OPINION

Tregimi i viktimave izraelite për 7 tetorin bazohet në standarde të dyfishta perëndimore

October 24, 2023

Nga Robert Inlakesh

Regjimi izraelit nuk ishte viktima më 7 tetor. Ofensiva e Hamasit nuk ka asnjë ngjashmëri me sulmet e 11 shtatorit të vitit 2001 dhe rezistenca palestineze nuk ka asgjë të përbashkët me DAESH-in apo terroristët e tjerë takfiristë. E vetmja gjë që ishte jashtë zakonit për konfliktin në Palestinë të 7 tetorit, ishte se lufta u çua një herë tek izraelitët dhe në vend që të ishin palestinezë të vdekur, ishin ushtarë dhe kolonë izraelitë të vdekur.

Në mediat perëndimore, ofensiva e Hamasit e 7 tetorit po përshkruhet si ngjarja më e keqe në historinë e konfliktit palestinezo-sionist, një sulm i krahasueshëm me bombardimet e 11 shtatorit dhe si rrjedhim një justifikim për asgjësimin e plotë të popullit palestinez. Kjo për shkak se ata janë ushqyer me idenë se luftëtarët e Hamasit, që i përkasin krahut të armatosur të lëvizjes, Brigadave Kassam, sulmuan mbi një “gardh kufitar” dhe nisën një sulm shkatërrues ndaj civilëve izraelitë të paarmatosur.

Sipas mediave perëndimore, sulmi i Hamasit është vendi ku filloi lufta, sulmi ndaj izraelitëve ishte unik dhe për këtë arsye ai justifikon një asgjësim racist të popullsisë autoktone të Palestinës. Izraeli, me mbështetjen e plotë të mediave dhe politikanëve perëndimorë, ka arritur të sajojë një situatë që imiton situatën e pas 11 shtatorit, një histori që palestinezët i përshkruan si ekstremistë barbarë myslimanë që përdhunojnë gra dhe u presin kokat foshnjave. Por, për fatin e tyre të keq, pavarësisht se kjo funksionon në pjesët më të vjetra të popullsisë, brezat e rinj nuk po bien pre, sepse ata mund të shohin përmes standardeve të dyfishta dhe retorikës raciste që prindërit e tyre ranë në krye të luftërave në Irak dhe Afganistan.

Sulmi ishte unik vetëm në një mënyrë

Operacioni Stuhia Al-Aksa, siç deklarohet nga komandanti i Brigadave al-Kassam, Mohammed Deif, ishte një ofensivë hakmarrëse që Hamasi dhe dhjetëra fraksione politike palestineze kishin paralajmëruar se do të vinte nëse regjimi sionist vazhdonte sulmet e tij ndaj besimtarëve në Xhaminë Aksa. Në vitin 2021, Hamasi nisi gjithashtu një ofensivë, të quajtur Shpata e Jerusalemit, në përgjigje të sulmeve izraelite kundër adhuruesve palestinezë gjatë muajit të shenjtë të Ramazanit. Lufta 11-ditore në maj të vitit 2021 rezultoi në vrasjen e të paktën 285 palestinezëve, ndërsa u vranë edhe 13 izraelitë. Që atëherë, Izraeli vazhdoi, në vitin 2022 dhe këtë vit, të sulmonte dhunshëm besimtarët në xhaminë al-Aksa, me ekstremistët brenda Knesset-it sionist që diskutonin gjithashtu propozimet për të ndryshuar status quo-në në vendin e tretë më të shenjtë në besimin islam.

Në gusht të vitit 2022, Izraeli nisi një sulm të paprovokuar ndaj lëvizjes së Xhihadit Islamik Palestinez (PIJ) brenda Rripit të Gazës, duke vrarë 50 palestinezë shumica e të cilëve ishin civilë ndërsa asnjë izraelit nuk u vra. Më pas, në maj të këtij viti, Izraeli filloi një tjetër sulm të paprovokuar që kishte në shënjestër PIJ, së bashku me civilët, gjë që rezultoi në vrasjen e rreth 35 palestinezëve. Në Bregun Perëndimor, forcat izraelite kanë pushtuar kampet dhe qytetet e refugjatëve që nga fillimi i vitit, duke vrarë qindra palestinezë. Në fillim të korrikut, ushtria izraelite pushtoi kampin e refugjatëve Jenin, duke shënjestruar punonjësit e mjekësisë dhe gazetarët dhe duke shkatërruar infrastrukturën civile atje, ndërsa vranë të paktën 18 palestinezë, përpara se të iknin nga frika pasi pësuan humbje ushtarësh.

