“Të poshtëruar dhe të turpëruar”: Çfarë u ndodhi këtyre iranianëve në Aeroportet e Sh.B.A.

Nga Caleb Hampton dhe Caitlin Dickerson

Që nga gushti, të paktën 16 studentë iranianë janë larguar nga aeroportet, duke humbur shanset e tyre për të studiuar në universitete prestigjioze, mes tensioneve të reja midis SH.B.A dhe Iranit.

Një dhomë e vogël. Një pengesë gjuhësore. Një marrje në pyetje pas orëve të gjata të e udhëtimit. Muaj të kaluar duke u përgatitur për një jetë të re jashtë shtetit, të gjitha u zhdukën.

Një numër në rritje i studentëve iranianë ndajnë këtë kujtim të përbashkët. Shumë prej tyre kishin siguruar pranimin në disa nga universitetet më prestigjioze të botës. Departamenti i Shtetit ju aprovoi atyre hyrjen për në Shtetet e Bashkuara pas një procesi të vetingut në mënyrë torturuese, shumëvjeçare dhe u dha atyre viza për të ardhur në Shtetet e Bashkuara.

Por kur studentët arritën në aeroportet amerikane, oficerët e Doganave dhe të Mbrojtjes së Kufirit nuk u pajtuan dhe i dërguan në shtëpi, disa me një ndalesë pesë-vjeçare për të riaplikuar për t’u rikthyer në Shtetet e Bashkuara.

Shumica thonë se nuk u tha pse u konsideruan “të papranueshëm” një emërtim i gjerë që doganierët kanë për të zbatuar mbi aplikimet. Ajo që dinë studentët është se, gjatë kohës së rritjes së tensioneve diplomatike midis Shteteve të Bashkuara dhe Iranit, planet e tyre për të ardhmen duket se janë avulluar.

Disa nga studentët kërkuan që mbiemrat e tyre të mos publikohen. Historitë e tyre nuk mund të verifikohen nga zyrtarët e C.B.P., të cilët nuk pranuan të komentojnë për çështje individuale. Në një deklaratë, agjensia tha se ekzistojnë shumë arsye të mundshme për papranueshmëri, përfshijnë çështje shëndetësore, kriminalitet dhe shqetësime mbi sigurinë. “Në të gjitha rastet, aplikanti mban barrën e provës së pranueshmërisë,” tha agjensia.

“Ata e gjetën atë shumë qesharake”

Mohammad, 30, ishte duke studiuar në Universitetin Verilindor. Ai u kthye larg në Aeroportin Ndërkombëtar Logan të Bostonit më 6 tetor.

Oficeri ishte miqësor, madje në fillim i ishte bërë lajka. Muhamedi u ndje i sigurt. Ai kishte studiuar në Universitetin Verilindor që nga Prilli i vitit 2019 dhe kishte kaluar disa herë ndërmjet Kanadasë dhe Shteteve të Bashkuara.

Ky udhëtim i veçantë ishte një udhëtim akademik. Një punim që Muhamedi kishte shkruar gjatë kursit të tij në elektromagnetikën numerike ishte zgjedhur për prezantim në një konferencë në Paris. Por kur arriti në aeroportin Logan atë ditë në tetor, oficeri u bë agresiv, tha ai. Filloi të bërtasë.

Pasi Muhamedit iu tha që viza e tij do të revokohej, oficerët i bënë atij një fotografi, për regjistrimet e tyre. Pastaj, thotë ai, ata qeshën. “Në foto unë u ndjeva shumë i dëshpëruar dhe ato e bënë atë në mënyrë shumë qesharake. Unë u ndjeva i poshtëruar dhe i turpëruar”, tha ai.

Pjesëtarët e fluturimit gjatë udhëtimit i mbajtën celularin e tij dhe dokumentet e udhëtimit dhe nuk pranuan t’ja jepnin, derisa arriti në Paris. Kur arriti, tha, ai u ul në aeroport duke qarë me orë të tëra, i pasigurt për atë që do të bënte.

“Në momentin kur u futa në qeli, humba shpirtin tim”

Amin, 34 vjeç, duke hyrë në një program doktorature në Universitetin e Floridas, u kthye larg në 1 janar në aeroportin Hartsfield-Jackson në Atlanta.

