Robert Bridge është një shkrimtar dhe gazetar amerikan. Ai është ish-kryeredaktor i “News Moscow” (Lajmeve të Moskës), autor i librit, “Midnight in the Empire” (Natë në Perandori), i botuar në 2013.
Robert Bridge
Duke filluar rreth Luftës së Parë Botërore, SH.B.A.-ja ka përjetuar të paktën tre valë të ndjenjave anti-ruse. Ajo që është e pashoqe në lidhje me rusofobinë e sotme është se ajo nuk bazohet në dallimet ideologjike, por në atë të një politike të papërpunuar politike.
Kur shikojmë disa krerë të veçantë të historisë amerikane që nga shekulli i XX-të, bëhet e dukshme se udhëheqësit amerikanë kanë prirjen që të besojnë, ose bëjnë sikur besojnë, se populli amerikan është krejtësisht i paaftë të mendojë për veten e tij. Ne delet e paditura jemi thjesht të paaftë që të veprojmë si agjentë të lirë demokratikë në një kohë krize. Në vend të kësaj, ne jemi duke u manipuluar si marioneta në duart e një mjeshtri të huaj kukullash, i cili ashtu siç na është kujtuar shumë raste, është Rusia.
Rusofobia në SH.B.A. i ka rrënjët e thella. Në vitin 1919, që erdhi menjëherë pas Luftës së Parë Botërore dhe Revolucionit Rus, një gogol i përfytyruar bolshevik u pa prapa një serie trazirash të brendshme, si Greva e Përgjithshme e Seattle, kur 65,000 punëtorë ikën nga puna për pesë ditë dhe Greva e Policisë së Bostonit kur oficerët protestuan për paga dhe kushte më të mira.
Ndonjë hamendësim për atë të cilin duhej fajësuar për këto konfiskime shoqërore? Ajo që ishte e arsyeshme atëherë është pak a shumë e njëjtë dhe tani: çdo amerikan që flet për ndonjë çështje duhet të jetë nën ndikimin delikat të një fushate indoktrinimi të Kremlinit.
Bisha mitike nga lindja e ngriti kokën edhe një herë në fund të viteve 1940 deri në vitet 1950, kur senatori Joseph Mçarthy nisi një gjueti politike shtrigash, kundër simpatizantëve të dyshuar si komunistë në fusha të ndryshme, duke përfshirë qeverinë, arsimin dhe punën. Në shenjë të kohërave së shtypjes që do të vinin, amerikanët iu nënshtruan për të shfaqur sprova të drejtuara nga “Komiteti i Veprimtarive Jo-Amerikane të Shtëpisë” (HUAC), një spektakël publike ky që shkatërroi sistematikisht jetën e qindra qytetarëve nën pretendime të veçanta.
Vetëm në Holliud, rreth 300 emra të industrisë, përfshirë Charlie Chaplin dhe Orson Welles, u vendosën në listat e zeza. Chaplin, përfundimisht i ngujuar nga Holliudi, u detyrua të largohej nga vendi për në Zvicër; Welles, nën presion të ngjashëm, gjithashtu iku në Europë, duke u bërë një “regjisor i përhumbur evropian”.
Një artikull në Harvard Crimson u përmblodh “mbretëria e terrorit”, më pas duke e kapur kështu popullin: “Në vitet pesëdhjetë, sanksioni më me ndikim ishte terrori. Pothuajse çdo reklamë nga HUAC nënkuptonte “listën e zezë”. Pa asnjë shans për të pastruar emrin e tij, një dëshmitar befas do ta… gjente veten e tij pa miq dhe pa punë”.
Sot, “Mçarthyism”i është një sinonim për ndreqjen e akuzave të veprimeve armiqësore apo edhe të tradhtisë, pa ofruar ndonjë lloj prove. Me sa duket se amerikanët kanë harruar atë pjesë të historisë së tyre.
Kjo na çon në njëfarë çmendurie bashkëkohore të njohur si “Russiagate”, një shfaqje politike, ku gjyqtarët kryesorë të së cilës e bëjnë Joseph Mçarthy të duket si një burrë shteti të shkallës së lartë që nuk mund të krahasohet. Në fund të fundit, kishte disa arsye për të dyshuar në të dyja anët e ndarjes ideologjike të SH.B.A.-sovjetike që e bën “Mçarthyism”in pak të kuptueshëm. Në të vërtetë, duke patur parasysh se në elitën e Washingtonit po zbulohej se disa amerikanë po tërhiqeshin gjithnjë e më shumë nga komunizmi, si ana e shëmtuar e kapitalizmit – e hiperbolizuar kjo nga privimet e Depresionit të Madh.
