Nga Rosa Moro
Afrika dhe “Lufta e Shenjtë” kundër Islamit
Nga viti i themelimit të tij, “Izraeli” ka kërkuar aleatë dhe klientë në Afrikë, ashtu si dhe në pjesën tjetër të botës. Në vitin 2017, planifikoi të mbante një samit “Izrael”-Afrikë në Togo, në përputhje me samite në Evropë, Shtetet e Bashkuara, Rusinë ose Kinën. “Izraeli” bënte shpalljen se Netanyahu do të takonte ’25 liderë afrikanë’, por në fund, samiti nuk u mbajt sepse liderët afrikanë nuk konfirmuan pjesëmarrjen e tyre. Vendimet e vendeve afrikane mbështesin luftën palestineze dhe nuk lëvizin lehtë nga propagandizimi i zbukuruar i Sionizmit. Ata kuptojnë se Sionizmi është kolonializëm dhe ata vetë kanë vuajtur dhe vazhdojnë të vuajnë nga kolonializmi i pushtetesh perëndimore.
Deri në vrasjen e tij nga NATO në vitin 2011, Gaddafi udhëhoqi këtë mbështetje për Palestinën kundër “Izraelit”. Lideri libian shpalli shpesh se ai “nuk ka asgjë kundër hebrejve, por kundër Sionizmit” dhe për Sionizmin tha gjithashtu se “ai është pas çdo konflikti në Afrikë”. Sot, kjo mbështetje për Palestinën drejtohet nga Algjeria dhe Afrika e Jugut, e cila ka një histori shumë të re të apartheidit të saj, kështu që ata kuptojnë se si operon aparteidi sionist në Palestinë.
Kur Organizata e Unitetit Afrikan u transformua në Bashkimin Afrikan në vitin 2002, izraelitët përpiqeshin të vazhdonin me statusin e tyre të vëzhguesit, ashtu siç kishin në organizatën e mëparshme (e kontrolluar fort nga fuqitë koloniale), por një koalicion i vendeve në udhëheqje të Gaddafit i kundërvuri. Sot, “Izraeli” ende po përpiqet me çdo mjet të fitojë një status të tillë dhe Bashkimi Afrikan ende e refuzon deri më tani. Por Sionistët janë mjeshtër në rishkrimin e historisë, në pushtimin e mendjeve dhe zemrave me sharlatanëri të vazhdueshme.
Kevin Barrett, një studiues me një doktoratë në studimet Arabe, Islamike dhe Afrikane, pretendon se Shtetet e Bashkuara janë një “koloni e Sionizmit,” duke deklaruar se “lufta kundër terrorizmit” pas 11 shtatorit 2001, në vështrimin e tij, është një “luftë e shenjtë kundër Islamit”. Së bashku me kërkues të tjerë si James Petras dhe Stephen Sniegoski, Barrett argumenton se SHBA-ja, duke ndjekur “Luftën kundër Terrorizmit,” pajtohet me agjendën izraelite, ndoshta nën ndikimin e Sionistëve brenda dhe jashtë administratës së Bush-it. Kjo pajtim, sipas tyre, ka zbehur mbështetjen afrikane për rezistencën palestineze për shkak të përdorimit të shkëlqyeshëm të propagandës nga Sionizmi.
Zhvillimi i ndikimit izraelit shihet në marrëveshjet e tregtisë dhe shërbimeve me shumë vende afrikane, duke përqendruar shërbimet në siguri, shitjen e armëve, bujqësinë, teknologjinë dhe farmacitë. Kompanitë izraelite, private dhe të shtetit, angazhohen në shitjen e armëve dhe programe trajnimi për qeveritë dhe ushtritë afrikane. Është e rëndësishme të përkujtohet se çdo blerje nga “Izraeli” kërkon trajnime shtesë për operimin e armatimit, sistemeve të spiunazhit dhe mbikqyrjes. Së bashku, “Izraeli” ka dalë si një ekspert i shquar në luftën kundër terrorizmit, duke fituar mbështetjen e qeverive të sulmuara nga kjo fatkeqësi, si Kenia, Çadi, Mali dhe Niger, mes tyre. Në disa raste, si në Niger, kjo mund të jetë duke u ndryshuar me ardhjen e Rusisë, me të cilën Nigeri nënshkroi marrëveshje kundër terrorizmit në fillim të nëntorit.
