Nga Chris Hedges
Izraeli do të shfaqet triumfues pasi të përfundojë fushatën e tij të gjenocidit në Gaza dhe Bregun Perëndimor. E mbështetur nga Shtetet e Bashkuara, ajo do të arrijë qëllimin e saj të çmendur. Tërbimet e tij vrastare dhe dhuna gjenocidale do të shfarosin ose spastrojnë etnikisht palestinezët. Ëndrra etij për një shtet ekskluzivisht për hebrenjtë, me çdo palestinez që mbetet i zhveshur nga të drejtat elementare, do të realizohet. Ai do të kënaqet me fitoren e tij të lagur me gjak. Ai do të festojë me kriminelët e saj të luftës. Gjenocidi i tij do të fshihet nga ndërgjegjja publike dhe do të hidhet në vrimën e zezë të madhe të amnezisë historike të Izraelit. Ata që kanë ndërgjegje në Izrael do të heshtin dhe do të persekutohen.
Por në kohën kur Izraeli të arrijë shkatërrimin e Gazës, Izraeli po flet për muaj lufte, ai do të ketë nënshkruar dënimin e tij me vdekje. Fasada e tij e civilizimit, respekti i supozuar i tij i lavdëruar për sundimin e ligjit dhe demokracisë, historia e tij mitike e ushtrisë së guximshme izraelite dhe lindjes së mrekullueshme të kombit hebre, do të kthehen në grumbuj hiri. Kapitali social i Izraelit do të shpenzohet. Ai do të zbulohet si një regjim aparteid i shëmtuar, represiv, i mbushur me urrejtje, duke tjetërsuar brezat e rinj të hebrenjve amerikanë. Mbrojtësi i tij, Shtetet e Bashkuara, me ardhjen e gjeneratave të reja në pushtet, do të distancohet nga Izraeli ashtu siç po distancohet nga Ukraina. Mbështetja e tij popullore, tashmë e konsumuar në SHBA, do të vijë nga fashistët e kristianizuar të Amerikës, të cilët e shohin dominimin e Izraelit në tokën e lashtë biblike si një pararojë të Ardhjes së Dytë dhe në nënshtrimin e arabëve mbi një supremaci të bardhë dhe racizëm farefisnor.
Gjaku palestinez dhe vuajtja 10 herë më e madhe se numri i fëmijëve janë vrarë në Gaza, pasi në dy vitet e luftës në Ukrainë do të hapë rrugën drejt harresës së Izraelit. Dhjetëra, ndoshta qindra, mijëra fantazma do të hakmerren. Izraeli do të bëhet sinonim i viktimave të tij, ashtu si turqit janë sinonim me armenët, gjermanët me namibianët, serbët me boshnjakët dhe më vonë hebrenjtë. Jeta kulturore, artistike, gazetareske dhe intelektuale e Izraelit do të asgjësohet. Izraeli do të jetë një komb i ndenjur ku fanatikët fetarë, fanatikët dhe ekstremistët hebrenj që kanë kapur pushtetin do të dominojnë diskursin publik. Ai do të gjejë aleatët e tij mes regjimeve të tjera despotike. Supremacia e neveritshme racore dhe fetare e Izraelit do të jetë atributi i tij përcaktues, prandaj supremistët e bardhë më të zjarrtë në SHBA dhe Europë, duke përfshirë filo-semitët si John Hagee, Paul Gosar dhe Marjorie Taylor Greene, e mbështesin me zell Izraelin. Lufta e lavdëruar kundër antisemitizmit është një festë e maskuar hollë e Fuqisë së Bardhë.
Depotizmat mund të ekzistojnë shumë kohë pas datës së pushtimi shtypës. Por ato janë terminale. Nuk duhet të jesh një studiues biblik për të parë se epshi i Izraelit për lumenj gjaku është në kundërshtim me vlerat thelbësore të judaizmit. Armatimi cinik i Holokaustit, duke përfshirë emërtimin e palestinezëve si nazistë, ka pak efikasitet kur kryeni një gjenocid të transmetuar drejtpërdrejt kundër 2.3 milionë njerëzve të bllokuar në një kamp përqendrimi.
