika në politikë dhe nga qeveria në ushtri – deri më sot.
Besimi i vetëshpallur i hegjemonisë hyjnore filloi 180 vjet më parë kundër fiseve vendase në Amerikë dhe është kthyer në një doktrinë që justifikon të gjitha dhe çdo taktikë lufte si një detyrë e dërguar nga Zoti për t’i shërbyer ‘drejtësisë’ dhe për t’i treguar botës të drejtën nga e gabuara. duke qenë një shembull i një mospërputhjeje të ligjit dhe rendit.
Këtë ideologji e shfaq SHBA-ja në çdo luftë që fërkon hundën dhe në çdo zjarr që ndez, nga Iraku në Afganistan dhe nga Sudani në Gaza.
Ata që dikur ishin kauboj në Perëndimin e Egër, tani janë të egër me uniforma të organizuara.
Kur u pyet në lidhje me shkeljet e të drejtave të njeriut, krimet e luftës dhe krimet kundër njerëzimit të kryera si nga trupat amerikane ashtu edhe nga forcat e regjimit izraelit, Departamenti i Shtetit e drejton narrativën e tij për të përdorur fraza si “ne po hetojmë” dhe “ne po e shqyrtojmë atë”. ” ose “nuk kemi ende informacion të mjaftueshëm për këtë”.
A nuk do të ishte cinike të pyesësh SHBA-në për krimet e kryera kundër civilëve indigjenë dhe për krimet që ndërtuan pikërisht tokën që ata e quajnë themeli i tyre?
Thënia se Amerika paguan për të luajtur nuk ka qenë kurrë më e vërtetë dhe dëshmohet përmes shumës bujare të parave që paguan për t’u përfshirë në vende të tilla si territoret e pushtuara nga Izraeli dhe Ukraina.
