Nga: Tahir Mahmoud
Përvjetori i ngjarjeve të 11 shtatorit zakonisht ngjall diskutime në lidhje me sulmet. Gjithashtu theksohet edhe reagimi i SHBA ndaj këtyre ngjarjeve duke vrarë rreth një milion njerëz në vende të ndryshme në mbarë botën.
Është e rëndësishme të shikohen rezultatet specifike të luftës së terrorizmit të Uashingtonit dhe se si dështimi i saj është i rrënjosur në aderimin e muslimanëve ndaj Sunetit Profetik dhe atë që Dr. Kalim Siddiqui e quajti si fuqia unike rigjeneruese e Islamit.
Dy dekada para 11 shtatorit, eksperti i shquar dhe profesori i Universitetit të Kolumbisë, Dr. Edward Said, filloi të informonte publikun global për armiqësinë mbizotëruese të shfaqur ndaj aktivizmit islam dhe muslimanëve në mediat e koorporatave perëndimore. Libri epik i Saidit, “Duke mbuluar Islamin”, i botuar në 1981, ishte shumë përpara kohës së tij.
Politikat e Uashingtonit pas 11 shtatorit thjesht konfirmuan pikat e ngritura nga Profesor Said si realitete të dukshme në sferat politike, sociale dhe ekonomike. Duke kujtuar këtë argument, le t’i kthehemi realitetit bashkëkohor global.
Në vitin 2001, ky realitet do të ishte shfaqur si mendim i dëshiruar. Njëzet e dy vjet pasi Uashingtoni nisi luftën e tij të terrorizmit, lëvizja globale islamike e papajisur, e nënfinancuar dhe e paorganizuar, ende arriti të manovrojë forcat e imperializmit perëndimor të lëshuara kundër saj.
Si dhe pse?
Menjëherë pas 11 shtatorit, muslimanët u përballën me fanatizëm dhe armiqësi të pamasë, sepse thjesht ishin muslimanë dhe ishin të vetëdijshëm për identitetin e tyre islamik. Gratë muslimane me hixhab dhe burrat me mjekër me lëkurë të errët ishin objektivi kryesor i inteligjencës amerikane. Edhe sikët nuk u kursyen sepse dukeshin si Osama bin Laden!
Mbikëqyrja masive e muslimanëve në pjesë të ndryshme të botës u bë normë dhe shkaktoi sulme të dhunshme ndaj vendeve dhe organizatave muslimane. Çdo krim ishte i justifikuar kur entiteti që sulmonte ishte një shtet perëndimor dhe përdorte kartën e “terrorizmit islamik”.
Çdo vlerë që institucionet dhe shtetarët perëndimorë pretendonin se mbështesnin u bë në mënyrë legjitime e pazbatueshme për muslimanët. Nga pyetja e akademikëve deri te reagimet, të gjitha metodat e pista pranoheshin nëse Islami dhe muslimanët do të konsideroheshin si kërcënime.
Edhe mendjet muslimane shiheshin si një zonë lufte.
Sipas Dr. Saba Mahmood, në vitin 2003, “Këshilli i Sigurisë Kombëtare të Shtëpisë së Bardhë (NSC) krijoi zyrtarisht një program të ri të quajtur “Përhapja e Botës Muslimane” me rreth 1.3 miliardë dollarë në dispozicion të tij (dhe me më shumë alokime në vazhdim). Një nga qëllimet e këtij projekti ishte “themelimi i shkollave islame që kundërshtojnë mësimet e medreseve tashmë famëkeqe fondamentaliste, reformimi i kurrikulave të shkollave publike dhe prodhimi mediatik (që përfshin themelimin e stacioneve televizive të radios dhe satelitit, prodhimin dhe shpërndarjen e emisioneve të bisedave islame…”
Çfarë rezultatesh strategjike globale arriti SHBA përmes politikave që nisi pas 11 shtatorit? Nga niveli politik në atë shoqëror, muslimanët arritën t’i rezistojnë sulmit masiv perëndimor.
Muslimanët nuk mbetën të padëmtuar por kjo pritej. Megjithatë, duke pasur parasysh numrin e madh të forcave dhe skemave të nisura kundër tyre në mbarë botën, muslimanët mbajtën pozicionin e tyre me ekuilibër dhe dinjitet të jashtëzakonshëm.
Regjimet perëndimore duhej të pranonin realitetin se lëvizjet islamike janë dhe do të mbeten forca kryesore socio-politike në vendet me shumicë muslimane. Ata u përpoqën t’i bashkonin, siç ishte rasti në Siri dhe t’i përdornin për axhendat e tyre të liga, por dështuan. Megjithatë, fakti është se Uashingtoni dhe zëvendësuesit e tij e kuptuan se për të arritur kudo në Azinë Perëndimore ata duhet të kamuflojnë ambiciet e tyre nëpërmjet aspiratave lokale islamike.