Për të kaluar nëpër të dhënat e masakrave të kryera kundër popullit palestinez do të duhej të shkruhet një libër i tërë, megjithatë, për hir të kohës, merrni parasysh shembujt e mëposhtëm: Në 2008/9 sulmi izraelit në Gaza masakroi rreth 1,417 palestinezë, gjatë Lufta e vitit 2014 u vranë mbi 2,300 palestinezë nga ofensiva e Izraelit, më pas, për të dalë në një nga shumë masakrat historike, kur Izraeli pushtoi Libanin dhe më vonë pushtoi jugun e tij në vitin 1982, ofensiva e ushtrisë sioniste rezultoi në afërsisht 20,00 palestinezët dhe libanezët. Të gjithë këta shembuj të përmendur janë më keq, statistikisht, se ofensiva e Hamasit më 7 tetor 2023. Sa i përket vdekjeve të tilla në një periudhë të shkurtër kohe, kjo nuk e krahasueshme, me sulmet hapëse të nisura në Gaza në 2008, e cila shënjestroi një ceremoni policore, duke vrarë mbi 251 joluftëtarë brenda disa sekondave.

Në vitin 2018, duke filluar nga 30 marsi, populli palestinez në Gaza nisi një nga lëvizjet më të mëdha të protestës jo të dhunshme në histori përgjatë gardhit ndarës të Gazës, duke bërë thirrje për heqjen e bllokadës. Izraeli u përgjigj duke vrarë 300 palestinezë gjatë demonstratave që zgjatën më shumë se një vit, duke synuar burra, gra, fëmijë, të moshuar, gazetarë, punonjës mjekësorë dhe njerëz me aftësi të kufizuara. Cili ishte reagimi ndërkombëtar për këtë? Të dënojë Hamasin dhe të pretendojë se “Izraeli ka të drejtë të mbrohet”. Të gjitha ato që përmenden vetëm gërvishtin sipërfaqen e tmerrit të shkaktuar mbi popullin palestinez, duke mos prekur as spastrimin etnik të viteve 1947-1949 dhe luftërat e panumërta të agresionit, shoqëruar me pushtimin e paligjshëm të tokave palestineze që atëherë.

Të thuash se ajo që ndodhi më 7 tetor, është disi një “e keqe unike” do të thotë se vlerëson jetën perëndimore/hebreje më shumë se jetën arabe, ose vjen nga një vend i paditurisë së pastër.

Një sulm ndaj Izraelit

Shpesh dëgjojmë për “të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten” dhe se “kufiri i Izraelit u shkel”, më 7 tetor. Si fillim, sipas ligjit ndërkombëtar, regjimi sionist është një fuqi pushtuese në pjesën lindore të Al-Kuds, Gaza. Rripi dhe Bregu Perëndimor, që do të thotë se ata kanë detyrimin të ofrojnë mjetet për mbrojtjen e të drejtave të njeriut të civilëve; ata kurrë nuk i kanë përmbushur standardet ndërkombëtare. Izraeli, duke qenë një fuqi pushtuese, do të thotë gjithashtu se sipas Konventës së Katërt të Gjenevës, njerëzit nën pushtimin e tij kanë të drejtë të përdorin dhunën për t’u çliruar nga sundimi i asaj fuqie okupuese. Si pushtues, i quajtur një regjim aparteid nga organizatat më të larta të të drejtave të njeriut në botë, izraelitët nuk kanë asnjë të drejtë të mbrojnë vazhdimin e pushtimit të tyre ushtarak, asnjë.

Gjithashtu, nuk ka kufi midis Izraelit dhe Gazës, dhe ka linja armëpushimi ku ka një pengesë ndarëse të militarizuar, kjo është një gënjeshtër e plotë. Gaza nuk është një vend më vete. Ky territor është etiketuar nga ekspertët e OKB-së si i pajetueshëm që nga viti 2020 kur 97% e ujit ishte tashmë i papijshëm për vite përpara fillimit të luftës kur entiteti sionist ndërpreu ujin.

Një tjetër gjë që duhet të shikojmë në mënyrë kritike këtu është natyra e vërtetë e ofensivës së udhëhequr nga Hamasi kundër ushtrisë izraelite dhe vendbanimeve përreth Gazës. Po, ofensiva fillimisht kishte në shënjestër vende ushtarake dhe rezultoi në vrasjen e të paktën 30 ushtarëve izraelitë, përveç llojeve të tjera të luftëtarëve të armatosur izraelitë, kështu që kur shihni numrin e të vdekurve izraelitë, duhet mbajtur parasysh edhe kjo. Çështja e dytë me pershkrimin në mediat perëndimore për numrin e të vdekurve është supozimi i menjëhershëm i fajit kur bëhen akuza ndaj grupeve të armatosura palestineze; konkretisht brigadat Kassam të Hamasit.