Kombet kanë nevojë për më shumë se forcë për të mbijetuar. Ato kanë nevojë për një mistikë. Kjo mistikë ofron qëllim, qytetërim dhe madje fisnikëri për të frymëzuar qytetarët që të sakrifikojnë për kombin. Mistika ofron shpresë për të ardhmen, ajo i jep kuptim. Ai siguron identitet kombëtar.
Kur mistikët shpërthejnë, kur ato ekspozohen si gënjeshtra, shembet një themel qendror i pushtetit shtetëror. Kam raportuar për vdekjen e mistikëve komunistë në vitin 1989 gjatë revolucioneve në Gjermaninë Lindore, Çekosllovaki dhe Rumani. Policia dhe ushtria vendosën se nuk kishte mbetur asgjë për të mbrojtur. Prishja e Izraelit do të sjellë të njëjtën plogështi dhe apati. Ai nuk do të jetë në gjendje të rekrutojë bashkëpunëtorë indigjenë, si Mahmud Abbas dhe Autoriteti Palestinez, i sharë nga shumica e palestinezëve, për të zbatuar urdhërat e kolonizatorëve. Historiani Ronald Robinson përmend paaftësinë për të rekrutuar aleatë indigjenë nga Perandoria Britanike si pikën në të cilën bashkëpunimi u kthye në mosbashkëpunim, një moment përcaktues për fillimin e dekolonizimit. Pasi mosbashkëpunimi nga elitat vendase shndërrohet në opozitë aktive, shpjegon Robinson, “tërheqja e shpejtë” e Perandorisë është e sigururtë.
Gjithçka që i ka mbetur Izraelit është përshkallëzimi i dhunës, përfshirë torturën, e cila përshpejton rënien. Kjo dhunë me shumicë funksionon në një afat të shkurtër, siç ndodhi në luftën e zhvilluar nga francezët në Algjeri, në luftën e pistë të zhvilluar nga diktatura ushtarake e Argjentinës dhe gjatë konfliktit të Britanisë në Irlandën e Veriut. Por në terma afatgjatë është vetëvrasëse.
“Ju mund të thoni se beteja e Algjerit u fitua përmes përdorimit të torturës”, vuri në dukje historiani britanik Alistair Horne, “por që lufta, lufta algjeriane, ishte e humbur”.
Gjenocidi në Gaza i ka kthyer luftëtarët e Hamasit në heronj në botën muslimane dhe në anën jugore të globit. Izraeli mund të zhdukë udhëheqjen e Hamasit. Por vrasjet e kaluara dhe ato aktuale të shumë liderëve palestinezë, janë pak për të mposhtur rezistencën. Rrethimi dhe gjenocidi në Gaza ka prodhuar një brez të ri të rinjsh dhe të rejash thellësisht të traumatizuar dhe të zemëruar, familjet e të cilëve janë vrarë dhe komunitetet e të cilëve janë zhdukur. Ato janë të përgatitur të zënë vendin e udhëheqësve martirë. Izraeli ka dërguar meritën e kundërshtarit të tij në stratosferë.
Izraeli ishte në luftë me veten para 7 tetorit. Izraelitët po protestonin për të parandaluar heqjen e pavarësisë së gjyqësorit nga kryeministri Benjamin Netanyahu. Fanatikët dhe autoritet e saj fetarë, aktualisht në pushtet, kishin ngritur një sulm të vendosur ndaj sekularizmit izraelit. Uniteti i Izraelit që nga sulmet është i pasigurt. Është një unitet negative dhe në rënie. Ajo mbahet e bashkuar nga urrejtja. Dhe as kjo urrejtje nuk mjafton për t’i mbajtur protestuesit që të dënojnë braktisjen nga qeveria të pengjeve izraelitë në Gaza.
