Nga Alireza Niknam
Mediat amerikane gjithmonë përpiqen të ecin në përputhje me politikat aktuale amerikane. Ruajtja e hegjemonisë dhe imazhit të fortë që ekziston në botë nga Amerika është gjithmonë përgjegjësi e mediave të këtij vendi. Prandaj, sa i përket politikës së jashtme të SHBA-së për një çështje të cekët dhe të parëndësishme të Muxhahedin-e Khalq-it, këto media supozohet të lëvizin në të njëjtin drejtim dhe të ndjekin strategjitë e politikëbërësve të jashtëm amerikan.
Qasja autoritative dhe antidemokratike e politikanëve amerikanë ndaj Iranit pas fitores së Revolucionit Islamik dhe themelimit të Republikës Islamike të Iranit, ka treguar se zyrtarët amerikanë kërkojnë të minojnë Iranin Islamik dhe popullin e tij në çdo mënyrë të mundshme. Prandaj, politika e Shteteve të Bashkuara në lidhje me mbetjet e regjimit Pahlavi dhe grupet opozitare të Republikës Islamike, si Muxhahedin-e Khalq dhe kulti Rajavi, është të mbështesë këto grupe dhe të sulmojë në çdo rrethanë Iranin dhe iranianët që duan të ruajnë pavarësinë e tyre. Politikanët amerikanë e morën këtë strategji kur kuptuan se nuk mund të dominonin më Iranin Islamik siç bënin gjatë regjimit Pahlavi. Prandaj, në përpjekje për të dëmtuar popullin e Iranit, ata u bashkuan me armiqtë e SHBA-së dhe i përdorën ata në përputhje me politikat e tyre.
Mënyra se si zyrtarët amerikanë e trajtuan MEK-un që nga themelimi i saj vlen të merret në konsideratë. Qëndrimi antiimperialist dhe antiamerikan i Muxhedin-e-Khalq ishte parimi më themelor i manifestit të tij dhe një nga arsyet kryesore të ekzistencës së tij që nga themelimi i këtij grupi. Qasja antiimperialiste e MEK-ut, nëse jo më e rëndësishme dhe më e spikatur se islamizmi, të paktën dukej se kishte peshë të barabartë. Muxhahedinët njoftuan në një deklaratë të titulluar “Pritjet e inskenuara nga Republika Islamike” se: “Pritjet tona më të vogla nga Republika Islamike mund të përmblidhen në çrrënjosjen gjithëpërfshirëse të kontrollit të imperialistëve nga ky vend. A nuk janë imperialistët djajtë ndërkombëtarë të mishëruar të botës së sotme? Prandaj, parimet parësore të një organizate e cila bazohet në ideologjinë e Islamit dhe botëkuptimin e monoteizmit lidhen pikërisht me refuzimin e gjithanshëm të efekteve politike, ekonomike, ushtarake dhe kulturore të imperializmit global të udhëhequr nga SHBA-të.
Ky qëndrim ndaj imperializmit nga drejtuesit e MEK-ut e ktheu grupin në një nga armiqtë kryesorë të Shteteve të Bashkuara dhe Moxhahedin-e-Khalq shtoi në axhendën e tij vrasjen e qytetarëve amerikanë në Iran. Shtetasi i parë amerikan që ishte në listën e vrasjeve të MEK ishte koloneli Lewis Hawkins, këshilltari ushtarak amerikan në Iran. Hawkins u vra më 3 qershor 1973, në Teheran. Dy ditë më vonë, në 10 vjetorin e kryengritjes së popullit më 5 qershor 1963, Moxhahedin-e-Khalq lëshoi një deklaratë dhe mori përgjegjësinë për këtë vrasje. Në këtë deklaratë thuhet: “Ky ekzekutim ishte një përgjigje e vogël ndaj lumit të gjakut që vrasësit barbarë të Shahut derdhën në tokë nga trupat e të rinjve të Iranit në Teheran, Ahvaz dhe Sanandaj me urdhër të zotërinjve të tyre amerikanë. Ishte një përgjigje ndaj gjakut të kuq të spërkatur në rrugë në pesë qershorin e përgjakshme. Është një përgjigje ndaj pranisë së dhjetë mijë këshilltarëve amerikanë dhe anglezë në Iran. Ndërsa përgatitemi për betejën kundër imperializmit dhe mbi të gjitha imperializmit amerikan, ne nuk do të ulemi përballë krimeve në rritje të qeverisë”. Richard Holmes, ambasadori i atëhershëm i SHBA-së në Iran, e quajti këtë vrasje “një krim të pakuptimtë”.
Nuk ishte vrasja e fundit e këshilltarëve amerikanë. Dy vjet më vonë, më 21 maj 1975, nga anëtarë të MEK-ut u vranë edhe koloneli Paul R. Shaffer dhe nënkoloneli Jack H. Turner, shtetas amerikanë në Iran. Mojahedin-e-Khalq e quajti këtë atentat si përgjigje ndaj ekzekutimit të 9 të burgosurve politikë në burgun Evin. Në librin “Muxhahedin-e-Khalq nga themelimi deri në fund” thuhet se: “Menjëherë pas këtij operacioni të suksesshëm, një grua e panjohur (ndoshta Manijeh Ashrafzadeh Kermani) si zëdhënëse e Muxhahedin-e-Khalq-it thirri zyrën e “Associated Press” në Teheran dhe njoftoi se ekzekutimi i dy prej këshilltarëve të përmendur ishte një përgjigje ndaj vrasjes së 9 të burgosurve politikë nga policia muajin e kaluar”.