Qeveria e Nigeris formalisht nuk ka lidhje diplomatike të hapura me “Izraelin”, ndryshe nga organizata rajonale ekonomike ECOWAS. Megjithatë, ka disa kompani private sigurie që operojnë lirshëm në vend për momentin. Siç paralajmëroi edhe Gaddafi, nuk duhet nënvlerësuar aftësinë e sionistëve për të përfshirë veten në konfliktet e kontinentit dhe për të përfituar nga to. Në raste kur qeveritë nuk vendosin lidhje të hapura diplomatike, kompanitë e tyre private e bëjnë këtë, dhe nëse ato ndalohen në ndonjë vend, puna e “sigurisë” bëhet nga organizata jofitimprurëse izraelite, siç është parë në shumë raste në të gjithë kontinentin, ku nën flamurin e ndihmës humanitare janë bërë tregti e armëve dhe materialeve të tjera si diamante dhe minerale, ose edhe spionazh.
Izraeli furnizon me armë, amunicion dhe trajnim të gjitha palët në konflikte. Ai nuk i furnizon vetëm qeveritë, por edhe grupet terroriste si milicia xhihadiste Al-Nusra, dhe punon për të siguruar “sigurinë” e grabitjes së kompanive të mëdha ndërkombëtare në vende të varfra, si Exxon Mobil në Guineën Ekuatoriale ose Chevron në Nigeri.
Pas operacionit të Hamas më 7 tetor, më 15 tetor, Africa Intelligence (AI) publikoi një histori që mund të shërbejë si tregues i bashkëpunimit të sigurisë izraelite me disa vende afrikane. Ministria e Sigurisë izraelite informoi qeverinë e Republikës Demokratike të Kongos se të gjithë trajnerët dhe teknikët izraelitë në Kongon duhej të ktheheshin menjëherë në shtëpitë e tyre më 9 tetor. Pati dy fluturime repatriimi më 15 dhe 20 tetor në vazhdimësi. Në total, AI afirmoi se qeveria izraelite kishte thirrur 360,000 rezervistë, një numër i madh për një “shtet” me një popullsi më pak se 10 milionë. Programet e drejtuar nga izraelitët, si trajnimi i mbikëqyrjes së dronëve në lindje të vendit dhe të tjera si trajnimi i qëllimit, papritur dhe çuditërisht u mbetën pa instruktorë.
Në Kongo, trajnerët izraelitë punuan kryesisht për Synergy GPM dhe Beni Tal Security (BTS), por edhe për Global CST dhe Mer Group, midis të tjerave. Disa nga trajnerët tërhiqën nga Kongo nuk ishin shumë të rinj, AI shpjegon, duke qenë në vende të tjera afrikane për vite para Kongos. Rreth 60 personel ushtarak izraelit mbetën në Kongo, pasi prania e tyre u konsiderua “e nevojshme”. Ndër ekspertët e dalluar ishin ata të Global CST, kompania private sigurie (një nënkompani e Mikal Defense, e përbërë nga shteti) e drejtuar nga Gjeneral Israel Zilberstein, një ish-drejtor i operacioneve në Forcat e Armatosura izraelite dhe i njohur në qarqet afrikane të “mbrojtjes”.
Duhet të theksohet se nuk janë vetëm agjentët dhe kompanitë izraelite që janë përgjegjës për “sigurinë” në lindje të Kongo, i cili ka vuajtur nga masakrat civile pothuajse çdo ditë për më shumë se 30 vjet. “Aktorët e sigurisë” nga shumë organizata ndërkombëtare, rajonale dhe të huaja, kompani private nga vendet e Lindjes së Evropës si Bullgaria apo Rumania po operojnë në këtë zonë; madje edhe Kina, në fillim të nëntorit, me katër dronë të armatosura dhe instruktoret e tyre përkatëse, është bërë pjesë e këtij “Kulle të Babelit të sigurisë”, e cila deri më tani nuk ka arritur rezultate pozitive.