Urrejtja është një mall i rrezikshëm politik. Pasi mbarojnë me një armik, ata që ushqejnë urrejtje dhe shkojnë në kërkim të një tjetri. “Kafshët njerëzore” palestineze, kur të zhduken ose të nënshtrohen, do të zëvendësohen nga apostatët dhe tradhtarët hebrenj. Grupi i demonizuar nuk mund të pastrohet apo shërohet kurrë. Një politikë urrejtjeje krijon një destabilitet të përhershëm që shfrytëzohet nga ata që kërkojnë shkatërrimin e shoqërisë civile. Izraeli ishte shumë larg kësaj rruge më 7 tetor kur shpalli një sërë ligjesh diskriminuese kundër johebrenjve që ngjajnë me ligjet raciste të Nurembergut që privuan hebrenjtë në Gjermaninë naziste. Ligji i Pranimit të Komuniteteve lejon vendbanimet ekskluzive hebraike që të ndalojnë aplikantët për qëndrim në bazë të “përshtatshmërisë me këndvështrimin themelor të komunitetit”.
Shumë nga të arsimuarit dhe të rinjtë më të mirë të Izraelit janë larguar nga vendi në vende si Kanadaja, Australia dhe Britania e Madhe, me rreth një milion që janë zhvendosur në Shtetet e Bashkuara. Edhe Gjermania ka parë një fluks prej rreth 20,000 izraelitësh në dy dekadat e para të këtij shekulli. Rreth 470,000 izraelitë janë larguar nga vendi që nga 7 tetori. Brenda Izraelit, aktivistët e të drejtave të njeriut, intelektualët dhe gazetarët, izraelitë dhe palestinezë sulmohen si tradhtarë në fushatat shpifëse të sponsorizuara nga qeveria, vihen nën mbikëqyrjen e shtetit dhe u nënshtrohen arrestimeve arbitrare. Sistemi arsimor izraelit është një makinë indoktrinimi për ushtrinë.
Studiuesi izraelit Yeshayahu Leibowitz paralajmëroi se nëse Izraeli nuk do ta ndante kishën nga shteti dhe nuk do t’i jepte fund pushtimit të palestinezëve, do të krijonte një Rabinat të korruptuar që do ta kthente judaizmin në një kult fashist. “Izraeli”, tha ai, “nuk do ta meritonte të ekzistonte dhe nuk do të ia vlente ta ruanim atë”. Mistika globale e SHBA-së, pas dy dekadash luftërash katastrofike në Lindjen e Mesme dhe sulmit ndaj Kapitolit më 6 janar, është po aq e kontaminuar sa edhe aleati i saj izraelit. Administrata Biden, në entuziazëm për të mbështetur pa kushte Izraelin dhe për të qetësuar lobin e fuqishëm izraelit, ka anashkaluar procesin e rishikimit të Kongresit me Departamentin e Shtetit për të miratuar transferimin e 14,000 fishekëve të municionit të tankeve në Izrael. Sekretari i Shtetit Antony Blinken argumentoi se “ekziston një emergjencë që kërkon shitjen e menjëhershme”. Në të njëjtën kohë ai i ka bërë thirrje cinike Izraelit që të minimizojë viktimat civile.
Izraeli nuk ka ndërmend të minimizojë viktimat civile. Ai ka vrarë tashmë 18,800 palestinezë, 0.82 për qind e popullsisë së Gazës, ekuivalenti i rreth 2.7 milionë amerikanëve. 51,000 të tjerë janë plagosur. Gjysma e popullsisë së Gazës po vuan nga uria, sipas OKB-së. Të gjitha institucionet dhe shërbimet palestineze që mbështesin jetën – spitalet (vetëm 11 nga 36 spitalet në Gaza janë ende “pjesërisht funksionalë”), impiantet e trajtimit të ujit, rrjetet e energjisë, sistemet e kanalizimeve, banesat, shkollat, ndërtesat qeveritare, qendrat kulturore, sistemet e telekomunikacionit, xhamitë, kishat, pikat e shpërndarjes së ushqimit të OKB-së, janë shkatërruar. Izraeli ka vrarë të paktën 80 gazetarë palestinezë së bashku me dhjetëra anëtarë të familjeve së tyre dhe mbi 130 punonjës të ndihmës së OKB-së së bashku me anëtarët e familjeve të tyre. Viktimat civile janë thelbi. Kjo nuk është një luftë kundër Hamasit. Është një luftë kundër palestinezëve. Objektivi është vrasja ose largimi i 2.3 milionë palestinezëve nga Gaza.