Ndërsa kjo çoi në lloje të tjera sfidash, kur merret parasysh tabloja më e gjerë në vitin 2023, Shtëpia e Bardhë duhej të “negocionte” me lëvizjen globale islame në të gjitha fushat.
Edhe e parë sipërfaqësisht, SHBA-ja duhej të hante sorrën dhe të negocionte me talebanët. Ajo duhej të largohej nga Afganistani në një mënyrë që mund të përshkruhet vetëm si poshtërim total.
Në raste të tjerë të rëndësishëm të luftës, dekada të tëra presioni perëndimor-sionist ndaj Hizbullahut në Liban, lëvizjet islamike palestineze, Jemen dhe Irani Islamik arritën pak ose aspak. Lëvizjet e rezistencës janë shndërruar nga lojtarë me ndikim në aktorë të fuqishëm rajonalë.
A mund të ishte imagjinuar në vitin 2001 që një shtet islamik (Irani) do të kryente sulme hakmarrëse kundër bazave ushtarake amerikane dhe do të mbetej i padëmtuar? Kjo është pikërisht ajo që ndodhi në janar 2020.
Pas vrasjes së gjeneralit Kasem Soleimani nga SHBA, Irani shkatërroi dy baza ushtarake amerikane në Irak. Edhe në kulmin e Luftës së Ftohtë, BRSS nuk mori guxim politik për të synuar drejtpërdrejt bazat ushtarake amerikane në afërsi të saj. Në rastin e Iranit, Uashingtoni duhej të gëlltiste arrogancën e tij dhe të fshihej pas mashtrimeve mediatike për të fshehur poshtërimin e tij. Ky ishte vërtet një ndryshim i paradigmës gjeopolitike dhe psikologjike me përmasa të mëdha.
Lufta në Ukrainë ndoshta ilustron më së miri peizazhin më të gjerë të dështimeve strategjike bashkëkohore amerikane. SHBA-ja ka shpenzuar triliona dollarë për mbikëqyrje, ndalim dhe sulme kundër muslimanëve në forma dhe zona të ndryshme. Megjithatë, imperializmi amerikan e gjen veten duke u përballur me sfidën e tij më të frikshme pikërisht në pragun e sferës së tij konvencionale gjeopolitike: Evropën Perëndimore. Për ironi, kjo sfidë është iniciuar nga një ent shtetëror jomusliman.
Sot, praktikat islame janë bërë pjesë përbërëse e mjedisit kryesor në shumë vende perëndimore. Ky ndryshim mund t’i atribuohet jo dashamirësisë së perëndimit, por përpjekjeve dhe sakrificave të zellshme të muslimanëve për të ruajtur identitetin e tyre islam.
Qoftë konsumimi i mishit hallall, lutjet ditore, ndërtimi i xhamive, mjekra apo mbajtja e hixhabit, të gjitha këto dikur ishin subjekt i presionit dhe mosmiratimit. Sot, ato përqafohen si normë. Muslimanët u mobilizuan në mënyrë efektive në nivele të ndryshme, duke zbuluar natyrën e vërtetë të strukturave shtypëse të cilat maskohen si kampione të lirisë dhe që supozohet se merren me sigurinë publike. Duke vepruar kështu, muslimanët ekspozuan natyrën cinike dhe makiaveliste të këtyre entiteteve.
Nga Edward Snowden te Julian Assange, shumë anëtarë jomuslimanë të shoqërive perëndimore dëshmuan se institucionet që pretendonin t’i mbronin ata nga “ekstremizmi islamik” ishin të korruptuara dhe autoritare. Ata ishin thjesht më të sofistikuar se vasalët e tyre në Arabinë Saudite apo Egjipt.
Muslimanët në shoqëritë perëndimore fituan mbi një numër të konsiderueshëm qytetarësh të cilët nuk e shohin më Islamin dhe muslimanët si kërcënim. Organizatat dhe tendencat anti-ndërhyrje dhe pro-muslimane të udhëhequra nga jomuslimanët në shoqëritë perëndimore janë bërë pjesë e kulturës kryesore socio-politike.
Nga Jeremy Corbyn në MB te Dimitri Lascaris në Kanada dhe Richard Boyd Barrett në Irlandë, muslimanët fituan aleatë me ndikim përtej zonës së tyre elektorale. Shoqëritë që i shihnin muslimanët si të pabesë dhe një kërcënim të vazhdueshëm sigurie, nuk kanë më pikëpamje të tilla.
Ndërsa mund të renditen disa disfata politike dhe gjeopolitike amerikane për shkak të mendjemadhësisë së saj imperialiste në botën e pas 11 shtatorit, shpërbërja kulturore dhe ideologjike e SHBA-së është një dimension edhe më i madh i prishjes së saj.
Konkretisht, shfaqja e Donald Trump ka zhdukur plotësisht fuqinë e butë amerikane në nivel global. Rritja e Trumpizmit politikisht dhe intelektualisht dëmtoi shumë nga regjimet “gung-ho” që përfshinin të ashtuquajturin “Koalicioni i të Vullnetit”.
Nga Franca në Suedi, grupimet socio-politike primitive të ngjashme me Trump-in, kanë çuar në një rrëmujë skenën e brendshme politike. Edhe pse për dekada këto regjime u përpoqën t’u lajnë trurin shoqërive të tyre, se muslimanët janë kërcënimi më i madh me të cilin përballen.
Nga një këndvështrim rreptësisht materialist, kryqëzata gjeopolitike perëndimore kundër botës muslimane duhet të kishte rezultuar në fitoren e tyre komode. Forcat e lëshuara kundër muslimanëve kishin një avantazh të qartë financiar, ushtarak dhe politik. Megjithatë, sot ato janë në rënie.
Aftësia e muslimanëve si “Umet” për t’i bërë ballë luftës masive të terrorit pas ngjarjeve të 11 shtatorit ishte e mundur vetëm falë fuqisë rigjeneruese të Islamit. Gjatë historisë, Islami ka qenë në gjendje të përthithë shoqëritë dhe gjeografitë për shkak të dinamizmit dhe thellësisë së tij, jo për shkak të forcës.
Siç theksohet nga William Cleveland dhe Martin Bunton në librin e tyre, Historia e Lindjes së Mesme Moderne, “për të paktën dy shekuj shumica e banorëve të perandorisë islame ishin jomuslimanë”. I gjithë miti i titulluar si “Islami u përhap me shpatë” nuk i reziston kërkimeve elementare.
Sot, në vendet ku lëvizjet islame gëzojnë njëfarë suksesi në kuptimin formal, kjo është për shkak të programeve dhe kornizës socio-politike që ato ofrojnë. Kundërshtarët e tyre janë në gjendje të mbajnë terren jo për shkak të mbështetjes popullore, por për shkak të mbështetjes masive ushtarake dhe financiare që ata marrin nga regjimet perëndimore.
Ndërsa bota e pas 11 shtatorit shkaktoi vuajtje të jashtëzakonshme mbi muslimanët, me zhvillimet që po përparojnë ngadalë në rendin shumëpolar në zhvillim, shumë muslimanë mund të dëshmojnë edhe një herë realitetin e ajeteve të mëposhtme kuranore:
“Ju është caktuar lufta, edhe pse është e urryer për ju; por mund të ndodhë që ju të urreni një gjë ndërsa ajo është e mirë për ju, dhe mund të ndodhë që ta doni një gjë ndërsa ajo është e keqe për ju; Allahu di e ju nuk dini”. [El-Bekare: 216]
Zbatimi praktik i ajetit të mësipërm mund të vërehet gjatë gjithë luftës jetësore të të gjithë Profetëve të dërguar nga Zoti i vetëm, Allahu.
Perandoria Romake mobilizoi të gjithë makinën e saj perandorake për të shtypur ndjekësit e Profetit Isa a.s (Jezus), vetëm për të parë Romën të adoptonte krishterimin si fenë e saj zyrtare, qoftë edhe vetëm në emër. Në përgjithësi, perandoria romake u shkatërrua ideologjikisht dhe psikologjikisht për shkak të përkushtimit të pamëshirshëm të ithtarëve të Profetit Isa (a.s.).
Mushrikët e Mekës nuk lanë gur pa lëvizur për ta mbajtur Gadishullin Arabik të zhytur në adhurimin e idhujve, megjithatë sot identiteti arab është sinonim i monoteizmit, qoftë ky koncepti musliman apo i krishterë i monoteizmit.
Shtetet e Bashkuara të Amerikës kaluan dy dekada duke zhvilluar luftëra kundër vendeve muslimane nën emërtimin e “anti-terrorizmit”. Qëllimi ishte të parandalonte lëvizjet islamike që të fitonin pushtet politik. SHBA përfundoi në vështirësi ekonomike, degradim ushtarak dhe humbje gjeopolitike. Kjo u arrit jo aq shumë nga fuqia e fortë muslimane, por përmes përkushtimit këmbëngulës të masave muslimane për kauzat islame, pavarësisht nga kostot.
Dy dekadat e fundit ofrojnë një mësim të madh për të shtypurit dhe shtypësit. Në planin afatgjatë fitojnë të shtypurit dhe humbin shtypësit.
Lutjet e tre kategorive nuk kthehen mbrapsht por hapen dyert e qiellit: agjëruesit derisa të prishë agjërimin, prijësi i drejtë dhe lutja e të shtypurit shkojne tek Allahu, dhe Zoti thotë: “Me fuqinë time, me siguri do t’ju ndihmoj në kohën e duhur” (Sunen el-Tirmidhi 3598). /GazetaImpakt/ Crescent.icit/