Derisa të ketë raporte për të drejtat e njeriut dhe hetime të pavarura, ne nuk mund ta dimë saktësisht se çfarë ndodhi në palën izraelite, veçanërisht duke marrë parasysh të gjitha raportet e pabaza të përhapura për përdhunimin dhe prerjen e kokës së foshnjave. Për më tepër, nuk ishin vetëm luftëtarët e Hamasit që kaluan gardhin ndarës, luftëtarë nga grupe të ndryshme të armatosura më të vogla të përfshirë në luftime, ndërsa edhe palestinezë që nuk ishin fare nga asnjë grup kaluan. Pra, tregimi se kush qëlloi se kush dhe çfarë civilësh të paarmatosur u vranë dhe në cilat rrethana, do të kërkojë hetime të mëtejshme, në rastet kur nuk kemi asnjë provë video. Ajo që ndodhi me izraelitët në atë ditë, është një pamje më komplekse sesa kur sionistët lëshojnë raketa në lagjet e civilëve.

Asnjë nga sa më sipër nuk është shkruar për të justifikuar ndonjë vrasje të njerëzve të paarmatosur, por funksionon për të vënë në perspektivë atë që ndodhi. Ata jetojnë në vendbanime, në krye të fshatrave që milicitë sioniste spastruan etnikisht, pasardhësit e atyre që u dëbuan me forcë tani përbëjnë shumicën e atyre luftëtarëve palestinezë nga Gaza. Grupet e armatosura të Gazës janë një rezistencë e refugjatëve, shumë prej të cilëve iu bashkuan forcave të rezistencës pas vrasjes së anëtarëve të familjes në duart e ushtrisë izraelite. Ata humbën tokat e tyre, anëtarët e familjes, miqtë e tyre, shtëpitë e tyre, mjetet e jetesës dhe nuk kishte asnjë shpresë që dikush t’i ndihmonte, ndaj vendosën të merrnin gjërat në duart e tyre, të çlironin njerëzit e tyre, të krijonin një të re, jetë për brezat e ardhshëm. Hamasi është produkt i okupimit, dhunës dhe aparteidit izraelit. Ata janë një lëvizje nacionalçlirimtare, ata nuk kërkojnë të vrasin jobesimtarët në llojin e dogmës së tyre fetare në mënyrë që të detyrojnë botën të bjerë nën sundimin e tyre siç bëjnë terroristët e Daesh-it, ata thjesht duan të rimarrin tokat e tyre. Kjo nuk do të thotë që ju duhet të pajtoheni me ideologjinë e tyre ose taktikat e tyre të dhunshme, por të injoroni pse ekzistojnë, pse ata kanë mbështetje në të gjithë botën arabe dhe myslimane dhe pse ata filluan këtë sulm, është thjesht të zgjedhësh të qëndrosh injorantë. E njëjta gjë ishte edhe për ANC-në në luftën e saj kundër Aparteidit në Afrikën e Jugut, të cilën shumica e botës e kupton sot.

Populli palestinez u udhëhoq nga lëvizjet e armatosura laike-nacionaliste, së bashku me lëvizjet laike-marksiste, për pjesën më të madhe të historisë së luftës kundër entitetit sionist. Nuk ka asnjë ekuivalencë midis asaj që në thelb ishte një revoltë e skllevërve moderne, nga Gaza, dhe një sulmi terrorist të pakuptimtë. Në të gjitha revoltat e suksesshme kundër sundimit kolonial, pushtuesve evropianë, kolonializmit dhe zotërinjve skllevër, ka pasur njerëz të paarmatosur të vrarë si rezultat i këtyre kryengritjeve, kjo është ajo që ndodh kur ju vrisni, shpronësoni dhe poshtëroni një popull të tërë vetëm për shkak të etnis/racës së tyre. Përfundimisht, njerëzit që janë të persekutuar nga shtypësit e dhunshëm racistë, do të ngrihen dhe do të përpiqen të thyejnë zinxhirët e tyre. Për të gjithë ata që dënojnë Gazanët për ngritjen e tyre, ata së pari duhet të shikojnë veten në pasqyrë dhe të pyesin se çfarë bënë kur njerëzit u detyruan të përdorin dhunën si opsionin e fundit të dukshëm në dispozicion të tyre. Vetë regjimi izraelit nuk është viktima, ai është shkaku i dhunës, ndërsa civilët e paarmatosur janë thjesht ata që janë kapur në mes./gazetaimpakt/english.almayadeen