Vrasja me armë zjarri e tre pengjeve izraelitë, të cilët me sa duket u shpëtuan nga rrëmbyesit dhe iu afruan forcave izraelite me këmisha të zhveshura, duke valëvitur një flamur të bardhë dhe duke thirrur për ndihmë në hebraisht, nuk është vetëm tragjike, por edhe një paraqitje e shkurtër e rregullave të angazhimit të Izraelit në Gaza. Këto rregulla janë: vrisni çdo gjë që lëviz.
Siç shkruante në “Yedioth Ahronoth”, gjeneralmajori izraelit në pension Giora Eiland, i cili më parë drejtoi Këshillin e Sigurisë Kombëtare të Izraelit, “Shteti i Izraelit nuk ka zgjidhje tjetër veçse ta kthejë Gazën në një vend që është përkohësisht ose përgjithmonë e pamundur për të jetuar. …Krijimi i një krize të rëndë humanitare në Gaza është një mjet i domosdoshëm për të arritur qëllimin”. Gaza do të bëhet një vend ku asnjë qenie njerëzore nuk mund të ekzistojë, shkroi ai. Gjeneralmajor Ghassan Alian deklaroi se në Gaza, “nuk do të ketë energji elektrike dhe ujë, do të ketë vetëm shkatërrim. Doni ferrin; ju do të merrni ferr”.
Shtetet koloniale që durojnë koloninë, duke përfshirë Shtetet e Bashkuara, shfarosin përmes sëmundjeve dhe dhunës pothuajse të gjithë popullsinë e tyre indigjene. Murtajat e Botës së Vjetër të sjella nga kolonizatorët në Amerikë, të tilla si lija, vranë rreth 56 milionë njerëz indigjenë gjatë rreth 100 viteve në Amerikën Jugore, Qendrore dhe Veriore. Deri në vitin 1600 mbeti më pak se një e dhjeta e popullsisë fillestare. Izraeli nuk mund të vrasë në këtë shkallë, me afro 5.5 milionë palestinezë që jetojnë nën pushtim dhe 9 milionë të tjerë në diasporë.
Presidenca Biden, e cila për ironi mund të ketë nënshkruar certifikatën e saj politike të vdekjes, është e lidhur me gjenocidin e Izraelit. Ajo do të përpiqet të distancohet në mënyrë retorike, por në të njëjtën kohë do të kanalizojë miliarda dollarë armë të kërkuara nga Izraeli, duke përfshirë 14.3 miliardë dollarë ndihmë ushtarake shtesë për të shtuar 3.8 miliardë dollarë në ndihmë vjetore për të “përfunduar punën”. Është një partner i plotë në projektin e gjenocidit të Izraelit.
Izraeli është një shtet i pafavorshëm. Ky u shfaq publikisht më 12 dhjetor, kur 153 shtete anëtare në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së votuan për një armëpushim, me vetëm 10, duke përfshirë SHBA-në dhe Izraelin që kundërshtuan dhe 23 abstenuan. Fushata e tokës së djegur e Izraelit në Gaza do të thotë se nuk do të ketë paqe. Nuk do të ketë zgjidhje me dy shtete. Aparteidi dhe gjenocidi do t’a përcaktojnë Izraelin. Ky parashikon një konflikt të ashpër dhe e të gjatë, të cilin shteti hebre nuk mund ta fitojë përfundimisht./GazetaImpakt/ unz/