Tetë vjet pasi u diplomua në krye të listës së klasës së tij në master nga Universiteti i Teheranit, Amin shpresoi të studionte për një doktoraturë në inxhinieri industriale dhe sistemesh në Florida. Por, në aeroport, oficerët donin të dinin pse një e-mail adresë në të kaluarën gjatë shkollës dhe një letër e vjetër kërkimore që ai kishte shkruar nuk ishin shkruar në kërkesën e tij për vizë.

Kur ata i thanë që ai ishte konsideruar i papranueshëm dhe do të kthehej në Iran, ai u ul në një karrige, duke qarë.

Një fluturim për në Iran nuk ishte i disponueshëm për dy ditë, kështu që Amin tha se ishte vendosur në një qeli mbajtëse të ftohtë për gjashtë orë, dhe më pas u transportua në pranga dhe zinxhirë në një institucion të ndalimit të imigracionit në Gjeorgji. Oficerët atje urdhëruan që të zhvisheshin lakuriq përpara tyre.

“Në momentin kur hyra në qeli, humba shpirtin tim”, tha ai. Tani do të kthehet përsëri në Iran, ai ka humbur 6.000 dollarë, ekuivalent i punës së dy viteve, në udhëtimin dhe aplikimet e tij. Kompania për të cilën ka punuar e ka zëvendësuar me punonjës tjetën në vendin e tij. Pasi u shpërngul nga banesa e tij në Teheran, ai po ikën nga shtëpia e një të afërmi në tjetrin.

“Kishte aq shumë dhimbje në zërin e prindërve të mi”

Hamid, 22 vjeç, duke hyrë në një master dhe doktoraturë në programin e inxhinierisë në Universitetin e Notre Dame, u dërgua më 11 janar nga Aeroporti Ndërkombëtar i O’Hare i Chicagos.

Hamid, i cili ishte pranuar në një program të financuar plotësisht për t’u diplomuar, priti tetë muaj për vizën e tij. Pastaj kur arriti në Chikago, ai u vendos në një qeli mbajtëse për 19 orë.

Oficerët e pyetën atë për mendimin e tij për ngjarjet politike në Iran dhe nëse ai mendonte se Irani po bënte “gjënë e duhur”. Ai u pyet se çfarë mendonte ai për avionin ukrainas që ishte qëlluar tre ditë më parë nga dy raketa iraniane. Hamid i tha oficerit se ai kishte një mik i cili vdiq në aeroplan.

Hamid tha se atij dhe dy udhëtarëve e tjerë të ndaluar iu dhanë dyshekë dhe batanije të hollë, dhe ai mezi fjeti.

“Pas 24 orësh, unë u transferova në portën e konviktit në shoqërinë e dy oficerëve të armatosur, sikur të isha një terrorist. Ishte poshtërues dhe çnjerëzore”, tha ai.

Ai telefonoi prindërit e tij kur arriti në Stamboll, në rrugën për në Teheran. “Kishte aq shumë dhimbje në zërin e prindërve të mi, sa nuk e përkshruaj dot”, tha ai.

“Unë nuk jam person politik”

Reihana Emami, 35 vjeç, planifikoi të ndiqte Shkollën e teologjisë në Harvard. Ajo u largua nga 18 shtatori në aeroportin Logan.

Pyetjet e oficerëve në fillim ishin të thjeshta, Reihana tha: Ku punove? Kush janë të afërmit tuaj? Por, atëherë biseda u kthye në terren të panjohur.

“Ai më pas më pyeti se çfarë mendojnë njerëzit iranianë për shpërthimin në Arabinë Saudite”, tha ajo, një referencë e dukshme për valën e shpërthimeve që kishin tronditur objektet e naftës saudite disa ditë më parë, për të fajësuar rebelët Houthi të mbështetur nga Irani në Jemen. Reihana sqaroi se ajo i kishte kaluar ditët e fundit në përgatitjet për udhëtimin e saj të jetës nëpër botë, dhe nuk i kishte vëzhguar lajmet.

“Unë thashë që nuk jam person politik, jam i interesuar për pyetje filozofike”, tha ajo.