Uganda, Rwanda, dhe Maroku, aleatët e mëdhenj
Për një përshkrim të plotë të marrëdhënieve biznesore të Sionizmit në Afrikë dhe vende të tjera, rekomandoj dëgjimin e aktivistes Susan Abulhawa në këtë ligjëratë online, me titullin Kostoja Globale e Ekonomisë Izraelite, në të cilën ajo dokumenton me burime konvencionale industrinë ushtarake globale izraelite, tregtinë e armëve, diamantët, mbikëqyrjen, trajnimin e policisë dhe ndarjen e informacionit me shumë vende afrikane dhe të tjera. Susan Abulhawa argumenton se “ndërsa një shuarje e pasurisë së Izraelit qëndron në trupat dhe gjakun e palestinezëve, shuarja tjetër qëndron në trupat dhe gjakun e afrikanëve.”
Marrëdhëniet e Ugandës me “Izraelin” kanë qenë gjithmonë në hije, megjithatë, janë shoqëruar me incidente, si arrestimi aksidental në vitin 2014 në vendin afrikan i dy tregtarëve të armëve izraelite të lidhur me ministritë e mbrojtjes; ose skandali që bëri të ditur mediat në vitin 1990, sepse izraelitët po shisnin armë në zonat e konfliktit nën embargot e armëve, si Çadi, Republika Qendrore Afrikane, Republika Demokratike e Kongos, ose Sudan i Jugut (Francia madje denoncoi në OKB se kishte sekuestruar armë izraelite në këto vende), përmes policisë ugandeze, me pjesëmarrjen e presidentit Museveni vetë. Papritmas, tërë hetimi zhduku.
Në ofensivën e tyre në Afrikë, sionistët shfrytëzojnë imazhin që duan të shesin në të gjithë botën për të qenë përfaqësuesit ligjorë të popullit hebre. Në vitin 2019, Netanyahu deklaroi në selinën e ECOWAS në Monrovë, Liberi: “Ka një afinitet natyror mes Izraelit dhe Afrikës, sepse kemi, në shumë mënyra, histori të ngjashme. Shtetet tuaja kanë vuajtur nën sundimin e huaj. Ju keni jetuar përmes luftërave të tmerrshme dhe vrasjeve të tmerrshme. Kjo është shumë e ngjashme me historinë tonë.”
Por ka një shtet në veçanti që ndjen këtë afinitet në thelb, Rwanda e Paul Kagames. Në librin tim “Genocidi që nuk ndalet në zemrën e Afrikës,” shpjegoj se si këto dy qeveri janë vërtetë vëllezër dhe punojnë ngushtë bashkë. “Izraeli”, i cili gjithmonë ka refuzuar të ndajë rolin e “viktima e genocidit” me ndonjë popull tjetër, pranoi ta ndante vetëm me fituesit e luftës gjenocidale në Ruandë, tani në qeveri. Këto dy regjime gjenocidale dhe raciste ndajnë qartazi një histori reale, janë dy agresorë të mëdhenj kriminalë, që luajnë rolin e viktimave dhe impuniteti i tyre është shqetësues.
Falë “diplomacisë së Kagames”, ishte nën presidencën ruandeze të AU që Maroku bëri një rikthim të papritur në trupin kontinental, që e kishte lënë në vitin 1984 pas pranimit të Republikës Sakhraui Arabe Demokratike si anëtar i plotë. Në vazhdimësi, Maroku u bë vendi arab i katërt (pas Bahreinit, Emirateve të Bashkuara Arabe dhe Sudanit) që normalizoi marrëdhëniet me “Izraelin” përmes marrëveshjes së Abrahamit, e drejtuar nga Shtetet e Bashkuara. Pas këtij manovrimi të zgjuar, Maroku u bë partneri perfekt për NATO-n dhe Evropën në luftën kundër migracionit. Në këmbim, Maroku ka siguruar dobësimin ose tërheqjen e mbështetjes së aleatëve të NATO-s për Saharën Perëndimore të okupuar nga Maroku dhe është bërë partneri kryesor i sigurisë i NATO-s në hyrjen jugore të Europës dhe kontinentit afrikan. “Izraeli” është furnizuesi kryesor i armëve dhe trajnimit për Marokun në rolin e tij si mbrojtës i kufirit të Evropës, duke shtypur dhunshëm dhe me impunitet migracionin afrikan drejt Evropës. Trajnimi i izraelitëve për ushtri, policinë dhe mbrojtësit e kufirit nëpër botë, jo vetëm në Maroko, përfshin mësimin e “efikasitetit të provuar” (siç e shesin, të provuar në Palestinë) të çdo lloji të abuzimeve dhe torturave, duke përfshirë vrasjet jashtëligjshme./gazetaimpakt/english.almayadeen