Megjithatë, atentati i tretë ishte pak më ndryshe nga atentati i mëparshëm. Ndryshe nga atentatet e mëparshme, Muxhahedin-e-Khalq nuk synonte ushtritë amerikane; në këtë atentat, të ndodhur më 28 gusht 1976, në sheshin Vosuq, Tehranno, u pushkatuan tre punonjës amerikanë të kompanisë “Rockwell International”. William C. Cottrell Jr, Robert R. Krongard dhe Donald G. Smith u qëlluan për vdekje nga Mohsen Tarighat dhe Mehdi Fathi, anëtarë të Muxhahedin-e-Khalq.
Këto ishin atentate që MEK-u kreu me sukses ndaj qytetarëve amerikanë në Iran. Disa atentate të tjera u bënë kundër ushtarakëve dhe civilëve amerikanë në Iran, të cilat dështuan dhe subjektet e atentatit mbijetuan.
Asnjë nga liderët e Revolucionit Islamik të Iranit nuk i miratoi këto vrasje dhe madje Imam Khomeini i ndaloi në mënyrë të përsëritur Muxhahedin-e-Khalq nga operacionet e armatosura, por çuditërisht, Mike Pompeo “vlerësoi thellësisht të gjitha aktivitetet” e këtij grupi gjatë vizitës së tij në Ashraf 3!
Këto atentate bënë që Shtetet e Bashkuara të vendosin Muxhahedin-e-Khalq në listën e organizatave të huaja terroriste (FTO). Megjithatë, politikat e Shteteve të Bashkuara në trajtimin e këtij grupi kanë ndryshuar me kalimin e viteve, dhe SHBA-ja duhej të shfrytëzonte fuqinë dhe kapacitetin e MEK-ut për të minuar Republikën Islamike të Iranit. Prandaj, pasi shpenzuan shumë dollarë, drejtuesit e MEK-ut arritën të heqin emrin e Muxhahedin-e-Khalq nga lista e organizatave terroriste.
Për më tepër, strategjia e medias kryesore amerikane, e cila është përgjegjëse për kanalizimin dhe organizimin ideologjik të medias amerikane duke pasur një audiencë të gjerë në të gjithë botën, është shoqëruar me politikat e jashtme të Shteteve të Bashkuara dhe megjithëse ruajtja e qëndrueshmërisë. Strategjia e forcave amerikane është konsideruar si politika e jashtme parësore e Shteteve të Bashkuara, dhe këto atentate kishin kaluar vijën e kuqe të qeverive amerikane në të gjitha epokat, mediat amerikane i mbuluan dhe nuk lejuan publikimin dhe ritregimin e ngjarjeve që çuan në vrasjen e këtyre gjashtë këshilltarëve.
Mbulimi e këtyre atentateve nga mediat tregon se qeveria amerikane dhe mediat e lidhura me të, po përpiqen ta përdorin këtë çështje kurdo dhe kudo që është e nevojshme për t’i shkaktuar dëm popullit Islamik të Iranit.
Muxhahedinët e Popullit të Iranit (PMOI), i njohur kryesisht si MKO (Organizata Muxhahedin-e Khalq), ishte një grup paraushtarak i themeluar në vitin 1965 në Iran. Pas përmbysjes së Mohammadreza Pahlavi dhe fitores së Revolucionit Islamik në vitin 1979, ky grup, duke pretenduar se ishte elementi kryesor në arritjen e Revolucionit Islamik, filloi të ngjallte armiqësi ndaj qeverisë së re islamike të Iranit. Në vitin 1981, MEK shpalli një revoltë të armatosur kundër Republikës Islamike të Iranit. Duke kryer disa operacione terroriste në përmasa të mëdha dhe të vogla, duke bërë më shumë se 17,000 martirë iranianëve. Dy operacionet më të rëndësishme të MEK ishin bombardimi i zyrës së kryeministrit dhe selisë së Partisë së Republikës Islamike (IRP) të Iranit, që shkaktoi martirizimin e presidentit, kryeministrit, kreut të Gjykatës Supreme të Republikës Islamike të Iranit dhe më shumë se shtatëdhjetë zyrtarë kryesorë të Iranit. Pas arratisjes nga Irani, Muxhahedin-e-Khalq u zhvendos në Irak dhe Saddam Hussein, diktatori i Irakut, e mirëpriti atë në gjirin e vendit të tij. Atje, ata morën armët kundër vendit të tyre dhe morën pjesë në dy operacione kundër Republikës Islamike të Iranit.
Në fillim të vitit 1988, Irani dhe Iraku pranuan një marrëveshje armëpushimi sipas kushteve të Rezolutës 598 të OKB-së. Megjithatë, nën iluzionin se mund të pushtonin Teheranin brenda pak ditësh, MEK, me mbështetjen e ushtrisë së Sadam Huseinit, sulmoi Iranin dhe kaloi kufijtë, duke kryer krime të egra dhe të pamëshirshme si varja dhe djegia e njerëzve të pafajshëm. Megjithëse pretendon të jetë pretenduesi i të drejtave të njeriut dhe alternativa legjitime ndaj Republikës Islamike të Iranit, MEK sot po bën çmos për të goditur Republikën Islamike të Iranit.
Pas rreth 25 vitesh qëndrimi në Irak dhe pas përmbysjes së regjimit baathist të Sadam Huseinit, MEK u dëbua nga ky vend dhe u vendos në Shqipëri me mbështetjen financiare të disa vendeve arabe dhe mbështetjen e drejtpërdrejtë të Shteteve të Bashkuara./GazetaImpakt/geopolitika.ru