Gjatë nëntë orëve që ajo u mor në pyetje, ajo tha, ajo e pyeti nëse mund të pushonte, sepse kishte udhëtuar për 18 orë. Por oficeri i tha asaj që shumë udhëtarë kishin bërë të njëjtën gjë, dhe një student në Harvard “duhet të ishte aq i zgjuar sa ta kuptonte atë”.

“Tani unë jam pa punë”, tha ajo, duke shtuar se ajo dhe familja e saj ende po përpiqeshin të besonin atë që ndodhi. “Ishte si një tronditje dhe traumë për të gjithë ne”.

“Ai hodhi një karamele drejt meje me sjellje të tmerrshme, sikur të isha qen”

Pegah, 28 vjeç, po përgatitej të studionte për një diplomë master në administrimin e biznesit në Universitetin Jugor New Hampshire. Ajo u kthye në shtëpi në 1 gusht nga aeroporti Logan.

Pasi priti 15 muaj që të lëshohej viza e saj, Pegah fluturoi nga Shiraz, Iran, në Boston. “Kur hyra në aeroport, filloi trajtimi i keq”, tha ajo.

Oficeri i C.B.P. i bërtiti asaj për skanimin e gabuar të shenjave të gishtërinjve, tha ajo. Një oficer tjetër i mori laptopin, hard diskun dhe telefonin dhe e la të priste me orë të tëra.

Në një moment, Pegah e pyeti një oficer nëse ajo mund të kishte dika për të ngrënë.

“Ai hodhi një karamele drejt meje me sjellje të tmerrshme, sikur unë të isha qen”, tha Pegah, “Ai më bërtiti,‘ Merre! Unë ju thashë ta merrnit! ‘”

Pegah pastaj u dërgua në një dhomë të vogël. Një oficer kishte një seri pyetjesh, tha ajo, si në cilat anije Irani fshehën armët dhe pse Irani kishte kapur një cisternë britanike të naftës në korrik.

“Ai tha,‘ A e dini se ne mund t’ju kapim dhe t’ju mbajmë këtu në Shtetet e Bashkuara, dhe askush nuk do ta kuptojë se ku jeni, në të njëjtën mënyrë si u’a bën Irani amerikanëve? ”

Pegah tha që ajo ishte e frikësuar. “Unë thashë, ‘nuk di asgjë. Unë vërtet nuk e bëj. Unë jam thjesht studente'”.

“Zëri i tij ishte i trishtuar dhe i lodhur”

Mohammad Elmi, 31 vjeç, do të fillonte një program doktorature në Universitetin e Kalifornisë, Santa Barbara. Atij iu mohua hyrja në 13 dhjetor në Aeroportin Ndërkombëtar të Los Angeles.

Mohammad Elmi, 31 vjeç dhe Shima Mousavi, 32 vjeç, po planifikonin një jetë të re së bashku në Shtetet e Bashkuara. Ata u martuan në gusht, dhe Z. Elmi përgatiti të bashkohej me gruan e tij të re në Santa Barbara, ku ajo është edhe studente, për të studiuar inxhinieri elektrike.

Zonja Mousavi ishte duke pritur në shtëpinë e një të afërmi afër aeroportit kur burri i saj e thirri, tetë orë pasi kishte zbritur avioni i tij, për t’i thënë asaj se i ishte refuzuar hyrja.

Ajo nxitoi në aeroport dhe u lut për ndihmë, por ishte natë dhe vonë dhe C.B.P. zyra ishte e mbyllur. Ajo priti aty deri në mëngjes, pa dashur të largohej ndërsa burri i saj ishte aty në të njëjtën ndërtesë. “Mund ta ndjeja atë pranë meje”, tha ajo. Ajo ishte akoma në aeroport kur Z. Elmi u fut në një fluturim për në Iran ditën tjetër rreth orës 3 pasdite.

Ai i dërgoi asaj një mesazh zëri WhatsApp nga avioni, duke i kërkuar falje. “Zëri i tij ishte i trishtuar dhe i lodhur,” tha ajo.

“Ne nuk ishim në dijeni të të drejtave tona”

Arash, 30 vjeç, pranoi në një doktoraturë. programi në inxhinieri elektrike në Universitetin e Masaçusets, u dërgua përsëri me gruan e tij, Saba, 30 vjeç, më 13 janar në aeroportin Logan.

