Nga Dr Khaled Qaddoumi*
Izraeli dhe SHBA-ja dëshmuan një stuhi të paparashikuara politike pas 213 ditëve të Përmbytjes së Al Aksa-se kur Hamasi miratoi propozimin e fundit të paraqitur, pas një dialogu maraton, shkëmbimit të notave dhe amendamenteve të bëra nga ndërmjetësit e Katarit dhe Egjiptit. Ky propozim u bë me dijeninë e Izraelit dhe kishte mbështetjen e plotë të Uashingtonit.
Hamasi i kushtoi vëmendjen e duhur gjuhës dhe përmbajtjes së propozimit dhe verifikoi me vendosmëri konturet e dialogut serioz dhe pozitiv. Një armëpushim i plotë në këtë dialog serioz u zëvendësua me një armëpushim të qëndrueshëm. Ai diskutoi gjithashtu tërheqjen në faza, së bashku me nisma të tjera të ndryshme që mund të ndërmerren nga forcat pushtuese sioniste. Kthimi i personave të zhvendosur brenda vendit (PZHBV) në shtëpitë e tyre dhe hyrja e ndihmës ishte gjithashtu një pjesë integrale e dialogut.
Vlen të përmendet se katër pikat e përmendura përbëjnë bazën e dialogut që ka të mundësi të hapë rrugën për zgjidhjen politike, shkëmbimin e të burgosurve dhe sigurinë relativisht të qëndrueshme. Ironikisht, ky zhvillim premtues ishte në kontrast të fortë me atë që mund të cilësohet si dilema e Netanyahut dhe udhëheqja izraelite e zhytur në krizë.
Në orët e para të ditës së nesërme, Izraeli dha urdher për të pushtuar menjëherë Rafahun dhe për të marrë kontrollin e kalimit, një lëvizje që nënkuptonte më shumë masakra në terren, përkeqësim të situatës humanitare dhe më shumë komplikime në nivelet politike dhe negociuese.
Në konfliktin e vazhdueshëm, nocioni izraelit i sigurisë sillet rreth faktit se siguria mund të ofrohet vetëm pas asgjësimit dhe shkatërrimit të palës tjetër. Rrjedhimisht, doktrina egoiste e arrogantit Netanyahu përcakton se shoqëria izraelite mund të mbrohet vetëm pasi palestinezët të vdesin dhe shtëpitë e tyre të bëhen gërmadha. Disa ditë më parë, shoqëria izraelite dha një dëshmi empirike për këtë fakt kur shumica e tyre votoi në favor të rrethimit të Rafahut, pavarësisht nga pasojat e tij humanitare për palestinezët.
Me fjalë të tjera, shoqëria sioniste iu drejtua formulës për të siguruar kërkesat e saj duke derdhur më shumë gjak palestinez. Ky mentalitet, nga njëra anë, përkeqëson ndjenjat armiqësore të Netanyahut, dhe nga ana tjetër, e vendos atë në një dilemë të vërtetë në dështimin e tij për të zgjidhur konfliktin ushtarakisht.
Edhe me mbështetjen amerikane gjatë shtatë muajve të fundit, Netanyahu as nuk mundi të zhdukte Hamasin dhe as rezistencën. Disa qarqe me ndikim në strukturat vendimmarrëse amerikane ende besojnë se Hamasi do të jetë i detyruar të mbetet një fraksion i dobët brenda arenës politike palestineze pasi të përfundojë lufta dhe të përfundojë sundimi i tij në Gaza. Mbështetësit e këtij vlerësimi katastrofik dhe të gabuar kanë bërë përpjekje të dështuara e të mjera duke mobilizuar oficerët e sigurisë nga Ramallah në manovrat e dështuara për të hyrë në Gaza përmes Rafahut dhe duke përdorur të ashtuquajturin kalim të ri ujor dhe duke u fshehur në kamionët e ndihmës humanitare me armë në përpjekjet e tyre për të marrë Gazën nën kontrollin e tyre. Uashingtoni ende promovon idenë e shtypjes së Hamasit dhe çdo lëvizje politike e SHBA-së në Gaza qeveriset në dritën e kësaj politike.
Deklaratat për pezullimin e armëve ndaj Izraelit synojne të dobesojne gjendjen e mosbindjes civile që është shfaqur në universitetet amerikane kundër Izraelit dhe politikës amerikane që e mbështet atë. Pentagoni, Këshilli i Sigurisë Kombëtare, Shtëpia e Bardhë dhe Departamenti Amerikan i Shtetit kanë shprehur kategorikisht angazhimin e tyre për sigurinë e Izraelit. Edhe kur flasin për një operacion në Rafah, ata nënvizojnë nevojën për një operacion të vogël dhe në shkallë të kufizuar.
Është e rëndësishme të bëhet dallimi midis angazhimit historik dhe vendimtar të Amerikës për të mbështetur dhe siguruar Izraelin nga njëra anë, dhe mosmarrëveshjen midis administratës Biden dhe Netanyahut nga ana tjetër. Ekziston një marrëveshje e ndërsjellë për të asgjësuar njerëzit dhe për të vazhduar mbështetjen e Izraelit si udhëheqës i projektit perëndimor që është i ekspozuar ndaj rrezikut të projektit të rezistencës islame në rajon.
Nuk është e mundur të imagjinohet ndonjë iniciativë paqeje apo sigurie në rajon nëse politika e jashtme e SHBA-së vazhdon të ndërtohet bazuar në “të qenit qenie speciale” në fytyrën e globit. Po kështu, nuk duhet pritur që SHBA të ndryshojë rregullat e politikës së jashtme amerikane për të ndikuar në fazat e formimit të botës së re.
Sa i përket vizionit të tyre të pasluftës, ai mund të sqarohet në harta dhe gjeografikisht. Ajo tregon se Rripi i Gazës është i ndarë në një rajon verior dhe një rajon jugor, të ndarë nga ai që njihet si aksi Netzarim, një rrugë që fillon nga deti në perëndim dhe nga kalimi i propozuar ujor amerikan dhe shkon në lindje për në kalimin Karni. Rripi verior i Gazës do të bëhet një zonë tampon pa njerëz dhe banorët e Gazës do të zhvendosen në vendin e tyre dhe do të përqendrohen në jug, duke mos i lejuar kurrë të kthehen në shtëpitë e tyre.
Në të njëjtën kohë, të gjitha vendkalimet tokësore janë të mbyllura, duke përfshirë vendkalimin ne Rafah. Ky projekt kriminal amerikan komprometon seriozisht sigurinë kombëtare egjiptiane si dhe humbjen e kontrollit egjiptian mbi çdo kufi mes tij dhe Palestinës, kështu që kalimi ujor bëhet mushkëria e vetme e Gazës së helmuar, përmes së cilës forcat pushtuese dhe forcat mercenare si Blackwater do të hyjnë. Populli i Gazës do t’i trajtojë këta kontraktorë shumëkombësh dhe ndihmën e tyre humanitare si forca pushtuese. Përveç kësaj, aneksimi i një zone përgjatë kufijve veriorë, lindorë dhe jugorë të Gazës, një kilometër i thellë brenda Rripit të Gazës, do t’i lërë Gazës vetëm një zonë të kufizuar gjeografike në të cilën mund të vendoset një gardh në mënyrë që njerëzit e saj të jenë të burgosur si në ‘kampet e përqendrimit nazist’. Këto plane me siguri do të dështojnë. Dizenjime të tilla të mbrapshta dështuan në Irak si dhe në Afganistan.
“Të gjithë e urrejnë Netanyahun, por të gjithë nuk mund të bëjnë pa të”, kjo është ndoshta mënyra më e përshtatshme për të përcaktuar dilemën e Netanyahut. Ai është mbreti i fundit i Izraelit. Në një nga fushatat e tij elektorale, ai zbuloi shqetësimin e tij se Izraeli, i cili është i mallkuar në Bibël me atë që quhej mallkimi i dekadës së tetë, mund të mos mbijetojë përtej tetëdhjetë viteve të krijimit të tij. Asnjë nga koalicioni qeverisës në Izrael nuk i miraton idetë politike të Netanyahut, por të gjithë e shohin atë si shpëtimtarin e tyre politik. Ai është një person i korruptuar që është i mirë në artin e mbijetesës dhe mbështetet në hendekun e lidershipit nga i cili vuan Izraeli.
Askush tjetër përveç familjeve të viktimave dhe familjeve të dëshmorëve nuk mund të përcaktojë fatin e Gazës së pasluftës. Askush tjetër nuk lejohet t’ua marrë këtë të drejtë. Administrata amerikane duhet të gjejë një zgjidhje radikale për dilemën e Netanyahut. Netanyahu ka humbur dhe vonesa në largimin e tij nga pushteti e shumëfishon thellësinë e krizës humanitare. Blerja e më shumë kohe për ta mbajtur atë në pushtet rrit barrën amerikane të luftës së Gazës çdo ditë që kalon. Nga ana tjetër, pala palestineze është fituese pavarësisht se po përballet me dhimbje dhe një krizë humanitare.
Palestina e ka fituar luftën dhe këtë po e dëshmojnë rrugët e Londrës, Nju Jorkut dhe universitetet e saj. Ata që nuk guxuan të shpreheshin në vitet 1970, sot nuk mund të tolerojnë më shantazhe. Sot, hebrenjtë, të krishterët, myslimanët, etj po protestojnë në të gjitha mënyrat kundër Izraelit, duke e izoluar Izraelin politikisht dhe duke e kthyer atë në një barrë morale për sistemin perëndimor. Netanyahu po i lutet Perëndimit për mbështetje për të përballuar luftën e tij kundër njerëzimit dhe të fuqizojë qytetërimin perëndimor. Në realitet, veprat e tij do të përshpejtojnë rënien e qytetërimit perëndimor.
Mendjet racionale në Perëndim që kujdesen për shpëtimin e njerëzimit duhet të heqin qafe mentalitetin ekstremist sionist, qoftë në Amerikë apo Izrael. Çështja nuk është një konflikt fetar në fakt, Izraeli nuk mund të pozicionohet në asnjë mënyrë si përfaqësues i fesë hebraike.Palestinezët nuk janë anarkistë dhe nuk bëjnë thirrje për vrasjen e njerëzimit. Megjithatë, ne nuk jemi as engjëj. Përkundrazi, ne jemi qenie njerëzore që kërkojmë të drejtat tona dhe mund të rezistojmë dhe kemi vendosur të jetojmë të lirë ose të vdesim të lirë. Nuk ka asnjë mënyrë të tretë për botën përveçse të fillojmë të mendojmë për sigurinë e palestinezëve, ashtu siç menduam për sigurinë e Izraelit për një shekull.
Tani nuk ka zgjidhje tjetër. Ajo që duan palestinezët është një shtet i pavarur me Jeruzalemin / Al Kuds si kryeqytet dhe që gëzon sovranitet të plotë mbi Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës, ku të gjithë palestinezët që jetojnë në diasporë të lejohen të kthehen dhe të jetojnë në paqe.
Kjo është një mundësi që nuk mund të përsëritet, pasi brezat e ardhshëm janë brezi i pas përmbytjes që beson se mundësia e fitores mbi hegjemoninë zionisto-amerikane është e mundur dhe kjo u arrit në 7 tetor dhe nuk ka asnjë shans të kthimit prej tij./The News/ gazetaimpakt
- Autori eshte zedhenes i Hamasit