Krahasuar me “Rreziqet e Kuqe” të mëparshme amerikane, “Russiagate” i mungon një rrogoz ideologjik ku njëri mund të hedhë fajin mbi ndarjen dypalëshe. Në vend të kësaj, është një lojë e rrezikshme politike e zjarrit mes dy kryesorëve – unë do të argumentoja vetëm – partitë politike amerikane në një përpjekje të dëshpëruar për kapjen e frenave përfundimtare të pushtetit. Në fakt, Rusia është një shikues i pafajshëm i kapur në një grindje të brendshme. Kjo vërtetohet nga fakti se akuzuesit kanë dështuar të japin ndonjë dëshmi fizike për të mbështetur pretendimin se Rusia ka ndërhyrë në zgjedhjet presidenciale të 2016-ës.
Një mënyrë për inkuizitorët e mëdhenj për të përfunduar shpejt hetimin e tyre “Russiagate” është që të ketë themeluesin e WikiLeaks Julian Assange – i cili më parë ka shprehur dëshirën e tij për të “pastruar gjithë këtë kleçkën ruse” – të japë dëshmi të sigurtë përpara ligjvënësve amerikanë. Dhe “në mënyrë të sigurt” fjala kyçe është këtu. Megjithëse Komiteti i Inteligjencës i Senatit amerikan ka dërguar një kërkesë zyrtare për Assange që të paraqitet para tyre personalisht, gjasat për një spektakël të tillë publik – që sigurisht do të ishte ngjarja mediatike e vitit – duken tepër të pamundura.
Në fund të fundit, një nga arsyet kryesore që redaktori i WikiLeaks është i fshehur në ambasadën ekuadoriane në Londër është se ai beson se autoritetet britanike do ta ekstradojnë atë në SH.B.A., ku një grup tjetër ligjvënësish amerikanë janë zotuar që ta ndjekin penalisht atë për botimin e qindra mijëra dokumente të klasifikuara ushtarake dhe diplomatike amerikane. Ndërkohë, dëshmimi përmes videokonferencës gjithashtu nuk duket i mundur sepse qeveria ekuadoriane e presidentit Lenin Moreno ka ndërprerë qasjen e internetit të Assange. Aq shumë për të arritur në fund të Russiagate.
Çfarë do të thotë kjo është se sistemi politik i SH.B.A.-së, dhe jo “hakerët rusë”, është burimi i fundit i përkeqësimit tonë të tanishëm. Meqënëse nuk ka asnjë palë të tretë të vërtetë për të sfiduar këtë “status quo”, vetë Donald Trump përfaqësonte këtë lidhje kyçe të munguar të sistemit politik të SH.B.A.-së. Dhe pasi premtoi në koën e fushatës për të bërë gjëra të tilla si tërheqja pas në shkallë të gjërë të gjurmëvë të ushtrisë amerikane në botë dhe bashkëpunimin me Rusinë, raketa më e madhe e bërjes së parave në planet, “Establishmenti” (Themelimi), u detyrua të vepronte.
Në sistemin politik amerikan ka shumë para dhe pushtet – “paratë më të mira të demokracia më e mirë që paratë mund të blejnë”, ashtu siç e përshkroi gazetari Greg Palast – për të lejuar një zhvillues të pasurive të paligjshme dhe personalitet televiziv që të ecnin brenda dhe ta shkatërronin atë brenda natës. Kështu, sapo u bë e qartë se Trump do të fitonte zgjedhjet e 2016-ës (mendimi im personal është se gjasat për një fitore të Trump-it ishin të njohura mirë që përpara, pavarësisht ose pikërisht për atë që sondazhet kryesore të mediave parashikuan në njëzëri), elita mbështeti “Rrezikun e Kuq III” në një përpjekje të dëshpëruar për të varrosur centralin republikan dhe për të mbajtur kontrollin e makinerisë politike amerikane.
Pra, ajo që kemi këtu është sistemi politik i SH.B.A., duke vuajtur ligësinë e kundërshtimeve të veta të brendshme, në thelb duke ushqyer bishtin e tij, në mënyrë që të mbijetojë vetëm në afatin e shkurtër. Mjetet juridike që rishtari Donald Trump, një “kandidat i palës së tretë”, i cili ishte mjaft i zgjuar për të tejkaluar lojtarët më të pamëshirshëm politikë në biznes, – ishte i gatshëm të detyrojë për të kthyer një farë normaliteti në politikën e jashtme të SH.B.A.-së i cili u refuzua, duk patur ndikim dëmtimi të paqes dhe sigurisë globale.