Kur çifti mbërriti në Boston, oficerët e C.B.P. idërguan ato në dhoma të ndara. Z. Arash tha që ai ishte pyetur në lidhje me arsimin dhe historinë e tij të punës, anëtarët e familjes dhe shërbimin ushtarak. Oficerët morën telefonat dhe laptopët e çiftit.

Ata njoftuan Arashin dhe Sabën se ishin konsideruar të papranueshëm. Z. Arash tha që ai mendonte se oficeri ngatërroi kompaninë për të cilën punonte me një kompani, që kanë një emër të ngjashëm duke iu referuar sanksioneve që Ambasada kishte kaluar disa muaj duke e verifikuar atë para se të jepte vizën e tij dhe padyshim që kishte dalluar ndryshimin, tha ai.

Por kur u përpoq të tregojë gabimin, tha ai, oficeri e akuzoi atë për gënjeshtër.

“Të gjitha përpjekjet e mia dhe të gjitha paratë që kam shpenzuar u kthyen në asgjë”

Mahla Shahkhajeh, 26 vjeç, u pranua në një program doktorature në inxhinierinë industriale në Universitetin Shtetëror të Iowa, por u kthye mbrapsht në 22 dhjetor në aeroportin Logan.

Zonja Shahkhajeh tha që ajo ishte marrë në pyetje për punën e saj, familjen dhe shumë gjëra të tjera. Zyrtarët thanë që ndërmarrja për të cilën punon, e cila prodhon materiale plastike për paketim, kishte marrëdhënie me kompani në sektorin e naftës në Iran. “Oficeri tha që shefi i tij nuk më pëlqen nga që unë kisha punuar në atë kompani”, tha Znj Shahkhajeh.

Ajo nuk mund ta kuptonte pse mendimi i një oficeri për kompaninë e saj do të kishte përparësi gjatë një procesi vizash disa muajsh. “Nëse do të kisha të drejtë të merrja vizë pas një procesi të tillë që kërkon kohë, pasi të kishin hetuar të gjitha informacionet e mia, pse nuk më lejohej të hyja në SH.B.A.”.

Ajo tashmë ishte larguar nga banesa e saj dhe kishte lënë punën e saj në Teheran. “Të gjitha përpjekjet e mia dhe të gjitha paratë që kam shpenzuar nuk vlejtën për asgjë”.

“Unë isha shumë i trondituar, madje nuk munda as të kërkoja ujë”

Behzad, 32 vjeç, i cili planifikoi të studiojë shkencat e materialeve në Institutin Politeknik të Worcester në Massachusetts, u kthye në 19 gusht në Aeroportin Logan.

Behzad shpresonte të punonte një ditë në industrinë e automobilave. Por kur arriti në Boston për të filluar studimet, ai u tërhoq mënjanë.

“Dhoma ishte një kopje e saktë e asaj që shihni në filmat Hollywood”, tha ai. “Ishte shumë e ndritshme dhe e vogël. Më duhej të ulesha në një karrige, pa tavolinë. Një djalë pas një kompjuteri filloi të më merrte me pyetje”. Behzad tha që ai kaloi nëpër raunde të shumta pyetjesh për rreth tetë orë dhe nuk kishte fjetur për gati dy ditë. “Unë isha shumë i tronditur madje nuk munda as për të kërkuar ujë”, tha ai.

Në Iran, Behzad kishte punuar për një kompani që harton sisteme të përpunimit për fabrika, përfshirë edhe objektet e naftës. Një oficer i C.B.P. i tha atij se kishte shkelur sanksionet duke punuar në industrinë e naftës. Behzad protestoi që kompania e tij nuk u sanksionua kurrë dhe se ai kishte punuar atje vetëm ndërsa marrëveshja bërthamore e Iranit, nën të cilën shumë sanksione nuk ishin në fuqi, ishte në fuqi.

Ajo nuk bëri anjë dobi dhe ai u urdhërua të kthehej përsëri në Iran.

“Ata thjesht donin të gjenin diçka,” tha Behzad.

/Gazetaimpakt/nytimes/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne